بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ لَآ أُقۡسِمُ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر؛ قسم به اين شهر مقدس [مكه‌]،

وَ أَنتَ حِلُّۢ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ

شهرى كه تو در آن ساكنى،

وَ وَالِدٖ وَ مَا وَلَدَ

و قسم به پدر و فرزندش [ابراهيم خليل و فرزندش اسماعيل ذبيح‌]،

لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِي كَبَدٍ

كه ما انسان را در رنج آفريديم (و زندگى او پر از رنجهاست)!

أَيَحۡسَبُ أَن لَّن يَقۡدِرَ عَلَيۡهِ أَحَدٞ

آيا او گمان مى‌كند كه هيچ كس نمى‌تواند بر او دست يابد؟!

يَقُولُ أَهۡلَكۡتُ مَالٗا لُّبَدًا

مى‌گويد: «مال زيادى را (در كارهاى خير) نابود كرده‌ام!»

أَيَحۡسَبُ أَن لَّمۡ يَرَهُۥٓ أَحَدٌ

آيا (انسان) گمان مى‌كند هيچ كس او را نديده (كه عمل خيرى انجام نداده) است؟!

أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَيۡنَيۡنِ

آيا براى او دو چشم قرار نداديم،

وَ لِسَانٗا وَ شَفَتَيۡنِ

و يك زبان و دو لب؟!

وَ هَدَيۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَيۡنِ

و او را به راه خير و شر هدايت كرديم!

فَلَا ٱقۡتَحَمَ ٱلۡعَقَبَةَ

ولى او از آن گردنه مهم نگذشت!

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡعَقَبَةُ

و تو نمى‌دانى آن گردنه چيست!

فَكُّ رَقَبَةٍ

آزادكردن برده‌اى،

أَوۡ إِطۡعَٰمٞ فِي يَوۡمٖ ذِي مَسۡغَبَةٖ

يا غذا دادن در روز گرسنگى ...

يَتِيمٗا ذَا مَقۡرَبَةٍ

يتيمى از خويشاوندان،

أَوۡ مِسۡكِينٗا ذَا مَتۡرَبَةٖ

يا مستمندى خاك‌نشين را،

ثُمَّ كَانَ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ تَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَ تَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ

سپس از كسانى باشد كه ايمان آورده و يكديگر را به شكيبايى و رحمت توصيه مى‌كنند!

أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ

آنها «اصحاب اليمين» اند (كه نامه اعمالشان را به دست راستشان مى‌دهند)!

وَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِ‍َٔايَٰتِنَا هُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشۡ‍َٔمَةِ

و كسانى كه آيات ما را انكار كرده‌اند افرادى شومند (كه نامه اعمالشان به دست چپشان داده مى‌شود).

عَلَيۡهِمۡ نَارٞ مُّؤۡصَدَةُۢ

بر آنها آتشى است فروبسته (كه راه فرارى از آن نيست)!