بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الذَّارِياتِ ذَرْواً

به نام خداى گسترده مهر مهرورز؛ سوگند به بادهايى كه (ابرها را) كاملا پراكنده مى‌كنند!

فَالْحامِلاتِ وِقْراً

و (سوگند به ابرهاى) حمل كننده (بار) سنگين!

فَالْجارِياتِ يُسْراً

و (سوگند به كشتى‌هايى كه) به آسانى روانند!

فَالْمُقَسِّماتِ أَمْراً

و (سوگند به فرشتگانى كه) تقسيم كننده كار [ها] يند!

إِنَّما تُوعَدُونَ لَصادِقٌ

قطعا آنچه (بدان) وعده داده مى‌شويد راست است؛

وَ إِنَّ الدِّينَ لَواقِعٌ

و مسلما جزاى (اعمال) واقع شدنى است.

وَ السَّماءِ ذاتِ الْحُبُكِ

سوگند به آسمان كه داراى راه‌هاى (پرچين زيبا) ست!

إِنَّكُمْ لَفِي قَوْلٍ مُخْتَلِفٍ

قطعا شما در گفتارى متفاوتيد.

يُؤْفَكُ عَنْهُ مَنْ أُفِكَ

كسى كه (از ايمان) روى گردانيده شده، (از حق) روى گردانده مى‌شود.

قُتِلَ الْخَرَّاصُونَ

كشته باد، حدس زنندگان (دروغ پرداز)!

الَّذِينَ هُمْ فِي غَمْرَةٍ ساهُونَ

(همان) كسانى كه در گرداب جهل غافلند،

يَسْئَلُونَ أَيَّانَ يَوْمُ الدِّينِ

مى‌پرسند:« روز جزا چه زمانى است؟! »

يَوْمَ هُمْ عَلَي النَّارِ يُفْتَنُونَ

روزى است كه آنان بر آتش كيفر داده مى‌شوند!

ذُوقُوا فِتْنَتَكُمْ هٰذَا الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تَسْتَعْجِلُونَ

(و به آنان گفته مى‌شود:) بچشيد كيفرتان را، اين همان چيزى است كه به (آمدن) آن همواره شتاب مى‌كرديد!

إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَ عُيُونٍ

در حقيقت پارسايان (خود نگهدار) در بوستان‌ها [ى بهشتى‌] و چشمه سارانند.

آخِذِينَ ما آتاهُمْ رَبُّهُمْ إِنَّهُمْ كانُوا قَبْلَ ذٰلِكَ مُحْسِنِينَ

گيرندگانند آنچه را پروردگارشان به آنان دهد، [چرا] كه آنان پيش از آن [از] نيكوكاران بودند.

كانُوا قَلِيلاً مِنَ اللَّيْلِ ما يَهْجَعُونَ

همواره اندكى از شب را مى‌خوابيدند؛

وَ بِالْأَسْحارِ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ

و آنان در سحرگاهان طلب آمرزش مى‌كردند؛

وَ فِي أَمْوالِهِمْ حَقٌّ لِلسَّائِلِ وَ الْمَحْرُومِ

و در اموال آنان حقى براى گدا و محروم بود.

وَ فِي الْأَرْضِ آياتٌ لِلْمُوقِنِينَ

و در زمين نشانه‌هايى براى اهل يقين است.

وَ فِي أَنْفُسِكُمْ أَ فَلا تُبْصِرُونَ

و (نيز) در خودتان، پس آيا (حقايق را) نمى‌بينيد؟!

وَ فِي السَّماءِ رِزْقُكُمْ وَ ما تُوعَدُونَ

و« روزى »شما و آنچه وعده داده مى‌شويد در آسمان است.

فَوَ رَبِّ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ إِنَّهُ لَحَقٌّ مِثْلَ ما أَنَّكُمْ تَنْطِقُونَ

پس سوگند به پروردگار آسمان و زمين قطعا آن (مطالب) حق است همان گونه كه شما سخن مى‌گوييد!

هَلْ أَتاكَ حَدِيثُ ضَيْفِ إِبْراهِيمَ الْمُكْرَمِينَ

آيا خبر ميهمان‌هاى گرامى داشته شده ابراهيم به تو رسيده است؟!

إِذْ دَخَلُوا عَلَيْهِ فَقالُوا سَلاماً قالَ سَلامٌ قَوْمٌ مُنْكَرُونَ

هنگامى كه بر او وارد شدند پس گفتند:« سلام! » (ابراهيم) گفت:« سلام! (شما) گروهى ناشناخته (ايد.) »

فَراغَ إِليٰ أَهْلِهِ فَجاءَ بِعِجْلٍ سَمِينٍ

پس به سوى خانواده‌اش روى كرد و گوساله فربه (بريان شده‌اى) آورد،

فَقَرَّبَهُ إِلَيْهِمْ قالَ أَلا تَأْكُلُونَ

و آن را به ايشان نزديك كرد، (و) گفت:« آيا (غذا) نمى‌خوريد؟! »

فَأَوْجَسَ مِنْهُمْ خِيفَةً قالُوا لا تَخَفْ وَ بَشَّرُوهُ بِغُلامٍ عَلِيمٍ

پس از آنان (در دل) احساس ترس كرد، (فرشتگان) گفتند:« نترس! »و اورا به پسرى دانا مژده دادند.

فَأَقْبَلَتِ امْرَأَتُهُ فِي صَرَّةٍ فَصَكَّتْ وَجْهَها وَ قالَتْ عَجُوزٌ عَقِيمٌ

و زنش در حالى كه فرياد مى‌كشيد روى آورد و به صورتش زد و گفت:« (چگونه من مى‌زايم در حالى كه) پيرزنى نازا هستم؟! »

قالُوا كَذٰلِكَ قالَ رَبُّكِ إِنَّهُ هُوَ الْحَكِيمُ الْعَلِيمُ

(فرشتگان) گفتند:« پروردگارت چنين گفته است، [چرا] كه او خود فرزانه [و] داناست. »

قالَ فَما خَطْبُكُمْ أَيُّهَا الْمُرْسَلُونَ

(ابراهيم) گفت:« پس اى فرستادگان [خدا، جريان‌] كار شما چيست؟ »

قالُوا إِنَّا أُرْسِلْنا إِليٰ قَوْمٍ مُجْرِمِينَ

(فرشتگان) گفتند:« در حقيقت ما به سوى گروهى خلافكار فرستاده شده‌ايم،

لِنُرْسِلَ عَلَيْهِمْ حِجارَةً مِنْ طِينٍ

تا بر آنان سنگ [هايى‌] از جنس گل بفرستيم؛

مُسَوَّمَةً عِنْدَ رَبِّكَ لِلْمُسْرِفِينَ

در حالى كه (سنگ‌ها) نزد پروردگارت براى اسرافكاران نشان دار بودند! »

فَأَخْرَجْنا مَنْ كانَ فِيها مِنَ الْمُؤْمِنِينَ

و هر كس از مؤمنان كه در آن (شهر قوم لوط) بود بيرون آورديم.

فَما وَجَدْنا فِيها غَيْرَ بَيْتٍ مِنَ الْمُسْلِمِينَ

و [لى‌] در آنجا جز (يك) خانه، از مسلمانان نيافتيم.

وَ تَرَكْنا فِيها آيَةً لِلَّذِينَ يَخافُونَ الْعَذابَ الْأَلِيمَ

و در آن (شهر ويران شده) براى كسانى كه از عذاب دردناك مى‌ترسند نشانه‌اى (عبرت‌آموز) بر جاى نهاديم.

وَ فِي مُوسيٰ إِذْ أَرْسَلْناهُ إِليٰ فِرْعَوْنَ بِسُلْطانٍ مُبِينٍ

و در (زندگى) موسى (نيز نشانه عبرت آموزى است) هنگامى كه او را با دليلى آشكار به سوى فرعون فرستاديم؛

فَتَوَلَّيٰ بِرُكْنِهِ وَ قالَ ساحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ

و [لى‌] با تكيه (بر سپاهيانش) روى برتافت و گفت:« (او) ساحر يا ديوانه است! »

فَأَخَذْناهُ وَ جُنُودَهُ فَنَبَذْناهُمْ فِي الْيَمِّ وَ هُوَ مُلِيمٌ

و او و لشكريانش را گرفتار (مجازات) ساختيم و آنان را در دريا افكنديم در حالى كه او سزاوار سرزنش بود.

وَ فِي عادٍ إِذْ أَرْسَلْنا عَلَيْهِمُ الرِّيحَ الْعَقِيمَ

و در (سرگذشت قوم) عاد (نيز نشانه عبرت آموزى است) هنگامى كه بادى نازا بر آنان فرستاديم،

ما تَذَرُ مِنْ شَيْءٍ أَتَتْ عَلَيْهِ إِلَّا جَعَلَتْهُ كَالرَّمِيمِ

هيچ چيزى را كه برآن بگذشت فرونگذاشت مگر آنكه آن را همچون (استخوان) پوسيده مى‌ساخت!

وَ فِي ثَمُودَ إِذْ قِيلَ لَهُمْ تَمَتَّعُوا حَتَّي حِينٍ

و در (سرگذشت قوم) ثمود (نيز نشانه عبرت آموزى است) هنگامى كه به آنان گفته شد:« تا مدتى (معين از دنيا) بهره جوييد! »

فَعَتَوْا عَنْ أَمْرِ رَبِّهِمْ فَأَخَذَتْهُمُ الصَّاعِقَةُ وَ هُمْ يَنْظُرُونَ

و از فرمان پروردگارشان سرپيچيدند، پس آذرخش آنان را فرو گرفت در حالى كه آنان نگاه مى‌كردند،

فَمَا اسْتَطاعُوا مِنْ قِيامٍ وَ ما كانُوا مُنْتَصِرِينَ

پس توان ايستادن نداشتند و يارى كنندگان (و دفاع كنندگان از خويش) نبودند.

وَ قَوْمَ نُوحٍ مِنْ قَبْلُ إِنَّهُمْ كانُوا قَوْماً فاسِقِينَ

و پيش از (آنان نيز) قوم نوح را (هلاك كرديم،) [چرا] كه آنان گروهى نافرمانبردار بودند.

وَ السَّماءَ بَنَيْناها بِأَيْدٍ وَ إِنَّا لَمُوسِعُونَ

و آسمان را با قدرت بنايش كرديم، و قطعا ما گسترش دهنده هستيم.

وَ الْأَرْضَ فَرَشْناها فَنِعْمَ الْماهِدُونَ

و زمين را گسترديم، و چه خوب گسترش دهنده‌اى هستيم!

وَ مِنْ كُلِّ شَيْءٍ خَلَقْنا زَوْجَيْنِ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ

و از هر چيز جفتى آفريديم، باشد كه شما متذكر شويد.

فَفِرُّوا إِلَي اللَّهِ إِنِّي لَكُمْ مِنْهُ نَذِيرٌ مُبِينٌ

پس به سوى خدا بگريزيد، [چرا] كه من از سوى او براى شما هشدارگرى روشنگرم.

وَ لا تَجْعَلُوا مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ إِنِّي لَكُمْ مِنْهُ نَذِيرٌ مُبِينٌ

و هيچ معبود ديگرى را با خدا قرار ندهيد، [چرا] كه من براى شما از سوى او هشدارگرى روشنگرم.

كَذٰلِكَ ما أَتَي الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ مِنْ رَسُولٍ إِلَّا قالُوا ساحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ

همچنين هيچ فرستاده‌اى (به سراغ) كسانى كه قبل از آن (مشرك) ان بودند نيامد مگر اينكه گفتند:« (او) ساحر يا ديوانه است! »

أَ تَواصَوْا بِهِ بَلْ هُمْ قَوْمٌ طاغُونَ

آيا يكديگر را بدان سفارش كرده‌اند؟ (نه) بلكه آنان گروهى طغيانگرند.

فَتَوَلَّ عَنْهُمْ فَما أَنْتَ بِمَلُومٍ

پس از آنان روى برتاب، و تو سرزنش شده نيستى؛

وَ ذَكِّرْ فَإِنَّ الذِّكْريٰ تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِينَ

و تذكر ده، چرا كه يادآورى، مؤمنان را سود مى‌بخشد.

وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ

و جن و انسان [ها] را جز براى پرستش [خود] نيافريدم.

ما أُرِيدُ مِنْهُمْ مِنْ رِزْقٍ وَ ما أُرِيدُ أَنْ يُطْعِمُونِ

از آنان هيچ روزى نمى‌خواهم، و نمى‌خواهم كه [به من‌] غذا دهند.

إِنَّ اللَّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتِينُ

[چرا] كه فقط خدا بسيار روزى دهنده [و] قدرتمند [و] استوار است

فَإِنَّ لِلَّذِينَ ظَلَمُوا ذَنُوباً مِثْلَ ذَنُوبِ أَصْحابِهِمْ فَلا يَسْتَعْجِلُونِ

و در حقيقت براى كسانى كه ستم كردند، سهمى (از عذاب) همانند سهم ياران آنان است! پس به شتاب (از من) نخواهند.

فَوَيْلٌ لِلَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ يَوْمِهِمُ الَّذِي يُوعَدُونَ

پس واى بر كسانى كه كفر ورزيدند از روز (رستاخيز) شان كه (بدان) وعده داده مى‌شوند!