بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ عَمَّ يَتَسَآءَلُونَ

بنام خداى رحمان رحيم؛ از چه چيز مى‌پرسند؟

عَنِ ٱلنَّبَإِ ٱلۡعَظِيمِ

از آن خبر مهم بزرگ‌

ٱلَّذِي هُمۡ فِيهِ مُخۡتَلِفُونَ

خبرى كه آن را منكر هستند

كَلَّا سَيَعۡلَمُونَ

انكار نكنند، بزودى خواهند دانست‌

ثُمَّ كَلَّا سَيَعۡلَمُونَ

سپس انكار نكنند، بزودى خواهند دانست‌

أَلَمۡ نَجۡعَلِ ٱلۡأَرۡضَ مِهَٰدٗا

آيا زمين را مهيا (براى زندگى) نكرده‌ايم‌

وَ ٱلۡجِبَالَ أَوۡتَادٗا

آيا كوه‌ها را ميخها قرار نداده‌ايم‌

وَ خَلَقۡنَٰكُمۡ أَزۡوَٰجٗا

شما را جفتها (نر و ماده) آفريده‌ايم‌

وَ جَعَلۡنَا نَوۡمَكُمۡ سُبَاتٗا

خوابتان را مايه راحتى قرار داده‌ايم‌

وَ جَعَلۡنَا ٱلَّيۡلَ لِبَاسٗا

شب را لباس بخصوصى گردانيده‌ايم‌

وَ جَعَلۡنَا ٱلنَّهَارَ مَعَاشٗا

روز را وقت معيشت قرار داده‌ايم‌

وَ بَنَيۡنَا فَوۡقَكُمۡ سَبۡعٗا شِدَادٗا

بالاى شما هفت آسمان محكم بنا كرده‌ايم‌

وَ جَعَلۡنَا سِرَاجٗا وَهَّاجٗا

چراغ پر نور و حرارت آفريده‌ايم‌

وَ أَنزَلۡنَا مِنَ ٱلۡمُعۡصِرَٰتِ مَآءٗ ثَجَّاجٗا

از ابرهاى فشارنده آبى ريزان نازل كرده‌ايم‌

لِّنُخۡرِجَ بِهِۦ حَبّٗا وَ نَبَاتٗا

تا با آن دانه و علف را برويانيم‌

وَ جَنَّٰتٍ أَلۡفَافًا

و نيز باغاتى انبوه (برويانيم)

إِنَّ يَوۡمَ ٱلۡفَصۡلِ كَانَ مِيقَٰتٗا

روزى داورى وقت تمام شدن اين نظام است‌

يَوۡمَ يُنفَخُ فِي ٱلصُّورِ فَتَأۡتُونَ أَفۡوَاجٗا

روزى كه در صور دميده مى‌شود و دسته دسته مى‌آئيد:

وَ فُتِحَتِ ٱلسَّمَآءُ فَكَانَتۡ أَبۡوَٰبٗا

آسمان باز شده و درب‌ها مى‌گردد.

وَ سُيِّرَتِ ٱلۡجِبَالُ فَكَانَتۡ سَرَابًا

كوه‌ها به راه افتند و سراب مى‌گردند.

إِنَّ جَهَنَّمَ كَانَتۡ مِرۡصَادٗا

جهنم (در آن روز) كمينگاه است‌

لِّلطَّٰغِينَ مَ‍َٔابٗا

براى اهل طغيان محل رجوع است‌

لَّٰبِثِينَ فِيهَآ أَحۡقَابٗا

روزگارانى در آن مى‌مانند

لَّا يَذُوقُونَ فِيهَا بَرۡدٗا وَ لَا شَرَابًا

در آن نه خنكى مى‌چشند و نه شرابى‌

إِلَّا حَمِيمٗا وَ غَسَّاقٗا

مگر آبى جوشان و چركى بد بو

جَزَآءٗ وِفَاقًا

كيفرى است موافق اعمالشان‌

إِنَّهُمۡ كَانُواْ لَا يَرۡجُونَ حِسَابٗا

كه آنها حسابى را اميد نمى‌داشتند

وَ كَذَّبُواْ بِ‍َٔايَٰتِنَا كِذَّابٗا

آيات ما را مصرا انكار مى‌كردند

وَ كُلَّ شَيۡءٍ أَحۡصَيۡنَٰهُ كِتَٰبٗا

هر چيز را به طور نوشتن شمرده‌ايم‌

فَذُوقُواْ فَلَن نَّزِيدَكُمۡ إِلَّا عَذَابًا

بچشيد كه جز عذاب مزيدتان نمى‌كنيم‌

إِنَّ لِلۡمُتَّقِينَ مَفَازًا

حقا كه متقيان را نجاتى هست‌

حَدَآئِقَ وَ أَعۡنَٰبٗا

باغها و تاكهايى‌

وَ كَوَاعِبَ أَتۡرَابٗا

و زنان سينه بر آمده، و همسال با شوهران‌

وَ كَأۡسٗا دِهَاقٗا

و كاسه‌اى پر از شراب‌

لَّا يَسۡمَعُونَ فِيهَا لَغۡوٗا وَ لَا كِذَّٰبٗا

در آنجا نه بيهوده‌اى مى‌شنوند و نه تكذيب همديگر.

جَزَآءٗ مِّن رَّبِّكَ عَطَآءً حِسَابٗا

پاداش و عطائى است از خدا، به حساب‌

رَّبِّ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا بَيۡنَهُمَا ٱلرَّحۡمَٰنِ لَا يَمۡلِكُونَ مِنۡهُ خِطَابٗا

پروردگار آسمانها و زمين است كه از طرف او به سخن گفتن مجاز نيستند

يَوۡمَ يَقُومُ ٱلرُّوحُ وَ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ صَفّٗا لَّا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنۡ أَذِنَ لَهُ ٱلرَّحۡمَٰنُ وَ قَالَ صَوَابٗا

روزى كه روح و فرشتگان صف به صف مى‌ايستند، سخن نمى‌گويند مگر آن كس كه خداى رحمان به او اجازه دهد و حرف راست بگويد

ذَٰلِكَ ٱلۡيَوۡمُ ٱلۡحَقُّ فَمَن شَآءَ ٱتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِۦ مَ‍َٔابًا

آن روز حتمى است، هر كه بخواهد به سوى پروردگارش رجوع صحيحى اتخاذ كند

إِنَّآ أَنذَرۡنَٰكُمۡ عَذَابٗا قَرِيبٗا يَوۡمَ يَنظُرُ ٱلۡمَرۡءُ مَا قَدَّمَتۡ يَدَاهُ وَ يَقُولُ ٱلۡكَافِرُ يَٰلَيۡتَنِي كُنتُ تُرَٰبَۢا

ما شما را از عذابى نزديك بيم داديم، روزى كه انسان به آنچه دو دستش فرستاده است مى‌نگرد و كافر مى‌گويد: اى كاش خاك مى‌بودم.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلنَّٰزِعَٰتِ غَرۡقٗا

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به كنندگانى كه به شدت مى‌كنند

وَ ٱلنَّٰشِطَٰتِ نَشۡطٗا

و قسم به خارج شوندگان، خارج شدنى‌

وَ ٱلسَّٰبِحَٰتِ سَبۡحٗا

و قسم به شنا كنندگان شنا كردنى‌

فَٱلسَّٰبِقَٰتِ سَبۡقٗا

پس قسم به سبقت كنندگان سبقت كردنى‌

فَٱلۡمُدَبِّرَٰتِ أَمۡرٗا

پس قسم به تدبير كنندگان فرمان مخصوص خدا

يَوۡمَ تَرۡجُفُ ٱلرَّاجِفَةُ

ياد كن روزى را كه لرزنده مى‌لرزد.

تَتۡبَعُهَا ٱلرَّادِفَةُ

زلزله دومى آن را تعقيب مى‌كند.

قُلُوبٞ يَوۡمَئِذٖ وَاجِفَةٌ

دلهايى در آن روز مضطرب و ترسانند

أَبۡصَٰرُهَا خَٰشِعَةٞ

چشمهاى آنها ذليل است‌

يَقُولُونَ أَءِنَّا لَمَرۡدُودُونَ فِي ٱلۡحَافِرَةِ

مشركان مى‌گويند: آيا ما به حالت اول بر خواهيم گشت؟

أَءِذَا كُنَّا عِظَٰمٗا نَّخِرَةٗ

آيا وقتى كه استخوانهاى پوسيده شويم؟!

قَالُواْ تِلۡكَ إِذٗا كَرَّةٌ خَاسِرَةٞ

گفتند: آن رجوع در آن صورت رجوع زيانبارى است‌

فَإِنَّمَا هِيَ زَجۡرَةٞ وَٰحِدَةٞ

قيامت فقط يك راندن با صيحه است‌

فَإِذَا هُم بِٱلسَّاهِرَةِ

آن گاه مردم در روى زمين باشند.

هَلۡ أَتَىٰكَ حَدِيثُ مُوسَىٰٓ

آيا حكايت موسى را شنيده‌اى؟

إِذۡ نَادَىٰهُ رَبُّهُۥ بِٱلۡوَادِ ٱلۡمُقَدَّسِ طُوًى

كه پروردگارش او را در صحراى پاك طوى ندا كرد

ٱذۡهَبۡ إِلَىٰ فِرۡعَوۡنَ إِنَّهُۥ طَغَىٰ

كه بسوى فرعون برو كه او از حد تجاوز كرده است‌

فَقُلۡ هَل لَّكَ إِلَىٰٓ أَن تَزَكَّىٰ

بگو: آيا مايل هستى كه پاك شوى؟

وَ أَهۡدِيَكَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَتَخۡشَىٰ

و به سوى پروردگارت هدايت كنم تا از او بترسى؟

فَأَرَىٰهُ ٱلۡأٓيَةَ ٱلۡكُبۡرَىٰ

معجزه بزرگ را به او نشان داد.

فَكَذَّبَ وَ عَصَىٰ

نبوت موسى را تكذيب كرد و او را عصيان نمود

ثُمَّ أَدۡبَرَ يَسۡعَىٰ

سپس از موسى دور شد (براى جمع ساحران) تلاش مى‌كرد

فَحَشَرَ فَنَادَىٰ

مردم را گردآورد و در ميان آنها فرياد كشيد

فَقَالَ أَنَا۠ رَبُّكُمُ ٱلۡأَعۡلَىٰ

و گفت: پروردگار والاتر شما هستم.

فَأَخَذَهُ ٱللَّهُ نَكَالَ ٱلۡأٓخِرَةِ وَ ٱلۡأُولَىٰٓ

خدا او را با عقوبت آخرت و دنيا گرفتار كرد

إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَعِبۡرَةٗ لِّمَن يَخۡشَىٰٓ

در حديث موسى موعظه هست براى كسى كه مى‌ترسد

ءَأَنتُمۡ أَشَدُّ خَلۡقًا أَمِ ٱلسَّمَآءُ بَنَىٰهَا

آيا شما در خلقت محكمتر هستيد يا آسمان كه خدا آن را بنا نهاد

رَفَعَ سَمۡكَهَا فَسَوَّىٰهَا

ارتفاع آن را بالا برد و آن را ساخت‌

وَ أَغۡطَشَ لَيۡلَهَا وَ أَخۡرَجَ ضُحَىٰهَا

شبش را تاريك گردانيد و نورش را خارج كرد

وَ ٱلۡأَرۡضَ بَعۡدَ ذَٰلِكَ دَحَىٰهَآ

زمين را پس از آسمان، بگسترانيد

أَخۡرَجَ مِنۡهَا مَآءَهَا وَ مَرۡعَىٰهَا

از زمين آب آن و روئيدنى آن را خارج كرد

وَ ٱلۡجِبَالَ أَرۡسَىٰهَا

و كوه‌ها را ثابت گردانيد.

مَتَٰعٗا لَّكُمۡ وَ لِأَنۡعَٰمِكُمۡ

متاعند براى شما و چهار پايانتان‌

فَإِذَا جَآءَتِ ٱلطَّآمَّةُ ٱلۡكُبۡرَىٰ

وقتى كه آن حادثه فراگيرنده بزرگ ببايد

يَوۡمَ يَتَذَكَّرُ ٱلۡإِنسَٰنُ مَا سَعَىٰ

در آن روز انسان آنچه را كه كرده است ياد مى‌آورد.

وَ بُرِّزَتِ ٱلۡجَحِيمُ لِمَن يَرَىٰ

جهنم بر همه بينندگان آشكار مى‌شود

فَأَمَّا مَن طَغَىٰ

پس اما هر كه طغيان كند

وَ ءَاثَرَ ٱلۡحَيَوٰةَ ٱلدُّنۡيَا

و زندگى دنيا را بر آخرت اختيار كند

فَإِنَّ ٱلۡجَحِيمَ هِيَ ٱلۡمَأۡوَىٰ

جايگاه او فقط آتش است.

وَ أَمَّا مَنۡ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِۦ وَ نَهَى ٱلنَّفۡسَ عَنِ ٱلۡهَوَىٰ

و اما كسى كه از ربوبيت پروردگارش بترسد و نفس خويش را از خواهشها باز دارد

فَإِنَّ ٱلۡجَنَّةَ هِيَ ٱلۡمَأۡوَىٰ

جايگاه او فقط بهشت است.

يَسۡ‍َٔلُونَكَ عَنِ ٱلسَّاعَةِ أَيَّانَ مُرۡسَىٰهَا

از تو از قيامت مى‌پرسند كه وقوع آن كدام وقت است؟

فِيمَ أَنتَ مِن ذِكۡرَىٰهَآ

تو در چه حالى از علم آن؟

إِلَىٰ رَبِّكَ مُنتَهَىٰهَآ

امر آن به پروردگارت مربوط است.

إِنَّمَآ أَنتَ مُنذِرُ مَن يَخۡشَىٰهَا

تو فقط انذار كننده‌اى، كسى را كه از آن مى‌ترسد

كَأَنَّهُمۡ يَوۡمَ يَرَوۡنَهَا لَمۡ يَلۡبَثُوٓاْ إِلَّا عَشِيَّةً أَوۡ ضُحَىٰهَا

روزى كه مردم آن را مى‌بينند، گويا در دنيا توقف نكرده‌اند مگر بعد از ظهرى يا قبل از ظهر آن.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ عَبَسَ وَ تَوَلَّىٰٓ

بنام خداى رحمان رحيم؛ عبوس شد و رو گردانيد

أَن جَآءَهُ ٱلۡأَعۡمَىٰ

از اينكه آن نابينا پيش او آمد

وَ مَا يُدۡرِيكَ لَعَلَّهُۥ يَزَّكَّىٰٓ

چه چيز تو را دانا كرد شايد كه او پاك شود؟!

أَوۡ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ ٱلذِّكۡرَىٰٓ

يا پند گيرد و تذكر به او نفع دهد؟!

أَمَّا مَنِ ٱسۡتَغۡنَىٰ

كسى كه خود را بى‌نياز مى‌داند!

فَأَنتَ لَهُۥ تَصَدَّىٰ

تو به او توجه مى‌كنى!

وَ مَا عَلَيۡكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ

حال آنكه بر تو باكى نيست كه از شرك پاك نگردد!

وَ أَمَّا مَن جَآءَكَ يَسۡعَىٰ

و اما آنكه به شتاب پيش تو مى‌آيد!

وَ هُوَ يَخۡشَىٰ

و از خدا مى‌ترسد!

فَأَنتَ عَنۡهُ تَلَهَّىٰ

تو از او به ديگران مشغول مى‌شوى!

كَلَّآ إِنَّهَا تَذۡكِرَةٞ

اين كار مكن، آيات ما پندى است‌

فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ

هر كه بخواهد آن را ياد مى‌گيرد

فِي صُحُفٖ مُّكَرَّمَةٖ

(آن آيات) در صفحه‌هاى با ارزش است‌

مَّرۡفُوعَةٖ مُّطَهَّرَةِۢ

بلند مقام و پاك شده از باطل است‌

بِأَيۡدِي سَفَرَةٖ

در دست نويسندگانى است‌

كِرَامِۢ بَرَرَةٖ

كه محترم و نيكوكارانند

قُتِلَ ٱلۡإِنسَٰنُ مَآ أَكۡفَرَهُۥ

بميرد انسان چه ناسپاسى است؟!

مِنۡ أَيِّ شَيۡءٍ خَلَقَهُۥ

بنگرد خدا او را از چه آفريد

مِن نُّطۡفَةٍ خَلَقَهُۥ فَقَدَّرَهُۥ

از نطفه آفريد و ساخت او را

ثُمَّ ٱلسَّبِيلَ يَسَّرَهُۥ

سپس راه هدايت را بر او آسان كرد

ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقۡبَرَهُۥ

آن گاه او را بميرانيد و در قبر كرد

ثُمَّ إِذَا شَآءَ أَنشَرَهُۥ

سپس وقتى كه بخواهد او را زنده مى‌كند

كَلَّا لَمَّا يَقۡضِ مَآ أَمَرَهُۥ

نه، هنوز انسان امر خدا را به انجام نبرده است‌

فَلۡيَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ

بنگرد انسان به طعام خويش.

أَنَّا صَبَبۡنَا ٱلۡمَآءَ صَبّٗا

ما آب را به طرز مخصوصى از آسمان ريختيم‌

ثُمَّ شَقَقۡنَا ٱلۡأَرۡضَ شَقّٗا

سپس زمين را به نحو مخصوصى شكافتيم‌

فَأَنۢبَتۡنَا فِيهَا حَبّٗا

پس در آن دانه‌ها رويانديم‌

وَ عِنَبٗا وَ قَضۡبٗا

و انگور سبزى‌

وَ زَيۡتُونٗا وَ نَخۡلٗا

و درخت زيتون و درخت خرما

وَ حَدَآئِقَ غُلۡبٗا

و باغهاى انبوه‌

وَ فَٰكِهَةٗ وَ أَبّٗا

و ميوه و چراگاه‌

مَّتَٰعٗا لَّكُمۡ وَ لِأَنۡعَٰمِكُمۡ

متاع است براى شما و چهارپايان شما

فَإِذَا جَآءَتِ ٱلصَّآخَّةُ

چون آن صيحه گوش خراش آيد

يَوۡمَ يَفِرُّ ٱلۡمَرۡءُ مِنۡ أَخِيهِ

در روزى كه شخص از برادرش بگريزد

وَ أُمِّهِۦ وَ أَبِيهِ

و از مادر و پدرش‌

وَ صَٰحِبَتِهِۦ وَ بَنِيهِ

و از زن و فرزندانش‌

لِكُلِّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ يَوۡمَئِذٖ شَأۡنٞ يُغۡنِيهِ

براى هر كس را در آن روز كارى است كه مشغولش مى‌كند

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ مُّسۡفِرَةٞ

چهره‌هايى در آن روز نورانى هستند.

ضَاحِكَةٞ مُّسۡتَبۡشِرَةٞ

خندان و شادمانند.

وَ وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٍ عَلَيۡهَا غَبَرَةٞ

و چهره‌هايى در آن روز بر آنها تيرگى هست‌

تَرۡهَقُهَا قَتَرَةٌ

سياهى آنها را احاطه كرده است‌

أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡكَفَرَةُ ٱلۡفَجَرَةُ

آنها كافران و بدكارانند

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِذَا ٱلشَّمۡسُ كُوِّرَتۡ

بنام خداى رحمان رحيم؛ وقتى كه آفتاب درهم پيچيده شود.

وَ إِذَا ٱلنُّجُومُ ٱنكَدَرَتۡ

وقتى كه ستارگان تاريك شوند.

وَ إِذَا ٱلۡجِبَالُ سُيِّرَتۡ

وقتى كه كوه‌ها سير داده شوند.

وَ إِذَا ٱلۡعِشَارُ عُطِّلَتۡ

وقتى كه حامله‌ها خالى گردند.

وَ إِذَا ٱلۡوُحُوشُ حُشِرَتۡ

وقتى كه حيوانات وحشى محشور گردند.

وَ إِذَا ٱلۡبِحَارُ سُجِّرَتۡ

وقتى كه درياها گداخته گردند.

وَ إِذَا ٱلنُّفُوسُ زُوِّجَتۡ

وقتى كه روحها با بدنها جفت شوند.

وَ إِذَا ٱلۡمَوۡءُۥدَةُ سُئِلَتۡ

وقتى كه از دختر زنده به گور سؤال شود

بِأَيِّ ذَنۢبٖ قُتِلَتۡ

كه به چه گناهى مقتول شده است‌

وَ إِذَا ٱلصُّحُفُ نُشِرَتۡ

وقتى كه نامه‌هاى اعمال توزيع شوند

وَ إِذَا ٱلسَّمَآءُ كُشِطَتۡ

وقتى كه آسمان بر كنده شود

وَ إِذَا ٱلۡجَحِيمُ سُعِّرَتۡ

وقتى كه جهنم افروخته گردد

وَ إِذَا ٱلۡجَنَّةُ أُزۡلِفَتۡ

وقتى كه بهشت نزديك شود

عَلِمَتۡ نَفۡسٞ مَّآ أَحۡضَرَتۡ

مى‌داند هر كس هر عملى را كه حاضر كرده است‌

فَلَآ أُقۡسِمُ بِٱلۡخُنَّسِ

پس نه، قسم مى‌خورم به ستارگان پنهان شونده.

ٱلۡجَوَارِ ٱلۡكُنَّسِ

كه در حركت هستند و فانى شونده.

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا عَسۡعَسَ

قسم به شب وقتى كه پشت مى‌كند

وَ ٱلصُّبۡحِ إِذَا تَنَفَّسَ

قسم به صبح وقتى كه گسترش مى‌يابد.

إِنَّهُۥ لَقَوۡلُ رَسُولٖ كَرِيمٖ

كه اين قرآن سخن فرشته عزيزى است‌

ذِي قُوَّةٍ عِندَ ذِي ٱلۡعَرۡشِ مَكِينٖ

قوى و نزد خدا صاحب تقرب است‌

مُّطَاعٖ ثَمَّ أَمِينٖ

مطاع در نزد خدا و امين است‌

وَ مَا صَاحِبُكُم بِمَجۡنُونٖ

رفيق شما ديوانه نيست‌

وَ لَقَدۡ رَءَاهُ بِٱلۡأُفُقِ ٱلۡمُبِينِ

جبرئيل را در آن ناحيه روشن ديده است‌

وَ مَا هُوَ عَلَى ٱلۡغَيۡبِ بِضَنِينٖ

رسول خدا بروحى بخيل نيست‌

وَ مَا هُوَ بِقَوۡلِ شَيۡطَٰنٖ رَّجِيمٖ

اين قرآن سخن شيطان رانده شده نيست‌

فَأَيۡنَ تَذۡهَبُونَ

پس به كجا مى‌رويد؟!

إِنۡ هُوَ إِلَّا ذِكۡرٞ لِّلۡعَٰلَمِينَ

آن فقط تذكر است براى مردمان‌

لِمَن شَآءَ مِنكُمۡ أَن يَسۡتَقِيمَ

براى آنكه بخواهد در بندگى حق، استوار باشد

وَ مَا تَشَآءُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ رَبُّ ٱلۡعَٰلَمِينَ

شما استوار شدن را نخواهيد خواست مگر آنكه پرودگار جهانيان بخواهد

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِذَا ٱلسَّمَآءُ ٱنفَطَرَتۡ

بنام خداى رحمان رحيم؛ وقتى كه آسمان شكافته شود

وَ إِذَا ٱلۡكَوَاكِبُ ٱنتَثَرَتۡ

وقتى كه ستارگان پراكنده شوند.

وَ إِذَا ٱلۡبِحَارُ فُجِّرَتۡ

وقتى كه دريا منفجر شوند

وَ إِذَا ٱلۡقُبُورُ بُعۡثِرَتۡ

وقتى كه قبرها متحول گردند!

عَلِمَتۡ نَفۡسٞ مَّا قَدَّمَتۡ وَ أَخَّرَتۡ

مى‌داند هر كس آنچه از پيش فرستاده و آنچه به تأخير انداخته است‌

يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡإِنسَٰنُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ ٱلۡكَرِيمِ

اى انسان چه چيز تو را به پروردگار كريمت جرى كرده است.

ٱلَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّىٰكَ فَعَدَلَكَ

پروردگارى كه تو را آفريده و ساخته و متعادل كرده است.

فِيٓ أَيِّ صُورَةٖ مَّا شَآءَ رَكَّبَكَ

و در هر شكلى كه خواسته تركيبت كرده است.

كَلَّا بَلۡ تُكَذِّبُونَ بِٱلدِّينِ

نه، بلكه جزا را تكذيب مى‌كنيد.

وَ إِنَّ عَلَيۡكُمۡ لَحَٰفِظِينَ

حقا كه براى شما نگهبانانى هست‌

كِرَامٗا كَٰتِبِينَ

بزرگواران نويسندگان‌

يَعۡلَمُونَ مَا تَفۡعَلُونَ

مى‌دانند آنچه را كه مى‌كنيد

إِنَّ ٱلۡأَبۡرَارَ لَفِي نَعِيمٖ

راستى كه نيكوكاران در نعمت وسيع مى‌باشند

وَ إِنَّ ٱلۡفُجَّارَ لَفِي جَحِيمٖ

و فاجران در آتش بزرگى هستند

يَصۡلَوۡنَهَا يَوۡمَ ٱلدِّينِ

روز جزا به آن داخل و ملازم مى‌شوند.

وَ مَا هُمۡ عَنۡهَا بِغَآئِبِينَ

و از آن غائب (كنار) نخواهند بود.

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا يَوۡمُ ٱلدِّينِ

چه چيز دانايت كرد كه روز جزا چيست‌

ثُمَّ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا يَوۡمُ ٱلدِّينِ

سپس چه چيز دانايت كرد كه روز جزا چيست‌

يَوۡمَ لَا تَمۡلِكُ نَفۡسٞ لِّنَفۡسٖ شَيۡ‍ٔٗا وَ ٱلۡأَمۡرُ يَوۡمَئِذٖ لِّلَّهِ

روزى است كه كسى براى كسى مالك چيزى نيست فرمان در آن روز مخصوص خداست.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَيۡلٞ لِّلۡمُطَفِّفِينَ

بنام خداى رحمان رحيم؛ واى بر كم فروشان‌

ٱلَّذِينَ إِذَا ٱكۡتَالُواْ عَلَى ٱلنَّاسِ يَسۡتَوۡفُونَ

كسانى كه چون از مردم كيل مى‌گيرند تمام مى‌گيرند.

وَ إِذَا كَالُوهُمۡ أَو وَّزَنُوهُمۡ يُخۡسِرُونَ

و چون براى فروختن به آنها پيمانه يا وزن مى‌كنند كم مى‌كنند.

أَلَا يَظُنُّ أُوْلَٰٓئِكَ أَنَّهُم مَّبۡعُوثُونَ

آيا آنها گمان نمى‌كنند كه برانگيخته شدگانند.

لِيَوۡمٍ عَظِيمٖ

براى روز بزرگى؟

يَوۡمَ يَقُومُ ٱلنَّاسُ لِرَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ

روزى كه مردم براى حكم و داورى خدا از قبرها بر مى‌خيزند؟

كَلَّآ إِنَّ كِتَٰبَ ٱلۡفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٖ

كم فروشى نكنند كه عمل فاجران در سجين است.

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا سِجِّينٞ

چه چيز دانايت كرد كه سجين چيست؟

كِتَٰبٞ مَّرۡقُومٞ

كتابى است نوشته شده‌

وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ

واى در آن روز بر مكذبين‌

ٱلَّذِينَ يُكَذِّبُونَ بِيَوۡمِ ٱلدِّينِ

كسانى كه قيامت را تكذيب مى‌كنند

وَ مَا يُكَذِّبُ بِهِۦٓ إِلَّا كُلُّ مُعۡتَدٍ أَثِيمٍ

قيامت را تكذيب نمى‌كند مگر هر متجاوز عاصى‌

إِذَا تُتۡلَىٰ عَلَيۡهِ ءَايَٰتُنَا قَالَ أَسَٰطِيرُ ٱلۡأَوَّلِينَ

وقتى كه آيات ما بر او خوانده شود گويد: افسانه‌هاى گذشتگان است.

كَلَّا بَلۡ رَانَ عَلَىٰ قُلُوبِهِم مَّا كَانُواْ يَكۡسِبُونَ

افسانه نيستند، بلكه اعمالى كه مى‌كردند بر قلوبشان زنگ گذاشته است.

كَلَّآ إِنَّهُمۡ عَن رَّبِّهِمۡ يَوۡمَئِذٖ لَّمَحۡجُوبُونَ

نه، آنها در آن روز از پروردگارشان در حجابند.

ثُمَّ إِنَّهُمۡ لَصَالُواْ ٱلۡجَحِيمِ

سپس آنها حتما وارد شونده جحيم هستند

ثُمَّ يُقَالُ هَٰذَا ٱلَّذِي كُنتُم بِهِۦ تُكَذِّبُونَ

سپس گفته مى‌شود: اين، آنست كه تكذيب مى‌كرديد.

كَلَّآ إِنَّ كِتَٰبَ ٱلۡأَبۡرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ

نه، حقا كه ابرار در عليين است.

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا عِلِّيُّونَ

تو چه مى‌دانى عليون چيست‌

كِتَٰبٞ مَّرۡقُومٞ

كتابى است نوشته شده (با عمل).

يَشۡهَدُهُ ٱلۡمُقَرَّبُونَ

مقربان درگاه حق در آن حاضر مى‌شوند.

إِنَّ ٱلۡأَبۡرَارَ لَفِي نَعِيمٍ

حقا كه نيكوكاران در نعمت وسيع مى‌باشند

عَلَى ٱلۡأَرَآئِكِ يَنظُرُونَ

بر تخت‌هاى مزين تماشا مى‌كنند.

تَعۡرِفُ فِي وُجُوهِهِمۡ نَضۡرَةَ ٱلنَّعِيمِ

در چهره آنها طراوت نعمت را مى‌شناسى.

يُسۡقَوۡنَ مِن رَّحِيقٖ مَّخۡتُومٍ

از شرابى مهر شده خورانده شوند

خِتَٰمُهُۥ مِسۡكٞ وَ فِي ذَٰلِكَ فَلۡيَتَنَافَسِ ٱلۡمُتَنَٰفِسُونَ

مهر آن از مشكى است به خصوص، و در آن سبقت گيرندگان سبقت گيرند.

وَ مِزَاجُهُۥ مِن تَسۡنِيمٍ

مخلوط آن از چشمه تسنيم است‌

عَيۡنٗا يَشۡرَبُ بِهَا ٱلۡمُقَرَّبُونَ

چشمه‌اى كه مقربون از آن مى‌آشامند

إِنَّ ٱلَّذِينَ أَجۡرَمُواْ كَانُواْ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ يَضۡحَكُونَ

آنان كه مجرمند به كسانى كه ايمان آورده‌اند مى‌خندند

وَ إِذَا مَرُّواْ بِهِمۡ يَتَغَامَزُونَ

و چون بر آنها گذر كنند با چشم اشاره مى‌كنند

وَ إِذَا ٱنقَلَبُوٓاْ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِمُ ٱنقَلَبُواْ فَكِهِينَ

و چون پيش اهل خويش بر مى‌گردند شادمان بر مى‌گردند.

وَ إِذَا رَأَوۡهُمۡ قَالُوٓاْ إِنَّ هَٰٓؤُلَآءِ لَضَآلُّونَ

و چون آنها را ببينند گويند: اينان گمراهانند.

وَ مَآ أُرۡسِلُواْ عَلَيۡهِمۡ حَٰفِظِينَ

با آنكه بر آنها نگهبان فرستاده نشده‌اند

فَٱلۡيَوۡمَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مِنَ ٱلۡكُفَّارِ يَضۡحَكُونَ

امروز كسانى كه ايمان آورده‌اند به كفار مى‌خندند

عَلَى ٱلۡأَرَآئِكِ يَنظُرُونَ

بر تختهاى مزين تماشا مى‌كنند

هَلۡ ثُوِّبَ ٱلۡكُفَّارُ مَا كَانُواْ يَفۡعَلُونَ

آيا كفار با عمل خود مجازات شدند؟

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِذَا ٱلسَّمَآءُ ٱنشَقَّتۡ

بنام خداى رحمان رحيم؛ وقتى كه آسمان شكافته شود

وَ أَذِنَتۡ لِرَبِّهَا وَ حُقَّتۡ

و اطاعت كند از پروردگارش و اطاعتش حتمى است.

وَ إِذَا ٱلۡأَرۡضُ مُدَّتۡ

وقتى كه زمين گسترش يابد.

وَ أَلۡقَتۡ مَا فِيهَا وَ تَخَلَّتۡ

و آنچه در درون دارد بيافكند و خالى ماند.

وَ أَذِنَتۡ لِرَبِّهَا وَ حُقَّتۡ

و اطاعت كند از پروردگارش و اطاعتش حتمى است‌

يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡإِنسَٰنُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَىٰ رَبِّكَ كَدۡحٗا فَمُلَٰقِيهِ

اى انسان تو تا رسيدن به پروردگارت در رنج و تلاش بوده و او را ملاقات خواهى كرد.

فَأَمَّا مَنۡ أُوتِيَ كِتَٰبَهُۥ بِيَمِينِهِۦ

پس اما هر كس كتابش به دست راستش داده شود.

فَسَوۡفَ يُحَاسَبُ حِسَابٗا يَسِيرٗا

به زودى حساب مى‌شود حسابى آسان.

وَ يَنقَلِبُ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِۦ مَسۡرُورٗا

و بر مى‌گردد به طرف اهل خود، شادمان.

وَ أَمَّا مَنۡ أُوتِيَ كِتَٰبَهُۥ وَرَآءَ ظَهۡرِهِۦ

و اما هر كس كتابش از پشت سرش داده شود.

فَسَوۡفَ يَدۡعُواْ ثُبُورٗا

به زودى فرياد مى‌كشد: و اهلاكا.

وَ يَصۡلَىٰ سَعِيرًا

و داخل مى‌شود به آتش افروخته.

إِنَّهُۥ كَانَ فِيٓ أَهۡلِهِۦ مَسۡرُورًا

كه او در ميان اهلش مسرور بود.

إِنَّهُۥ ظَنَّ أَن لَّن يَحُورَ

او گمان كرد كه هرگز به آخرت، بر نخواهد گشت‌

بَلَىٰٓ إِنَّ رَبَّهُۥ كَانَ بِهِۦ بَصِيرٗا

بلى كه پروردگارش به حال او بينا بود.

فَلَآ أُقۡسِمُ بِٱلشَّفَقِ

پس نه قسم به سرخى شامگاهان‌

وَ ٱلَّيۡلِ وَ مَا وَسَقَ

و قسم به شب و آنچه جمع مى‌كند

وَ ٱلۡقَمَرِ إِذَا ٱتَّسَقَ

و قسم به ماه وقتى كه جمع مى‌شود.

لَتَرۡكَبُنَّ طَبَقًا عَن طَبَقٖ

حتما و يقينا بالا مى‌رويد به حالى از حالى.

فَمَا لَهُمۡ لَا يُؤۡمِنُونَ

چه شده بر آنها كه ايمان نمى‌آورند

وَ إِذَا قُرِئَ عَلَيۡهِمُ ٱلۡقُرۡءَانُ لَا يَسۡجُدُونَ

و چون قرآن بر آنها خوانده مى‌شود سجده نمى‌كنند.

بَلِ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ يُكَذِّبُونَ

بلكه آنان كه كافر شده‌اند تكذيب مى‌كنند.

وَ ٱللَّهُ أَعۡلَمُ بِمَا يُوعُونَ

خدا به آنچه در قلب دارند داناتر است‌

فَبَشِّرۡهُم بِعَذَابٍ أَلِيمٍ

بشارتشان بده به عذاب دردناكى‌

إِلَّا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ لَهُمۡ أَجۡرٌ غَيۡرُ مَمۡنُونِۢ

مگر آنان كه ايمان آورده و عمل صالح انجام داده‌اند، آنها راست پاداشى دائم.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلسَّمَآءِ ذَاتِ ٱلۡبُرُوجِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به آسمان كه داراى ستارگان است.

وَ ٱلۡيَوۡمِ ٱلۡمَوۡعُودِ

قسم به روز وعده شده (قيامت)

وَ شَاهِدٖ وَ مَشۡهُودٖ

قسم به نظاره‌گر و نظاره شده‌

قُتِلَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡأُخۡدُودِ

ملعون شد اهل آن كانال‌

ٱلنَّارِ ذَاتِ ٱلۡوَقُودِ

اهل آن آتش كه داراى آتشگيره است.

إِذۡ هُمۡ عَلَيۡهَا قُعُودٞ

وقتى كه آنها كنار آتش نشسته بودند

وَ هُمۡ عَلَىٰ مَا يَفۡعَلُونَ بِٱلۡمُؤۡمِنِينَ شُهُودٞ

و آنها بر آنچه به مؤمنان مى‌كردند نظاره‌گر بودند.

وَ مَا نَقَمُواْ مِنۡهُمۡ إِلَّآ أَن يُؤۡمِنُواْ بِٱللَّهِ ٱلۡعَزِيزِ ٱلۡحَمِيدِ

از مؤمنان مكروه نداشتند مگر ايمان آورد نشان را به خداى توانا و پسنديده.

ٱلَّذِي لَهُۥ مُلۡكُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ ٱللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ شَهِيدٌ

خدايى كه سرپرستى آسمانها و زمين در دست او است و او بر هر چيز حاضر است.

إِنَّ ٱلَّذِينَ فَتَنُواْ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ وَ ٱلۡمُؤۡمِنَٰتِ ثُمَّ لَمۡ يَتُوبُواْ فَلَهُمۡ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَ لَهُمۡ عَذَابُ ٱلۡحَرِيقِ

آنان كه مؤمنين و مؤمنات را شكنجه كردند، سپس توبه ننمودند براى آنهاست عذاب جهنم و براى آنهاست عذابى سوزان.

إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ لَهُمۡ جَنَّٰتٞ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ ذَٰلِكَ ٱلۡفَوۡزُ ٱلۡكَبِيرُ

كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده‌اند، براى آنهاست بهشتهايى كه از زير آنها نهرها روان است و آن نجات بزرگى است.

إِنَّ بَطۡشَ رَبِّكَ لَشَدِيدٌ

مؤاخذه و انتقام خدا بسيار سخت است‌

إِنَّهُۥ هُوَ يُبۡدِئُ وَ يُعِيدُ

او بحقيقت نخست خلق را بيافريند و باز بعرصه قيامت برگرداند

وَ هُوَ ٱلۡغَفُورُ ٱلۡوَدُودُ

و هم او بسيار آمرزنده و مهربان است‌

ذُو ٱلۡعَرۡشِ ٱلۡمَجِيدُ

و خداوند عرش اقتدار و عزت است‌

فَعَّالٞ لِّمَا يُرِيدُ

و هر چه بخواهد آن را در كمال قدرت و اختيار انجام دهد

هَلۡ أَتَىٰكَ حَدِيثُ ٱلۡجُنُودِ

اى رسول آيا احوال لشكرها بر تو حكايت شده است؟

فِرۡعَوۡنَ وَ ثَمُودَ

داستان فرعون و قوم ثمود

بَلِ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ فِي تَكۡذِيبٖ

بلكه كافران در تكذيب هستند

وَ ٱللَّهُ مِن وَرَآئِهِم مُّحِيطُۢ

خدا از هر جهت بر آنها احاطه دارد

بَلۡ هُوَ قُرۡءَانٞ مَّجِيدٞ

بلكه آن قرآنى است با عظمت‌

فِي لَوۡحٖ مَّحۡفُوظِۢ

در لوحى محفوظ از خطا و دروغ‌

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلسَّمَآءِ وَ ٱلطَّارِقِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به آسمان و قسم به طارق‌

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلطَّارِقُ

و چه مى‌دانى تو كه طارق چيست؟

ٱلنَّجۡمُ ٱلثَّاقِبُ

آن ستاره درخشنده است‌

إِن كُلُّ نَفۡسٖ لَّمَّا عَلَيۡهَا حَافِظٞ

نيست هيچ نفسى مگر آنكه او را حافظى است.

فَلۡيَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ مِمَّ خُلِقَ

بنگرد انسان از چه چيز خلق شده؟

خُلِقَ مِن مَّآءٖ دَافِقٖ

آفريده شده از آبى جهنده‌

يَخۡرُجُ مِنۢ بَيۡنِ ٱلصُّلۡبِ وَ ٱلتَّرَآئِبِ

كه از ميان استخوانهاى سخت و نرم خارج مى‌شود

إِنَّهُۥ عَلَىٰ رَجۡعِهِۦ لَقَادِرٞ

خدا به برگرداندن او قادر است‌

يَوۡمَ تُبۡلَى ٱلسَّرَآئِرُ

روزى كه سريره‌ها آشكار شود

فَمَا لَهُۥ مِن قُوَّةٖ وَ لَا نَاصِرٖ

او را نه قدرتى هست و نه يارى‌

وَ ٱلسَّمَآءِ ذَاتِ ٱلرَّجۡعِ

قسم به آسمان كه ستارگان را بر مى‌گرداند

وَ ٱلۡأَرۡضِ ذَاتِ ٱلصَّدۡعِ

قسم به زمين كه شكافته مى‌شود

إِنَّهُۥ لَقَوۡلٞ فَصۡلٞ

اين قرآن قول جدى است‌

وَ مَا هُوَ بِٱلۡهَزۡلِ

آن شوخى و عبث نيست‌

إِنَّهُمۡ يَكِيدُونَ كَيۡدٗا

مشركان به گونه‌اى حيله مى‌كنند

وَ أَكِيدُ كَيۡدٗا

من نيز بگونه‌اى حيله مى‌كنم‌

فَمَهِّلِ ٱلۡكَٰفِرِينَ أَمۡهِلۡهُمۡ رُوَيۡدَۢا

مهلت بده كافران را، مهلت بده اندكى‌

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ سَبِّحِ ٱسۡمَ رَبِّكَ ٱلۡأَعۡلَى

بنام خداى رحمان رحيم؛ تنزيه كن نام پروردگارت را كه والاتر است‌

ٱلَّذِي خَلَقَ فَسَوَّىٰ

خدايى كه آفريد و تركيب كرد (پرداخت).

وَ ٱلَّذِي قَدَّرَ فَهَدَىٰ

و خدايى كه اندازه گرفت و هدايت كرد

وَ ٱلَّذِيٓ أَخۡرَجَ ٱلۡمَرۡعَىٰ

و خدايى كه چراگاه را رويانيد

فَجَعَلَهُۥ غُثَآءً أَحۡوَىٰ

سپس آن را خشك و سياه كرد

سَنُقۡرِئُكَ فَلَا تَنسَىٰٓ

حتما تو را خوانا مى‌كنيم كه فراموش نكنى‌

إِلَّا مَا شَآءَ ٱللَّهُ إِنَّهُۥ يَعۡلَمُ ٱلۡجَهۡرَ وَ مَا يَخۡفَىٰ

مگر آنچه را كه خدا بخواهد، او داناى آشكار و نهان است‌

وَ نُيَسِّرُكَ لِلۡيُسۡرَىٰ

تو را به آسانترين راه موفق مى‌كنيم‌

فَذَكِّرۡ إِن نَّفَعَتِ ٱلذِّكۡرَىٰ

ياد آورى كن اگر ياد آورى نفع دهد

سَيَذَّكَّرُ مَن يَخۡشَىٰ

آنان كه از خدا بترسد حتما متذكر مى‌شود

وَ يَتَجَنَّبُهَا ٱلۡأَشۡقَى

آدم بدبخت از تذكره اجتناب مى‌كند

ٱلَّذِي يَصۡلَى ٱلنَّارَ ٱلۡكُبۡرَىٰ

همان كس كه به آتش بزرگ داخل مى‌شود.

ثُمَّ لَا يَمُوتُ فِيهَا وَ لَا يَحۡيَىٰ

سپس در آن نه مى‌ميرد و نه زنده مى‌شود

قَدۡ أَفۡلَحَ مَن تَزَكَّىٰ

رستگار شد آن كس كه پاك شد

وَ ذَكَرَ ٱسۡمَ رَبِّهِۦ فَصَلَّىٰ

و نام پروردگارش را ياد كرد و نماز خواند

بَلۡ تُؤۡثِرُونَ ٱلۡحَيَوٰةَ ٱلدُّنۡيَا

ولى شما زندگى دنيا را اختيار مى‌كنيد

وَ ٱلۡأٓخِرَةُ خَيۡرٞ وَ أَبۡقَىٰٓ

آخرت بهتر و پايدارتر است‌

إِنَّ هَٰذَا لَفِي ٱلصُّحُفِ ٱلۡأُولَىٰ

اين مطلب در نامه‌هاى اولين هست‌

صُحُفِ إِبۡرَٰهِيمَ وَ مُوسَىٰ

كه نامه‌هاى ابراهيم و موسى باشد

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ هَلۡ أَتَىٰكَ حَدِيثُ ٱلۡغَٰشِيَةِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ آيا حكايت روز فراگيرنده به تو رسيده است؟

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٍ خَٰشِعَةٌ

چهره‌هايى در آن روز ذليل هستند.

عَامِلَةٞ نَّاصِبَةٞ

كار كننده و زحمت بيننده مى‌باشند.

تَصۡلَىٰ نَارًا حَامِيَةٗ

به آتش شديد داخل مى‌شوند.

تُسۡقَىٰ مِنۡ عَيۡنٍ ءَانِيَةٖ

از چشمه جوشان آشاميده مى‌شوند.

لَّيۡسَ لَهُمۡ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِيعٖ

براى آنها طعامى نيست مگر از ضريعى‌

لَّا يُسۡمِنُ وَ لَا يُغۡنِي مِن جُوعٖ

كه فربه نمى‌كند و گرسنگى را فرو نمى‌نشاند.

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاعِمَةٞ

چهره‌هايى در آن روز در نعمت قرار مى‌گيرند.

لِّسَعۡيِهَا رَاضِيَةٞ

از تلاشى كه در دنيا كرده‌اند خوشنودند.

فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٖ

در بهشت والايى قرار دارند.

لَّا تَسۡمَعُ فِيهَا لَٰغِيَةٗ

در آن بيهوده‌اى نمى‌شنوند.

فِيهَا عَيۡنٞ جَارِيَةٞ

در آن چشمه‌اى است روان.

فِيهَا سُرُرٞ مَّرۡفُوعَةٞ

در آن تختهايى است بلند شده.

وَ أَكۡوَابٞ مَّوۡضُوعَةٞ

جامهايى است در كنار هم.

وَ نَمَارِقُ مَصۡفُوفَةٞ

پشتى‌هايى است رديف هم.

وَ زَرَابِيُّ مَبۡثُوثَةٌ

فرشهايى است گسترده.

أَفَلَا يَنظُرُونَ إِلَى ٱلۡإِبِلِ كَيۡفَ خُلِقَتۡ

آيا نمى‌نگرند به شتر چگونه آفريده شده است؟

وَ إِلَى ٱلسَّمَآءِ كَيۡفَ رُفِعَتۡ

آيا نمى‌نگرند به آسمان چگونه برافراشته شده است؟

وَ إِلَى ٱلۡجِبَالِ كَيۡفَ نُصِبَتۡ

و به كوه‌ها كه چگونه ايستاده شده‌اند؟

وَ إِلَى ٱلۡأَرۡضِ كَيۡفَ سُطِحَتۡ

و به زمين كه چگونه گسترده شده است؟

فَذَكِّرۡ إِنَّمَآ أَنتَ مُذَكِّرٞ

يادآورى كن كه تو فقط يادآورى.

لَّسۡتَ عَلَيۡهِم بِمُصَيۡطِرٍ

بر آنها مسلط و مراقب نيستى.

إِلَّا مَن تَوَلَّىٰ وَ كَفَرَ

مگر آنكه از حق اعراض كرده و كافر شده است.

فَيُعَذِّبُهُ ٱللَّهُ ٱلۡعَذَابَ ٱلۡأَكۡبَرَ

كه خدا او را به عذاب بزرگتر عذاب خواهد كرد.

إِنَّ إِلَيۡنَآ إِيَابَهُمۡ

حقا كه بازگشت آنها به سوى ماست.

ثُمَّ إِنَّ عَلَيۡنَا حِسَابَهُم

سپس حسابشان بر عهده ماست.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلۡفَجۡرِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به صبح (درخشان).

وَ لَيَالٍ عَشۡرٖ

قسم به شبهاى ده‌گانه.

وَ ٱلشَّفۡعِ وَ ٱلۡوَتۡرِ

قسم به زوج و فرد.

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَسۡرِ

قسم به شب وقتى كه مى‌رود.

هَلۡ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٞ لِّذِي حِجۡرٍ

آيا در اينها براى خردمند سوگندى هست؟

أَلَمۡ تَرَ كَيۡفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ

آيا ندانستى كه پروردگارت به قوم عاد چه كرد؟

إِرَمَ ذَاتِ ٱلۡعِمَادِ

به شهر «ارم» كه كاخهاى مرتفع داشت؟

ٱلَّتِي لَمۡ يُخۡلَقۡ مِثۡلُهَا فِي ٱلۡبِلَٰدِ

شهرى كه نظير آن در سرزمينها به وجود نيامده بود؟

وَ ثَمُودَ ٱلَّذِينَ جَابُواْ ٱلصَّخۡرَ بِٱلۡوَادِ

و قوم ثمود كه سنگها را در دره قطع كردند؟

وَ فِرۡعَوۡنَ ذِي ٱلۡأَوۡتَادِ

و فرعون كه داراى وسائل حكومت بود؟

ٱلَّذِينَ طَغَوۡاْ فِي ٱلۡبِلَٰدِ

كسانى كه در شهرها طغيان كردند.

فَأَكۡثَرُواْ فِيهَا ٱلۡفَسَادَ

در آن شهرها تباهى زياد كردند

فَصَبَّ عَلَيۡهِمۡ رَبُّكَ سَوۡطَ عَذَابٍ

پروردگارت تازيانه عذاب را بر آنها فرو ريخت.

إِنَّ رَبَّكَ لَبِٱلۡمِرۡصَادِ

كه پروردگارت در كمين است‌

فَأَمَّا ٱلۡإِنسَٰنُ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ رَبُّهُۥ فَأَكۡرَمَهُۥ وَ نَعَّمَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَكۡرَمَنِ

اما انسان، چون پروردگارش او را امتحان كند، اكرام نمايد و نعمتش دهد گويد پروردگار من مرا اكرام كرده است.

وَ أَمَّآ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ فَقَدَرَ عَلَيۡهِ رِزۡقَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَهَٰنَنِ

و اما چون او را امتحان كند و روزى‌اش را بر او تنگ گيرد، پروردگارم مرا ذليل گردانيد.

كَلَّا بَل لَّا تُكۡرِمُونَ ٱلۡيَتِيمَ

نه، بلكه يتيم را اكرام نمى‌كنيد.

وَ لَا تَحَٰٓضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ

بر طعام مسكين يكديگر را تشويق نمى‌كنيد

وَ تَأۡكُلُونَ ٱلتُّرَاثَ أَكۡلٗا لَّمّٗا

ميراث را با حصه ديگران مى‌خوريد.

وَ تُحِبُّونَ ٱلۡمَالَ حُبّٗا جَمّٗا

مال را به طور افراط دوست مى‌داريد.

كَلَّآ إِذَا دُكَّتِ ٱلۡأَرۡضُ دَكّٗا دَكّٗا

نه، چون زمين به طور كامل كوبيده شود.

وَ جَآءَ رَبُّكَ وَ ٱلۡمَلَكُ صَفّٗا صَفّٗا

پروردگارت و ملائكه صف صف بيايند.

وَ جِاْيٓءَ يَوۡمَئِذِۢ بِجَهَنَّمَ يَوۡمَئِذٖ يَتَذَكَّرُ ٱلۡإِنسَٰنُ وَ أَنَّىٰ لَهُ ٱلذِّكۡرَىٰ

آن روز جهنم آورده شود، آن روز اين گونه انسان متذكر مى‌شود ولى تذكر چه فائده‌اى بر او دارد.

يَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي قَدَّمۡتُ لِحَيَاتِي

گويد: اى كاش براى اين زندگيم چيزى از پيش مى‌فرستادم.

فَيَوۡمَئِذٖ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُۥٓ أَحَدٞ

آن روز كسى مانند خدا عذاب نمى‌كند.

وَ لَا يُوثِقُ وَثَاقَهُۥٓ أَحَدٞ

و كسى مانند خدا نمى‌بندد.

يَٰٓأَيَّتُهَا ٱلنَّفۡسُ ٱلۡمُطۡمَئِنَّةُ

اى نفس با اطمينان.

ٱرۡجِعِيٓ إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةٗ مَّرۡضِيَّةٗ

بر گرد به سوى پروردگارت راضى و مرضى‌

فَٱدۡخُلِي فِي عِبَٰدِي

داخل شوميان بندگان من‌

وَ ٱدۡخُلِي جَنَّتِي

داخل شو به بهشت من.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ لَآ أُقۡسِمُ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ نه، قسم مى‌خورم به اين سرزمين‌

وَ أَنتَ حِلُّۢ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ

حال آنكه تو ساكن هستى در اين سرزمين‌

وَ وَالِدٖ وَ مَا وَلَدَ

قسم به پدرى بزرگوار و پسرى كه توليد كرد.

لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِي كَبَدٍ

حقا كه انسان را در رنج آفريده‌ايم‌

أَيَحۡسَبُ أَن لَّن يَقۡدِرَ عَلَيۡهِ أَحَدٞ

آيا گمان مى‌كند كه هرگز كسى بر او قادر نيست‌

يَقُولُ أَهۡلَكۡتُ مَالٗا لُّبَدًا

مى‌گويد: مال فراوانى را تباه كردم‌

أَيَحۡسَبُ أَن لَّمۡ يَرَهُۥٓ أَحَدٌ

آيا مى‌پندارد كسى او را نديده است؟

أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَيۡنَيۡنِ

آيا براى او دو چشم نيافريده‌ايم؟

وَ لِسَانٗا وَ شَفَتَيۡنِ

و يك زبان و دو لب؟

وَ هَدَيۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَيۡنِ

و هدايت كرده‌ايم او را به دو راه خير و شر

فَلَا ٱقۡتَحَمَ ٱلۡعَقَبَةَ

داخل آن گردنه نشد

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡعَقَبَةُ

چه مى‌دانى آن گردنه چيست؟

فَكُّ رَقَبَةٍ

آزاد كردن برده است.

أَوۡ إِطۡعَٰمٞ فِي يَوۡمٖ ذِي مَسۡغَبَةٖ

يا طعام دادن در روز گرسنگى‌

يَتِيمٗا ذَا مَقۡرَبَةٍ

يتيمى را كه خويشاوند است‌

أَوۡ مِسۡكِينٗا ذَا مَتۡرَبَةٖ

يا مسكين خاك افتاده‌اى را

ثُمَّ كَانَ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ تَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَ تَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ

سپس (نشد) از آنان كه ايمان آورده و سفارش به صبر كردند و سفارش به رحمت.

أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ

آنها اهل بركت هستند كسانى كه آيات ما را انكار كردند آنها

وَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِ‍َٔايَٰتِنَا هُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشۡ‍َٔمَةِ

اهل شومى و شقاوتند

عَلَيۡهِمۡ نَارٞ مُّؤۡصَدَةُۢ

بر آنهاست آتشى پيوسته‌

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلشَّمۡسِ وَ ضُحَىٰهَا

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به آفتاب و قسم به شعاع گسترده آن.

وَ ٱلۡقَمَرِ إِذَا تَلَىٰهَا

قسم به ماه، آن گاه كه در پى آفتاب آيد.

وَ ٱلنَّهَارِ إِذَا جَلَّىٰهَا

قسم به روز، آن گاه كه آفتاب را ظاهر مى‌سازد.

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَغۡشَىٰهَا

قسم به شب آن گاه كه آفتاب را مى‌پوشاند.

وَ ٱلسَّمَآءِ وَ مَا بَنَىٰهَا

قسم به آسمان و قسم به قدرتى كه آن را بنا نهاده است.

وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا طَحَىٰهَا

قسم به زمين و قسم به قدرتى كه آن را گسترده است.

وَ نَفۡسٖ وَ مَا سَوَّىٰهَا

قسم به نفس انسان و قسم به قدرتى كه آن را ساخته است.

فَأَلۡهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقۡوَىٰهَا

پس فاجر شدن و تقوى را به آن الهام كرده است.

قَدۡ أَفۡلَحَ مَن زَكَّىٰهَا

قطعا رستگار شد آنكه نفس را پاك كرد.

وَ قَدۡ خَابَ مَن دَسَّىٰهَا

و قطعا نوميد شد آنكه نفس را با آلودگى‌ها پوشانيد.

كَذَّبَتۡ ثَمُودُ بِطَغۡوَىٰهَآ

قوم ثمود در اثر طغيانش، پيامبر را تكذيب كرد.

إِذِ ٱنۢبَعَثَ أَشۡقَىٰهَا

وقتى كه شقى‌ترين آنها بپاخاست.

فَقَالَ لَهُمۡ رَسُولُ ٱللَّهِ نَاقَةَ ٱللَّهِ وَ سُقۡيَٰهَا

رسول خدا به آنها گفت از ناقه خدا و از حصه آب آن حذر كنيد.

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمۡدَمَ عَلَيۡهِمۡ رَبُّهُم بِذَنۢبِهِمۡ فَسَوَّىٰهَا

پيامبر را تكذيب كرده و ناقه را كشتند.

وَ لَا يَخَافُ عُقۡبَٰهَا

خدا عذاب را در اثر گناهشان بر آنها آورد و همگانى كرد خدا از عاقبت عذاب نمى‌ترسد.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَغۡشَىٰ

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به شب وقتى كه موجودات را مى‌پوشاند

وَ ٱلنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّىٰ

قسم به روز وقتى كه آشكار مى‌شود

وَ مَا خَلَقَ ٱلذَّكَرَ وَ ٱلۡأُنثَىٰٓ

قسم به قدرتى كه مذكر و مؤنث را آفريده است‌

إِنَّ سَعۡيَكُمۡ لَشَتَّىٰ

كه تلاش شما انسانها گوناگون است‌

فَأَمَّا مَنۡ أَعۡطَىٰ وَ ٱتَّقَىٰ

اما كسى كه انفاق كند و در آن تقوى داشته باشد

وَ صَدَّقَ بِٱلۡحُسۡنَىٰ

و وعده خوبتر خدا را تصديق كند

فَسَنُيَسِّرُهُۥ لِلۡيُسۡرَىٰ

حتما او را به خصلت آسان‌تر موفق مى‌كنيم‌

وَ أَمَّا مَنۢ بَخِلَ وَ ٱسۡتَغۡنَىٰ

و اما كسى كه بخل ورزد و با آن بى‌نيازى جويد

وَ كَذَّبَ بِٱلۡحُسۡنَىٰ

و وعده نيكوتر خدا را تكذيب كند

فَسَنُيَسِّرُهُۥ لِلۡعُسۡرَىٰ

حتما او را به خصلت سختتر مى‌رسانيم‌

وَ مَا يُغۡنِي عَنۡهُ مَالُهُۥٓ إِذَا تَرَدَّىٰٓ

چون به هلاكت مشرف شود مالش او را بى‌نياز نمى‌كند