بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ عَمَّ يَتَساءَلُونَ

بنام خداى رحمان رحيم؛ از چه چيز مى‌پرسند؟

عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ

از آن خبر مهم بزرگ‌

الَّذِي هُمْ فِيهِ مُخْتَلِفُونَ

خبرى كه آن را منكر هستند

كَلاَّ سَيَعْلَمُونَ

انكار نكنند، بزودى خواهند دانست‌

ثُمَّ كَلاَّ سَيَعْلَمُونَ

سپس انكار نكنند، بزودى خواهند دانست‌

أَ لَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهاداً

آيا زمين را مهيا (براى زندگى) نكرده‌ايم‌

وَ الْجِبالَ أَوْتاداً

آيا كوه‌ها را ميخها قرار نداده‌ايم‌

وَ خَلَقْناكُمْ أَزْواجاً

شما را جفتها (نر و ماده) آفريده‌ايم‌

وَ جَعَلْنا نَوْمَكُمْ سُباتاً

خوابتان را مايه راحتى قرار داده‌ايم‌

وَ جَعَلْنَا اللَّيْلَ لِباساً

شب را لباس بخصوصى گردانيده‌ايم‌

وَ جَعَلْنَا النَّهارَ مَعاشاً

روز را وقت معيشت قرار داده‌ايم‌

وَ بَنَيْنا فَوْقَكُمْ سَبْعاً شِداداً

بالاى شما هفت آسمان محكم بنا كرده‌ايم‌

وَ جَعَلْنا سِراجاً وَهَّاجاً

چراغ پر نور و حرارت آفريده‌ايم‌

وَ أَنْزَلْنا مِنَ الْمُعْصِراتِ ماءً ثَجَّاجاً

از ابرهاى فشارنده آبى ريزان نازل كرده‌ايم‌

لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَ نَباتاً

تا با آن دانه و علف را برويانيم‌

وَ جَنَّاتٍ أَلْفافاً

و نيز باغاتى انبوه (برويانيم)

إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ كانَ مِيقاتاً

روزى داورى وقت تمام شدن اين نظام است‌

يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْواجاً

روزى كه در صور دميده مى‌شود و دسته دسته مى‌آئيد:

وَ فُتِحَتِ السَّماءُ فَكانَتْ أَبْواباً

آسمان باز شده و درب‌ها مى‌گردد.

وَ سُيِّرَتِ الْجِبالُ فَكانَتْ سَراباً

كوه‌ها به راه افتند و سراب مى‌گردند.

إِنَّ جَهَنَّمَ كانَتْ مِرْصاداً

جهنم (در آن روز) كمينگاه است‌

لِلطَّاغِينَ مَآباً

براى اهل طغيان محل رجوع است‌

لابِثِينَ فِيها أَحْقاباً

روزگارانى در آن مى‌مانند

لا يَذُوقُونَ فِيها بَرْداً وَ لا شَراباً

در آن نه خنكى مى‌چشند و نه شرابى‌

إِلَّا حَمِيماً وَ غَسَّاقاً

مگر آبى جوشان و چركى بد بو

جَزاءً وِفاقاً

كيفرى است موافق اعمالشان‌

إِنَّهُمْ كانُوا لا يَرْجُونَ حِساباً

كه آنها حسابى را اميد نمى‌داشتند

وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا كِذَّاباً

آيات ما را مصرا انكار مى‌كردند

وَ كُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْناهُ كِتاباً

هر چيز را به طور نوشتن شمرده‌ايم‌

فَذُوقُوا فَلَنْ نَزِيدَكُمْ إِلَّا عَذاباً

بچشيد كه جز عذاب مزيدتان نمى‌كنيم‌

إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ مَفازاً

حقا كه متقيان را نجاتى هست‌

حَدائِقَ وَ أَعْناباً

باغها و تاكهايى‌

وَ كَواعِبَ أَتْراباً

و زنان سينه بر آمده، و همسال با شوهران‌

وَ كَأْساً دِهاقاً

و كاسه‌اى پر از شراب‌

لا يَسْمَعُونَ فِيها لَغْواً وَ لا كِذَّاباً

در آنجا نه بيهوده‌اى مى‌شنوند و نه تكذيب همديگر.

جَزاءً مِنْ رَبِّكَ عَطاءً حِساباً

پاداش و عطائى است از خدا، به حساب‌

رَبِّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما بَيْنَهُمَا الرَّحْمٰنِ لا يَمْلِكُونَ مِنْهُ خِطاباً

پروردگار آسمانها و زمين است كه از طرف او به سخن گفتن مجاز نيستند

يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَ الْمَلائِكَةُ صَفًّا لا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمٰنُ وَ قالَ صَواباً

روزى كه روح و فرشتگان صف به صف مى‌ايستند، سخن نمى‌گويند مگر آن كس كه خداى رحمان به او اجازه دهد و حرف راست بگويد

ذٰلِكَ الْيَوْمُ الْحَقُّ فَمَنْ شاءَ اتَّخَذَ إِليٰ رَبِّهِ مَآباً

آن روز حتمى است، هر كه بخواهد به سوى پروردگارش رجوع صحيحى اتخاذ كند

إِنَّا أَنْذَرْناكُمْ عَذاباً قَرِيباً يَوْمَ يَنْظُرُ الْمَرْءُ ما قَدَّمَتْ يَداهُ وَ يَقُولُ الْكافِرُ يا لَيْتَنِي كُنْتُ تُراباً

ما شما را از عذابى نزديك بيم داديم، روزى كه انسان به آنچه دو دستش فرستاده است مى‌نگرد و كافر مى‌گويد: اى كاش خاك مى‌بودم.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ النَّازِعاتِ غَرْقاً

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به كنندگانى كه به شدت مى‌كنند

وَ النَّاشِطاتِ نَشْطاً

و قسم به خارج شوندگان، خارج شدنى‌

وَ السَّابِحاتِ سَبْحاً

و قسم به شنا كنندگان شنا كردنى‌

فَالسَّابِقاتِ سَبْقاً

پس قسم به سبقت كنندگان سبقت كردنى‌

فَالْمُدَبِّراتِ أَمْراً

پس قسم به تدبير كنندگان فرمان مخصوص خدا

يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ

ياد كن روزى را كه لرزنده مى‌لرزد.

تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ

زلزله دومى آن را تعقيب مى‌كند.

قُلُوبٌ يَوْمَئِذٍ واجِفَةٌ

دلهايى در آن روز مضطرب و ترسانند

أَبْصارُها خاشِعَةٌ

چشمهاى آنها ذليل است‌

يَقُولُونَ أَ إِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِي الْحافِرَةِ

مشركان مى‌گويند: آيا ما به حالت اول بر خواهيم گشت؟

أَ إِذا كُنَّا عِظاماً نَخِرَةً

آيا وقتى كه استخوانهاى پوسيده شويم؟!

قالُوا تِلْكَ إِذاً كَرَّةٌ خاسِرَةٌ

گفتند: آن رجوع در آن صورت رجوع زيانبارى است‌

فَإِنَّما هِيَ زَجْرَةٌ واحِدَةٌ

قيامت فقط يك راندن با صيحه است‌

فَإِذا هُمْ بِالسَّاهِرَةِ

آن گاه مردم در روى زمين باشند.

هَلْ أَتاكَ حَدِيثُ مُوسيٰ

آيا حكايت موسى را شنيده‌اى؟

إِذْ ناداهُ رَبُّهُ بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ طُويً

كه پروردگارش او را در صحراى پاك طوى ندا كرد

اذْهَبْ إِليٰ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغيٰ

كه بسوى فرعون برو كه او از حد تجاوز كرده است‌

فَقُلْ هَلْ لَكَ إِليٰ أَنْ تَزَكَّيٰ

بگو: آيا مايل هستى كه پاك شوى؟

وَ أَهْدِيَكَ إِليٰ رَبِّكَ فَتَخْشيٰ

و به سوى پروردگارت هدايت كنم تا از او بترسى؟

فَأَراهُ الْآيَةَ الْكُبْريٰ

معجزه بزرگ را به او نشان داد.

فَكَذَّبَ وَ عَصيٰ

نبوت موسى را تكذيب كرد و او را عصيان نمود

ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعيٰ

سپس از موسى دور شد (براى جمع ساحران) تلاش مى‌كرد

فَحَشَرَ فَناديٰ

مردم را گردآورد و در ميان آنها فرياد كشيد

فَقالَ أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْليٰ

و گفت: پروردگار والاتر شما هستم.

فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَكالَ الْآخِرَةِ وَ الْأُوليٰ

خدا او را با عقوبت آخرت و دنيا گرفتار كرد

إِنَّ فِي ذٰلِكَ لَعِبْرَةً لِمَنْ يَخْشيٰ

در حديث موسى موعظه هست براى كسى كه مى‌ترسد

أَ أَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقاً أَمِ السَّماءُ بَناها

آيا شما در خلقت محكمتر هستيد يا آسمان كه خدا آن را بنا نهاد

رَفَعَ سَمْكَها فَسَوَّاها

ارتفاع آن را بالا برد و آن را ساخت‌

وَ أَغْطَشَ لَيْلَها وَ أَخْرَجَ ضُحاها

شبش را تاريك گردانيد و نورش را خارج كرد

وَ الْأَرْضَ بَعْدَ ذٰلِكَ دَحاها

زمين را پس از آسمان، بگسترانيد

أَخْرَجَ مِنْها ماءَها وَ مَرْعاها

از زمين آب آن و روئيدنى آن را خارج كرد

وَ الْجِبالَ أَرْساها

و كوه‌ها را ثابت گردانيد.

مَتاعاً لَكُمْ وَ لِأَنْعامِكُمْ

متاعند براى شما و چهار پايانتان‌

فَإِذا جاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْريٰ

وقتى كه آن حادثه فراگيرنده بزرگ ببايد

يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ ما سَعيٰ

در آن روز انسان آنچه را كه كرده است ياد مى‌آورد.

وَ بُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَنْ يَريٰ

جهنم بر همه بينندگان آشكار مى‌شود

فَأَمَّا مَنْ طَغيٰ

پس اما هر كه طغيان كند

وَ آثَرَ الْحَياةَ الدُّنْيا

و زندگى دنيا را بر آخرت اختيار كند

فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْويٰ

جايگاه او فقط آتش است.

وَ أَمَّا مَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ وَ نَهَي النَّفْسَ عَنِ الْهَويٰ

و اما كسى كه از ربوبيت پروردگارش بترسد و نفس خويش را از خواهشها باز دارد

فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْويٰ

جايگاه او فقط بهشت است.

يَسْئَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْساها

از تو از قيامت مى‌پرسند كه وقوع آن كدام وقت است؟

فِيمَ أَنْتَ مِنْ ذِكْراها

تو در چه حالى از علم آن؟

إِليٰ رَبِّكَ مُنْتَهاها

امر آن به پروردگارت مربوط است.

إِنَّما أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ يَخْشاها

تو فقط انذار كننده‌اى، كسى را كه از آن مى‌ترسد

كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَها لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحاها

روزى كه مردم آن را مى‌بينند، گويا در دنيا توقف نكرده‌اند مگر بعد از ظهرى يا قبل از ظهر آن.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ عَبَسَ وَ تَوَلَّيٰ

بنام خداى رحمان رحيم؛ عبوس شد و رو گردانيد

أَنْ جاءَهُ الْأَعْميٰ

از اينكه آن نابينا پيش او آمد

وَ ما يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّيٰ

چه چيز تو را دانا كرد شايد كه او پاك شود؟!

أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّكْريٰ

يا پند گيرد و تذكر به او نفع دهد؟!

أَمَّا مَنِ اسْتَغْنيٰ

كسى كه خود را بى‌نياز مى‌داند!

فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّيٰ

تو به او توجه مى‌كنى!

وَ ما عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّيٰ

حال آنكه بر تو باكى نيست كه از شرك پاك نگردد!

وَ أَمَّا مَنْ جاءَكَ يَسْعيٰ

و اما آنكه به شتاب پيش تو مى‌آيد!

وَ هُوَ يَخْشيٰ

و از خدا مى‌ترسد!

فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّيٰ

تو از او به ديگران مشغول مى‌شوى!

كَلاَّ إِنَّها تَذْكِرَةٌ

اين كار مكن، آيات ما پندى است‌

فَمَنْ شاءَ ذَكَرَهُ

هر كه بخواهد آن را ياد مى‌گيرد

فِي صُحُفٍ مُكَرَّمَةٍ

(آن آيات) در صفحه‌هاى با ارزش است‌

مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ

بلند مقام و پاك شده از باطل است‌

بِأَيْدِي سَفَرَةٍ

در دست نويسندگانى است‌

كِرامٍ بَرَرَةٍ

كه محترم و نيكوكارانند

قُتِلَ الْإِنْسانُ ما أَكْفَرَهُ

بميرد انسان چه ناسپاسى است؟!

مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ

بنگرد خدا او را از چه آفريد

مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ

از نطفه آفريد و ساخت او را

ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ

سپس راه هدايت را بر او آسان كرد

ثُمَّ أَماتَهُ فَأَقْبَرَهُ

آن گاه او را بميرانيد و در قبر كرد

ثُمَّ إِذا شاءَ أَنْشَرَهُ

سپس وقتى كه بخواهد او را زنده مى‌كند

كَلاَّ لَمَّا يَقْضِ ما أَمَرَهُ

نه، هنوز انسان امر خدا را به انجام نبرده است‌

فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسانُ إِليٰ طَعامِهِ

بنگرد انسان به طعام خويش.

أَنَّا صَبَبْنَا الْماءَ صَبًّا

ما آب را به طرز مخصوصى از آسمان ريختيم‌

ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا

سپس زمين را به نحو مخصوصى شكافتيم‌

فَأَنْبَتْنا فِيها حَبًّا

پس در آن دانه‌ها رويانديم‌

وَ عِنَباً وَ قَضْباً

و انگور سبزى‌

وَ زَيْتُوناً وَ نَخْلاً

و درخت زيتون و درخت خرما

وَ حَدائِقَ غُلْباً

و باغهاى انبوه‌

وَ فاكِهَةً وَ أَبًّا

و ميوه و چراگاه‌

مَتاعاً لَكُمْ وَ لِأَنْعامِكُمْ

متاع است براى شما و چهارپايان شما

فَإِذا جاءَتِ الصَّاخَّةُ

چون آن صيحه گوش خراش آيد

يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ

در روزى كه شخص از برادرش بگريزد

وَ أُمِّهِ وَ أَبِيهِ

و از مادر و پدرش‌

وَ صاحِبَتِهِ وَ بَنِيهِ

و از زن و فرزندانش‌

لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ

براى هر كس را در آن روز كارى است كه مشغولش مى‌كند

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ

چهره‌هايى در آن روز نورانى هستند.

ضاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ

خندان و شادمانند.

وَ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْها غَبَرَةٌ

و چهره‌هايى در آن روز بر آنها تيرگى هست‌

تَرْهَقُها قَتَرَةٌ

سياهى آنها را احاطه كرده است‌

أُولئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ

آنها كافران و بدكارانند

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ

بنام خداى رحمان رحيم؛ وقتى كه آفتاب درهم پيچيده شود.

وَ إِذَا النُّجُومُ انْكَدَرَتْ

وقتى كه ستارگان تاريك شوند.

وَ إِذَا الْجِبالُ سُيِّرَتْ

وقتى كه كوه‌ها سير داده شوند.

وَ إِذَا الْعِشارُ عُطِّلَتْ

وقتى كه حامله‌ها خالى گردند.

وَ إِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ

وقتى كه حيوانات وحشى محشور گردند.

وَ إِذَا الْبِحارُ سُجِّرَتْ

وقتى كه درياها گداخته گردند.

وَ إِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ

وقتى كه روحها با بدنها جفت شوند.

وَ إِذَا الْمَوْؤُدَةُ سُئِلَتْ

وقتى كه از دختر زنده به گور سؤال شود

بِأَيِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ

كه به چه گناهى مقتول شده است‌

وَ إِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ

وقتى كه نامه‌هاى اعمال توزيع شوند

وَ إِذَا السَّماءُ كُشِطَتْ

وقتى كه آسمان بر كنده شود

وَ إِذَا الْجَحِيمُ سُعِّرَتْ

وقتى كه جهنم افروخته گردد

وَ إِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ

وقتى كه بهشت نزديك شود

عَلِمَتْ نَفْسٌ ما أَحْضَرَتْ

مى‌داند هر كس هر عملى را كه حاضر كرده است‌

فَلا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ

پس نه، قسم مى‌خورم به ستارگان پنهان شونده.

الْجَوارِ الْكُنَّسِ

كه در حركت هستند و فانى شونده.

وَ اللَّيْلِ إِذا عَسْعَسَ

قسم به شب وقتى كه پشت مى‌كند

وَ الصُّبْحِ إِذا تَنَفَّسَ

قسم به صبح وقتى كه گسترش مى‌يابد.

إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ

كه اين قرآن سخن فرشته عزيزى است‌

ذِي قُوَّةٍ عِنْدَ ذِي الْعَرْشِ مَكِينٍ

قوى و نزد خدا صاحب تقرب است‌

مُطاعٍ ثَمَّ أَمِينٍ

مطاع در نزد خدا و امين است‌

وَ ما صاحِبُكُمْ بِمَجْنُونٍ

رفيق شما ديوانه نيست‌

وَ لَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِينِ

جبرئيل را در آن ناحيه روشن ديده است‌

وَ ما هُوَ عَلَي الْغَيْبِ بِضَنِينٍ

رسول خدا بروحى بخيل نيست‌

وَ ما هُوَ بِقَوْلِ شَيْطانٍ رَجِيمٍ

اين قرآن سخن شيطان رانده شده نيست‌

فَأَيْنَ تَذْهَبُونَ

پس به كجا مى‌رويد؟!

إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعالَمِينَ

آن فقط تذكر است براى مردمان‌

لِمَنْ شاءَ مِنْكُمْ أَنْ يَسْتَقِيمَ

براى آنكه بخواهد در بندگى حق، استوار باشد

وَ ما تَشاءُونَ إِلَّا أَنْ يَشاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعالَمِينَ

شما استوار شدن را نخواهيد خواست مگر آنكه پرودگار جهانيان بخواهد

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ إِذَا السَّماءُ انْفَطَرَتْ

بنام خداى رحمان رحيم؛ وقتى كه آسمان شكافته شود

وَ إِذَا الْكَواكِبُ انْتَثَرَتْ

وقتى كه ستارگان پراكنده شوند.

وَ إِذَا الْبِحارُ فُجِّرَتْ

وقتى كه دريا منفجر شوند

وَ إِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ

وقتى كه قبرها متحول گردند!

عَلِمَتْ نَفْسٌ ما قَدَّمَتْ وَ أَخَّرَتْ

مى‌داند هر كس آنچه از پيش فرستاده و آنچه به تأخير انداخته است‌

يا أَيُّهَا الْإِنْسانُ ما غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَرِيمِ

اى انسان چه چيز تو را به پروردگار كريمت جرى كرده است.

الَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّاكَ فَعَدَلَكَ

پروردگارى كه تو را آفريده و ساخته و متعادل كرده است.

فِي أَيِّ صُورَةٍ ما شاءَ رَكَّبَكَ

و در هر شكلى كه خواسته تركيبت كرده است.

كَلاَّ بَلْ تُكَذِّبُونَ بِالدِّينِ

نه، بلكه جزا را تكذيب مى‌كنيد.

وَ إِنَّ عَلَيْكُمْ لَحافِظِينَ

حقا كه براى شما نگهبانانى هست‌

كِراماً كاتِبِينَ

بزرگواران نويسندگان‌

يَعْلَمُونَ ما تَفْعَلُونَ

مى‌دانند آنچه را كه مى‌كنيد

إِنَّ الْأَبْرارَ لَفِي نَعِيمٍ

راستى كه نيكوكاران در نعمت وسيع مى‌باشند

وَ إِنَّ الْفُجَّارَ لَفِي جَحِيمٍ

و فاجران در آتش بزرگى هستند

يَصْلَوْنَها يَوْمَ الدِّينِ

روز جزا به آن داخل و ملازم مى‌شوند.

وَ ما هُمْ عَنْها بِغائِبِينَ

و از آن غائب (كنار) نخواهند بود.

وَ ما أَدْراكَ ما يَوْمُ الدِّينِ

چه چيز دانايت كرد كه روز جزا چيست‌

ثُمَّ ما أَدْراكَ ما يَوْمُ الدِّينِ

سپس چه چيز دانايت كرد كه روز جزا چيست‌

يَوْمَ لا تَمْلِكُ نَفْسٌ لِنَفْسٍ شَيْئاً وَ الْأَمْرُ يَوْمَئِذٍ لِلَّهِ

روزى است كه كسى براى كسى مالك چيزى نيست فرمان در آن روز مخصوص خداست.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَيْلٌ لِلْمُطَفِّفِينَ

بنام خداى رحمان رحيم؛ واى بر كم فروشان‌

الَّذِينَ إِذَا اكْتالُوا عَلَي النَّاسِ يَسْتَوْفُونَ

كسانى كه چون از مردم كيل مى‌گيرند تمام مى‌گيرند.

وَ إِذا كالُوهُمْ أَوْ وَزَنُوهُمْ يُخْسِرُونَ

و چون براى فروختن به آنها پيمانه يا وزن مى‌كنند كم مى‌كنند.

أَ لا يَظُنُّ أُولئِكَ أَنَّهُمْ مَبْعُوثُونَ

آيا آنها گمان نمى‌كنند كه برانگيخته شدگانند.

لِيَوْمٍ عَظِيمٍ

براى روز بزرگى؟

يَوْمَ يَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعالَمِينَ

روزى كه مردم براى حكم و داورى خدا از قبرها بر مى‌خيزند؟

كَلاَّ إِنَّ كِتابَ الفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٍ

كم فروشى نكنند كه عمل فاجران در سجين است.

وَ ما أَدْراكَ ما سِجِّينٌ

چه چيز دانايت كرد كه سجين چيست؟

كِتابٌ مَرْقُومٌ

كتابى است نوشته شده‌

وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِلْمُكَذِّبِينَ

واى در آن روز بر مكذبين‌

الَّذِينَ يُكَذِّبُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ

كسانى كه قيامت را تكذيب مى‌كنند

وَ ما يُكَذِّبُ بِهِ إِلَّا كُلُّ مُعْتَدٍ أَثِيمٍ

قيامت را تكذيب نمى‌كند مگر هر متجاوز عاصى‌

إِذا تُتْليٰ عَلَيْهِ آياتُنا قالَ أَساطِيرُ الْأَوَّلِينَ

وقتى كه آيات ما بر او خوانده شود گويد: افسانه‌هاى گذشتگان است.

كَلاَّ بَلْ رانَ عَليٰ قُلُوبِهِمْ ما كانُوا يَكْسِبُونَ

افسانه نيستند، بلكه اعمالى كه مى‌كردند بر قلوبشان زنگ گذاشته است.

كَلاَّ إِنَّهُمْ عَنْ رَبِّهِمْ يَوْمَئِذٍ لَمَحْجُوبُونَ

نه، آنها در آن روز از پروردگارشان در حجابند.

ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصالُوا الْجَحِيمِ

سپس آنها حتما وارد شونده جحيم هستند

ثُمَّ يُقالُ هٰذَا الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ

سپس گفته مى‌شود: اين، آنست كه تكذيب مى‌كرديد.

كَلاَّ إِنَّ كِتابَ الْأَبْرارِ لَفِي عِلِّيِّينَ

نه، حقا كه ابرار در عليين است.

وَ ما أَدْراكَ ما عِلِّيُّونَ

تو چه مى‌دانى عليون چيست‌

كِتابٌ مَرْقُومٌ

كتابى است نوشته شده (با عمل).

يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ

مقربان درگاه حق در آن حاضر مى‌شوند.

إِنَّ الْأَبْرارَ لَفِي نَعِيمٍ

حقا كه نيكوكاران در نعمت وسيع مى‌باشند

عَلَي الْأَرائِكِ يَنْظُرُونَ

بر تخت‌هاى مزين تماشا مى‌كنند.

تَعْرِفُ فِي وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِيمِ

در چهره آنها طراوت نعمت را مى‌شناسى.

يُسْقَوْنَ مِنْ رَحِيقٍ مَخْتُومٍ

از شرابى مهر شده خورانده شوند

خِتامُهُ مِسْكٌ وَ فِي ذٰلِكَ فَلْيَتَنافَسِ الْمُتَنافِسُونَ

مهر آن از مشكى است به خصوص، و در آن سبقت گيرندگان سبقت گيرند.

وَ مِزاجُهُ مِنْ تَسْنِيمٍ

مخلوط آن از چشمه تسنيم است‌

عَيْناً يَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ

چشمه‌اى كه مقربون از آن مى‌آشامند

إِنَّ الَّذِينَ أَجْرَمُوا كانُوا مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا يَضْحَكُونَ

آنان كه مجرمند به كسانى كه ايمان آورده‌اند مى‌خندند

وَ إِذا مَرُّوا بِهِمْ يَتَغامَزُونَ

و چون بر آنها گذر كنند با چشم اشاره مى‌كنند

وَ إِذَا انْقَلَبُوا إِليٰ أَهْلِهِمُ انْقَلَبُوا فَكِهِينَ

و چون پيش اهل خويش بر مى‌گردند شادمان بر مى‌گردند.

وَ إِذا رَأَوْهُمْ قالُوا إِنَّ هٰؤُلاءِ لَضالُّونَ

و چون آنها را ببينند گويند: اينان گمراهانند.

وَ ما أُرْسِلُوا عَلَيْهِمْ حافِظِينَ

با آنكه بر آنها نگهبان فرستاده نشده‌اند

فَالْيَوْمَ الَّذِينَ آمَنُوا مِنَ الْكُفَّارِ يَضْحَكُونَ

امروز كسانى كه ايمان آورده‌اند به كفار مى‌خندند

عَلَي الْأَرائِكِ يَنْظُرُونَ

بر تختهاى مزين تماشا مى‌كنند

هَلْ ثُوِّبَ الْكُفَّارُ ما كانُوا يَفْعَلُونَ

آيا كفار با عمل خود مجازات شدند؟

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ إِذَا السَّماءُ انْشَقَّتْ

بنام خداى رحمان رحيم؛ وقتى كه آسمان شكافته شود

وَ أَذِنَتْ لِرَبِّها وَ حُقَّتْ

و اطاعت كند از پروردگارش و اطاعتش حتمى است.

وَ إِذَا الْأَرْضُ مُدَّتْ

وقتى كه زمين گسترش يابد.

وَ أَلْقَتْ ما فِيها وَ تَخَلَّتْ

و آنچه در درون دارد بيافكند و خالى ماند.

وَ أَذِنَتْ لِرَبِّها وَ حُقَّتْ

و اطاعت كند از پروردگارش و اطاعتش حتمى است‌

يا أَيُّهَا الْإِنْسانُ إِنَّكَ كادِحٌ إِليٰ رَبِّكَ كَدْحاً فَمُلاقِيهِ

اى انسان تو تا رسيدن به پروردگارت در رنج و تلاش بوده و او را ملاقات خواهى كرد.

فَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتابَهُ بِيَمِينِهِ

پس اما هر كس كتابش به دست راستش داده شود.

فَسَوْفَ يُحاسَبُ حِساباً يَسِيراً

به زودى حساب مى‌شود حسابى آسان.

وَ يَنْقَلِبُ إِليٰ أَهْلِهِ مَسْرُوراً

و بر مى‌گردد به طرف اهل خود، شادمان.

وَ أَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتابَهُ وَراءَ ظَهْرِهِ

و اما هر كس كتابش از پشت سرش داده شود.

فَسَوْفَ يَدْعُوا ثُبُوراً

به زودى فرياد مى‌كشد: و اهلاكا.

وَ يَصْليٰ سَعِيراً

و داخل مى‌شود به آتش افروخته.

إِنَّهُ كانَ فِي أَهْلِهِ مَسْرُوراً

كه او در ميان اهلش مسرور بود.

إِنَّهُ ظَنَّ أَنْ لَنْ يَحُورَ

او گمان كرد كه هرگز به آخرت، بر نخواهد گشت‌

بَليٰ إِنَّ رَبَّهُ كانَ بِهِ بَصِيراً

بلى كه پروردگارش به حال او بينا بود.

فَلا أُقْسِمُ بِالشَّفَقِ

پس نه قسم به سرخى شامگاهان‌

وَ اللَّيْلِ وَ ما وَسَقَ

و قسم به شب و آنچه جمع مى‌كند

وَ الْقَمَرِ إِذَا اتَّسَقَ

و قسم به ماه وقتى كه جمع مى‌شود.

لَتَرْكَبُنَّ طَبَقاً عَنْ طَبَقٍ

حتما و يقينا بالا مى‌رويد به حالى از حالى.

فَما لَهُمْ لا يُؤْمِنُونَ

چه شده بر آنها كه ايمان نمى‌آورند

وَ إِذا قُرِئَ عَلَيْهِمُ الْقُرْآنُ لا يَسْجُدُونَ

و چون قرآن بر آنها خوانده مى‌شود سجده نمى‌كنند.

بَلِ الَّذِينَ كَفَرُوا يُكَذِّبُونَ

بلكه آنان كه كافر شده‌اند تكذيب مى‌كنند.

وَ اللَّهُ أَعْلَمُ بِما يُوعُونَ

خدا به آنچه در قلب دارند داناتر است‌

فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَلِيمٍ

بشارتشان بده به عذاب دردناكى‌

إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ

مگر آنان كه ايمان آورده و عمل صالح انجام داده‌اند، آنها راست پاداشى دائم.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ السَّماءِ ذاتِ الْبُرُوجِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به آسمان كه داراى ستارگان است.

وَ الْيَوْمِ الْمَوْعُودِ

قسم به روز وعده شده (قيامت)

وَ شاهِدٍ وَ مَشْهُودٍ

قسم به نظاره‌گر و نظاره شده‌

قُتِلَ أَصْحابُ الْأُخْدُودِ

ملعون شد اهل آن كانال‌

النَّارِ ذاتِ الْوَقُودِ

اهل آن آتش كه داراى آتشگيره است.

إِذْ هُمْ عَلَيْها قُعُودٌ

وقتى كه آنها كنار آتش نشسته بودند

وَ هُمْ عَليٰ ما يَفْعَلُونَ بِالْمُؤْمِنِينَ شُهُودٌ

و آنها بر آنچه به مؤمنان مى‌كردند نظاره‌گر بودند.

وَ ما نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلَّا أَنْ يُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ

از مؤمنان مكروه نداشتند مگر ايمان آورد نشان را به خداى توانا و پسنديده.

الَّذِي لَهُ مُلْكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ اللَّهُ عَليٰ كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ

خدايى كه سرپرستى آسمانها و زمين در دست او است و او بر هر چيز حاضر است.

إِنَّ الَّذِينَ فَتَنُوا الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِناتِ ثُمَّ لَمْ يَتُوبُوا فَلَهُمْ عَذابُ جَهَنَّمَ وَ لَهُمْ عَذابُ الْحَرِيقِ

آنان كه مؤمنين و مؤمنات را شكنجه كردند، سپس توبه ننمودند براى آنهاست عذاب جهنم و براى آنهاست عذابى سوزان.

إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ ذٰلِكَ الْفَوْزُ الْكَبِيرُ

كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده‌اند، براى آنهاست بهشتهايى كه از زير آنها نهرها روان است و آن نجات بزرگى است.

إِنَّ بَطْشَ رَبِّكَ لَشَدِيدٌ

مؤاخذه و انتقام خدا بسيار سخت است‌

إِنَّهُ هُوَ يُبْدِئُ وَ يُعِيدُ

او بحقيقت نخست خلق را بيافريند و باز بعرصه قيامت برگرداند

وَ هُوَ الْغَفُورُ الْوَدُودُ

و هم او بسيار آمرزنده و مهربان است‌

ذُو الْعَرْشِ الْمَجِيدُ

و خداوند عرش اقتدار و عزت است‌

فَعَّالٌ لِما يُرِيدُ

و هر چه بخواهد آن را در كمال قدرت و اختيار انجام دهد

هَلْ أَتاكَ حَدِيثُ الْجُنُودِ

اى رسول آيا احوال لشكرها بر تو حكايت شده است؟

فِرْعَوْنَ وَ ثَمُودَ

داستان فرعون و قوم ثمود

بَلِ الَّذِينَ كَفَرُوا فِي تَكْذِيبٍ

بلكه كافران در تكذيب هستند

وَ اللَّهُ مِنْ وَرائِهِمْ مُحِيطٌ

خدا از هر جهت بر آنها احاطه دارد

بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَجِيدٌ

بلكه آن قرآنى است با عظمت‌

فِي لَوْحٍ مَحْفُوظٍ

در لوحى محفوظ از خطا و دروغ‌

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ السَّماءِ وَ الطَّارِقِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به آسمان و قسم به طارق‌

وَ ما أَدْراكَ مَا الطَّارِقُ

و چه مى‌دانى تو كه طارق چيست؟

النَّجْمُ الثَّاقِبُ

آن ستاره درخشنده است‌

إِنْ كُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَيْها حافِظٌ

نيست هيچ نفسى مگر آنكه او را حافظى است.

فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسانُ مِمَّ خُلِقَ

بنگرد انسان از چه چيز خلق شده؟

خُلِقَ مِنْ ماءٍ دافِقٍ

آفريده شده از آبى جهنده‌

يَخْرُجُ مِنْ بَيْنِ الصُّلْبِ وَ التَّرائِبِ

كه از ميان استخوانهاى سخت و نرم خارج مى‌شود

إِنَّهُ عَليٰ رَجْعِهِ لَقادِرٌ

خدا به برگرداندن او قادر است‌

يَوْمَ تُبْلَي السَّرائِرُ

روزى كه سريره‌ها آشكار شود

فَما لَهُ مِنْ قُوَّةٍ وَ لا ناصِرٍ

او را نه قدرتى هست و نه يارى‌

وَ السَّماءِ ذاتِ الرَّجْعِ

قسم به آسمان كه ستارگان را بر مى‌گرداند

وَ الْأَرْضِ ذاتِ الصَّدْعِ

قسم به زمين كه شكافته مى‌شود

إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ

اين قرآن قول جدى است‌

وَ ما هُوَ بِالْهَزْلِ

آن شوخى و عبث نيست‌

إِنَّهُمْ يَكِيدُونَ كَيْداً

مشركان به گونه‌اى حيله مى‌كنند

وَ أَكِيدُ كَيْداً

من نيز بگونه‌اى حيله مى‌كنم‌

فَمَهِّلِ الْكافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْداً

مهلت بده كافران را، مهلت بده اندكى‌

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَي

بنام خداى رحمان رحيم؛ تنزيه كن نام پروردگارت را كه والاتر است‌

الَّذِي خَلَقَ فَسَوَّيٰ

خدايى كه آفريد و تركيب كرد (پرداخت).

وَ الَّذِي قَدَّرَ فَهَديٰ

و خدايى كه اندازه گرفت و هدايت كرد

وَ الَّذِي أَخْرَجَ الْمَرْعيٰ

و خدايى كه چراگاه را رويانيد

فَجَعَلَهُ غُثاءً أَحْويٰ

سپس آن را خشك و سياه كرد

سَنُقْرِئُكَ فَلا تَنْسيٰ

حتما تو را خوانا مى‌كنيم كه فراموش نكنى‌

إِلَّا ما شاءَ اللَّهُ إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ وَ ما يَخْفيٰ

مگر آنچه را كه خدا بخواهد، او داناى آشكار و نهان است‌

وَ نُيَسِّرُكَ لِلْيُسْريٰ

تو را به آسانترين راه موفق مى‌كنيم‌

فَذَكِّرْ إِنْ نَفَعَتِ الذِّكْريٰ

ياد آورى كن اگر ياد آورى نفع دهد

سَيَذَّكَّرُ مَنْ يَخْشيٰ

آنان كه از خدا بترسد حتما متذكر مى‌شود

وَ يَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَي

آدم بدبخت از تذكره اجتناب مى‌كند

الَّذِي يَصْلَي النَّارَ الْكُبْريٰ

همان كس كه به آتش بزرگ داخل مى‌شود.

ثُمَّ لا يَمُوتُ فِيها وَ لا يَحْييٰ

سپس در آن نه مى‌ميرد و نه زنده مى‌شود

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّيٰ

رستگار شد آن كس كه پاك شد

وَ ذَكَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّيٰ

و نام پروردگارش را ياد كرد و نماز خواند

بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَياةَ الدُّنْيا

ولى شما زندگى دنيا را اختيار مى‌كنيد

وَ الْآخِرَةُ خَيْرٌ وَ أَبْقي

آخرت بهتر و پايدارتر است‌

إِنَّ هٰذا لَفِي الصُّحُفِ الْأُوليٰ

اين مطلب در نامه‌هاى اولين هست‌

صُحُفِ إِبْراهِيمَ وَ مُوسيٰ

كه نامه‌هاى ابراهيم و موسى باشد

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ هَلْ أَتاكَ حَدِيثُ الْغاشِيَةِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ آيا حكايت روز فراگيرنده به تو رسيده است؟

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ خاشِعَةٌ

چهره‌هايى در آن روز ذليل هستند.

عامِلَةٌ ناصِبَةٌ

كار كننده و زحمت بيننده مى‌باشند.

تَصْليٰ ناراً حامِيَةً

به آتش شديد داخل مى‌شوند.

تُسْقيٰ مِنْ عَيْنٍ آنِيَةٍ

از چشمه جوشان آشاميده مى‌شوند.

لَيْسَ لَهُمْ طَعامٌ إِلَّا مِنْ ضَرِيعٍ

براى آنها طعامى نيست مگر از ضريعى‌

لا يُسْمِنُ وَ لا يُغْنِي مِنْ جُوعٍ

كه فربه نمى‌كند و گرسنگى را فرو نمى‌نشاند.

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ ناعِمَةٌ

چهره‌هايى در آن روز در نعمت قرار مى‌گيرند.

لِسَعْيِها راضِيَةٌ

از تلاشى كه در دنيا كرده‌اند خوشنودند.

فِي جَنَّةٍ عالِيَةٍ

در بهشت والايى قرار دارند.

لا تَسْمَعُ فِيها لاغِيَةً

در آن بيهوده‌اى نمى‌شنوند.

فِيها عَيْنٌ جارِيَةٌ

در آن چشمه‌اى است روان.

فِيها سُرُرٌ مَرْفُوعَةٌ

در آن تختهايى است بلند شده.

وَ أَكْوابٌ مَوْضُوعَةٌ

جامهايى است در كنار هم.

وَ نَمارِقُ مَصْفُوفَةٌ

پشتى‌هايى است رديف هم.

وَ زَرابِيُّ مَبْثُوثَةٌ

فرشهايى است گسترده.

أَ فَلا يَنْظُرُونَ إِلَي الْإِبِلِ كَيْفَ خُلِقَتْ

آيا نمى‌نگرند به شتر چگونه آفريده شده است؟

وَ إِلَي السَّماءِ كَيْفَ رُفِعَتْ

آيا نمى‌نگرند به آسمان چگونه برافراشته شده است؟

وَ إِلَي الْجِبالِ كَيْفَ نُصِبَتْ

و به كوه‌ها كه چگونه ايستاده شده‌اند؟

وَ إِلَي الْأَرْضِ كَيْفَ سُطِحَتْ

و به زمين كه چگونه گسترده شده است؟

فَذَكِّرْ إِنَّما أَنْتَ مُذَكِّرٌ

يادآورى كن كه تو فقط يادآورى.

لَسْتَ عَلَيْهِمْ بِمُصَيْطِرٍ

بر آنها مسلط و مراقب نيستى.

إِلَّا مَنْ تَوَلَّيٰ وَ كَفَرَ

مگر آنكه از حق اعراض كرده و كافر شده است.

فَيُعَذِّبُهُ اللَّهُ الْعَذابَ الْأَكْبَرَ

كه خدا او را به عذاب بزرگتر عذاب خواهد كرد.

إِنَّ إِلَيْنا إِيابَهُمْ

حقا كه بازگشت آنها به سوى ماست.

ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنا حِسابَهُمْ

سپس حسابشان بر عهده ماست.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الْفَجْرِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به صبح (درخشان).

وَ لَيالٍ عَشْرٍ

قسم به شبهاى ده‌گانه.

وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ

قسم به زوج و فرد.

وَ اللَّيْلِ إِذا يَسْرِ

قسم به شب وقتى كه مى‌رود.

هَلْ فِي ذٰلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ

آيا در اينها براى خردمند سوگندى هست؟

أَ لَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعادٍ

آيا ندانستى كه پروردگارت به قوم عاد چه كرد؟

إِرَمَ ذاتِ الْعِمادِ

به شهر «ارم» كه كاخهاى مرتفع داشت؟

الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُها فِي الْبِلادِ

شهرى كه نظير آن در سرزمينها به وجود نيامده بود؟

وَ ثَمُودَ الَّذِينَ جابُوا الصَّخْرَ بِالْوادِ

و قوم ثمود كه سنگها را در دره قطع كردند؟

وَ فِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتادِ

و فرعون كه داراى وسائل حكومت بود؟

الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلادِ

كسانى كه در شهرها طغيان كردند.

فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسادَ

در آن شهرها تباهى زياد كردند

فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذابٍ

پروردگارت تازيانه عذاب را بر آنها فرو ريخت.

إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ

كه پروردگارت در كمين است‌

فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ

اما انسان، چون پروردگارش او را امتحان كند، اكرام نمايد و نعمتش دهد گويد پروردگار من مرا اكرام كرده است.

وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهانَنِ

و اما چون او را امتحان كند و روزى‌اش را بر او تنگ گيرد، پروردگارم مرا ذليل گردانيد.

كَلاَّ بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ

نه، بلكه يتيم را اكرام نمى‌كنيد.

وَ لا تَحَاضُّونَ عَليٰ طَعامِ الْمِسْكِينِ

بر طعام مسكين يكديگر را تشويق نمى‌كنيد

وَ تَأْكُلُونَ التُّراثَ أَكْلاً لَمًّا

ميراث را با حصه ديگران مى‌خوريد.

وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا

مال را به طور افراط دوست مى‌داريد.

كَلاَّ إِذا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا

نه، چون زمين به طور كامل كوبيده شود.

وَ جاءَ رَبُّكَ وَ الْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا

پروردگارت و ملائكه صف صف بيايند.

وَ جِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ وَ أَنَّي لَهُ الذِّكْريٰ

آن روز جهنم آورده شود، آن روز اين گونه انسان متذكر مى‌شود ولى تذكر چه فائده‌اى بر او دارد.

يَقُولُ يا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَياتِي

گويد: اى كاش براى اين زندگيم چيزى از پيش مى‌فرستادم.

فَيَوْمَئِذٍ لا يُعَذِّبُ عَذابَهُ أَحَدٌ

آن روز كسى مانند خدا عذاب نمى‌كند.

وَ لا يُوثِقُ وَثاقَهُ أَحَدٌ

و كسى مانند خدا نمى‌بندد.

يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ

اى نفس با اطمينان.

ارْجِعِي إِليٰ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً

بر گرد به سوى پروردگارت راضى و مرضى‌

فَادْخُلِي فِي عِبادِي

داخل شوميان بندگان من‌

وَ ادْخُلِي جَنَّتِي

داخل شو به بهشت من.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ لا أُقْسِمُ بِهٰذَا الْبَلَدِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ نه، قسم مى‌خورم به اين سرزمين‌

وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهٰذَا الْبَلَدِ

حال آنكه تو ساكن هستى در اين سرزمين‌

وَ والِدٍ وَ ما وَلَدَ

قسم به پدرى بزرگوار و پسرى كه توليد كرد.

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي كَبَدٍ

حقا كه انسان را در رنج آفريده‌ايم‌

أَ يَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ

آيا گمان مى‌كند كه هرگز كسى بر او قادر نيست‌

يَقُولُ أَهْلَكْتُ مالاً لُبَداً

مى‌گويد: مال فراوانى را تباه كردم‌

أَ يَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ

آيا مى‌پندارد كسى او را نديده است؟

أَ لَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ

آيا براى او دو چشم نيافريده‌ايم؟

وَ لِساناً وَ شَفَتَيْنِ

و يك زبان و دو لب؟

وَ هَدَيْناهُ النَّجْدَيْنِ

و هدايت كرده‌ايم او را به دو راه خير و شر

فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ

داخل آن گردنه نشد

وَ ما أَدْراكَ مَا الْعَقَبَةُ

چه مى‌دانى آن گردنه چيست؟

فَكُّ رَقَبَةٍ

آزاد كردن برده است.

أَوْ إِطْعامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ

يا طعام دادن در روز گرسنگى‌

يَتِيماً ذا مَقْرَبَةٍ

يتيمى را كه خويشاوند است‌

أَوْ مِسْكِيناً ذا مَتْرَبَةٍ

يا مسكين خاك افتاده‌اى را

ثُمَّ كانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ وَ تَواصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ

سپس (نشد) از آنان كه ايمان آورده و سفارش به صبر كردند و سفارش به رحمت.

أُولئِكَ أَصْحابُ الْمَيْمَنَةِ

آنها اهل بركت هستند كسانى كه آيات ما را انكار كردند آنها

وَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِنا هُمْ أَصْحابُ الْمَشْأَمَةِ

اهل شومى و شقاوتند

عَلَيْهِمْ نارٌ مُؤْصَدَةٌ

بر آنهاست آتشى پيوسته‌

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به آفتاب و قسم به شعاع گسترده آن.

وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها

قسم به ماه، آن گاه كه در پى آفتاب آيد.

وَ النَّهارِ إِذا جَلاَّها

قسم به روز، آن گاه كه آفتاب را ظاهر مى‌سازد.

وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها

قسم به شب آن گاه كه آفتاب را مى‌پوشاند.

وَ السَّماءِ وَ ما بَناها

قسم به آسمان و قسم به قدرتى كه آن را بنا نهاده است.

وَ الْأَرْضِ وَ ما طَحاها

قسم به زمين و قسم به قدرتى كه آن را گسترده است.

وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها

قسم به نفس انسان و قسم به قدرتى كه آن را ساخته است.

فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها

پس فاجر شدن و تقوى را به آن الهام كرده است.

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها

قطعا رستگار شد آنكه نفس را پاك كرد.

وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها

و قطعا نوميد شد آنكه نفس را با آلودگى‌ها پوشانيد.

كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْواها

قوم ثمود در اثر طغيانش، پيامبر را تكذيب كرد.

إِذِ انْبَعَثَ أَشْقاها

وقتى كه شقى‌ترين آنها بپاخاست.

فَقالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ ناقَةَ اللَّهِ وَ سُقْياها

رسول خدا به آنها گفت از ناقه خدا و از حصه آب آن حذر كنيد.

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوها فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاها

پيامبر را تكذيب كرده و ناقه را كشتند.

وَ لا يَخافُ عُقْباها

خدا عذاب را در اثر گناهشان بر آنها آورد و همگانى كرد خدا از عاقبت عذاب نمى‌ترسد.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشيٰ

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به شب وقتى كه موجودات را مى‌پوشاند

وَ النَّهارِ إِذا تَجَلَّي

قسم به روز وقتى كه آشكار مى‌شود

وَ ما خَلَقَ الذَّكَرَ وَ الْأُنْثيٰ

قسم به قدرتى كه مذكر و مؤنث را آفريده است‌

إِنَّ سَعْيَكُمْ لَشَتَّي

كه تلاش شما انسانها گوناگون است‌

فَأَمَّا مَنْ أَعْطيٰ وَ اتَّقيٰ

اما كسى كه انفاق كند و در آن تقوى داشته باشد

وَ صَدَّقَ بِالْحُسْنيٰ

و وعده خوبتر خدا را تصديق كند

فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْيُسْريٰ

حتما او را به خصلت آسان‌تر موفق مى‌كنيم‌

وَ أَمَّا مَنْ بَخِلَ وَ اسْتَغْنيٰ

و اما كسى كه بخل ورزد و با آن بى‌نيازى جويد

وَ كَذَّبَ بِالْحُسْنيٰ

و وعده نيكوتر خدا را تكذيب كند

فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْعُسْريٰ

حتما او را به خصلت سختتر مى‌رسانيم‌

وَ ما يُغْنِي عَنْهُ مالُهُ إِذا تَرَدَّي

چون به هلاكت مشرف شود مالش او را بى‌نياز نمى‌كند