بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ عَمَّ يَتَسَآءَلُونَ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ درباره چه چيز از يكديگر مى‌پرسند؟

عَنِ ٱلنَّبَإِ ٱلۡعَظِيمِ

از آن خبر بزرگ،

ٱلَّذِي هُمۡ فِيهِ مُخۡتَلِفُونَ

كه درباره آن با هم اختلاف دارند.

كَلَّا سَيَعۡلَمُونَ

نه چنان است، به زودى خواهند دانست.

ثُمَّ كَلَّا سَيَعۡلَمُونَ

باز هم نه چنان است، بزودى خواهند دانست.

أَلَمۡ نَجۡعَلِ ٱلۡأَرۡضَ مِهَٰدٗا

آيا زمين را گهواره‌اى نگردانيديم؟

وَ ٱلۡجِبَالَ أَوۡتَادٗا

و كوه‌ها را [چون‌] ميخهايى [نگذاشتيم‌]؟

وَ خَلَقۡنَٰكُمۡ أَزۡوَٰجٗا

و شما را جفت آفريديم.

وَ جَعَلۡنَا نَوۡمَكُمۡ سُبَاتٗا

و خواب شما را [مايه‌] آسايش گردانيديم.

وَ جَعَلۡنَا ٱلَّيۡلَ لِبَاسٗا

و شب را [براى شما] پوششى قرار داديم.

وَ جَعَلۡنَا ٱلنَّهَارَ مَعَاشٗا

و روز را [براى‌] معاش [شما] نهاديم.

وَ بَنَيۡنَا فَوۡقَكُمۡ سَبۡعٗا شِدَادٗا

و بر فرازِ شما هفت [آسمان‌] استوار بنا كرديم.

وَ جَعَلۡنَا سِرَاجٗا وَهَّاجٗا

و چراغى فروزان گذارديم.

وَ أَنزَلۡنَا مِنَ ٱلۡمُعۡصِرَٰتِ مَآءٗ ثَجَّاجٗا

و از ابرهاى متراكم، آبى ريزان فرود آورديم،

لِّنُخۡرِجَ بِهِۦ حَبّٗا وَ نَبَاتٗا

تا بدان دانه و گياه برويانيم،

وَ جَنَّٰتٍ أَلۡفَافًا

و باغهاى درهم‌پيچيده و انبوه.

إِنَّ يَوۡمَ ٱلۡفَصۡلِ كَانَ مِيقَٰتٗا

قطعاً وعدگاه [ما با شما] روز داورى است:

يَوۡمَ يُنفَخُ فِي ٱلصُّورِ فَتَأۡتُونَ أَفۡوَاجٗا

روزى كه در «صور» دميده شود، و گروه گروه بياييد

وَ فُتِحَتِ ٱلسَّمَآءُ فَكَانَتۡ أَبۡوَٰبٗا

و آسمان، گشوده و درهايى [پديد] شود

وَ سُيِّرَتِ ٱلۡجِبَالُ فَكَانَتۡ سَرَابًا

و كوه‌ها را روان كنند، و [چون‌] سرابى گردند.

إِنَّ جَهَنَّمَ كَانَتۡ مِرۡصَادٗا

[آرى،] جهنّم [از ديرباز] كمينگاهى بوده،

لِّلطَّٰغِينَ مَ‍َٔابٗا

[كه‌] براى سركشان، بازگشتگاهى است.

لَّٰبِثِينَ فِيهَآ أَحۡقَابٗا

روزگارى دراز در آن درنگ كنند.

لَّا يَذُوقُونَ فِيهَا بَرۡدٗا وَ لَا شَرَابًا

در آنجا نه خنكى چشند و نه شربتى،

إِلَّا حَمِيمٗا وَ غَسَّاقٗا

جز آب جوشان و چركابه‌اى.

جَزَآءٗ وِفَاقًا

كيفرى مناسب [با جُرم آنها].

إِنَّهُمۡ كَانُواْ لَا يَرۡجُونَ حِسَابٗا

آنان بودند كه به [روز] حساب اميد نداشتند

وَ كَذَّبُواْ بِ‍َٔايَٰتِنَا كِذَّابٗا

و آيات ما را سخت تكذيب مى‌كردند.

وَ كُلَّ شَيۡءٍ أَحۡصَيۡنَٰهُ كِتَٰبٗا

و حال آنكه هر چيزى را برشمرده [به صورت‌] كتابى در آورده‌ايم.

فَذُوقُواْ فَلَن نَّزِيدَكُمۡ إِلَّا عَذَابًا

پس بچشيد كه جز عذاب، هرگز [چيزى‌] بر شما نمى‌افزاييم.

إِنَّ لِلۡمُتَّقِينَ مَفَازًا

مسلّماً پرهيزگاران را رستگارى است:

حَدَآئِقَ وَ أَعۡنَٰبٗا

باغچه‌ها و تاكستانها،

وَ كَوَاعِبَ أَتۡرَابٗا

و دخترانى همسال با سينه‌هاى برجسته،

وَ كَأۡسٗا دِهَاقٗا

و پياله‌هاى لبالب.

لَّا يَسۡمَعُونَ فِيهَا لَغۡوٗا وَ لَا كِذَّٰبٗا

در آنجا نه بيهوده‌اى شنوند، و نه [يكديگر را] تكذيب [كنند].

جَزَآءٗ مِّن رَّبِّكَ عَطَآءً حِسَابٗا

[اين است‌] پاداشى از پروردگار تو، عطايى از روى حساب.

رَّبِّ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا بَيۡنَهُمَا ٱلرَّحۡمَٰنِ لَا يَمۡلِكُونَ مِنۡهُ خِطَابٗا

پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو است، بخشايشگرى كه كس را ياراى خطاب با او نيست.

يَوۡمَ يَقُومُ ٱلرُّوحُ وَ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ صَفّٗا لَّا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنۡ أَذِنَ لَهُ ٱلرَّحۡمَٰنُ وَ قَالَ صَوَابٗا

روزى كه «روح» و فرشتگان به صف مى‌ايستند، و [مردم‌] سخن نگويند، مگر كسى كه [خداى‌] رحمان به او رخصت دهد، و سخن راست گويد.

ذَٰلِكَ ٱلۡيَوۡمُ ٱلۡحَقُّ فَمَن شَآءَ ٱتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِۦ مَ‍َٔابًا

آن [روز]، روز حقّ است پس هر كه خواهد، راه بازگشتى به سوى پروردگار خود بجويد.

إِنَّآ أَنذَرۡنَٰكُمۡ عَذَابٗا قَرِيبٗا يَوۡمَ يَنظُرُ ٱلۡمَرۡءُ مَا قَدَّمَتۡ يَدَاهُ وَ يَقُولُ ٱلۡكَافِرُ يَٰلَيۡتَنِي كُنتُ تُرَٰبَۢا

ما شما را از عذابى نزديك هشدار داديم: روزى كه آدمى آنچه را با دست خويش پيش فرستاده است بنگرد و كافر گويد: «كاش من خاك بودم.»

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلنَّٰزِعَٰتِ غَرۡقٗا

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به فرشتگانى كه [از كافران‌] به سختى جان ستانند،

وَ ٱلنَّٰشِطَٰتِ نَشۡطٗا

و به فرشتگانى كه جان [مؤمنان‌] را به آرامى گيرند،

وَ ٱلسَّٰبِحَٰتِ سَبۡحٗا

و به فرشتگانى كه [در درياى بى‌مانند] شناكنان شناورند،

فَٱلسَّٰبِقَٰتِ سَبۡقٗا

پس در پيشى گرفتن [در فرمان خدا] سبقت‌گيرنده‌اند،

فَٱلۡمُدَبِّرَٰتِ أَمۡرٗا

و كار [بندگان‌] را تدبير مى‌كنند.

يَوۡمَ تَرۡجُفُ ٱلرَّاجِفَةُ

آن روز كه لرزنده بلرزد،

تَتۡبَعُهَا ٱلرَّادِفَةُ

و از پى آن لرزه‌اى [دگر] افتد،

قُلُوبٞ يَوۡمَئِذٖ وَاجِفَةٌ

در آن روز، دلهايى سخت هراسانند.

أَبۡصَٰرُهَا خَٰشِعَةٞ

ديدگان آنها فروافتاده.

يَقُولُونَ أَءِنَّا لَمَرۡدُودُونَ فِي ٱلۡحَافِرَةِ

گويند: «آيا [باز] ما به [مغاك‌] زمين برمى‌گرديم؟

أَءِذَا كُنَّا عِظَٰمٗا نَّخِرَةٗ

آيا وقتى ما استخوان‌ريزه‌هاى پوسيده شديم [زندگى را از سر مى‌گيريم‌]؟»

قَالُواْ تِلۡكَ إِذٗا كَرَّةٌ خَاسِرَةٞ

[و با خود] گويند: «در اين صورت، اين برگشتى زيان‌آور است.»

فَإِنَّمَا هِيَ زَجۡرَةٞ وَٰحِدَةٞ

و [لى‌] در حقيقت، آن [بازگشت، بسته به‌] يك فرياد است [و بس‌].

فَإِذَا هُم بِٱلسَّاهِرَةِ

و بناگاه آنان در زمينِ هموار خواهند بود.

هَلۡ أَتَىٰكَ حَدِيثُ مُوسَىٰٓ

آيا سرگذشت موسى بر تو آمد؟

إِذۡ نَادَىٰهُ رَبُّهُۥ بِٱلۡوَادِ ٱلۡمُقَدَّسِ طُوًى

آن گاه كه پروردگارش او را در وادى مقدّس «طُوى» ندا درداد:

ٱذۡهَبۡ إِلَىٰ فِرۡعَوۡنَ إِنَّهُۥ طَغَىٰ

«به سوى فرعون برو كه وى سر برداشته است

فَقُلۡ هَل لَّكَ إِلَىٰٓ أَن تَزَكَّىٰ

و بگو: آيا سَرِ آن دارى كه به پاكيزگى گرايى،

وَ أَهۡدِيَكَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَتَخۡشَىٰ

و تو را به سوى پروردگارت راه نمايم تا پروا بدارى؟»

فَأَرَىٰهُ ٱلۡأٓيَةَ ٱلۡكُبۡرَىٰ

پس معجزه بزرگ [خود] را بدو نمود.

فَكَذَّبَ وَ عَصَىٰ

و [لى فرعون‌] تكذيب نمود و عصيان كرد.

ثُمَّ أَدۡبَرَ يَسۡعَىٰ

سپس پشت كرد [و] به كوشش برخاست،

فَحَشَرَ فَنَادَىٰ

و گروهى را فراهم آورد [و] ندا درداد،

فَقَالَ أَنَا۠ رَبُّكُمُ ٱلۡأَعۡلَىٰ

و گفت: «پروردگار بزرگتر شما مَنَم!»

فَأَخَذَهُ ٱللَّهُ نَكَالَ ٱلۡأٓخِرَةِ وَ ٱلۡأُولَىٰٓ

و خدا [هم‌] او را به كيفر دنيا و آخرت گرفتار كرد.

إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَعِبۡرَةٗ لِّمَن يَخۡشَىٰٓ

در حقيقت، براى هر كس كه [از خدا] بترسد، در اين [ماجرا] عبرتى است.

ءَأَنتُمۡ أَشَدُّ خَلۡقًا أَمِ ٱلسَّمَآءُ بَنَىٰهَا

آيا آفرينش شما دشوارتر است يا آسمانى كه [او] آن را برپا كرده است؟

رَفَعَ سَمۡكَهَا فَسَوَّىٰهَا

سقفش را برافراشت و آن را [به اندازه معين‌] درست كرد،

وَ أَغۡطَشَ لَيۡلَهَا وَ أَخۡرَجَ ضُحَىٰهَا

و شَبَش را تيره و روزش را آشكار گردانيد،

وَ ٱلۡأَرۡضَ بَعۡدَ ذَٰلِكَ دَحَىٰهَآ

و پس از آن، زمين را با غلتانيدن گسترد،

أَخۡرَجَ مِنۡهَا مَآءَهَا وَ مَرۡعَىٰهَا

آبش و چراگاهش را از آن بيرون آورد،

وَ ٱلۡجِبَالَ أَرۡسَىٰهَا

و كوه‌ها را لنگر آن گردانيد،

مَتَٰعٗا لَّكُمۡ وَ لِأَنۡعَٰمِكُمۡ

[تا وسيله‌] استفاده براى شما و دامهايتان باشد.

فَإِذَا جَآءَتِ ٱلطَّآمَّةُ ٱلۡكُبۡرَىٰ

پس آن گاه كه آن هنگامه بزرگ دررَسَد،

يَوۡمَ يَتَذَكَّرُ ٱلۡإِنسَٰنُ مَا سَعَىٰ

[آن‌] روز است كه انسان آنچه را كه در پى آن كوشيده است به ياد آوَرَد

وَ بُرِّزَتِ ٱلۡجَحِيمُ لِمَن يَرَىٰ

و جهنّم براى هر كه بيند آشكار گردد.

فَأَمَّا مَن طَغَىٰ

اما هر كه طغيان كرد،

وَ ءَاثَرَ ٱلۡحَيَوٰةَ ٱلدُّنۡيَا

و زندگى پستِ دنيا را برگزيد،

فَإِنَّ ٱلۡجَحِيمَ هِيَ ٱلۡمَأۡوَىٰ

پس جايگاه او همان آتش است.

وَ أَمَّا مَنۡ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِۦ وَ نَهَى ٱلنَّفۡسَ عَنِ ٱلۡهَوَىٰ

و امّا كسى كه از ايستادن در برابر پروردگارش هراسيد، و نفس [خود] را از هوس باز داشت،

فَإِنَّ ٱلۡجَنَّةَ هِيَ ٱلۡمَأۡوَىٰ

پس جايگاه او همان بهشت است.

يَسۡ‍َٔلُونَكَ عَنِ ٱلسَّاعَةِ أَيَّانَ مُرۡسَىٰهَا

در باره رستاخيز از تو مى‌پُرسند كه فرارسيدنش چه وقت است؟

فِيمَ أَنتَ مِن ذِكۡرَىٰهَآ

تو را چه به گفتگو در آن.

إِلَىٰ رَبِّكَ مُنتَهَىٰهَآ

علم آن با پروردگار تو است.

إِنَّمَآ أَنتَ مُنذِرُ مَن يَخۡشَىٰهَا

تو فقط كسى را كه از آن مى‌ترسد هشدار مى‌دهى.

كَأَنَّهُمۡ يَوۡمَ يَرَوۡنَهَا لَمۡ يَلۡبَثُوٓاْ إِلَّا عَشِيَّةً أَوۡ ضُحَىٰهَا

روزى كه آن را مى‌بينند، گويى كه آنان جز شبى يا روزى درنگ نكرده‌اند.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ عَبَسَ وَ تَوَلَّىٰٓ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ چهره درهم كشيد و روى گردانيد،

أَن جَآءَهُ ٱلۡأَعۡمَىٰ

كه آن مرد نابينا پيش او آمد

وَ مَا يُدۡرِيكَ لَعَلَّهُۥ يَزَّكَّىٰٓ

و تو چه دانى، شايد او به پاكى گرايد،

أَوۡ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ ٱلذِّكۡرَىٰٓ

يا پند پذيرد و اندرز سودش دهد.

أَمَّا مَنِ ٱسۡتَغۡنَىٰ

امّا آن كس كه خود را بى‌نياز مى‌پندارد،

فَأَنتَ لَهُۥ تَصَدَّىٰ

تو بدو مى‌پردازى

وَ مَا عَلَيۡكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ

با آنكه اگر پاك نگردد، بر تو [مسئوليّتى‌] نيست.

وَ أَمَّا مَن جَآءَكَ يَسۡعَىٰ

و امّا آن كس كه شتابان پيش تو آمد،

وَ هُوَ يَخۡشَىٰ

در حالى كه [از خدا] مى‌ترسيد،

فَأَنتَ عَنۡهُ تَلَهَّىٰ

تو از او به ديگران مى‌پردازى.

كَلَّآ إِنَّهَا تَذۡكِرَةٞ

زنهار [چنين مكن‌] اين [آيات‌] پندى است.

فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ

تا هر كه خواهد، از آن پند گيرد.

فِي صُحُفٖ مُّكَرَّمَةٖ

در صحيفه‌هايى ارجمند،

مَّرۡفُوعَةٖ مُّطَهَّرَةِۢ

والا و پاك‌شده،

بِأَيۡدِي سَفَرَةٖ

به دست فرشتگانى،

كِرَامِۢ بَرَرَةٖ

ارجمند و نيكوكار.

قُتِلَ ٱلۡإِنسَٰنُ مَآ أَكۡفَرَهُۥ

كشته باد انسان، چه ناسپاس است!

مِنۡ أَيِّ شَيۡءٍ خَلَقَهُۥ

او را از چه چيز آفريده است؟

مِن نُّطۡفَةٍ خَلَقَهُۥ فَقَدَّرَهُۥ

از نطفه‌اى خلقش كرد و اندازه مقرّرش بخشيد.

ثُمَّ ٱلسَّبِيلَ يَسَّرَهُۥ

سپس راه را بر او آسان گردانيد.

ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقۡبَرَهُۥ

آن گاه به مرگش رسانيد و در قبرش نهاد.

ثُمَّ إِذَا شَآءَ أَنشَرَهُۥ

سپس چون بخواهد او را برانگيزد.

كَلَّا لَمَّا يَقۡضِ مَآ أَمَرَهُۥ

ولى نه! هنوز آنچه را به او دستور داده، به جاى نياورده است.

فَلۡيَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ

پس انسان بايد به خوراك خود بنگرد،

أَنَّا صَبَبۡنَا ٱلۡمَآءَ صَبّٗا

كه ما آب را به صورت بارشى فرو ريختيم

ثُمَّ شَقَقۡنَا ٱلۡأَرۡضَ شَقّٗا

آن گاه زمين را با شكافتنى [لازم‌] شكافتيم

فَأَنۢبَتۡنَا فِيهَا حَبّٗا

پس در آن، دانه رويانيديم.

وَ عِنَبٗا وَ قَضۡبٗا

و انگور و سبزى،

وَ زَيۡتُونٗا وَ نَخۡلٗا

و زيتون و درخت خرما،

وَ حَدَآئِقَ غُلۡبٗا

و باغهاى انبوه،

وَ فَٰكِهَةٗ وَ أَبّٗا

و ميوه و چراگاه،

مَّتَٰعٗا لَّكُمۡ وَ لِأَنۡعَٰمِكُمۡ

[تا وسيله‌] استفاده شما و دامهايتان باشد.

فَإِذَا جَآءَتِ ٱلصَّآخَّةُ

پس چون فرياد گوش‌خراش دررسد

يَوۡمَ يَفِرُّ ٱلۡمَرۡءُ مِنۡ أَخِيهِ

روزى كه آدمى از برادرش،

وَ أُمِّهِۦ وَ أَبِيهِ

و از مادرش و پدرش.

وَ صَٰحِبَتِهِۦ وَ بَنِيهِ

و از همسرش و پسرانش مى‌گريزد،

لِكُلِّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ يَوۡمَئِذٖ شَأۡنٞ يُغۡنِيهِ

در آن روز، هر كسى از آنان را كارى است كه او را به خود مشغول مى‌دارد.

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ مُّسۡفِرَةٞ

در آن روز، چهره‌هايى درخشانند،

ضَاحِكَةٞ مُّسۡتَبۡشِرَةٞ

خندان [و] شادانند.

وَ وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٍ عَلَيۡهَا غَبَرَةٞ

و در آن روز، چهره‌هايى است كه بر آنها غبار نشسته،

تَرۡهَقُهَا قَتَرَةٌ

[و] آنها را تاريكى پوشانده است

أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡكَفَرَةُ ٱلۡفَجَرَةُ

آنان همان كافران بدكارند.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِذَا ٱلشَّمۡسُ كُوِّرَتۡ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ آن گاه كه خورشيد به هم درپيچد،

وَ إِذَا ٱلنُّجُومُ ٱنكَدَرَتۡ

و آن گه كه ستارگان همى تيره شوند،

وَ إِذَا ٱلۡجِبَالُ سُيِّرَتۡ

و آن گاه كه كوه‌ها به رفتار آيند.

وَ إِذَا ٱلۡعِشَارُ عُطِّلَتۡ

وقتى شتران ماده وانهاده شوند،

وَ إِذَا ٱلۡوُحُوشُ حُشِرَتۡ

و آن گه كه وحوش را همى گرد آرند،

وَ إِذَا ٱلۡبِحَارُ سُجِّرَتۡ

درياها آن گه كه جوشان گردند،

وَ إِذَا ٱلنُّفُوسُ زُوِّجَتۡ

و آن گاه كه جانها به هم درپيوندند،

وَ إِذَا ٱلۡمَوۡءُۥدَةُ سُئِلَتۡ

پرسند چو زان دخترك زنده به‌گور:

بِأَيِّ ذَنۢبٖ قُتِلَتۡ

به كدامين گناه كشته شده است؟

وَ إِذَا ٱلصُّحُفُ نُشِرَتۡ

و آن گاه كه نامه‌ها ز هم بگشايند،

وَ إِذَا ٱلسَّمَآءُ كُشِطَتۡ

و آن گاه كه آسمان زجا كنده شود،

وَ إِذَا ٱلۡجَحِيمُ سُعِّرَتۡ

و آن گه كه جحيم را برافروزانند،

وَ إِذَا ٱلۡجَنَّةُ أُزۡلِفَتۡ

و آن گه كه بهشت را فرا پيش آرند،

عَلِمَتۡ نَفۡسٞ مَّآ أَحۡضَرَتۡ

هر نَفْس بداند چه فراهم ديده.

فَلَآ أُقۡسِمُ بِٱلۡخُنَّسِ

نه، نه! سوگند به اختران گردان،

ٱلۡجَوَارِ ٱلۡكُنَّسِ

[كز ديده‌] نهان شوند و از نو آيند،

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا عَسۡعَسَ

سوگند به شب چو پشت گرداند،

وَ ٱلصُّبۡحِ إِذَا تَنَفَّسَ

سوگند به صبح چون دميدن گيرد،

إِنَّهُۥ لَقَوۡلُ رَسُولٖ كَرِيمٖ

كه [قرآن‌] سخن فرشته بزرگوارى است.

ذِي قُوَّةٍ عِندَ ذِي ٱلۡعَرۡشِ مَكِينٖ

نيرومند [كه‌] پيش خداوند عرش، بلندپايگاه است.

مُّطَاعٖ ثَمَّ أَمِينٖ

در آنجا [هم‌] مُطاع [و هم‌] امين است.

وَ مَا صَاحِبُكُم بِمَجۡنُونٖ

و رفيق شما مجنون نيست

وَ لَقَدۡ رَءَاهُ بِٱلۡأُفُقِ ٱلۡمُبِينِ

و قطعاً آن [فرشته وحى‌] را در افق رخشان ديده.

وَ مَا هُوَ عَلَى ٱلۡغَيۡبِ بِضَنِينٖ

و او در امر غيب بخيل نيست.

وَ مَا هُوَ بِقَوۡلِ شَيۡطَٰنٖ رَّجِيمٖ

و [قرآن‌] نيست سخن ديوِ رجيم.

فَأَيۡنَ تَذۡهَبُونَ

پس به كجا مى‌رويد؟

إِنۡ هُوَ إِلَّا ذِكۡرٞ لِّلۡعَٰلَمِينَ

اين [سخن‌] بجز پندى براى عالميان نيست

لِمَن شَآءَ مِنكُمۡ أَن يَسۡتَقِيمَ

براى هر يك از شما كه خواهد به راه راست رَوَد.

وَ مَا تَشَآءُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ رَبُّ ٱلۡعَٰلَمِينَ

و تا خدا، پروردگار جهانيان، نخواهد، [شما نيز] نخواهيد خواست.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِذَا ٱلسَّمَآءُ ٱنفَطَرَتۡ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ آن گاه كه آسمان ز هم بشكافد،

وَ إِذَا ٱلۡكَوَاكِبُ ٱنتَثَرَتۡ

و آن گاه كه اختران پراكنده شوند،

وَ إِذَا ٱلۡبِحَارُ فُجِّرَتۡ

و آن گاه كه درياها از جا بركنده گردند،

وَ إِذَا ٱلۡقُبُورُ بُعۡثِرَتۡ

و آن گاه كه گورها زير و زبر شوند،

عَلِمَتۡ نَفۡسٞ مَّا قَدَّمَتۡ وَ أَخَّرَتۡ

هر نَفْسى آنچه را پيش فرستاده و بازپس گذاشته، بداند.

يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡإِنسَٰنُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ ٱلۡكَرِيمِ

اى انسان، چه چيز تو را در باره پروردگار بزرگوارت مغرور ساخته؟

ٱلَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّىٰكَ فَعَدَلَكَ

همان كس كه تو را آفريد، و [اندام‌] تو را درست كرد، و [آن گاه‌] تو را سامان بخشيد.

فِيٓ أَيِّ صُورَةٖ مَّا شَآءَ رَكَّبَكَ

و به هر صورتى كه خواست، تو را تركيب كرد.

كَلَّا بَلۡ تُكَذِّبُونَ بِٱلدِّينِ

با اين همه، شما منكرِ [روز] جزاييد.

وَ إِنَّ عَلَيۡكُمۡ لَحَٰفِظِينَ

و قطعاً بر شما نگهبانانى [گماشته شده‌] اند:

كِرَامٗا كَٰتِبِينَ

[فرشتگان‌] بزرگوارى كه نويسندگان [اعمال شما] هستند

يَعۡلَمُونَ مَا تَفۡعَلُونَ

آنچه را مى‌كنيد، مى‌دانند.

إِنَّ ٱلۡأَبۡرَارَ لَفِي نَعِيمٖ

قطعاً نيكان به بهشت اندرند.

وَ إِنَّ ٱلۡفُجَّارَ لَفِي جَحِيمٖ

و بى‌شكّ، بدكاران در دوزخند.

يَصۡلَوۡنَهَا يَوۡمَ ٱلدِّينِ

روز جزا در آنجا درآيند،

وَ مَا هُمۡ عَنۡهَا بِغَآئِبِينَ

و از آن [عذاب‌] دور نخواهند بود.

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا يَوۡمُ ٱلدِّينِ

و تو چه دانى كه چيست روز جزا.

ثُمَّ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا يَوۡمُ ٱلدِّينِ

باز چه دانى كه چيست روز جزا؟

يَوۡمَ لَا تَمۡلِكُ نَفۡسٞ لِّنَفۡسٖ شَيۡ‍ٔٗا وَ ٱلۡأَمۡرُ يَوۡمَئِذٖ لِّلَّهِ

روزى كه كسى براى كسى هيچ اختيارى ندارد و در آن روز، فرمان از آنِ خداست.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَيۡلٞ لِّلۡمُطَفِّفِينَ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ واى بر كم‌فروشان،

ٱلَّذِينَ إِذَا ٱكۡتَالُواْ عَلَى ٱلنَّاسِ يَسۡتَوۡفُونَ

كه چون از مردم پيمانه ستانند، تمام ستانند

وَ إِذَا كَالُوهُمۡ أَو وَّزَنُوهُمۡ يُخۡسِرُونَ

و چون براى آنان پيمانه يا وزن كنند، به ايشان كم دهند.

أَلَا يَظُنُّ أُوْلَٰٓئِكَ أَنَّهُم مَّبۡعُوثُونَ

مگر آنان گمان نمى‌دارند كه برانگيخته خواهند شد؟

لِيَوۡمٍ عَظِيمٖ

[در] روزى بزرگ:

يَوۡمَ يَقُومُ ٱلنَّاسُ لِرَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ

روزى كه مردم در برابر پروردگار جهانيان به پاى ايستند.

كَلَّآ إِنَّ كِتَٰبَ ٱلۡفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٖ

نه چنين است [كه مى‌پندارند]، كه كارنامه بدكاران در «سجّين» است.

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا سِجِّينٞ

و تو چه دانى كه «سجّين» چيست؟

كِتَٰبٞ مَّرۡقُومٞ

كتابى است نوشته شده.

وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ

واى بر تكذيب‌كنندگان در آن هنگام:

ٱلَّذِينَ يُكَذِّبُونَ بِيَوۡمِ ٱلدِّينِ

آنان كه روز جزا را دروغ مى‌پندارند.

وَ مَا يُكَذِّبُ بِهِۦٓ إِلَّا كُلُّ مُعۡتَدٍ أَثِيمٍ

و جز هر تجاوزپيشه گناهكارى آن را به دروغ نمى‌گيرد.

إِذَا تُتۡلَىٰ عَلَيۡهِ ءَايَٰتُنَا قَالَ أَسَٰطِيرُ ٱلۡأَوَّلِينَ

[همان كه‌] چون آيات ما بر او خوانده شود، گويد: « [اينها] افسانه‌هاى پيشينيان است.»

كَلَّا بَلۡ رَانَ عَلَىٰ قُلُوبِهِم مَّا كَانُواْ يَكۡسِبُونَ

نه چنين است، بلكه آنچه مرتكب مى‌شدند زنگار بر دلهايشان بسته است.

كَلَّآ إِنَّهُمۡ عَن رَّبِّهِمۡ يَوۡمَئِذٖ لَّمَحۡجُوبُونَ

زهى پندار، كه آنان در آن روز، از پروردگارشان سخت محجوبند.

ثُمَّ إِنَّهُمۡ لَصَالُواْ ٱلۡجَحِيمِ

آن گاه به يقين، آنان به جهنّم درآيند.

ثُمَّ يُقَالُ هَٰذَا ٱلَّذِي كُنتُم بِهِۦ تُكَذِّبُونَ

سپس [به ايشان‌] گفته خواهد شد: «اين همان است كه آن را به دروغ مى‌گرفتيد.»

كَلَّآ إِنَّ كِتَٰبَ ٱلۡأَبۡرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ

نه چنين است، در حقيقت، كتاب نيكان در «علّيّون» است.

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا عِلِّيُّونَ

و تو چه دانى كه «علّيّون» چيست؟

كِتَٰبٞ مَّرۡقُومٞ

كتابى است نوشته شده.

يَشۡهَدُهُ ٱلۡمُقَرَّبُونَ

مقرّبان آن را مشاهده خواهند كرد.

إِنَّ ٱلۡأَبۡرَارَ لَفِي نَعِيمٍ

براستى نيكوكاران در نعيم [الهى‌] خواهند بود.

عَلَى ٱلۡأَرَآئِكِ يَنظُرُونَ

بر تختها [نشسته‌] مى‌نگرند.

تَعۡرِفُ فِي وُجُوهِهِمۡ نَضۡرَةَ ٱلنَّعِيمِ

از چهره‌هايشان طراوت نعمت [بهشت‌] را درمى‌يابى.

يُسۡقَوۡنَ مِن رَّحِيقٖ مَّخۡتُومٍ

از باده‌اى مُهرشده نوشانيده شوند.

خِتَٰمُهُۥ مِسۡكٞ وَ فِي ذَٰلِكَ فَلۡيَتَنَافَسِ ٱلۡمُتَنَٰفِسُونَ

[باده‌اى كه‌] مُهر آن، مُشك است، و در اين [نعمتها] مشتاقان بايد بر يكديگر پيشى گيرند.

وَ مِزَاجُهُۥ مِن تَسۡنِيمٍ

و تركيبش از [چشمه‌] «تسنيم» است:

عَيۡنٗا يَشۡرَبُ بِهَا ٱلۡمُقَرَّبُونَ

چشمه‌اى كه مقرّبان [خدا] از آن نوشند.

إِنَّ ٱلَّذِينَ أَجۡرَمُواْ كَانُواْ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ يَضۡحَكُونَ

[آرى، در دنيا] كسانى كه گناه مى‌كردند، آنان را كه ايمان آورده بودند به ريشخند مى‌گرفتند.

وَ إِذَا مَرُّواْ بِهِمۡ يَتَغَامَزُونَ

و چون بر ايشان مى‌گذشتند، اشاره چشم و ابرو با هم ردّ و بدل مى‌كردند.

وَ إِذَا ٱنقَلَبُوٓاْ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِمُ ٱنقَلَبُواْ فَكِهِينَ

و هنگامى كه نزد خانواده [هاى‌] خود بازمى‌گشتند، به شوخ‌طبعى مى‌پرداختند.

وَ إِذَا رَأَوۡهُمۡ قَالُوٓاْ إِنَّ هَٰٓؤُلَآءِ لَضَآلُّونَ

و چون مؤمنان را مى‌ديدند، مى‌گفتند: «اينها [جماعتى‌] گمراهند.»

وَ مَآ أُرۡسِلُواْ عَلَيۡهِمۡ حَٰفِظِينَ

و حال آنكه آنان براى بازرسى [كار] شان فرستاده نشده بودند.

فَٱلۡيَوۡمَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مِنَ ٱلۡكُفَّارِ يَضۡحَكُونَ

و [لى‌] امروز، مؤمنانند كه بر كافران خنده مى‌زنند.

عَلَى ٱلۡأَرَآئِكِ يَنظُرُونَ

بر تختها [ى خود نشسته‌]، نظاره مى‌كنند.

هَلۡ ثُوِّبَ ٱلۡكُفَّارُ مَا كَانُواْ يَفۡعَلُونَ

[تا ببينند] آيا كافران به پاداش آنچه مى‌كردند رسيده‌اند؟

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِذَا ٱلسَّمَآءُ ٱنشَقَّتۡ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ آن گاه كه آسمان ز هم بشكافد،

وَ أَذِنَتۡ لِرَبِّهَا وَ حُقَّتۡ

و پروردگارش را فرمان بَرَد و [چنين‌] سِزَد.

وَ إِذَا ٱلۡأَرۡضُ مُدَّتۡ

و آن گاه كه زمين كشيده شود،

وَ أَلۡقَتۡ مَا فِيهَا وَ تَخَلَّتۡ

و آنچه را كه در آن است بيرون افكند و تُهى شود،

وَ أَذِنَتۡ لِرَبِّهَا وَ حُقَّتۡ

و پروردگارش را فرمان بَرَد و [چنين‌] سزد.

يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡإِنسَٰنُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَىٰ رَبِّكَ كَدۡحٗا فَمُلَٰقِيهِ

اى انسان، حقّاً كه تو به سوى پروردگار خود بسختى در تلاشى، و او را ملاقات خواهى كرد.

فَأَمَّا مَنۡ أُوتِيَ كِتَٰبَهُۥ بِيَمِينِهِۦ

امّا كسى كه كارنامه‌اش به دست راستش داده شود،

فَسَوۡفَ يُحَاسَبُ حِسَابٗا يَسِيرٗا

بزودى‌اش حسابى بس آسان كنند،

وَ يَنقَلِبُ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِۦ مَسۡرُورٗا

و شادمان به سوى كسانش بازگردد.

وَ أَمَّا مَنۡ أُوتِيَ كِتَٰبَهُۥ وَرَآءَ ظَهۡرِهِۦ

و امّا كسى كه كارنامه‌اش از پشت سرش به او داده شود،

فَسَوۡفَ يَدۡعُواْ ثُبُورٗا

زودا كه هلاك [خويش‌] خواهد،

وَ يَصۡلَىٰ سَعِيرًا

و در آتشِ افروخته درآيد.

إِنَّهُۥ كَانَ فِيٓ أَهۡلِهِۦ مَسۡرُورًا

او در [ميان‌] خانواده خود شادمان بود.

إِنَّهُۥ ظَنَّ أَن لَّن يَحُورَ

او مى‌پنداشت كه هرگز برنخواهد گشت.

بَلَىٰٓ إِنَّ رَبَّهُۥ كَانَ بِهِۦ بَصِيرٗا

آرى، در حقيقت، پروردگارش به او بينا بود.

فَلَآ أُقۡسِمُ بِٱلشَّفَقِ

نه، نه، سوگند به شَفَق،

وَ ٱلَّيۡلِ وَ مَا وَسَقَ

سوگند به شب و آنچه [شب‌] فروپوشاند،

وَ ٱلۡقَمَرِ إِذَا ٱتَّسَقَ

سوگند به ماه چون [بَدْرِ] تمام شود،

لَتَرۡكَبُنَّ طَبَقًا عَن طَبَقٖ

كه قطعاً از حالى به حالى برخواهيد نشست.

فَمَا لَهُمۡ لَا يُؤۡمِنُونَ

پس چرا آنان باور نمى‌دارند؟

وَ إِذَا قُرِئَ عَلَيۡهِمُ ٱلۡقُرۡءَانُ لَا يَسۡجُدُونَ

و چون بر آنان قرآن تلاوت مى‌شود چهره بر خاك نمى‌سايند؟

بَلِ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ يُكَذِّبُونَ

[نه!] بلكه آنان كه كفر ورزيده‌اند، تكذيب مى‌كنند.

وَ ٱللَّهُ أَعۡلَمُ بِمَا يُوعُونَ

و خدا به آنچه در سينه دارند داناتر است.

فَبَشِّرۡهُم بِعَذَابٍ أَلِيمٍ

پس آنان را از عذابى دردناك خبر ده،

إِلَّا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ لَهُمۡ أَجۡرٌ غَيۡرُ مَمۡنُونِۢ

مگر كسانى كه گرويده و كارهاى شايسته كرده‌اند، كه آنان را پاداشى بى‌منّت خواهد بود.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلسَّمَآءِ ذَاتِ ٱلۡبُرُوجِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به آسمانِ آكنده ز برج،

وَ ٱلۡيَوۡمِ ٱلۡمَوۡعُودِ

و به روزِ موعود،

وَ شَاهِدٖ وَ مَشۡهُودٖ

و به گواه و مورد گواهى،

قُتِلَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡأُخۡدُودِ

مرگ بر آدم‌سوزانِ خندق.

ٱلنَّارِ ذَاتِ ٱلۡوَقُودِ

همان آتش مايه‌دار [و انبوه‌].

إِذۡ هُمۡ عَلَيۡهَا قُعُودٞ

آن گاه كه آنان بالاى آن [خندق به تماشا] نشسته بودند.

وَ هُمۡ عَلَىٰ مَا يَفۡعَلُونَ بِٱلۡمُؤۡمِنِينَ شُهُودٞ

و خود بر آنچه بر [سرِ] مؤمنان مى‌آوردند، گواه بودند.

وَ مَا نَقَمُواْ مِنۡهُمۡ إِلَّآ أَن يُؤۡمِنُواْ بِٱللَّهِ ٱلۡعَزِيزِ ٱلۡحَمِيدِ

و بر آنان عيبى نگرفته بودند جز اينكه به خداى ارجمند ستوده ايمان آورده بودند.

ٱلَّذِي لَهُۥ مُلۡكُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ ٱللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ شَهِيدٌ

همان [خدايى‌] كه فرمانروايى آسمانها و زمين از آنِ اوست و خدا [ست كه‌] بر هر چيزى گواه است.

إِنَّ ٱلَّذِينَ فَتَنُواْ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ وَ ٱلۡمُؤۡمِنَٰتِ ثُمَّ لَمۡ يَتُوبُواْ فَلَهُمۡ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَ لَهُمۡ عَذَابُ ٱلۡحَرِيقِ

كسانى كه مردان و زنان مؤمن را آزار كرده و بعد توبه نكرده‌اند، ايشان راست عذاب جهنّم، و ايشان راست عذاب سوزان.

إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ لَهُمۡ جَنَّٰتٞ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ ذَٰلِكَ ٱلۡفَوۡزُ ٱلۡكَبِيرُ

كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‌اند، براى آنان باغهايى است كه از زير [درختان‌] آن جويها روان است اين است [همان‌] رستگارى بزرگ.

إِنَّ بَطۡشَ رَبِّكَ لَشَدِيدٌ

آرى، عِقاب پروردگارت سخت سنگين است.

إِنَّهُۥ هُوَ يُبۡدِئُ وَ يُعِيدُ

هم اوست كه [آفرينش را] آغاز مى‌كند و بازمى‌گرداند.

وَ هُوَ ٱلۡغَفُورُ ٱلۡوَدُودُ

و اوست آن آمُرزنده دوستدارِ [مؤمنان‌].

ذُو ٱلۡعَرۡشِ ٱلۡمَجِيدُ

صاحب ارجمند عرش.

فَعَّالٞ لِّمَا يُرِيدُ

هر چه را بخواهد انجام مى‌دهد.

هَلۡ أَتَىٰكَ حَدِيثُ ٱلۡجُنُودِ

آيا حديث [آن‌] سپاهيان:

فِرۡعَوۡنَ وَ ثَمُودَ

فرعون و ثَمود بر تو آمد؟

بَلِ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ فِي تَكۡذِيبٖ

[نه،] بلكه آنان كه كافر شده‌اند در تكذيب‌اند

وَ ٱللَّهُ مِن وَرَآئِهِم مُّحِيطُۢ

با آنكه خدا از هر سو برايشان محيط است.

بَلۡ هُوَ قُرۡءَانٞ مَّجِيدٞ

آرى، آن قرآنى ارجمند است،

فِي لَوۡحٖ مَّحۡفُوظِۢ

كه در لوحى محفوظ است.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلسَّمَآءِ وَ ٱلطَّارِقِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به آسمان و آن اختر شبگرد.

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلطَّارِقُ

و تو چه دانى كه اختر شبگرد چيست؟

ٱلنَّجۡمُ ٱلثَّاقِبُ

آن اختر فروزان.

إِن كُلُّ نَفۡسٖ لَّمَّا عَلَيۡهَا حَافِظٞ

هيچ كس نيست مگر اينكه نگاهبانى بر او [گماشته شده‌] است.

فَلۡيَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ مِمَّ خُلِقَ

پس انسان بايد بنگرد كه از چه آفريده شده است؟

خُلِقَ مِن مَّآءٖ دَافِقٖ

از آب جهنده‌اى خلق شده،

يَخۡرُجُ مِنۢ بَيۡنِ ٱلصُّلۡبِ وَ ٱلتَّرَآئِبِ

[كه‌] از صُلْبِ مرد و ميان استخوانهاى سينه زن بيرون مى‌آيد.

إِنَّهُۥ عَلَىٰ رَجۡعِهِۦ لَقَادِرٞ

در حقيقت، او [خدا] بر بازگردانيدن وى بخوبى تواناست.

يَوۡمَ تُبۡلَى ٱلسَّرَآئِرُ

آن روز كه رازها [همه‌] فاش شود،

فَمَا لَهُۥ مِن قُوَّةٖ وَ لَا نَاصِرٖ

پس او را نه نيرويى مانَد و نه يارى.

وَ ٱلسَّمَآءِ ذَاتِ ٱلرَّجۡعِ

سوگند به آسمانِ بارش‌انگيز،

وَ ٱلۡأَرۡضِ ذَاتِ ٱلصَّدۡعِ

سوگند به زمين شكافدار [آماده كشت‌]،

إِنَّهُۥ لَقَوۡلٞ فَصۡلٞ

[كه‌] در حقيقت، قرآن گفتارى قاطع و روشنگر است

وَ مَا هُوَ بِٱلۡهَزۡلِ

و آن شوخى نيست.

إِنَّهُمۡ يَكِيدُونَ كَيۡدٗا

آنان دست به نيرنگ مى‌زنند.

وَ أَكِيدُ كَيۡدٗا

و [من نيز] دست به نيرنگ مى‌زنم.

فَمَهِّلِ ٱلۡكَٰفِرِينَ أَمۡهِلۡهُمۡ رُوَيۡدَۢا

پس كافران را مهلت ده، و كمى آنان را به حال خود واگذار.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ سَبِّحِ ٱسۡمَ رَبِّكَ ٱلۡأَعۡلَى

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ نام پروردگار والاىِ خود را به پاكى بستاى:

ٱلَّذِي خَلَقَ فَسَوَّىٰ

همان كه آفريد و هماهنگى بخشيد.

وَ ٱلَّذِي قَدَّرَ فَهَدَىٰ

و آنكه اندازه‌گيرى كرد و راه نمود.

وَ ٱلَّذِيٓ أَخۡرَجَ ٱلۡمَرۡعَىٰ

و آنكه چمنزار را برآورد

فَجَعَلَهُۥ غُثَآءً أَحۡوَىٰ

و پس [از چندى‌] آن را خاشاكى تيره‌گون گردانيد.

سَنُقۡرِئُكَ فَلَا تَنسَىٰٓ

ما بزودى [آيات خود را به وسيله سروش غيبى‌] بر تو خواهيم خواند، تا فراموش نكنى

إِلَّا مَا شَآءَ ٱللَّهُ إِنَّهُۥ يَعۡلَمُ ٱلۡجَهۡرَ وَ مَا يَخۡفَىٰ

جز آنچه خدا خواهد، كه او آشكار و آنچه را كه نهان است مى‌داند.

وَ نُيَسِّرُكَ لِلۡيُسۡرَىٰ

و براى تو آسانترين [راه‌] را فراهم مى‌گردانيم.

فَذَكِّرۡ إِن نَّفَعَتِ ٱلذِّكۡرَىٰ

پس پند ده، اگر پند سود بخشد.

سَيَذَّكَّرُ مَن يَخۡشَىٰ

آن كس كه ترسد، بزودى عبرت گيرد.

وَ يَتَجَنَّبُهَا ٱلۡأَشۡقَى

و نگون‌بخت، خود را از آن دور مى‌دارد

ٱلَّذِي يَصۡلَى ٱلنَّارَ ٱلۡكُبۡرَىٰ

همان كس كه در آتشى بزرگ درآيد

ثُمَّ لَا يَمُوتُ فِيهَا وَ لَا يَحۡيَىٰ

آن گاه نه در آن مى‌ميرد و نه زندگانى مى‌يابد.

قَدۡ أَفۡلَحَ مَن تَزَكَّىٰ

رستگار آن كس كه خود را پاك گردانيد

وَ ذَكَرَ ٱسۡمَ رَبِّهِۦ فَصَلَّىٰ

و نام پروردگارش را ياد كرد و نماز گزارد.

بَلۡ تُؤۡثِرُونَ ٱلۡحَيَوٰةَ ٱلدُّنۡيَا

ليكن [شما] زندگى دنيا را بر مى‌گزينيد

وَ ٱلۡأٓخِرَةُ خَيۡرٞ وَ أَبۡقَىٰٓ

با آنكه [جهان‌] آخرت نيكوتر و پايدارتر است.

إِنَّ هَٰذَا لَفِي ٱلصُّحُفِ ٱلۡأُولَىٰ

قطعاً در صحيفه‌هاى گذشته اين [معنى‌] هست،

صُحُفِ إِبۡرَٰهِيمَ وَ مُوسَىٰ

صحيفه‌هاى ابراهيم و موسى.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ هَلۡ أَتَىٰكَ حَدِيثُ ٱلۡغَٰشِيَةِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ آيا خبرِ «غاشيه» به تو رسيده است؟

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٍ خَٰشِعَةٌ

در آن روز، چهره‌هايى زبونند،

عَامِلَةٞ نَّاصِبَةٞ

كه تلاش كرده، رنج [بيهوده‌] برده‌اند.

تَصۡلَىٰ نَارًا حَامِيَةٗ

[ناچار] در آتشى سوزان درآيند.

تُسۡقَىٰ مِنۡ عَيۡنٍ ءَانِيَةٖ

از چشمه‌اى داغ نوشانيده شوند.

لَّيۡسَ لَهُمۡ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِيعٖ

خوراكى جز خارِ خشك ندارند،

لَّا يُسۡمِنُ وَ لَا يُغۡنِي مِن جُوعٖ

[كه‌] نه فربه كند، و نه گرسنگى را باز دارد.

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاعِمَةٞ

در آن روز، چهره‌هايى شادابند.

لِّسَعۡيِهَا رَاضِيَةٞ

از كوشش خود خشنودند.

فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٖ

در بهشت برين‌اند.

لَّا تَسۡمَعُ فِيهَا لَٰغِيَةٗ

سخن بيهوده‌اى در آنجا نشنوند.

فِيهَا عَيۡنٞ جَارِيَةٞ

در آن، چشمه‌اى روان باشد.

فِيهَا سُرُرٞ مَّرۡفُوعَةٞ

تختهايى بلند در آنجاست.

وَ أَكۡوَابٞ مَّوۡضُوعَةٞ

و قدحهايى نهاده شده.

وَ نَمَارِقُ مَصۡفُوفَةٞ

و بالشهايى پهلوى هم [چيده‌].

وَ زَرَابِيُّ مَبۡثُوثَةٌ

و فرشهايى [زربفت‌] گسترده.

أَفَلَا يَنظُرُونَ إِلَى ٱلۡإِبِلِ كَيۡفَ خُلِقَتۡ

آيا به شتر نمى‌نگرند كه چگونه آفريده شده؟

وَ إِلَى ٱلسَّمَآءِ كَيۡفَ رُفِعَتۡ

و به آسمان كه چگونه برافراشته شده؟

وَ إِلَى ٱلۡجِبَالِ كَيۡفَ نُصِبَتۡ

و به كوه‌ها كه چگونه برپا داشته شده؟

وَ إِلَى ٱلۡأَرۡضِ كَيۡفَ سُطِحَتۡ

و به زمين كه چگونه گسترده شده است؟

فَذَكِّرۡ إِنَّمَآ أَنتَ مُذَكِّرٞ

پس تذكّر ده كه تو تنها تذكّردهنده‌اى.

لَّسۡتَ عَلَيۡهِم بِمُصَيۡطِرٍ

بر آنان تسلّطى ندارى

إِلَّا مَن تَوَلَّىٰ وَ كَفَرَ

مگر كسى كه روى بگرداند و كفر ورزد،

فَيُعَذِّبُهُ ٱللَّهُ ٱلۡعَذَابَ ٱلۡأَكۡبَرَ

كه خدا او را به آن عذاب بزرگتر عذاب كند.

إِنَّ إِلَيۡنَآ إِيَابَهُمۡ

در حقيقت، بازگشت آنان به سوى ماست

ثُمَّ إِنَّ عَلَيۡنَا حِسَابَهُم

آن گاه حساب [خواستن از] آنان به عهده ماست.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلۡفَجۡرِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به سپيده‌دم،

وَ لَيَالٍ عَشۡرٖ

و به شبهاى دهگانه،

وَ ٱلشَّفۡعِ وَ ٱلۡوَتۡرِ

و به جُفت و تاق،

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَسۡرِ

و به شب، وقتى سپرى شود.

هَلۡ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٞ لِّذِي حِجۡرٍ

آيا در اين، براى خردمند [نياز به‌] سوگندى [ديگر] است؟

أَلَمۡ تَرَ كَيۡفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ

مگر ندانسته‌اى كه پروردگارت با عاد چه كرد؟

إِرَمَ ذَاتِ ٱلۡعِمَادِ

صاحب [بناهايى چون‌] تيرك‌هاى بلند،

ٱلَّتِي لَمۡ يُخۡلَقۡ مِثۡلُهَا فِي ٱلۡبِلَٰدِ

كه مانندش در شهرها ساخته نشده بود؟

وَ ثَمُودَ ٱلَّذِينَ جَابُواْ ٱلصَّخۡرَ بِٱلۡوَادِ

و با ثمود، همانان كه در درّه، تخته‌سنگها را مى‌بريدند؟

وَ فِرۡعَوۡنَ ذِي ٱلۡأَوۡتَادِ

و با فرعون، صاحب خرگاه‌ها [و بناهاى بلند]؟

ٱلَّذِينَ طَغَوۡاْ فِي ٱلۡبِلَٰدِ

همانان كه در شهرها سر به طغيان برداشتند،

فَأَكۡثَرُواْ فِيهَا ٱلۡفَسَادَ

و در آنها بسيار تبهكارى كردند.

فَصَبَّ عَلَيۡهِمۡ رَبُّكَ سَوۡطَ عَذَابٍ

[تا آنكه‌] پروردگارت بر سر آنان تازيانه عذاب را فرونواخت،

إِنَّ رَبَّكَ لَبِٱلۡمِرۡصَادِ

زيرا پروردگار تو سخت در كمين است.

فَأَمَّا ٱلۡإِنسَٰنُ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ رَبُّهُۥ فَأَكۡرَمَهُۥ وَ نَعَّمَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَكۡرَمَنِ

امّا انسان، هنگامى كه پروردگارش وى را مى‌آزمايد، و عزيزش مى‌دارد و نعمت فراوان به او مى‌دهد، مى‌گويد: «پروردگارم مرا گرامى داشته است.»

وَ أَمَّآ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ فَقَدَرَ عَلَيۡهِ رِزۡقَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَهَٰنَنِ

و امّا چون وى را مى‌آزمايد و روزى‌اش را بر او تنگ مى‌گرداند، مى‌گويد: «پروردگارم مرا خوار كرده است.»

كَلَّا بَل لَّا تُكۡرِمُونَ ٱلۡيَتِيمَ

ولى نه، بلكه يتيم را نمى‌نوازيد

وَ لَا تَحَٰٓضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ

و بر خوراك [دادن‌] بينوا همديگر را بر نمى‌انگيزيد

وَ تَأۡكُلُونَ ٱلتُّرَاثَ أَكۡلٗا لَّمّٗا

و ميراث [ضعيفان‌] را چپاولگرانه مى‌خوريد

وَ تُحِبُّونَ ٱلۡمَالَ حُبّٗا جَمّٗا

و مال را دوست داريد، دوست داشتنى بسيار.

كَلَّآ إِذَا دُكَّتِ ٱلۡأَرۡضُ دَكّٗا دَكّٗا

نه چنان است، آن گاه كه زمين، سخت در هم كوبيده شود،

وَ جَآءَ رَبُّكَ وَ ٱلۡمَلَكُ صَفّٗا صَفّٗا

و [فرمان‌] پروردگارت و فرشته [ها] صف در صف آيند،

وَ جِاْيٓءَ يَوۡمَئِذِۢ بِجَهَنَّمَ يَوۡمَئِذٖ يَتَذَكَّرُ ٱلۡإِنسَٰنُ وَ أَنَّىٰ لَهُ ٱلذِّكۡرَىٰ

و جهنّم را در آن روز [حاضر] آورند، آن روز است كه انسان پند گيرد و [لى‌] كجا او را جاى پندگرفتن باشد؟

يَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي قَدَّمۡتُ لِحَيَاتِي

گويد: «كاش براى زندگانى خود [چيزى‌] پيش فرستاده بودم.»

فَيَوۡمَئِذٖ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُۥٓ أَحَدٞ

پس در آن روز هيچ كس چون عذاب‌كردن او، عذاب نكند.

وَ لَا يُوثِقُ وَثَاقَهُۥٓ أَحَدٞ

و هيچ كس چون دربندكشيدن او، دربند نكشد.

يَٰٓأَيَّتُهَا ٱلنَّفۡسُ ٱلۡمُطۡمَئِنَّةُ

اى نفس مطمئنّه،

ٱرۡجِعِيٓ إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةٗ مَّرۡضِيَّةٗ

خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد،

فَٱدۡخُلِي فِي عِبَٰدِي

و در ميان بندگان من درآى،

وَ ٱدۡخُلِي جَنَّتِي

و در بهشت من داخل شو.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ لَآ أُقۡسِمُ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به اين شهر،

وَ أَنتَ حِلُّۢ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ

و حال آنكه تو در اين شهر جاى دارى

وَ وَالِدٖ وَ مَا وَلَدَ

سوگند به پدرى [چنان‌] و آن كسى را كه به وجود آورد

لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِي كَبَدٍ

براستى كه انسان را در رنج آفريده‌ايم.

أَيَحۡسَبُ أَن لَّن يَقۡدِرَ عَلَيۡهِ أَحَدٞ

آيا پندارد كه هيچ كس هرگز بر او دست نتواند يافت؟

يَقُولُ أَهۡلَكۡتُ مَالٗا لُّبَدًا

گويد: «مال فراوانى تباه كردم.»

أَيَحۡسَبُ أَن لَّمۡ يَرَهُۥٓ أَحَدٌ

آيا پندارد كه هيچ كس او را نديده است؟

أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَيۡنَيۡنِ

آيا دو چشمش نداده‌ايم؟

وَ لِسَانٗا وَ شَفَتَيۡنِ

و زبانى و دو لب.

وَ هَدَيۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَيۡنِ

و هر دو راه [خير و شرّ] را بدو نموديم.

فَلَا ٱقۡتَحَمَ ٱلۡعَقَبَةَ

و [لى‌] نخواست از گردنه [عاقبت‌نگرى‌] بالا رَوَد!

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡعَقَبَةُ

و تو چه دانى كه آن گردنه [سخت‌] چيست؟

فَكُّ رَقَبَةٍ

بنده‌اى را آزادكردن،

أَوۡ إِطۡعَٰمٞ فِي يَوۡمٖ ذِي مَسۡغَبَةٖ

يا در روز گرسنگى، طعام‌دادن:

يَتِيمٗا ذَا مَقۡرَبَةٍ

به يتيمى خويشاوند،

أَوۡ مِسۡكِينٗا ذَا مَتۡرَبَةٖ

يا بينوايى خاك‌نشين.

ثُمَّ كَانَ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ تَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَ تَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ

علاوه بر اين از زمره كسانى باشد كه گرويده و يكديگر را به شكيبايى و مهربانى سفارش كرده‌اند

أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ

اينانند خجستگان.

وَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِ‍َٔايَٰتِنَا هُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشۡ‍َٔمَةِ

و كسانى كه به انكارِ نشانه‌هاى ما پرداخته‌اند، آنانند ناخجستگان شوم.

عَلَيۡهِمۡ نَارٞ مُّؤۡصَدَةُۢ

بر آنان آتشى سرپوشيده احاطه دارد.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلشَّمۡسِ وَ ضُحَىٰهَا

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به خورشيد و تابندگى‌اش،

وَ ٱلۡقَمَرِ إِذَا تَلَىٰهَا

سوگند به مَه چون پى [خورشيد] رَوَد.

وَ ٱلنَّهَارِ إِذَا جَلَّىٰهَا

سوگند به روز چون [زمين را] روشن گرداند،

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَغۡشَىٰهَا

سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد،

وَ ٱلسَّمَآءِ وَ مَا بَنَىٰهَا

سوگند به آسمان و آن كس كه آن را برافراشت،

وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا طَحَىٰهَا

سوگند به زمين و آن كس كه آن را گسترد،

وَ نَفۡسٖ وَ مَا سَوَّىٰهَا

سوگند به نَفْس و آن كس كه آن را درست كرد

فَأَلۡهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقۡوَىٰهَا

سپس پليدكارى و پرهيزگارى‌اش را به آن الهام كرد،

قَدۡ أَفۡلَحَ مَن زَكَّىٰهَا

كه هر كس آن را پاك گردانيد، قطعاً رستگار شد،

وَ قَدۡ خَابَ مَن دَسَّىٰهَا

و هر كه آلوده‌اش ساخت، قطعاً درباخت.

كَذَّبَتۡ ثَمُودُ بِطَغۡوَىٰهَآ

[قوم‌] ثمود به سبب طغيان خود به تكذيب پرداختند.

إِذِ ٱنۢبَعَثَ أَشۡقَىٰهَا

آن گاه كه شقى‌ترينشان بر [پا] خاست.

فَقَالَ لَهُمۡ رَسُولُ ٱللَّهِ نَاقَةَ ٱللَّهِ وَ سُقۡيَٰهَا

پس فرستاده خدا به آنان گفت: «زنهار! ماده شتر خدا و [نوبت‌] آب‌خوردنش را [حرمت نهيد]».

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمۡدَمَ عَلَيۡهِمۡ رَبُّهُم بِذَنۢبِهِمۡ فَسَوَّىٰهَا

و [لى‌] دروغزنش خواندند و آن [ماده شتر] را پى كردند، و پروردگارشان به [سزاى‌] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاك يكسان كرد.

وَ لَا يَخَافُ عُقۡبَٰهَا

و از پيامدِ كار خويش، بيمى به خود راه نداد.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَغۡشَىٰ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به شب چون پرده افكند،

وَ ٱلنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّىٰ

سوگند به روز چون جلوه‌گرى آغازد،

وَ مَا خَلَقَ ٱلذَّكَرَ وَ ٱلۡأُنثَىٰٓ

و [سوگند به‌] آنكه نر و ماده را آفريد،

إِنَّ سَعۡيَكُمۡ لَشَتَّىٰ

كه همانا تلاش شما پراكنده است.

فَأَمَّا مَنۡ أَعۡطَىٰ وَ ٱتَّقَىٰ

امّا آنكه [حقّ خدا را] داد و پروا داشت،

وَ صَدَّقَ بِٱلۡحُسۡنَىٰ

و [پاداش‌] نيكوتر را تصديق كرد،

فَسَنُيَسِّرُهُۥ لِلۡيُسۡرَىٰ

بزودى راهِ آسانى پيش پاى او خواهيم گذاشت.

وَ أَمَّا مَنۢ بَخِلَ وَ ٱسۡتَغۡنَىٰ

و امّا آنكه بخل ورزيد و خود را بى‌نياز ديد،

وَ كَذَّبَ بِٱلۡحُسۡنَىٰ

و [پاداش‌] نيكوتر را به دروغ گرفت،

فَسَنُيَسِّرُهُۥ لِلۡعُسۡرَىٰ

بزودى راهِ دشوارى به او خواهيم نمود.

وَ مَا يُغۡنِي عَنۡهُ مَالُهُۥٓ إِذَا تَرَدَّىٰٓ

و چون هلاك شد، [ديگر] مالِ او به كارش نمى‌آيد.