بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ قُلْ أُوحِيَ إِلَيَّ أَنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِنَ الْجِنِّ فَقالُوا إِنَّا سَمِعْنا قُرْآناً عَجَباً

بنام خداى رحمان رحيم؛ بگو: به من وحى شد كه گروهى از جن به قرآن گول داده و گفتند: ما قرآن عجيبى شنيديم.

يَهْدِي إِلَي الرُّشْدِ فَآمَنَّا بِهِ وَ لَنْ نُشْرِكَ بِرَبِّنا أَحَداً

كه به كمال هدايت مى‌كند، به آن ايمان آورديم، هرگز به خداى خويش شريك قرار نمى‌دهيم.

وَ أَنَّهُ تَعاليٰ جَدُّ رَبِّنا مَا اتَّخَذَ صاحِبَةً وَ لا وَلَداً

مقام خدا والاتر است، نه زنى اخذ كرده و نه فرزندى.

وَ أَنَّهُ كانَ يَقُولُ سَفِيهُنا عَلَي اللَّهِ شَطَطاً

و سفيه ما بر خدا دروغ مى‌بست.

وَ أَنَّا ظَنَنَّا أَنْ لَنْ تَقُولَ الْإِنْسُ وَ الْجِنُّ عَلَي اللَّهِ كَذِباً

ما گمان مى‌كرديم كه انس و جن هرگز به خدا دروغ نمى‌بندد.

وَ أَنَّهُ كانَ رِجالٌ مِنَ الْإِنْسِ يَعُوذُونَ بِرِجالٍ مِنَ الْجِنِّ فَزادُوهُمْ رَهَقاً

و هست مردانى از انس كه پناه مى‌برند به مردانى از جن و بر آنها طغيان افزودند.

وَ أَنَّهُمْ ظَنُّوا كَما ظَنَنْتُمْ أَنْ لَنْ يَبْعَثَ اللَّهُ أَحَداً

و انس مانند شما جن، گمان كردند كه هرگز خدا كسى را به پيامبرى مبعوث نمى‌كند.

وَ أَنَّا لَمَسْنَا السَّماءَ فَوَجَدْناها مُلِئَتْ حَرَساً شَدِيداً وَ شُهُباً

و ما آسمان را لمس كرديم و يافتيم آن را كه از نگهبانان و شهابها پر شده است.

وَ أَنَّا كُنَّا نَقْعُدُ مِنْها مَقاعِدَ لِلسَّمْعِ فَمَنْ يَسْتَمِعِ الْآنَ يَجِدْ لَهُ شِهاباً رَصَداً

و ما در آسمان در محلهاى نشستن براى استماع مى‌نشستيم هر كه اكنون استماع كند، شهابى را در كمين مى‌يابد.

وَ أَنَّا لا نَدْرِي أَ شَرٌّ أُرِيدَ بِمَنْ فِي الْأَرْضِ أَمْ أَرادَ بِهِمْ رَبُّهُمْ رَشَداً

و ما نمى‌دانيم. آيا شرى به اهل زمين اراده شده يا پروردگارشان به آنها كمالى اراده كرده است.

وَ أَنَّا مِنَّا الصَّالِحُونَ وَ مِنَّا دُونَ ذٰلِكَ كُنَّا طَرائِقَ قِدَداً

و ما بعضى از ما طبعا صالح و بعضى غير صالحند ما صاحبان طريقه‌هاى جدا از هم هستيم.

وَ أَنَّا ظَنَنَّا أَنْ لَنْ نُعْجِزَ اللَّهَ فِي الْأَرْضِ وَ لَنْ نُعْجِزَهُ هَرَباً

و ما يقين كرديم كه هرگز خدا را در زمين عاجز نتوانيم كرد و نيز در فرار زبونش نتوانيم نمود.

وَ أَنَّا لَمَّا سَمِعْنَا الْهُديٰ آمَنَّا بِهِ فَمَنْ يُؤْمِنْ بِرَبِّهِ فَلا يَخافُ بَخْساً وَ لا رَهَقاً

و ما چون هدايت را شنيديم به آن ايمان آورديم هر كه به خدايش ايمان آورد از نقصان و ظلم نترسد.

وَ أَنَّا مِنَّا الْمُسْلِمُونَ وَ مِنَّا الْقاسِطُونَ فَمَنْ أَسْلَمَ فَأُولئِكَ تَحَرَّوْا رَشَداً

و ما گروهى از ما مسلم و گروهى از ما منحرفند، هر كه اسلام آورد آنها رشد را قصد كرده‌اند.

وَ أَمَّا الْقاسِطُونَ فَكانُوا لِجَهَنَّمَ حَطَباً

اما منحرفان هيزم جهنم مى‌باشند.

وَ أَنْ لَوِ اسْتَقامُوا عَلَي الطَّرِيقَةِ لَأَسْقَيْناهُمْ ماءً غَدَقاً

و اگر در طريقه حق استقامت مى‌كردند هر آينه آب زيادى به آنها مى‌نوشانديم.

لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ وَ مَنْ يُعْرِضْ عَنْ ذِكْرِ رَبِّهِ يَسْلُكْهُ عَذاباً صَعَداً

تا در آن امتحانشان كنيم و هر كه از ياد خدايش اعراض كند، او را به عذاب سختى مى‌رساند.

وَ أَنَّ الْمَساجِدَ لِلَّهِ فَلا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَداً

و اينكه مواضع سجود براى خداست، عبادت نكنيد جز خدا كسى را.

وَ أَنَّهُ لَمَّا قامَ عَبْدُ اللَّهِ يَدْعُوهُ كادُوا يَكُونُونَ عَلَيْهِ لِبَداً

و چون بنده خدا بپا خاست و خدا را مى‌خواند نزديك بود بر اطراف او متراكم شوند

قُلْ إِنَّما أَدْعُوا رَبِّي وَ لا أُشْرِكُ بِهِ أَحَداً

بگو: خدايم را پرستش مى‌كنم و كسى را به او شريك قرار نمى‌دهم.

قُلْ إِنِّي لا أَمْلِكُ لَكُمْ ضَرًّا وَ لا رَشَداً

بگو: من براى شما مالك ضررى و نفعى نيستم.

قُلْ إِنِّي لَنْ يُجِيرَنِي مِنَ اللَّهِ أَحَدٌ وَ لَنْ أَجِدَ مِنْ دُونِهِ مُلْتَحَداً

بگو: كسى مرا از عذاب خدا پناه نمى‌دهد و جز او پناهگاهى پيدا نمى‌كنم.

إِلَّا بَلاغاً مِنَ اللَّهِ وَ رِسالاتِهِ وَ مَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ فَإِنَّ لَهُ نارَ جَهَنَّمَ خالِدِينَ فِيها أَبَداً

مگر تبليغ از خدا و پيامهايش، هر كه خدا و رسولش را عصيان كند، او راست آتش جهنم جاويد هستند در آن، پيوسته.

حَتَّي إِذا رَأَوْا ما يُوعَدُونَ فَسَيَعْلَمُونَ مَنْ أَضْعَفُ ناصِراً وَ أَقَلُّ عَدَداً

تا چون عذاب وعده شده را به بينند، مى‌دانند كيست ضعيفتر در كمك و كمتر در عدد

قُلْ إِنْ أَدْرِي أَ قَرِيبٌ ما تُوعَدُونَ أَمْ يَجْعَلُ لَهُ رَبِّي أَمَداً

بگو نمى‌دانم آيا نزديك است عذابى كه وعده مى‌شويد يا خدايم براى آن مدتى قرار مى‌دهد:

عالِمُ الْغَيْبِ فَلا يُظْهِرُ عَليٰ غَيْبِهِ أَحَداً

او داناى غيب است به غيب خويش كسى را مطلع نمى‌كند.

إِلَّا مَنِ ارْتَضيٰ مِنْ رَسُولٍ فَإِنَّهُ يَسْلُكُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَداً

مگر كسى را كه از او راضى شود از رسولان، كه وارد مى‌كند در پيش و پس آن رسول محافظانى.

لِيَعْلَمَ أَنْ قَدْ أَبْلَغُوا رِسالاتِ رَبِّهِمْ وَ أَحاطَ بِما لَدَيْهِمْ وَ أَحْصيٰ كُلَّ شَيْءٍ عَدَداً

تا آشكار كند كه ابلاغ كرده‌اند پيامهاى خدايشان را، و احاطه دارد به آنچه در نزد آنهاست و عدد هر چيز را تا آخر شمرده است.