سوره البلد
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ لَآ أُقۡسِمُ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ
1به نام خداوند رحمتگر مهربان؛ سوگند به اين شهر،
وَ أَنتَ حِلُّۢ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ
2و حال آنكه تو در اين شهر جاى دارى
وَ وَالِدٖ وَ مَا وَلَدَ
3سوگند به پدرى [چنان] و آن كسى را كه به وجود آورد
لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِي كَبَدٍ
4براستى كه انسان را در رنج آفريدهايم.
أَيَحۡسَبُ أَن لَّن يَقۡدِرَ عَلَيۡهِ أَحَدٞ
5آيا پندارد كه هيچ كس هرگز بر او دست نتواند يافت؟
يَقُولُ أَهۡلَكۡتُ مَالٗا لُّبَدًا
6گويد: «مال فراوانى تباه كردم.»
أَيَحۡسَبُ أَن لَّمۡ يَرَهُۥٓ أَحَدٌ
7آيا پندارد كه هيچ كس او را نديده است؟
أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَيۡنَيۡنِ
8آيا دو چشمش ندادهايم؟
وَ لِسَانٗا وَ شَفَتَيۡنِ
9و زبانى و دو لب.
وَ هَدَيۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَيۡنِ
10و هر دو راه [خير و شرّ] را بدو نموديم.
فَلَا ٱقۡتَحَمَ ٱلۡعَقَبَةَ
11و [لى] نخواست از گردنه [عاقبتنگرى] بالا رَوَد!
وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡعَقَبَةُ
12و تو چه دانى كه آن گردنه [سخت] چيست؟
فَكُّ رَقَبَةٍ
13بندهاى را آزادكردن،
أَوۡ إِطۡعَٰمٞ فِي يَوۡمٖ ذِي مَسۡغَبَةٖ
14يا در روز گرسنگى، طعامدادن:
يَتِيمٗا ذَا مَقۡرَبَةٍ
15به يتيمى خويشاوند،
أَوۡ مِسۡكِينٗا ذَا مَتۡرَبَةٖ
16يا بينوايى خاكنشين.
ثُمَّ كَانَ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ تَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَ تَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ
17علاوه بر اين از زمره كسانى باشد كه گرويده و يكديگر را به شكيبايى و مهربانى سفارش كردهاند
أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ
18اينانند خجستگان.
وَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بَِٔايَٰتِنَا هُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشَۡٔمَةِ
19و كسانى كه به انكارِ نشانههاى ما پرداختهاند، آنانند ناخجستگان شوم.
عَلَيۡهِمۡ نَارٞ مُّؤۡصَدَةُۢ
20بر آنان آتشى سرپوشيده احاطه دارد.