بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ ٱلۡحَآقَّةُ

به نام خداى گسترده مهر مهرورز؛ تحقق يابنده.

مَا ٱلۡحَآقَّةُ

تحقق يابنده چيست؟

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡحَآقَّةُ

و چه چيز تو را آگاه كرد كه تحقق يابنده چيست؟

كَذَّبَتۡ ثَمُودُ وَ عَادُۢ بِٱلۡقَارِعَةِ

(قوم) ثمود و عاد (عذاب) كوبنده را دروغ انگاشتند.

فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهۡلِكُواْ بِٱلطَّاغِيَةِ

و اما (قوم) ثمود پس بوسيله (عذاب) طغيانگر هلاك شدند.

وَ أَمَّا عَادٞ فَأُهۡلِكُواْ بِرِيحٖ صَرۡصَرٍ عَاتِيَةٖ

و اما (قوم) عاد پس با باد سرد سركش هلاك شدند.

سَخَّرَهَا عَلَيۡهِمۡ سَبۡعَ لَيَالٖ وَ ثَمَٰنِيَةَ أَيَّامٍ حُسُومٗا فَتَرَى ٱلۡقَوۡمَ فِيهَا صَرۡعَىٰ كَأَنَّهُمۡ أَعۡجَازُ نَخۡلٍ خَاوِيَةٖ

كه آن (باد) را هفت شب و هشت روز بنيان كن بر آنان مسلط كرد، و آن قوم را در آن (مدت) بر زمين افتاده مى‌بينى، چنانكه گويى آنان تنه‌هاى درختان خرماى فرو ريخته‌اند!

فَهَلۡ تَرَىٰ لَهُم مِّنۢ بَاقِيَةٖ

و آيا از آنان هيچ بازمانده‌اى مى‌بينى؟

وَ جَآءَ فِرۡعَوۡنُ وَ مَن قَبۡلَهُۥ وَ ٱلۡمُؤۡتَفِكَٰتُ بِٱلۡخَاطِئَةِ

و فرعون و كسانى كه پيش از او بودند و شهرهاى زير و رو شده (قوم لوط) خطاكارانه آمدند،

فَعَصَوۡاْ رَسُولَ رَبِّهِمۡ فَأَخَذَهُمۡ أَخۡذَةٗ رَّابِيَةً

و فرستاده پروردگارشان را نافرمانى كردند، و (خدا) با گرفتارى فزاينده‌اى آنان را گرفتار ساخت.

إِنَّا لَمَّا طَغَا ٱلۡمَآءُ حَمَلۡنَٰكُمۡ فِي ٱلۡجَارِيَةِ

در حقيقت ما هنگامى كه آب طغيان كرد، شما را در (كشتى) روان سوار كرديم.

لِنَجۡعَلَهَا لَكُمۡ تَذۡكِرَةٗ وَ تَعِيَهَآ أُذُنٞ وَٰعِيَةٞ

تا آن را براى شما يادآورنده قرار دهيم و گوش‌هاى فراگيرنده آن را فراگيرد.

فَإِذَا نُفِخَ فِي ٱلصُّورِ نَفۡخَةٞ وَٰحِدَةٞ

و هنگامى كه دمى يگانه در شيپور (حوادث آستانه رستاخيز) دميده شود،

وَ حُمِلَتِ ٱلۡأَرۡضُ وَ ٱلۡجِبَالُ فَدُكَّتَا دَكَّةٗ وَٰحِدَةٗ

و زمين و كوه‌ها (از جاى) برداشته شود و با يك (ضربه) خردكننده خرد (و هموار) شوند!

فَيَوۡمَئِذٖ وَقَعَتِ ٱلۡوَاقِعَةُ

و در آن روز حادثه (رستاخيز) واقع شود،

وَ ٱنشَقَّتِ ٱلسَّمَآءُ فَهِيَ يَوۡمَئِذٖ وَاهِيَةٞ

و آسمان شكافته شود پس آن (آسمان) در آن روز سست باشد.

وَ ٱلۡمَلَكُ عَلَىٰٓ أَرۡجَآئِهَا وَ يَحۡمِلُ عَرۡشَ رَبِّكَ فَوۡقَهُمۡ يَوۡمَئِذٖ ثَمَٰنِيَةٞ

و فرشتگان در اطراف آن (آسمان) هستند؛ و در آن روز تخت (جهاندارى و تدبير هستى) پروردگارت را هشت (نفر) بر فرازشان حمل مى‌كنند.

يَوۡمَئِذٖ تُعۡرَضُونَ لَا تَخۡفَىٰ مِنكُمۡ خَافِيَةٞ

در آن روز (شما بطورى) عرضه مى‌شويد كه هيچ پنهانى از شما پوشيده نمى‌ماند.

فَأَمَّا مَنۡ أُوتِيَ كِتَٰبَهُۥ بِيَمِينِهِۦ فَيَقُولُ هَآؤُمُ ٱقۡرَءُواْ كِتَٰبِيَهۡ

و اما كسى كه نامه (عمل) ش بدست راستش داده شود، پس مى‌گويد:« (بياييد) نامه (عمل) من را بگيريد بخوانيد!

إِنِّي ظَنَنتُ أَنِّي مُلَٰقٍ حِسَابِيَهۡ

در حقيقت من مى‌دانستم كه من حساب (اعمال) م را ملاقات مى‌كنم. »

فَهُوَ فِي عِيشَةٖ رَّاضِيَةٖ

پس او در زندگى رضايت‌بخش است،

فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٖ

در بهشتى عالى،

قُطُوفُهَا دَانِيَةٞ

كه چيدن (ميوه‌هاى) آن، نزديك است.

كُلُواْ وَ ٱشۡرَبُواْ هَنِيٓ‍َٔۢا بِمَآ أَسۡلَفۡتُمۡ فِي ٱلۡأَيَّامِ ٱلۡخَالِيَةِ

(به آنان گفته مى‌شود:) بخوريد و بياشاميد گوارا؛ بخاطر آنچه در روزگاران گذشته از پيش فرستاديد!

وَ أَمَّا مَنۡ أُوتِيَ كِتَٰبَهُۥ بِشِمَالِهِۦ فَيَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي لَمۡ أُوتَ كِتَٰبِيَهۡ

و اما كسى كه نامه (اعمال) ش بدست چپش داده شود، پس مى‌گويد:« اى كاش نامه (عمل) م به من داده نمى‌شد.

وَ لَمۡ أَدۡرِ مَا حِسَابِيَهۡ

و نمى‌دانستم كه حساب من چيست!

يَٰلَيۡتَهَا كَانَتِ ٱلۡقَاضِيَةَ

اى كاش آن (حالت) به پايان مى‌رسيد.

مَآ أَغۡنَىٰ عَنِّي مَالِيَهۡ

ثروتم (عذابى را) از من دفع نكرد،

هَلَكَ عَنِّي سُلۡطَٰنِيَهۡ

تسلط من از (دست) من رفت! »

خُذُوهُ فَغُلُّوهُ

(ندا آيد:) او را بگيريد و وى را ببنديد!

ثُمَّ ٱلۡجَحِيمَ صَلُّوهُ

سپس او را در دوزخ وارد كنيد (و بسوزانيد!)

ثُمَّ فِي سِلۡسِلَةٖ ذَرۡعُهَا سَبۡعُونَ ذِرَاعٗا فَٱسۡلُكُوهُ

سپس او را در زنجيرى كه طولش هفتاد ذرع (سى و پنج متر) است (دربند نماييد) و او را وارد (آتش) كنيد!

إِنَّهُۥ كَانَ لَا يُؤۡمِنُ بِٱللَّهِ ٱلۡعَظِيمِ

(چرا) كه او هرگز به خداى بزرگ ايمان نمى‌آورد،

وَ لَا يَحُضُّ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ

و (مردم را) به غذا دادن بينوايان تشويق نمى‌كرد.

فَلَيۡسَ لَهُ ٱلۡيَوۡمَ هَٰهُنَا حَمِيمٞ

پس امروز در اينجا براى او هيچ (دوست) گرم نزديكى نيست،

وَ لَا طَعَامٌ إِلَّا مِنۡ غِسۡلِينٖ

و هيچ غذايى غير از« زردابه »نيست.

لَّا يَأۡكُلُهُۥٓ إِلَّا ٱلۡخَٰطِ‍ُٔونَ

كه آن را جز خطاكاران نمى‌خورند.

فَلَآ أُقۡسِمُ بِمَا تُبۡصِرُونَ

و قسم ياد مى‌كنم به آنچه مى‌بينيد،

وَ مَا لَا تُبۡصِرُونَ

و آنچه نمى‌بينيد،

إِنَّهُۥ لَقَوۡلُ رَسُولٖ كَرِيمٖ

كه قطعا آن (قرآن) گفتار فرستاده ارجمندى است؛

وَ مَا هُوَ بِقَوۡلِ شَاعِرٖ قَلِيلٗا مَّا تُؤۡمِنُونَ

و آن گفتار شاعر نيست؛ چه اندك ايمان مى‌آوريد!

وَ لَا بِقَوۡلِ كَاهِنٖ قَلِيلٗا مَّا تَذَكَّرُونَ

فتار پيشگو نيست، چه اندك متذكر مى‌شويد!

تَنزِيلٞ مِّن رَّبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ

(اين قرآن) فرو فرستاده‌اى از جانب پروردگار جهانيان است.

وَ لَوۡ تَقَوَّلَ عَلَيۡنَا بَعۡضَ ٱلۡأَقَاوِيلِ

و اگر (بر فرض) برخى سخنان را به ما (بدروغ) نسبت مى‌داد،

لَأَخَذۡنَا مِنۡهُ بِٱلۡيَمِينِ

حتما با دست راست (قدرتمند)، او را گرفتار مى‌ساختيم،

ثُمَّ لَقَطَعۡنَا مِنۡهُ ٱلۡوَتِينَ

سپس رگ قلبش را مسلما قطع مى‌كرديم!

فَمَا مِنكُم مِّنۡ أَحَدٍ عَنۡهُ حَٰجِزِينَ

و هيچ يك از شما مانع آن (مجازات) نمى‌شد.

وَ إِنَّهُۥ لَتَذۡكِرَةٞ لِّلۡمُتَّقِينَ

و قطعا آن (قرآن مايه) يادآورى براى پارسايان (خود نگهدار) است.

وَ إِنَّا لَنَعۡلَمُ أَنَّ مِنكُم مُّكَذِّبِينَ

و مسلما ما مى‌دانيم كه برخى از شما (آن را) تكذيب مى‌كنيد.

وَ إِنَّهُۥ لَحَسۡرَةٌ عَلَى ٱلۡكَٰفِرِينَ

و قطعا آن (مايه) حسرت بر كافران است.

وَ إِنَّهُۥ لَحَقُّ ٱلۡيَقِينِ

و مسلما آن (قرآن) حق يقينى است.

فَسَبِّحۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلۡعَظِيمِ

پس به نام پروردگار بزرگت تسبيح‌گوى.