بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ سوگند به خورشيد و گسترش روشنى‌اش

وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها

و به ماه هنگامى كه از پى آن برآيد

وَ النَّهارِ إِذا جَلاَّها

و به روزچون خورشيد را به خوبى آشكار كند

وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها

و به شب هنگامى كه خورشيد را فرو پوشد

وَ السَّماءِ وَ ما بَناها

و به آسمان و آنكه آن را بنا كرد

وَ الْأَرْضِ وَ ما طَحاها

و به زمين و آنكه آن را گستراند

وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها

و به نفس و آنكه آن را درست و نيكو نمود،

فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها

پس بزه‌كارى و پرهيزكارى‌اش را به او الهام كرد.

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها

بى‌ترديد كسى كه نفس را [از آلودگى پاك كرد و] رشد داد، رستگار شد.

وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها

و كسى كه آن را [به آلودگى‌ها و امور بازدارنده از رشد] بيالود [از رحمت حق‌] نوميد شد.

كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْواها

قوم ثمود به سبب سركشى و طغيانش [پيامبرشان را] تكذيب كرد،

إِذِ انْبَعَثَ أَشْقاها

زمانى كه بدبخت‌ترينشان به‌پا خاست.

فَقالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ ناقَةَ اللَّهِ وَ سُقْياها

پس فرستاده خدا به آنان گفت: ناقه خدا و آبشخورش را [واگذاريد]

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوها فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاها

ولى به تكذيب او برخاستند و ناقه را پى كردند، و در نتيجه پروردگارشان به خاطر گناهشان عذاب سختى بر آنان فرو ريخت و همه قوم را با خاك يكسان و برابر ساخت؛

وَ لا يَخافُ عُقْباها

و خدا از سرانجام آن كار [كه نابودى ستمكاران است‌] پروايى ندارد.