بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ لا أُقْسِمُ بِهٰذَا الْبَلَدِ

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر؛ قسم به اين شهر مقدس [مكه‌]،

وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهٰذَا الْبَلَدِ

شهرى كه تو در آن ساكنى،

وَ والِدٍ وَ ما وَلَدَ

و قسم به پدر و فرزندش [ابراهيم خليل و فرزندش اسماعيل ذبيح‌]،

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي كَبَدٍ

كه ما انسان را در رنج آفريديم (و زندگى او پر از رنجهاست)!

أَ يَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ

آيا او گمان مى‌كند كه هيچ كس نمى‌تواند بر او دست يابد؟!

يَقُولُ أَهْلَكْتُ مالاً لُبَداً

مى‌گويد: «مال زيادى را (در كارهاى خير) نابود كرده‌ام!»

أَ يَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ

آيا (انسان) گمان مى‌كند هيچ كس او را نديده (كه عمل خيرى انجام نداده) است؟!

أَ لَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ

آيا براى او دو چشم قرار نداديم،

وَ لِساناً وَ شَفَتَيْنِ

و يك زبان و دو لب؟!

وَ هَدَيْناهُ النَّجْدَيْنِ

و او را به راه خير و شر هدايت كرديم!

فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ

ولى او از آن گردنه مهم نگذشت!

وَ ما أَدْراكَ مَا الْعَقَبَةُ

و تو نمى‌دانى آن گردنه چيست!

فَكُّ رَقَبَةٍ

آزادكردن برده‌اى،

أَوْ إِطْعامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ

يا غذا دادن در روز گرسنگى ...

يَتِيماً ذا مَقْرَبَةٍ

يتيمى از خويشاوندان،

أَوْ مِسْكِيناً ذا مَتْرَبَةٍ

يا مستمندى خاك‌نشين را،

ثُمَّ كانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ وَ تَواصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ

سپس از كسانى باشد كه ايمان آورده و يكديگر را به شكيبايى و رحمت توصيه مى‌كنند!

أُولئِكَ أَصْحابُ الْمَيْمَنَةِ

آنها «اصحاب اليمين» اند (كه نامه اعمالشان را به دست راستشان مى‌دهند)!

وَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِنا هُمْ أَصْحابُ الْمَشْأَمَةِ

و كسانى كه آيات ما را انكار كرده‌اند افرادى شومند (كه نامه اعمالشان به دست چپشان داده مى‌شود).

عَلَيْهِمْ نارٌ مُؤْصَدَةٌ

بر آنها آتشى است فروبسته (كه راه فرارى از آن نيست)!