بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ إِذا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزالَها

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ آن گاه كه زمين به لرزش [شديد] خود لرزانيده شود،

وَ أَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقالَها

و زمين بارهاى سنگين خود را برون افكند،

وَ قالَ الْإِنْسانُ ما لَها

و انسان گويد: « [زمين‌] را چه شده است؟»

يَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبارَها

آن روز است كه [زمين‌] خبرهاى خود را باز گويد.

بِأَنَّ رَبَّكَ أَوْحيٰ لَها

[همان گونه‌] كه پروردگارت بدان وحى كرده است.

يَوْمَئِذٍ يَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتاتاً لِيُرَوْا أَعْمالَهُمْ

آن روز، مردم [به حال‌] پراكنده برآيند تا [نتيجه‌] كارهايشان به آنان نشان داده شود.

فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ

پس هر كه هموزن ذرّه‌اى نيكى كند [نتيجه‌] آن را خواهد ديد.

وَ مَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ

و هر كه هموزن ذرّه‌اى بدى كند [نتيجه‌] آن را خواهد ديد.