سوره الجن
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ أُوحِيَ إِلَيَّ أَنَّهُ ٱسۡتَمَعَ نَفَرٞ مِّنَ ٱلۡجِنِّ فَقَالُوٓاْ إِنَّا سَمِعۡنَا قُرۡءَانًا عَجَبٗا
1بنام خداى رحمان رحيم؛ بگو: به من وحى شد كه گروهى از جن به قرآن گول داده و گفتند: ما قرآن عجيبى شنيديم.
يَهۡدِيٓ إِلَى ٱلرُّشۡدِ فََٔامَنَّا بِهِۦ وَ لَن نُّشۡرِكَ بِرَبِّنَآ أَحَدٗا
2كه به كمال هدايت مىكند، به آن ايمان آورديم، هرگز به خداى خويش شريك قرار نمىدهيم.
وَ أَنَّهُۥ تَعَٰلَىٰ جَدُّ رَبِّنَا مَا ٱتَّخَذَ صَٰحِبَةٗ وَ لَا وَلَدٗا
3مقام خدا والاتر است، نه زنى اخذ كرده و نه فرزندى.
وَ أَنَّهُۥ كَانَ يَقُولُ سَفِيهُنَا عَلَى ٱللَّهِ شَطَطٗا
4و سفيه ما بر خدا دروغ مىبست.
وَ أَنَّا ظَنَنَّآ أَن لَّن تَقُولَ ٱلۡإِنسُ وَ ٱلۡجِنُّ عَلَى ٱللَّهِ كَذِبٗا
5ما گمان مىكرديم كه انس و جن هرگز به خدا دروغ نمىبندد.
وَ أَنَّهُۥ كَانَ رِجَالٞ مِّنَ ٱلۡإِنسِ يَعُوذُونَ بِرِجَالٖ مِّنَ ٱلۡجِنِّ فَزَادُوهُمۡ رَهَقٗا
6و هست مردانى از انس كه پناه مىبرند به مردانى از جن و بر آنها طغيان افزودند.
وَ أَنَّهُمۡ ظَنُّواْ كَمَا ظَنَنتُمۡ أَن لَّن يَبۡعَثَ ٱللَّهُ أَحَدٗا
7و انس مانند شما جن، گمان كردند كه هرگز خدا كسى را به پيامبرى مبعوث نمىكند.
وَ أَنَّا لَمَسۡنَا ٱلسَّمَآءَ فَوَجَدۡنَٰهَا مُلِئَتۡ حَرَسٗا شَدِيدٗا وَ شُهُبٗا
8و ما آسمان را لمس كرديم و يافتيم آن را كه از نگهبانان و شهابها پر شده است.
وَ أَنَّا كُنَّا نَقۡعُدُ مِنۡهَا مَقَٰعِدَ لِلسَّمۡعِ فَمَن يَسۡتَمِعِ ٱلۡأٓنَ يَجِدۡ لَهُۥ شِهَابٗا رَّصَدٗا
9و ما در آسمان در محلهاى نشستن براى استماع مىنشستيم هر كه اكنون استماع كند، شهابى را در كمين مىيابد.
وَ أَنَّا لَا نَدۡرِيٓ أَشَرٌّ أُرِيدَ بِمَن فِي ٱلۡأَرۡضِ أَمۡ أَرَادَ بِهِمۡ رَبُّهُمۡ رَشَدٗا
10و ما نمىدانيم. آيا شرى به اهل زمين اراده شده يا پروردگارشان به آنها كمالى اراده كرده است.
وَ أَنَّا مِنَّا ٱلصَّٰلِحُونَ وَ مِنَّا دُونَ ذَٰلِكَ كُنَّا طَرَآئِقَ قِدَدٗا
11و ما بعضى از ما طبعا صالح و بعضى غير صالحند ما صاحبان طريقههاى جدا از هم هستيم.
وَ أَنَّا ظَنَنَّآ أَن لَّن نُّعۡجِزَ ٱللَّهَ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَ لَن نُّعۡجِزَهُۥ هَرَبٗا
12و ما يقين كرديم كه هرگز خدا را در زمين عاجز نتوانيم كرد و نيز در فرار زبونش نتوانيم نمود.
وَ أَنَّا لَمَّا سَمِعۡنَا ٱلۡهُدَىٰٓ ءَامَنَّا بِهِۦ فَمَن يُؤۡمِنۢ بِرَبِّهِۦ فَلَا يَخَافُ بَخۡسٗا وَ لَا رَهَقٗا
13و ما چون هدايت را شنيديم به آن ايمان آورديم هر كه به خدايش ايمان آورد از نقصان و ظلم نترسد.
وَ أَنَّا مِنَّا ٱلۡمُسۡلِمُونَ وَ مِنَّا ٱلۡقَٰسِطُونَ فَمَنۡ أَسۡلَمَ فَأُوْلَٰٓئِكَ تَحَرَّوۡاْ رَشَدٗا
14و ما گروهى از ما مسلم و گروهى از ما منحرفند، هر كه اسلام آورد آنها رشد را قصد كردهاند.
وَ أَمَّا ٱلۡقَٰسِطُونَ فَكَانُواْ لِجَهَنَّمَ حَطَبٗا
15اما منحرفان هيزم جهنم مىباشند.
وَ أَلَّوِ ٱسۡتَقَٰمُواْ عَلَى ٱلطَّرِيقَةِ لَأَسۡقَيۡنَٰهُم مَّآءً غَدَقٗا
16و اگر در طريقه حق استقامت مىكردند هر آينه آب زيادى به آنها مىنوشانديم.
لِّنَفۡتِنَهُمۡ فِيهِ وَ مَن يُعۡرِضۡ عَن ذِكۡرِ رَبِّهِۦ يَسۡلُكۡهُ عَذَابٗا صَعَدٗا
17تا در آن امتحانشان كنيم و هر كه از ياد خدايش اعراض كند، او را به عذاب سختى مىرساند.
وَ أَنَّ ٱلۡمَسَٰجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدۡعُواْ مَعَ ٱللَّهِ أَحَدٗا
18و اينكه مواضع سجود براى خداست، عبادت نكنيد جز خدا كسى را.
وَ أَنَّهُۥ لَمَّا قَامَ عَبۡدُ ٱللَّهِ يَدۡعُوهُ كَادُواْ يَكُونُونَ عَلَيۡهِ لِبَدٗا
19و چون بنده خدا بپا خاست و خدا را مىخواند نزديك بود بر اطراف او متراكم شوند
قُلۡ إِنَّمَآ أَدۡعُواْ رَبِّي وَ لَآ أُشۡرِكُ بِهِۦٓ أَحَدٗا
20بگو: خدايم را پرستش مىكنم و كسى را به او شريك قرار نمىدهم.
قُلۡ إِنِّي لَآ أَمۡلِكُ لَكُمۡ ضَرّٗا وَ لَا رَشَدٗا
21بگو: من براى شما مالك ضررى و نفعى نيستم.
قُلۡ إِنِّي لَن يُجِيرَنِي مِنَ ٱللَّهِ أَحَدٞ وَ لَنۡ أَجِدَ مِن دُونِهِۦ مُلۡتَحَدًا
22بگو: كسى مرا از عذاب خدا پناه نمىدهد و جز او پناهگاهى پيدا نمىكنم.
إِلَّا بَلَٰغٗا مِّنَ ٱللَّهِ وَ رِسَٰلَٰتِهِۦ وَ مَن يَعۡصِ ٱللَّهَ وَ رَسُولَهُۥ فَإِنَّ لَهُۥ نَارَ جَهَنَّمَ خَٰلِدِينَ فِيهَآ أَبَدًا
23مگر تبليغ از خدا و پيامهايش، هر كه خدا و رسولش را عصيان كند، او راست آتش جهنم جاويد هستند در آن، پيوسته.
حَتَّىٰٓ إِذَا رَأَوۡاْ مَا يُوعَدُونَ فَسَيَعۡلَمُونَ مَنۡ أَضۡعَفُ نَاصِرٗا وَ أَقَلُّ عَدَدٗا
24تا چون عذاب وعده شده را به بينند، مىدانند كيست ضعيفتر در كمك و كمتر در عدد
قُلۡ إِنۡ أَدۡرِيٓ أَقَرِيبٞ مَّا تُوعَدُونَ أَمۡ يَجۡعَلُ لَهُۥ رَبِّيٓ أَمَدًا
25بگو نمىدانم آيا نزديك است عذابى كه وعده مىشويد يا خدايم براى آن مدتى قرار مىدهد:
عَٰلِمُ ٱلۡغَيۡبِ فَلَا يُظۡهِرُ عَلَىٰ غَيۡبِهِۦٓ أَحَدًا
26او داناى غيب است به غيب خويش كسى را مطلع نمىكند.
إِلَّا مَنِ ٱرۡتَضَىٰ مِن رَّسُولٖ فَإِنَّهُۥ يَسۡلُكُ مِنۢ بَيۡنِ يَدَيۡهِ وَ مِنۡ خَلۡفِهِۦ رَصَدٗا
27مگر كسى را كه از او راضى شود از رسولان، كه وارد مىكند در پيش و پس آن رسول محافظانى.
لِّيَعۡلَمَ أَن قَدۡ أَبۡلَغُواْ رِسَٰلَٰتِ رَبِّهِمۡ وَ أَحَاطَ بِمَا لَدَيۡهِمۡ وَ أَحۡصَىٰ كُلَّ شَيۡءٍ عَدَدَۢا
28تا آشكار كند كه ابلاغ كردهاند پيامهاى خدايشان را، و احاطه دارد به آنچه در نزد آنهاست و عدد هر چيز را تا آخر شمرده است.