بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ لا أُقْسِمُ بِهٰذَا الْبَلَدِ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ قسم مى‌خورم به اين شهر،

وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهٰذَا الْبَلَدِ

در حالى كه تو در آن جاى دارى

وَ والِدٍ وَ ما وَلَدَ

و سوگند به پدر و آنچه زاده است؛

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي كَبَدٍ

همانا ما انسان را در رنج و زحمت آفريديم.

أَ يَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ

آيا گمان مى‌كند كه هرگز كسى بر او دست نيابد؟!

يَقُولُ أَهْلَكْتُ مالاً لُبَداً

مى‌گويد: ثروت فراوانى را [براى مبارزه با پيامبر و اسلام‌] تباه كرده‌ام!

أَ يَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ

آيا گمان مى‌كند كه هيچ كس او را نديده است [كه همه اعمال و كردارش را ثبت كند؟]

أَ لَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ

آيا براى او دو چشم قرار نداديم؟

وَ لِساناً وَ شَفَتَيْنِ

و يك زبان و دو لب؟

وَ هَدَيْناهُ النَّجْدَيْنِ

و او را به راه خير و شر هدايت نكرديم [تا راه خير را بگزيند و راه شر را واگذارد؟]

فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ

پس شتابان و با شدت به آن گردنه سخت وارد نشد؛

وَ ما أَدْراكَ مَا الْعَقَبَةُ

و تو چه مى‌دانى آن گردنه سخت چيست؟

فَكُّ رَقَبَةٍ

آزاد كردن برده،

أَوْ إِطْعامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ

يا طعام دادن در روز گرسنگى و قحطى،

يَتِيماً ذا مَقْرَبَةٍ

به يتيمى خويشاوند،

أَوْ مِسْكِيناً ذا مَتْرَبَةٍ

يا مستمندى خاك‌نشين؛

ثُمَّ كانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ وَ تَواصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ

علاوه بر [انجام‌] اين [تكاليف‌]، از كسانى باشد كه ايمان آورده‌اند و يكديگر را به صبر و مهربانى سفارش كرده‌اند؛

أُولئِكَ أَصْحابُ الْمَيْمَنَةِ

اينان سعادتمندان‌اند؛

وَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِنا هُمْ أَصْحابُ الْمَشْأَمَةِ

و كسانى كه به آيات ما كفر ورزيدند، آنان شقاوتمندان‌اند

عَلَيْهِمْ نارٌ مُؤْصَدَةٌ

بر آنان آتشى سرپوشيده احاطه دارد [كه هيچ راه گريزى از آن ندارند.]