بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به خورشيد و تابندگى‌اش،

وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها

سوگند به مَه چون پى [خورشيد] رَوَد.

وَ النَّهارِ إِذا جَلاَّها

سوگند به روز چون [زمين را] روشن گرداند،

وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها

سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد،

وَ السَّماءِ وَ ما بَناها

سوگند به آسمان و آن كس كه آن را برافراشت،

وَ الْأَرْضِ وَ ما طَحاها

سوگند به زمين و آن كس كه آن را گسترد،

وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها

سوگند به نَفْس و آن كس كه آن را درست كرد

فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها

سپس پليدكارى و پرهيزگارى‌اش را به آن الهام كرد،

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها

كه هر كس آن را پاك گردانيد، قطعاً رستگار شد،

وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها

و هر كه آلوده‌اش ساخت، قطعاً درباخت.

كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْواها

[قوم‌] ثمود به سبب طغيان خود به تكذيب پرداختند.

إِذِ انْبَعَثَ أَشْقاها

آن گاه كه شقى‌ترينشان بر [پا] خاست.

فَقالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ ناقَةَ اللَّهِ وَ سُقْياها

پس فرستاده خدا به آنان گفت: «زنهار! ماده شتر خدا و [نوبت‌] آب‌خوردنش را [حرمت نهيد]».

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوها فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاها

و [لى‌] دروغزنش خواندند و آن [ماده شتر] را پى كردند، و پروردگارشان به [سزاى‌] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاك يكسان كرد.

وَ لا يَخافُ عُقْباها

و از پيامدِ كار خويش، بيمى به خود راه نداد.