بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ لَآ أُقۡسِمُ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ نه، قسم مى‌خورم به اين سرزمين‌

وَ أَنتَ حِلُّۢ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ

حال آنكه تو ساكن هستى در اين سرزمين‌

وَ وَالِدٖ وَ مَا وَلَدَ

قسم به پدرى بزرگوار و پسرى كه توليد كرد.

لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِي كَبَدٍ

حقا كه انسان را در رنج آفريده‌ايم‌

أَيَحۡسَبُ أَن لَّن يَقۡدِرَ عَلَيۡهِ أَحَدٞ

آيا گمان مى‌كند كه هرگز كسى بر او قادر نيست‌

يَقُولُ أَهۡلَكۡتُ مَالٗا لُّبَدًا

مى‌گويد: مال فراوانى را تباه كردم‌

أَيَحۡسَبُ أَن لَّمۡ يَرَهُۥٓ أَحَدٌ

آيا مى‌پندارد كسى او را نديده است؟

أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَيۡنَيۡنِ

آيا براى او دو چشم نيافريده‌ايم؟

وَ لِسَانٗا وَ شَفَتَيۡنِ

و يك زبان و دو لب؟

وَ هَدَيۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَيۡنِ

و هدايت كرده‌ايم او را به دو راه خير و شر

فَلَا ٱقۡتَحَمَ ٱلۡعَقَبَةَ

داخل آن گردنه نشد

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡعَقَبَةُ

چه مى‌دانى آن گردنه چيست؟

فَكُّ رَقَبَةٍ

آزاد كردن برده است.

أَوۡ إِطۡعَٰمٞ فِي يَوۡمٖ ذِي مَسۡغَبَةٖ

يا طعام دادن در روز گرسنگى‌

يَتِيمٗا ذَا مَقۡرَبَةٍ

يتيمى را كه خويشاوند است‌

أَوۡ مِسۡكِينٗا ذَا مَتۡرَبَةٖ

يا مسكين خاك افتاده‌اى را

ثُمَّ كَانَ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ تَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَ تَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ

سپس (نشد) از آنان كه ايمان آورده و سفارش به صبر كردند و سفارش به رحمت.

أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ

آنها اهل بركت هستند كسانى كه آيات ما را انكار كردند آنها

وَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِ‍َٔايَٰتِنَا هُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشۡ‍َٔمَةِ

اهل شومى و شقاوتند

عَلَيۡهِمۡ نَارٞ مُّؤۡصَدَةُۢ

بر آنهاست آتشى پيوسته‌