بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ لا أُقْسِمُ بِهٰذَا الْبَلَدِ

به نام خداى رحمان و رحيم،؛ گو اينكه حاجت به سوگند نيست ولى به اين شهر (مكه) سوگند مى‌خورم.

وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهٰذَا الْبَلَدِ

شهرى كه تو در آن ساكن هستى.

وَ والِدٍ وَ ما وَلَدَ

و سوگند به آن پدرى كه اين شهر را بنا نهاد و فرزندى كه پديد آورد.

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي كَبَدٍ

كه ما انسان را در رنج آفريده‌ايم.

أَ يَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ

آيا گمان مى‌كند احدى بر او قدرت ندارد؟.

يَقُولُ أَهْلَكْتُ مالاً لُبَداً

نتيجه اين انكار معادلش اين شد كه وقتى اندك مالى را انفاق نمود از در منت‌گذارى گفت مال‌ بسيارى را از دست دادم.

أَ يَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ

آيا پنداشته كه احدى او (و انفاق او) را نمى‌بيند.

أَ لَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ

آيا براى او دو چشم قرار نداديم؟.

وَ لِساناً وَ شَفَتَيْنِ

و يك زبان و دو لب؟.

وَ هَدَيْناهُ النَّجْدَيْنِ

و او را به خير و شرش هدايت نموديم.

فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ

پس چرا به مجاهده و كارهاى دشوار اقدام نكرد؟.

وَ ما أَدْراكَ مَا الْعَقَبَةُ

و تو چه مى‌دانى كه منظور از كار دشوار چيست؟.

فَكُّ رَقَبَةٍ

آزاد كردن برده.

أَوْ إِطْعامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ

و يا در روز قحطى سير كردن گرسنگان.

يَتِيماً ذا مَقْرَبَةٍ

يتيمى از خويشاوندان را.

أَوْ مِسْكِيناً ذا مَتْرَبَةٍ

يا مسكينى خاك‌نشين را غذا دادن.

ثُمَّ كانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ وَ تَواصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ

تا از آن كسانى شود كه ايمان آوردند و يكديگر را به صبر و ترحم سفارش كردند.

أُولئِكَ أَصْحابُ الْمَيْمَنَةِ

آنها اصحاب يمين هستند.

وَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِنا هُمْ أَصْحابُ الْمَشْأَمَةِ

و كسانى كه آيه‌هاى ما را منكر شده‌اند اهل شئامت و نحوستند.

عَلَيْهِمْ نارٌ مُؤْصَدَةٌ

كه آتشى سرپوشيده بر آنان احاطه دارد.