بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ عَمَّ يَتَسَآءَلُونَ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ از چه چيزند پرسش‌كنان

عَنِ ٱلنَّبَإِ ٱلۡعَظِيمِ

از داستان (آگهى) بزرگ

ٱلَّذِي هُمۡ فِيهِ مُخۡتَلِفُونَ

آنكه آنانند در آن اختلاف‌كنان

كَلَّا سَيَعۡلَمُونَ

نه چنين است زود است بدانند

ثُمَّ كَلَّا سَيَعۡلَمُونَ

پس نه چنين است زود است بدانند

أَلَمۡ نَجۡعَلِ ٱلۡأَرۡضَ مِهَٰدٗا

آيا نگردانيديم زمين را آرامگاهى

وَ ٱلۡجِبَالَ أَوۡتَادٗا

و كوه‌ها را ميخهايى

وَ خَلَقۡنَٰكُمۡ أَزۡوَٰجٗا

و آفريديم شما را جفتهايى

وَ جَعَلۡنَا نَوۡمَكُمۡ سُبَاتٗا

و گردانيديم خواب شما را بيهشى (يا آسايشى)

وَ جَعَلۡنَا ٱلَّيۡلَ لِبَاسٗا

و گردانيديم شب را پوشاكى

وَ جَعَلۡنَا ٱلنَّهَارَ مَعَاشٗا

و گردانيديم روز را روزى‌گهى

وَ بَنَيۡنَا فَوۡقَكُمۡ سَبۡعٗا شِدَادٗا

و بنياد نهاديم فراز شما هفتگانه‌اى استوار

وَ جَعَلۡنَا سِرَاجٗا وَهَّاجٗا

و نهاديم چراغى درخشان

وَ أَنزَلۡنَا مِنَ ٱلۡمُعۡصِرَٰتِ مَآءٗ ثَجَّاجٗا

و فرستاديم از فشرده‌ها آبى ريزان

لِّنُخۡرِجَ بِهِۦ حَبّٗا وَ نَبَاتٗا

تا برون آريم بدان دانه و رستنى

وَ جَنَّٰتٍ أَلۡفَافًا

و باغستانى پيچاپيچ

إِنَّ يَوۡمَ ٱلۡفَصۡلِ كَانَ مِيقَٰتٗا

همانا روز جدا شدن است وعده‌گاهى

يَوۡمَ يُنفَخُ فِي ٱلصُّورِ فَتَأۡتُونَ أَفۡوَاجٗا

روزى كه دميده شود در صور پس آيند گروه‌هايى

وَ فُتِحَتِ ٱلسَّمَآءُ فَكَانَتۡ أَبۡوَٰبٗا

و گشوده شود آسمان پس بگردد درهايى

وَ سُيِّرَتِ ٱلۡجِبَالُ فَكَانَتۡ سَرَابًا

و رانده شوند كوه‌ها پس شوند سرابى

إِنَّ جَهَنَّمَ كَانَتۡ مِرۡصَادٗا

همانا دوزخ است كمينگاهى

لِّلطَّٰغِينَ مَ‍َٔابٗا

براى سركشان بازگشتگاهى

لَّٰبِثِينَ فِيهَآ أَحۡقَابٗا

ماندگانند در آن سالهايى

لَّا يَذُوقُونَ فِيهَا بَرۡدٗا وَ لَا شَرَابًا

نچشند در آن خنكى و نه نوشابه‌اى

إِلَّا حَمِيمٗا وَ غَسَّاقٗا

مگر آبى جوشان و چركى

جَزَآءٗ وِفَاقًا

كيفرى برابر

إِنَّهُمۡ كَانُواْ لَا يَرۡجُونَ حِسَابٗا

كه بودند ايشان اميد نداشتند حسابى

وَ كَذَّبُواْ بِ‍َٔايَٰتِنَا كِذَّابٗا

و تكذيب كردند آيتهاى ما را تكذيبى

وَ كُلَّ شَيۡءٍ أَحۡصَيۡنَٰهُ كِتَٰبٗا

و هر چيزى را فراآورديم در نامه‌اى

فَذُوقُواْ فَلَن نَّزِيدَكُمۡ إِلَّا عَذَابًا

پس بچشيد كه هرگز نيفزائيم شما را جز عذابى

إِنَّ لِلۡمُتَّقِينَ مَفَازًا

همانا براى پرهيزكاران است برخوردارگاهى

حَدَآئِقَ وَ أَعۡنَٰبٗا

باغچه‌هايى و تاكهايى

وَ كَوَاعِبَ أَتۡرَابٗا

و آنان پستان برآمده همسالانى

وَ كَأۡسٗا دِهَاقٗا

و جامى لبريز

لَّا يَسۡمَعُونَ فِيهَا لَغۡوٗا وَ لَا كِذَّٰبٗا

نشنوند در آن ياوه و نه تكذيبى

جَزَآءٗ مِّن رَّبِّكَ عَطَآءً حِسَابٗا

پاداشى از پروردگارت بخششى به شمار

رَّبِّ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا بَيۡنَهُمَا ٱلرَّحۡمَٰنِ لَا يَمۡلِكُونَ مِنۡهُ خِطَابٗا

پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آنها است خداوند مهربان كه دارا نيستند از او خطابى (سخن‌گفتنى)

يَوۡمَ يَقُومُ ٱلرُّوحُ وَ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ صَفّٗا لَّا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنۡ أَذِنَ لَهُ ٱلرَّحۡمَٰنُ وَ قَالَ صَوَابٗا

روزى كه بپاى ايستند روح و فرشتگان به صفى سخن نگويند جز آن كو دستورى دهدش خداوند مهربان و گويد درستى

ذَٰلِكَ ٱلۡيَوۡمُ ٱلۡحَقُّ فَمَن شَآءَ ٱتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِۦ مَ‍َٔابًا

آن است روز حق تا هر كه خواهد برگيرد بسوى پروردگار خويش بازگشتگاهى

إِنَّآ أَنذَرۡنَٰكُمۡ عَذَابٗا قَرِيبٗا يَوۡمَ يَنظُرُ ٱلۡمَرۡءُ مَا قَدَّمَتۡ يَدَاهُ وَ يَقُولُ ٱلۡكَافِرُ يَٰلَيۡتَنِي كُنتُ تُرَٰبَۢا

همانا بيم داديم شما را از عذابى نزديك روزى كه بنگرد مرد آنچه را پيش فرستاده است دو دستش و گويد كافر كاش مى‌بودم خاكى

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلنَّٰزِعَٰتِ غَرۡقٗا

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به بركنندگان به قوت

وَ ٱلنَّٰشِطَٰتِ نَشۡطٗا

و به كشندگان كشيدنى (يا جهندگاه جهشى)

وَ ٱلسَّٰبِحَٰتِ سَبۡحٗا

و به شناورى‌كنان شناوريى

فَٱلسَّٰبِقَٰتِ سَبۡقٗا

پس پيشى‌گيرندگان پيشى‌گرفتنى

فَٱلۡمُدَبِّرَٰتِ أَمۡرٗا

پس كارپردازان كارى

يَوۡمَ تَرۡجُفُ ٱلرَّاجِفَةُ

روزى كه بلرزد لرزنده

تَتۡبَعُهَا ٱلرَّادِفَةُ

از پيش آيد پى درآينده

قُلُوبٞ يَوۡمَئِذٖ وَاجِفَةٌ

دلهايى است در آن روز هراسان

أَبۡصَٰرُهَا خَٰشِعَةٞ

ديدگان آنها است سرافكنده

يَقُولُونَ أَءِنَّا لَمَرۡدُودُونَ فِي ٱلۡحَافِرَةِ

گويند آيا مائيم بازگردانيده در گور (يا در حال نخستين)

أَءِذَا كُنَّا عِظَٰمٗا نَّخِرَةٗ

آيا گاهى كه گرديديم استخوانهايى پوسيده

قَالُواْ تِلۡكَ إِذٗا كَرَّةٌ خَاسِرَةٞ

گويند آن است آن هنگام بازگشتى زيانمند

فَإِنَّمَا هِيَ زَجۡرَةٞ وَٰحِدَةٞ

پس جز اين نيست كه خروشى است يگانه

فَإِذَا هُم بِٱلسَّاهِرَةِ

ناگهان ايشانند به روى زمين

هَلۡ أَتَىٰكَ حَدِيثُ مُوسَىٰٓ

آيا بيامدت داستان موسى

إِذۡ نَادَىٰهُ رَبُّهُۥ بِٱلۡوَادِ ٱلۡمُقَدَّسِ طُوًى

گاهى كه بانگ دادش پروردگارش بر دره مقدس طوى

ٱذۡهَبۡ إِلَىٰ فِرۡعَوۡنَ إِنَّهُۥ طَغَىٰ

برو بسوى فرعون كه او سركشى كرد

فَقُلۡ هَل لَّكَ إِلَىٰٓ أَن تَزَكَّىٰ

پس بگو آيا تو را است بسوى آنكه پاكى جويى

وَ أَهۡدِيَكَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَتَخۡشَىٰ

و رهبريت كنم بسوى پروردگارت پس بترسى

فَأَرَىٰهُ ٱلۡأٓيَةَ ٱلۡكُبۡرَىٰ

پس نماياندش آيت بزرگ را

فَكَذَّبَ وَ عَصَىٰ

پس تكذيب كرد و سرپيچيد

ثُمَّ أَدۡبَرَ يَسۡعَىٰ

سپس پشت كرد مى‌دويد

فَحَشَرَ فَنَادَىٰ

پس گردآورد پس برخواند

فَقَالَ أَنَا۠ رَبُّكُمُ ٱلۡأَعۡلَىٰ

پس گفت منم پروردگار بزرگتر شما

فَأَخَذَهُ ٱللَّهُ نَكَالَ ٱلۡأٓخِرَةِ وَ ٱلۡأُولَىٰٓ

پس گرفتش خدا به كيفر انجام و آغاز

إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَعِبۡرَةٗ لِّمَن يَخۡشَىٰٓ

همانا در اين است عبرتى براى آنكه بترسد

ءَأَنتُمۡ أَشَدُّ خَلۡقًا أَمِ ٱلسَّمَآءُ بَنَىٰهَا

آيا شما سخت‌تريد در آفرينش يا آسمان كه ساختش

رَفَعَ سَمۡكَهَا فَسَوَّىٰهَا

برافراشت پوشش را پس بياراستش

وَ أَغۡطَشَ لَيۡلَهَا وَ أَخۡرَجَ ضُحَىٰهَا

و تاريك ساخت شبش را و برآورد روزش

وَ ٱلۡأَرۡضَ بَعۡدَ ذَٰلِكَ دَحَىٰهَآ

و زمين را از آن پس گسترانيدش

أَخۡرَجَ مِنۡهَا مَآءَهَا وَ مَرۡعَىٰهَا

برون آورد از آن آبش را و چراگاهش

وَ ٱلۡجِبَالَ أَرۡسَىٰهَا

و كوه‌ها را لنگر گردانيدش

مَتَٰعٗا لَّكُمۡ وَ لِأَنۡعَٰمِكُمۡ

بهره‌منديى براى شما و براى دامهاى شما

فَإِذَا جَآءَتِ ٱلطَّآمَّةُ ٱلۡكُبۡرَىٰ

پس گاهى كه آيد فرودآينده‌اى بزرگتر

يَوۡمَ يَتَذَكَّرُ ٱلۡإِنسَٰنُ مَا سَعَىٰ

روزى كه ياد آورد انسان آنچه را كوشيده است

وَ بُرِّزَتِ ٱلۡجَحِيمُ لِمَن يَرَىٰ

و آشكار گردد دوزخ براى هر كه بيند

فَأَمَّا مَن طَغَىٰ

پس اما آنكه سرپيچيد

وَ ءَاثَرَ ٱلۡحَيَوٰةَ ٱلدُّنۡيَا

و زندگانى دنيا را برگزيد

فَإِنَّ ٱلۡجَحِيمَ هِيَ ٱلۡمَأۡوَىٰ

همانا دوزخ است جايگاهش

وَ أَمَّا مَنۡ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِۦ وَ نَهَى ٱلنَّفۡسَ عَنِ ٱلۡهَوَىٰ

و اما آنكه بترسد جايگاه پروردگار خويش را و بازدارد خويشتن را از هوسها

فَإِنَّ ٱلۡجَنَّةَ هِيَ ٱلۡمَأۡوَىٰ

همانا بهشت است جايگاهش

يَسۡ‍َٔلُونَكَ عَنِ ٱلسَّاعَةِ أَيَّانَ مُرۡسَىٰهَا

پرسندت از ساعت كى است لنگرگاهش

فِيمَ أَنتَ مِن ذِكۡرَىٰهَآ

در چيستى تو از ياد آوردنش

إِلَىٰ رَبِّكَ مُنتَهَىٰهَآ

بسوى پروردگار تو است پايانش

إِنَّمَآ أَنتَ مُنذِرُ مَن يَخۡشَىٰهَا

جز اين نيست كه تويى ترساننده آنكه بترسدش

كَأَنَّهُمۡ يَوۡمَ يَرَوۡنَهَا لَمۡ يَلۡبَثُوٓاْ إِلَّا عَشِيَّةً أَوۡ ضُحَىٰهَا

گوئيا ايشان روزى كه بينندش نماندند جز شبى يا روزش

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ عَبَسَ وَ تَوَلَّىٰٓ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ روى درهم كشيد و پشت كرد

أَن جَآءَهُ ٱلۡأَعۡمَىٰ

كه آمدش كور

وَ مَا يُدۡرِيكَ لَعَلَّهُۥ يَزَّكَّىٰٓ

و چه دانستت شايد او پاكى جويد

أَوۡ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ ٱلذِّكۡرَىٰٓ

يا يادآور شود پس سود دهدش ياد آوردن

أَمَّا مَنِ ٱسۡتَغۡنَىٰ

اما آنكه بى‌نيازى جست

فَأَنتَ لَهُۥ تَصَدَّىٰ

پس تواش پذيرفتى

وَ مَا عَلَيۡكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ

و نيست بر تو كه او پاكى نجويد

وَ أَمَّا مَن جَآءَكَ يَسۡعَىٰ

و اما آنكه بيامدت مى‌دويد

وَ هُوَ يَخۡشَىٰ

و او مى‌ترسيد

فَأَنتَ عَنۡهُ تَلَهَّىٰ

پس تو از او سرگرمى جستى

كَلَّآ إِنَّهَا تَذۡكِرَةٞ

نه چنين است همانا آن است يادآوريى

فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ

كه هر كه خواهد ياد آوردش

فِي صُحُفٖ مُّكَرَّمَةٖ

در نامه‌هايى گرامى

مَّرۡفُوعَةٖ مُّطَهَّرَةِۢ

برافراشته پاك‌شده

بِأَيۡدِي سَفَرَةٖ

به دستهاى پيام‌آورانى

كِرَامِۢ بَرَرَةٖ

گراميانى نيكانى

قُتِلَ ٱلۡإِنسَٰنُ مَآ أَكۡفَرَهُۥ

كشته باد انسان چه ناسپاس است

مِنۡ أَيِّ شَيۡءٍ خَلَقَهُۥ

از چه چيز آفريدش

مِن نُّطۡفَةٍ خَلَقَهُۥ فَقَدَّرَهُۥ

از نطفه بيافريدش پس مقدر داشتش (اندازه نهادش)

ثُمَّ ٱلسَّبِيلَ يَسَّرَهُۥ

سپس راه را آماده ساختش

ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقۡبَرَهُۥ

پس ميرانيدش و به گور بردش

ثُمَّ إِذَا شَآءَ أَنشَرَهُۥ

سپس هر گاه خواست برون آردش

كَلَّا لَمَّا يَقۡضِ مَآ أَمَرَهُۥ

نه چنين است هنوز نگذارد آنچه فرمودش

فَلۡيَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ

پس بنگرد انسان بسوى خوراكش

أَنَّا صَبَبۡنَا ٱلۡمَآءَ صَبّٗا

كه ريختيم ما آب را ريزشى

ثُمَّ شَقَقۡنَا ٱلۡأَرۡضَ شَقّٗا

پس شكافتيم زمين را شكافتنى

فَأَنۢبَتۡنَا فِيهَا حَبّٗا

پس رويانيديم در آن دانه

وَ عِنَبٗا وَ قَضۡبٗا

و انگورى و خرمايى

وَ زَيۡتُونٗا وَ نَخۡلٗا

و زيتونى و خرمابنى

وَ حَدَآئِقَ غُلۡبٗا

و باغچه‌هايى پيچيده

وَ فَٰكِهَةٗ وَ أَبّٗا

و ميوه‌اى و چمنى

مَّتَٰعٗا لَّكُمۡ وَ لِأَنۡعَٰمِكُمۡ

بهره‌اى براى شما و براى دامهاى شما

فَإِذَا جَآءَتِ ٱلصَّآخَّةُ

پس گاهى كه آيد خروش كرسازنده

يَوۡمَ يَفِرُّ ٱلۡمَرۡءُ مِنۡ أَخِيهِ

روزى كه گريزد مرد از برادرش

وَ أُمِّهِۦ وَ أَبِيهِ

و مادرش و پدرش

وَ صَٰحِبَتِهِۦ وَ بَنِيهِ

و همسرش و فرزندانش

لِكُلِّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ يَوۡمَئِذٖ شَأۡنٞ يُغۡنِيهِ

هر مردى از ايشان را است در آن روز كارى كه به خود واداردش

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ مُّسۡفِرَةٞ

چهره‌هايى است در آن روز گشوده

ضَاحِكَةٞ مُّسۡتَبۡشِرَةٞ

خندان شادان

وَ وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٍ عَلَيۡهَا غَبَرَةٞ

و چهره‌هايى در آن روز بر آنها است گردى

تَرۡهَقُهَا قَتَرَةٌ

دستخوش سازدش پريشانى

أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡكَفَرَةُ ٱلۡفَجَرَةُ

آنانند كافران پرده‌دران

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِذَا ٱلشَّمۡسُ كُوِّرَتۡ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ گاهى كه خورشيد بى‌فروغ گردد

وَ إِذَا ٱلنُّجُومُ ٱنكَدَرَتۡ

و گاهى كه ستارگان تيره شوند

وَ إِذَا ٱلۡجِبَالُ سُيِّرَتۡ

و گاهى كه كوه‌ها رانده شوند

وَ إِذَا ٱلۡعِشَارُ عُطِّلَتۡ

و گاهى كه اشتران آبستن (يا آبستنان) رها كرده شوند

وَ إِذَا ٱلۡوُحُوشُ حُشِرَتۡ

و گاهى كه وحشيان گردآورده شوند

وَ إِذَا ٱلۡبِحَارُ سُجِّرَتۡ

و گاهى كه درياها به هم آميخته شوند

وَ إِذَا ٱلنُّفُوسُ زُوِّجَتۡ

و گاهى كه نفوس جفت كرده شوند

وَ إِذَا ٱلۡمَوۡءُۥدَةُ سُئِلَتۡ

و گاهى كه گورشده پرسيده شود

بِأَيِّ ذَنۢبٖ قُتِلَتۡ

به كدام گناه كشته شد

وَ إِذَا ٱلصُّحُفُ نُشِرَتۡ

و گاهى كه نامه‌ها گشوده شود

وَ إِذَا ٱلسَّمَآءُ كُشِطَتۡ

و گاهى كه آسمان بركنده شود

وَ إِذَا ٱلۡجَحِيمُ سُعِّرَتۡ

و گاهى كه دوزخ افروخته شود

وَ إِذَا ٱلۡجَنَّةُ أُزۡلِفَتۡ

و گاهى كه بهشت آماده (يا نزديك) شود

عَلِمَتۡ نَفۡسٞ مَّآ أَحۡضَرَتۡ

بداند هر كسى آنچه احضار كرده است

فَلَآ أُقۡسِمُ بِٱلۡخُنَّسِ

پس سوگند نيارم به فروروندگان

ٱلۡجَوَارِ ٱلۡكُنَّسِ

روندگان نهان‌شدگان

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا عَسۡعَسَ

و شب‌گاهى كه تيرگيش پشت كند

وَ ٱلصُّبۡحِ إِذَا تَنَفَّسَ

و بامدادگاهى كه بدرخشد

إِنَّهُۥ لَقَوۡلُ رَسُولٖ كَرِيمٖ

كه آن است همانا گفتار فرستاده گرامى

ذِي قُوَّةٍ عِندَ ذِي ٱلۡعَرۡشِ مَكِينٖ

توانگرى نزد خداوند عرش ارجمند (يا سخن روايى)

مُّطَاعٖ ثَمَّ أَمِينٖ

فرمانروايى آنجا امينى

وَ مَا صَاحِبُكُم بِمَجۡنُونٖ

و نيست يار شما ديوانه

وَ لَقَدۡ رَءَاهُ بِٱلۡأُفُقِ ٱلۡمُبِينِ

و هر آينه بديدش در افقى آشكار

وَ مَا هُوَ عَلَى ٱلۡغَيۡبِ بِضَنِينٖ

و نيست او بر ناپيدا بخيل

وَ مَا هُوَ بِقَوۡلِ شَيۡطَٰنٖ رَّجِيمٖ

و نيست آن سخن شيطان رانده‌شده

فَأَيۡنَ تَذۡهَبُونَ

پس كجا مى‌رويد

إِنۡ هُوَ إِلَّا ذِكۡرٞ لِّلۡعَٰلَمِينَ

نيست آن جز يادآوريى براى جهانيان

لِمَن شَآءَ مِنكُمۡ أَن يَسۡتَقِيمَ

براى آنكه خواهد از شما كه راستى گزيند (يا پايدارى كند)

وَ مَا تَشَآءُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ رَبُّ ٱلۡعَٰلَمِينَ

و نخواهيد جز آنكه بخواهد خدا پروردگار جهانيان

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِذَا ٱلسَّمَآءُ ٱنفَطَرَتۡ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ گاهى كه آسمان بشكافد

وَ إِذَا ٱلۡكَوَاكِبُ ٱنتَثَرَتۡ

و گاهى كه ستارگان بپاشد (يا بريزد)

وَ إِذَا ٱلۡبِحَارُ فُجِّرَتۡ

و گاهى كه درياها شكافته شود

وَ إِذَا ٱلۡقُبُورُ بُعۡثِرَتۡ

و گاهى كه گورها برانگيخته شود

عَلِمَتۡ نَفۡسٞ مَّا قَدَّمَتۡ وَ أَخَّرَتۡ

داند كسى چه پيش فرستاده است و چه پس آورده است

يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡإِنسَٰنُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ ٱلۡكَرِيمِ

اى انسان چه چيزت فريفت (يا چه فريفته تو را) به پروردگار كريمت

ٱلَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّىٰكَ فَعَدَلَكَ

آنكه آفريدت پس راست آوردت پس معتدلت ساخت

فِيٓ أَيِّ صُورَةٖ مَّا شَآءَ رَكَّبَكَ

به هر پيكرى كه خواست تو را پرداخت

كَلَّا بَلۡ تُكَذِّبُونَ بِٱلدِّينِ

نه چنين است بلكه تكذيب كنيد به دين

وَ إِنَّ عَلَيۡكُمۡ لَحَٰفِظِينَ

مانا بر شما است نگهبانانى

كِرَامٗا كَٰتِبِينَ

گراميانى نويسندگانى

يَعۡلَمُونَ مَا تَفۡعَلُونَ

دانند آنچه كنيد

إِنَّ ٱلۡأَبۡرَارَ لَفِي نَعِيمٖ

همانا نيكانند در نعمتها

وَ إِنَّ ٱلۡفُجَّارَ لَفِي جَحِيمٖ

و همانا گنهكارانند در دوزخ

يَصۡلَوۡنَهَا يَوۡمَ ٱلدِّينِ

چشندش روز دين

وَ مَا هُمۡ عَنۡهَا بِغَآئِبِينَ

و نيستند ايشان از آن ناپديدان

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا يَوۡمُ ٱلدِّينِ

و ندانى تو چيست روز دين

ثُمَّ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا يَوۡمُ ٱلدِّينِ

پس ندانى تو چيست روز دين

يَوۡمَ لَا تَمۡلِكُ نَفۡسٞ لِّنَفۡسٖ شَيۡ‍ٔٗا وَ ٱلۡأَمۡرُ يَوۡمَئِذٖ لِّلَّهِ

روزى كه دارا نيست كسى براى كسى چيزى و كار در آن روز خدا را است

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَيۡلٞ لِّلۡمُطَفِّفِينَ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ واى بر كم‌فروشان

ٱلَّذِينَ إِذَا ٱكۡتَالُواْ عَلَى ٱلنَّاسِ يَسۡتَوۡفُونَ

آنان كه هر گاه پيمايند بر مردم تمام بردارند

وَ إِذَا كَالُوهُمۡ أَو وَّزَنُوهُمۡ يُخۡسِرُونَ

و هر گاه پيمايندشان يا سنجندشان كم دهند

أَلَا يَظُنُّ أُوْلَٰٓئِكَ أَنَّهُم مَّبۡعُوثُونَ

آيا نپندارند كه ايشان برانگيختگانند

لِيَوۡمٍ عَظِيمٖ

براى روزى بزرگ

يَوۡمَ يَقُومُ ٱلنَّاسُ لِرَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ

روزى كه بپاى خيزند مردم براى پروردگار جهانيان

كَلَّآ إِنَّ كِتَٰبَ ٱلۡفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٖ

نه چنين است همانا نامه گنهكاران است در سجين

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا سِجِّينٞ

و چه دانستت چيست سجين

كِتَٰبٞ مَّرۡقُومٞ

نامه‌اى است نوشته

وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ

واى در آن روز بر تكذيب‌كنندگان

ٱلَّذِينَ يُكَذِّبُونَ بِيَوۡمِ ٱلدِّينِ

آنان كه تكذيب كنند به روز دين

وَ مَا يُكَذِّبُ بِهِۦٓ إِلَّا كُلُّ مُعۡتَدٍ أَثِيمٍ

و تكذيب نكند بدان جز هر تجاوزگرى گنهكار

إِذَا تُتۡلَىٰ عَلَيۡهِ ءَايَٰتُنَا قَالَ أَسَٰطِيرُ ٱلۡأَوَّلِينَ

كه هر گاه خوانده شود بر او آيتهاى ما گويد اين است افسانه‌هاى پيشينيان

كَلَّا بَلۡ رَانَ عَلَىٰ قُلُوبِهِم مَّا كَانُواْ يَكۡسِبُونَ

نه چنين است بلكه چيره گشت بر دلهاى آنها بودند فراهم مى‌كردند

كَلَّآ إِنَّهُمۡ عَن رَّبِّهِمۡ يَوۡمَئِذٖ لَّمَحۡجُوبُونَ

نه چنين است همانا ايشانند از پروردگارشان آن روز راندگان

ثُمَّ إِنَّهُمۡ لَصَالُواْ ٱلۡجَحِيمِ

سپس ايشانند همانا چشندگان دوزخ

ثُمَّ يُقَالُ هَٰذَا ٱلَّذِي كُنتُم بِهِۦ تُكَذِّبُونَ

پس گفته شود اين است آنچه بوديد بدان تكذيب مى‌كرديد

كَلَّآ إِنَّ كِتَٰبَ ٱلۡأَبۡرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ

نه چنين است همانا نامه نيكان است در عليين

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا عِلِّيُّونَ

و چه دانستت چيست عليون

كِتَٰبٞ مَّرۡقُومٞ

نامه نوشته

يَشۡهَدُهُ ٱلۡمُقَرَّبُونَ

كه گواهيش دهند نزديكان

إِنَّ ٱلۡأَبۡرَارَ لَفِي نَعِيمٍ

همانا نيكانند در نعمتها

عَلَى ٱلۡأَرَآئِكِ يَنظُرُونَ

بر بالشها (يا تختها) نگران

تَعۡرِفُ فِي وُجُوهِهِمۡ نَضۡرَةَ ٱلنَّعِيمِ

بشناسى در چهره‌شان خرمى نعمتها

يُسۡقَوۡنَ مِن رَّحِيقٖ مَّخۡتُومٍ

نوشاينده شوند از جامى مهرزده

خِتَٰمُهُۥ مِسۡكٞ وَ فِي ذَٰلِكَ فَلۡيَتَنَافَسِ ٱلۡمُتَنَٰفِسُونَ

مهر آن است مشك و بدين پس بايد بگروند گروندگان

وَ مِزَاجُهُۥ مِن تَسۡنِيمٍ

و آميزش آن است از تسنيم

عَيۡنٗا يَشۡرَبُ بِهَا ٱلۡمُقَرَّبُونَ

چشمه‌اى كه نوشند از آن نزديكان

إِنَّ ٱلَّذِينَ أَجۡرَمُواْ كَانُواْ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ يَضۡحَكُونَ

همانا آنان كه گنهكاراند بودند بر آنان كه ايمان آوردند خنده‌زنان

وَ إِذَا مَرُّواْ بِهِمۡ يَتَغَامَزُونَ

و هر گاه مى‌گذشتند بر آنان به چشم طعن و استهزاء بنگرند

وَ إِذَا ٱنقَلَبُوٓاْ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِمُ ٱنقَلَبُواْ فَكِهِينَ

و هر گاه بازمى‌گشتند بسوى خاندان خويش بازمى‌گشتند لبخندزنان

وَ إِذَا رَأَوۡهُمۡ قَالُوٓاْ إِنَّ هَٰٓؤُلَآءِ لَضَآلُّونَ

و هر گاه مى‌ديدندشان مى‌گفتند همانا اينانند گمراهان

وَ مَآ أُرۡسِلُواْ عَلَيۡهِمۡ حَٰفِظِينَ

و فرستاده نبودند بر ايشان نگهبانان

فَٱلۡيَوۡمَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مِنَ ٱلۡكُفَّارِ يَضۡحَكُونَ

پس امروز آنان كه ايمان آوردند به كافرانند خنده‌زنان

عَلَى ٱلۡأَرَآئِكِ يَنظُرُونَ

بر بالشهايند نگران

هَلۡ ثُوِّبَ ٱلۡكُفَّارُ مَا كَانُواْ يَفۡعَلُونَ

آيا پاداش داده شدند كفار آنچه را بودند مى‌كردند

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِذَا ٱلسَّمَآءُ ٱنشَقَّتۡ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ گاهى كه آسمان بشكافت

وَ أَذِنَتۡ لِرَبِّهَا وَ حُقَّتۡ

و فرمان برد براى پروردگار خويش و سزاوار شد

وَ إِذَا ٱلۡأَرۡضُ مُدَّتۡ

و گاهى كه زمين كشيده (پهن) شد

وَ أَلۡقَتۡ مَا فِيهَا وَ تَخَلَّتۡ

و افكند آنچه در آن است و تهى شد

وَ أَذِنَتۡ لِرَبِّهَا وَ حُقَّتۡ

و فرمان برد پروردگار خويش را و سزاوار شد

يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡإِنسَٰنُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَىٰ رَبِّكَ كَدۡحٗا فَمُلَٰقِيهِ

اى انسان همانا تويى رنج‌برنده بسوى پروردگار خويش رنجى را پس رسنده‌اى بدان

فَأَمَّا مَنۡ أُوتِيَ كِتَٰبَهُۥ بِيَمِينِهِۦ

اما آنكه داده شود نامه خويش را به راستش

فَسَوۡفَ يُحَاسَبُ حِسَابٗا يَسِيرٗا

پس زود است حساب شود حسابى آسان

وَ يَنقَلِبُ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِۦ مَسۡرُورٗا

و بازگردد بسوى خاندان خويش شادان

وَ أَمَّا مَنۡ أُوتِيَ كِتَٰبَهُۥ وَرَآءَ ظَهۡرِهِۦ

و اما آنكه داده شود نامه خويش را از پشت سرش

فَسَوۡفَ يَدۡعُواْ ثُبُورٗا

پس زود است بخواند مرگ را

وَ يَصۡلَىٰ سَعِيرًا

و بچشد آتش را

إِنَّهُۥ كَانَ فِيٓ أَهۡلِهِۦ مَسۡرُورًا

كه بود او همانا در خاندان خود شادان

إِنَّهُۥ ظَنَّ أَن لَّن يَحُورَ

او همانا پنداشت كه هرگز بازنگردد

بَلَىٰٓ إِنَّ رَبَّهُۥ كَانَ بِهِۦ بَصِيرٗا

بلكه پروردگار او است بدو بينا

فَلَآ أُقۡسِمُ بِٱلشَّفَقِ

پس سوگند نيارم به خورگاه (شفق)

وَ ٱلَّيۡلِ وَ مَا وَسَقَ

و به شب و آنچه فراگيرد

وَ ٱلۡقَمَرِ إِذَا ٱتَّسَقَ

و به ماه گاهى كه تمام شود

لَتَرۡكَبُنَّ طَبَقًا عَن طَبَقٖ

كه هر آينه سوار گرديد پشتى بر پشتى (طبقه‌اى پس از طبقه‌اى)

فَمَا لَهُمۡ لَا يُؤۡمِنُونَ

پس چه شودشان كه ايمان نيارند

وَ إِذَا قُرِئَ عَلَيۡهِمُ ٱلۡقُرۡءَانُ لَا يَسۡجُدُونَ

و گاهى كه خوانده شود بر ايشان قرآن سجده نكنند

بَلِ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ يُكَذِّبُونَ

بلكه آنان كه كفر ورزيدند تكذيب كنند

وَ ٱللَّهُ أَعۡلَمُ بِمَا يُوعُونَ

و خدا دانا است بدانچه در خويشتن نهان دارند

فَبَشِّرۡهُم بِعَذَابٍ أَلِيمٍ

پس مژده ده ايشان را به عذابى دردناك

إِلَّا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ لَهُمۡ أَجۡرٌ غَيۡرُ مَمۡنُونِۢ

مگر آنان كه ايمان آوردند و كردار شايسته كردند كه ايشان را است مزدى بى‌پايان (يا بى‌منت)

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلسَّمَآءِ ذَاتِ ٱلۡبُرُوجِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به آسمان دارنده برجها

وَ ٱلۡيَوۡمِ ٱلۡمَوۡعُودِ

و به روز وعده‌شده

وَ شَاهِدٖ وَ مَشۡهُودٖ

و به گواه و گواهى‌شده

قُتِلَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡأُخۡدُودِ

كشته شوند ياران حفره‌ها

ٱلنَّارِ ذَاتِ ٱلۡوَقُودِ

آن آتش فروزان (يا دارنده) سوخت

إِذۡ هُمۡ عَلَيۡهَا قُعُودٞ

گاهى كه ايشانند بر آن نشستگان

وَ هُمۡ عَلَىٰ مَا يَفۡعَلُونَ بِٱلۡمُؤۡمِنِينَ شُهُودٞ

و آنانند بر آنچه به مؤمنان كنند گواهان

وَ مَا نَقَمُواْ مِنۡهُمۡ إِلَّآ أَن يُؤۡمِنُواْ بِٱللَّهِ ٱلۡعَزِيزِ ٱلۡحَمِيدِ

و خشم نگرفتند بر ايشان جز از آن رو كه ايمان آوردند به خداى عزتمند ستوده

ٱلَّذِي لَهُۥ مُلۡكُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ ٱللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ شَهِيدٌ

آنكه وى را است پادشاهى آسمانها و زمين و خدا است بر همه چيز گواه

إِنَّ ٱلَّذِينَ فَتَنُواْ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ وَ ٱلۡمُؤۡمِنَٰتِ ثُمَّ لَمۡ يَتُوبُواْ فَلَهُمۡ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَ لَهُمۡ عَذَابُ ٱلۡحَرِيقِ

همانا آنان كه فريب دادند مردان و زنان مؤمن را سپس توبه نكردند ايشان را است عذاب دوزخ و ايشان را است عذاب سوزان

إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ لَهُمۡ جَنَّٰتٞ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ ذَٰلِكَ ٱلۡفَوۡزُ ٱلۡكَبِيرُ

همانا آنان كه ايمان آوردند و كردار شايسته كردند ايشان را است باغهايى كه روان است زير آنها جويها اين است رستگارى بزرگ

إِنَّ بَطۡشَ رَبِّكَ لَشَدِيدٌ

همانا خشم‌آورى پروردگار تو است سخت

إِنَّهُۥ هُوَ يُبۡدِئُ وَ يُعِيدُ

همانا او پديد آرد و بازگرداند

وَ هُوَ ٱلۡغَفُورُ ٱلۡوَدُودُ

و او است آمرزگار دوست‌دار

ذُو ٱلۡعَرۡشِ ٱلۡمَجِيدُ

دارنده عرش گرامى

فَعَّالٞ لِّمَا يُرِيدُ

كننده هر آنچه خواهد

هَلۡ أَتَىٰكَ حَدِيثُ ٱلۡجُنُودِ

آيا بيامدت داستان لشكرها

فِرۡعَوۡنَ وَ ثَمُودَ

فرعون و ثمود

بَلِ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ فِي تَكۡذِيبٖ

بلكه آنان كه كفر ورزيدند در تكذيبند

وَ ٱللَّهُ مِن وَرَآئِهِم مُّحِيطُۢ

و خدا است از پشت سرشان فراگيرنده

بَلۡ هُوَ قُرۡءَانٞ مَّجِيدٞ

بلكه آن قرآنى است گرامى

فِي لَوۡحٖ مَّحۡفُوظِۢ

در لوحى نگهداشته

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلسَّمَآءِ وَ ٱلطَّارِقِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به آسمان و به شب درآينده

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلطَّارِقُ

و چه دانستت چيست شب درآينده

ٱلنَّجۡمُ ٱلثَّاقِبُ

آن ستاره تابنده

إِن كُلُّ نَفۡسٖ لَّمَّا عَلَيۡهَا حَافِظٞ

نيست كسى جز بر او است نگهبانى

فَلۡيَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ مِمَّ خُلِقَ

پس بنگرد انسان از چه شد آفريده

خُلِقَ مِن مَّآءٖ دَافِقٖ

آفريده شد از آبى جهنده

يَخۡرُجُ مِنۢ بَيۡنِ ٱلصُّلۡبِ وَ ٱلتَّرَآئِبِ

كه برون آيد از ميان كمر و استخوانهاى سينه

إِنَّهُۥ عَلَىٰ رَجۡعِهِۦ لَقَادِرٞ

همانا او است بر بازگردانيدنش توانا

يَوۡمَ تُبۡلَى ٱلسَّرَآئِرُ

روزى كه فاش شوند رازهاى درون

فَمَا لَهُۥ مِن قُوَّةٖ وَ لَا نَاصِرٖ

پس نيستش نيرويى و نه ياورى

وَ ٱلسَّمَآءِ ذَاتِ ٱلرَّجۡعِ

سوگند به آسمان داراى برگشت يا باران

وَ ٱلۡأَرۡضِ ذَاتِ ٱلصَّدۡعِ

و به زمين داراى شكاف

إِنَّهُۥ لَقَوۡلٞ فَصۡلٞ

كه آن است همانا گفتارى جداسازنده

وَ مَا هُوَ بِٱلۡهَزۡلِ

و نيست آن ياوه (شوخى)

إِنَّهُمۡ يَكِيدُونَ كَيۡدٗا

همانا ايشان نيرنگ آرند نيرنگى

وَ أَكِيدُ كَيۡدٗا

و نيرنگ آرم نيرنگى

فَمَهِّلِ ٱلۡكَٰفِرِينَ أَمۡهِلۡهُمۡ رُوَيۡدَۢا

پس مهلت ده كافران را مهلتشان ده اندكى

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ سَبِّحِ ٱسۡمَ رَبِّكَ ٱلۡأَعۡلَى

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ تسبيح گوى نام پروردگار خويش را آن برتر

ٱلَّذِي خَلَقَ فَسَوَّىٰ

آنكه آفريد پس راست كرد

وَ ٱلَّذِي قَدَّرَ فَهَدَىٰ

و آنكه تقدير كرد پس هدايت كرد

وَ ٱلَّذِيٓ أَخۡرَجَ ٱلۡمَرۡعَىٰ

و آن كو برون آورد چراگاه را

فَجَعَلَهُۥ غُثَآءً أَحۡوَىٰ

پس گردانيدش خشك سياه

سَنُقۡرِئُكَ فَلَا تَنسَىٰٓ

زود است بخوانيم بر تو (خوانا گردانيمت) تا فراموش نكنى

إِلَّا مَا شَآءَ ٱللَّهُ إِنَّهُۥ يَعۡلَمُ ٱلۡجَهۡرَ وَ مَا يَخۡفَىٰ

مگر آنچه خواهد خدا كه او مى‌داند آشكار را و آنچه نهان شود

وَ نُيَسِّرُكَ لِلۡيُسۡرَىٰ

و روان گردانيمت بسوى آسانى

فَذَكِّرۡ إِن نَّفَعَتِ ٱلذِّكۡرَىٰ

پس يادآورى كن اگر سود دهد ياد آوردن

سَيَذَّكَّرُ مَن يَخۡشَىٰ

زود است ياد آورد آنكه مى‌ترسد

وَ يَتَجَنَّبُهَا ٱلۡأَشۡقَى

و دورى گزيندش بدبخت‌ترى

ٱلَّذِي يَصۡلَى ٱلنَّارَ ٱلۡكُبۡرَىٰ

كه مى‌چشد آتش بزرگتر را

ثُمَّ لَا يَمُوتُ فِيهَا وَ لَا يَحۡيَىٰ

پس نميرد در آن و نه زنده شود

قَدۡ أَفۡلَحَ مَن تَزَكَّىٰ

همانا رستگار شد آنكه پاكى جست

وَ ذَكَرَ ٱسۡمَ رَبِّهِۦ فَصَلَّىٰ

و ياد كرد نام پروردگارش را پس نماز گزارد

بَلۡ تُؤۡثِرُونَ ٱلۡحَيَوٰةَ ٱلدُّنۡيَا

بلكه برمى‌گزينيد زندگانى دنيا را

وَ ٱلۡأٓخِرَةُ خَيۡرٞ وَ أَبۡقَىٰٓ

و آخرت بهتر است و پايدارتر

إِنَّ هَٰذَا لَفِي ٱلصُّحُفِ ٱلۡأُولَىٰ

همانا اين است در نامه‌هاى نخستين

صُحُفِ إِبۡرَٰهِيمَ وَ مُوسَىٰ

نامه‌هاى ابراهيم و موسى

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ هَلۡ أَتَىٰكَ حَدِيثُ ٱلۡغَٰشِيَةِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ آيا بيامدت داستان فراگيرنده

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٍ خَٰشِعَةٌ

رويهايى است در آن روز سرافكنده

عَامِلَةٞ نَّاصِبَةٞ

كاركننده‌اند رنجبرنده

تَصۡلَىٰ نَارًا حَامِيَةٗ

چشند آتشى سوزان

تُسۡقَىٰ مِنۡ عَيۡنٍ ءَانِيَةٖ

نوشانيده شوند از چشمه جوشان

لَّيۡسَ لَهُمۡ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِيعٖ

نيستشان خوراكى جز از خار

لَّا يُسۡمِنُ وَ لَا يُغۡنِي مِن جُوعٖ

نه فربه سازد و نه بى‌نياز كند از گرسنگى

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاعِمَةٞ

رويهايى است در آن روز شاداب

لِّسَعۡيِهَا رَاضِيَةٞ

از كوشش خويشند خوشنود

فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٖ

در بهشتى فرازنده

لَّا تَسۡمَعُ فِيهَا لَٰغِيَةٗ

نشنوند در آن ياوه‌اى

فِيهَا عَيۡنٞ جَارِيَةٞ

در آن است چشمه روان

فِيهَا سُرُرٞ مَّرۡفُوعَةٞ

در آن است تختهايى افراشته

وَ أَكۡوَابٞ مَّوۡضُوعَةٞ

و جامهايى نهاده

وَ نَمَارِقُ مَصۡفُوفَةٞ

و بالشهايى چيده (صف آورده)

وَ زَرَابِيُّ مَبۡثُوثَةٌ

و پرده‌هاى گسترده

أَفَلَا يَنظُرُونَ إِلَى ٱلۡإِبِلِ كَيۡفَ خُلِقَتۡ

آيا ننگرند بسوى اشتر چگونه آفريده شد

وَ إِلَى ٱلسَّمَآءِ كَيۡفَ رُفِعَتۡ

و بسوى آسمان چگونه افراشته شد

وَ إِلَى ٱلۡجِبَالِ كَيۡفَ نُصِبَتۡ

و بسوى كوه‌ها چگونه نشانده شد

وَ إِلَى ٱلۡأَرۡضِ كَيۡفَ سُطِحَتۡ

و بسوى زمين چگونه گسترده شد

فَذَكِّرۡ إِنَّمَآ أَنتَ مُذَكِّرٞ

پس يادآورى كن جز اين نيست تويى ياد آورنده

لَّسۡتَ عَلَيۡهِم بِمُصَيۡطِرٍ

نيستى بر ايشان فرمانده

إِلَّا مَن تَوَلَّىٰ وَ كَفَرَ

مگر آنكه روى برتافت و كفر ورزيد

فَيُعَذِّبُهُ ٱللَّهُ ٱلۡعَذَابَ ٱلۡأَكۡبَرَ

كه عذاب كندش خدا آن عذاب بزرگتر

إِنَّ إِلَيۡنَآ إِيَابَهُمۡ

همانا بسوى ماست بازگشتشان

ثُمَّ إِنَّ عَلَيۡنَا حِسَابَهُم

سپس همانا بر ماست حسابشان

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلۡفَجۡرِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به بامداد

وَ لَيَالٍ عَشۡرٖ

و شبهاى ده‌گانه

وَ ٱلشَّفۡعِ وَ ٱلۡوَتۡرِ

و جفت و تك

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَسۡرِ

و به شب گاهى كه برود

هَلۡ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٞ لِّذِي حِجۡرٍ

آيا هست در اين سوگندى براى خردمند

أَلَمۡ تَرَ كَيۡفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ

آيا نديدى چه كرد پروردگار تو به عاد

إِرَمَ ذَاتِ ٱلۡعِمَادِ

ارم داراى ستون

ٱلَّتِي لَمۡ يُخۡلَقۡ مِثۡلُهَا فِي ٱلۡبِلَٰدِ

آنى كه آفريده نشد مانندش در شهرها

وَ ثَمُودَ ٱلَّذِينَ جَابُواْ ٱلصَّخۡرَ بِٱلۡوَادِ

و ثمودى كه بريدند سنگ را به دره

وَ فِرۡعَوۡنَ ذِي ٱلۡأَوۡتَادِ

و فرعون دارنده ستونها (يا ميخها)

ٱلَّذِينَ طَغَوۡاْ فِي ٱلۡبِلَٰدِ

آنان كه سركشى كردند در شهرها

فَأَكۡثَرُواْ فِيهَا ٱلۡفَسَادَ

پس فراوان كردند در آنها تبهكارى را

فَصَبَّ عَلَيۡهِمۡ رَبُّكَ سَوۡطَ عَذَابٍ

پس بريخت بر آنان پروردگار تو تازيانه عذاب

إِنَّ رَبَّكَ لَبِٱلۡمِرۡصَادِ

همانا پروردگار تو است در كمينگاه

فَأَمَّا ٱلۡإِنسَٰنُ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ رَبُّهُۥ فَأَكۡرَمَهُۥ وَ نَعَّمَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَكۡرَمَنِ

اما انسان هر گاه بيازمايدش پروردگارش پس گراميش دارد و نعمتش دهد گويد پروردگارم گراميم داشت

وَ أَمَّآ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ فَقَدَرَ عَلَيۡهِ رِزۡقَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَهَٰنَنِ

و اما هر گاه بيازمايدش پس تنگ گيرد بر او روزيش را گويد پروردگارم خوارم ساخت

كَلَّا بَل لَّا تُكۡرِمُونَ ٱلۡيَتِيمَ

نه چنين است بلكه گرامى نداريد يتيم را

وَ لَا تَحَٰٓضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ

و ترغيب نكنيد بر خورانيدن بينوا

وَ تَأۡكُلُونَ ٱلتُّرَاثَ أَكۡلٗا لَّمّٗا

و خوريد ميراث را خوردنى گوارا (يا انبوه)

وَ تُحِبُّونَ ٱلۡمَالَ حُبّٗا جَمّٗا

و دوست داريد مال را دوستى فراوان

كَلَّآ إِذَا دُكَّتِ ٱلۡأَرۡضُ دَكّٗا دَكّٗا

نه چنين است هر گاه كوبيده شود زمين كوبيدنى كوبيدنى

وَ جَآءَ رَبُّكَ وَ ٱلۡمَلَكُ صَفّٗا صَفّٗا

و بيايد پروردگار تو با فرشتگان صفى صفى

وَ جِاْيٓءَ يَوۡمَئِذِۢ بِجَهَنَّمَ يَوۡمَئِذٖ يَتَذَكَّرُ ٱلۡإِنسَٰنُ وَ أَنَّىٰ لَهُ ٱلذِّكۡرَىٰ

و آورده شود آن روز دوزخ در آن روز يادآور شود انسان و كجاستش يادآورى

يَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي قَدَّمۡتُ لِحَيَاتِي

گويد كاش پيش مى‌فرستادم براى زندگانى خويش

فَيَوۡمَئِذٖ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُۥٓ أَحَدٞ

پس در آن روز عذاب نشود چون عذاب او كسى

وَ لَا يُوثِقُ وَثَاقَهُۥٓ أَحَدٞ

و بسته نشود چون بستن او كسى

يَٰٓأَيَّتُهَا ٱلنَّفۡسُ ٱلۡمُطۡمَئِنَّةُ

اى روان آسوده (يا اى نفس آرميده)

ٱرۡجِعِيٓ إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةٗ مَّرۡضِيَّةٗ

بازگرد بسوى پروردگار خويش خشنود خشنودشده

فَٱدۡخُلِي فِي عِبَٰدِي

پس درآى در بندگانم

وَ ٱدۡخُلِي جَنَّتِي

و درآى در بهشتم

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ لَآ أُقۡسِمُ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند نيارم بدين شهر

وَ أَنتَ حِلُّۢ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ

و تويى جاى گزين در اين شهر

وَ وَالِدٖ وَ مَا وَلَدَ

و پدرى و آنچه فرزند نهاد

لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِي كَبَدٍ

كه آفريديم انسان را در رنج

أَيَحۡسَبُ أَن لَّن يَقۡدِرَ عَلَيۡهِ أَحَدٞ

آيا پندارد كه توانايى ندارد هرگز بر او كسى

يَقُولُ أَهۡلَكۡتُ مَالٗا لُّبَدًا

گويد تباه كردم مالى انبوه را

أَيَحۡسَبُ أَن لَّمۡ يَرَهُۥٓ أَحَدٌ

آيا پندارد كه نديدش كسى

أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَيۡنَيۡنِ

آيا ننهاديم برايش ديدگانى

وَ لِسَانٗا وَ شَفَتَيۡنِ

و زبانى و لبانى

وَ هَدَيۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَيۡنِ

و رهبريش كرديم بدان دو پشته

فَلَا ٱقۡتَحَمَ ٱلۡعَقَبَةَ

پس برنيامد (يا نگذشت) بر آن پشته

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡعَقَبَةُ

و چه دانستت چيست آن پشته

فَكُّ رَقَبَةٍ

آزادكردن يك بنده

أَوۡ إِطۡعَٰمٞ فِي يَوۡمٖ ذِي مَسۡغَبَةٖ

يا خورانيدنى در روز پريشانى (يا روزى دارنده گرسنگى)

يَتِيمٗا ذَا مَقۡرَبَةٍ

به يتيمى خويشاوند

أَوۡ مِسۡكِينٗا ذَا مَتۡرَبَةٖ

يا بينوايى خاكسار (يا نيازمند)

ثُمَّ كَانَ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ تَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَ تَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ

سپس گشت از آنان كه ايمان آوردند و سفارش كردند به شكيبايى و سفارش كردند به مهربانى كردن

أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ

آنانند ياران راست

وَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِ‍َٔايَٰتِنَا هُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشۡ‍َٔمَةِ

و آنان كه كفر ورزيدند به آيتهاى ما آنانند ياران چپ (يا شومى)

عَلَيۡهِمۡ نَارٞ مُّؤۡصَدَةُۢ

بر ايشان است آتش افروخته (يا انبوه يا پوشيده)

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلشَّمۡسِ وَ ضُحَىٰهَا

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به خورشيد و پرتوش (يا آفتابش)

وَ ٱلۡقَمَرِ إِذَا تَلَىٰهَا

و به ماه گاهى كه از پيش آيد

وَ ٱلنَّهَارِ إِذَا جَلَّىٰهَا

و به روز گاهى كه تابناكش سازد

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَغۡشَىٰهَا

و به شب گاهى كه بپوشدش

وَ ٱلسَّمَآءِ وَ مَا بَنَىٰهَا

و به آسمان و آنچه (يا آنكه) بساختش

وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا طَحَىٰهَا

و به زمين و آنچه گستردش

وَ نَفۡسٖ وَ مَا سَوَّىٰهَا

و به روان و آنچه راست آوردش

فَأَلۡهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقۡوَىٰهَا

پس سروشش فرستاد گنهكاريش و پرهيزش

قَدۡ أَفۡلَحَ مَن زَكَّىٰهَا

همانا رستگار شد آنكه پاك ساختش

وَ قَدۡ خَابَ مَن دَسَّىٰهَا

و همانا آيان كرد آنكه بفريفتش (يا نهان داشتش)

كَذَّبَتۡ ثَمُودُ بِطَغۡوَىٰهَآ

تكذيب كرد ثمود به سركشيش

إِذِ ٱنۢبَعَثَ أَشۡقَىٰهَا

گاهى كه برانگيخت بدنهادتر (يا تيره‌بخت‌ترش)

فَقَالَ لَهُمۡ رَسُولُ ٱللَّهِ نَاقَةَ ٱللَّهِ وَ سُقۡيَٰهَا

پس گفت بديشان پيمبر خدا اشتر خدا را و آبشخورش

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمۡدَمَ عَلَيۡهِمۡ رَبُّهُم بِذَنۢبِهِمۡ فَسَوَّىٰهَا

پس تكذيبش كردندش پس پى كردند پس برآشفت بر ايشان پروردگارشان به گناهشان پس يكسانش كرد

وَ لَا يَخَافُ عُقۡبَٰهَا

و نهراسد از فرجامش

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَغۡشَىٰ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به شب گاهى كه فراگيرد

وَ ٱلنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّىٰ

و روز گاهى كه برتابد

وَ مَا خَلَقَ ٱلذَّكَرَ وَ ٱلۡأُنثَىٰٓ

و آنچه (يا آنكه) آفريد نر و ماده را

إِنَّ سَعۡيَكُمۡ لَشَتَّىٰ

كه كوشش شما است همانا گوناگون

فَأَمَّا مَنۡ أَعۡطَىٰ وَ ٱتَّقَىٰ

پس اما آنكه بخشيد و پرهيزكارى كرد

وَ صَدَّقَ بِٱلۡحُسۡنَىٰ

تصديق به نكوكارى كرد

فَسَنُيَسِّرُهُۥ لِلۡيُسۡرَىٰ

زود است رهنمونش شويم بسوى گشايش

وَ أَمَّا مَنۢ بَخِلَ وَ ٱسۡتَغۡنَىٰ

و اما آنكه بخل ورزيد و بى‌نيازى گرفت

وَ كَذَّبَ بِٱلۡحُسۡنَىٰ

و تكذيب به نيكوكارى كرد

فَسَنُيَسِّرُهُۥ لِلۡعُسۡرَىٰ

پس زود است برانيمش بسوى دشوارى

وَ مَا يُغۡنِي عَنۡهُ مَالُهُۥٓ إِذَا تَرَدَّىٰٓ

و بى‌نياز نكند از او مالش گاهى كه تباه شود