بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ لَآ أُقۡسِمُ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ

به نام خداى رحمان و رحيم،؛ گو اينكه حاجت به سوگند نيست ولى به اين شهر (مكه) سوگند مى‌خورم.

وَ أَنتَ حِلُّۢ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ

شهرى كه تو در آن ساكن هستى.

وَ وَالِدٖ وَ مَا وَلَدَ

و سوگند به آن پدرى كه اين شهر را بنا نهاد و فرزندى كه پديد آورد.

لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِي كَبَدٍ

كه ما انسان را در رنج آفريده‌ايم.

أَيَحۡسَبُ أَن لَّن يَقۡدِرَ عَلَيۡهِ أَحَدٞ

آيا گمان مى‌كند احدى بر او قدرت ندارد؟.

يَقُولُ أَهۡلَكۡتُ مَالٗا لُّبَدًا

نتيجه اين انكار معادلش اين شد كه وقتى اندك مالى را انفاق نمود از در منت‌گذارى گفت مال‌ بسيارى را از دست دادم.

أَيَحۡسَبُ أَن لَّمۡ يَرَهُۥٓ أَحَدٌ

آيا پنداشته كه احدى او (و انفاق او) را نمى‌بيند.

أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَيۡنَيۡنِ

آيا براى او دو چشم قرار نداديم؟.

وَ لِسَانٗا وَ شَفَتَيۡنِ

و يك زبان و دو لب؟.

وَ هَدَيۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَيۡنِ

و او را به خير و شرش هدايت نموديم.

فَلَا ٱقۡتَحَمَ ٱلۡعَقَبَةَ

پس چرا به مجاهده و كارهاى دشوار اقدام نكرد؟.

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡعَقَبَةُ

و تو چه مى‌دانى كه منظور از كار دشوار چيست؟.

فَكُّ رَقَبَةٍ

آزاد كردن برده.

أَوۡ إِطۡعَٰمٞ فِي يَوۡمٖ ذِي مَسۡغَبَةٖ

و يا در روز قحطى سير كردن گرسنگان.

يَتِيمٗا ذَا مَقۡرَبَةٍ

يتيمى از خويشاوندان را.

أَوۡ مِسۡكِينٗا ذَا مَتۡرَبَةٖ

يا مسكينى خاك‌نشين را غذا دادن.

ثُمَّ كَانَ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ تَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَ تَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ

تا از آن كسانى شود كه ايمان آوردند و يكديگر را به صبر و ترحم سفارش كردند.

أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ

آنها اصحاب يمين هستند.

وَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِ‍َٔايَٰتِنَا هُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشۡ‍َٔمَةِ

و كسانى كه آيه‌هاى ما را منكر شده‌اند اهل شئامت و نحوستند.

عَلَيۡهِمۡ نَارٞ مُّؤۡصَدَةُۢ

كه آتشى سرپوشيده بر آنان احاطه دارد.