بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلشَّمۡسِ وَ ضُحَىٰهَا

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ سوگند به خورشيد و گسترش روشنى‌اش

وَ ٱلۡقَمَرِ إِذَا تَلَىٰهَا

و به ماه هنگامى كه از پى آن برآيد

وَ ٱلنَّهَارِ إِذَا جَلَّىٰهَا

و به روزچون خورشيد را به خوبى آشكار كند

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَغۡشَىٰهَا

و به شب هنگامى كه خورشيد را فرو پوشد

وَ ٱلسَّمَآءِ وَ مَا بَنَىٰهَا

و به آسمان و آنكه آن را بنا كرد

وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا طَحَىٰهَا

و به زمين و آنكه آن را گستراند

وَ نَفۡسٖ وَ مَا سَوَّىٰهَا

و به نفس و آنكه آن را درست و نيكو نمود،

فَأَلۡهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقۡوَىٰهَا

پس بزه‌كارى و پرهيزكارى‌اش را به او الهام كرد.

قَدۡ أَفۡلَحَ مَن زَكَّىٰهَا

بى‌ترديد كسى كه نفس را [از آلودگى پاك كرد و] رشد داد، رستگار شد.

وَ قَدۡ خَابَ مَن دَسَّىٰهَا

و كسى كه آن را [به آلودگى‌ها و امور بازدارنده از رشد] بيالود [از رحمت حق‌] نوميد شد.

كَذَّبَتۡ ثَمُودُ بِطَغۡوَىٰهَآ

قوم ثمود به سبب سركشى و طغيانش [پيامبرشان را] تكذيب كرد،

إِذِ ٱنۢبَعَثَ أَشۡقَىٰهَا

زمانى كه بدبخت‌ترينشان به‌پا خاست.

فَقَالَ لَهُمۡ رَسُولُ ٱللَّهِ نَاقَةَ ٱللَّهِ وَ سُقۡيَٰهَا

پس فرستاده خدا به آنان گفت: ناقه خدا و آبشخورش را [واگذاريد]

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمۡدَمَ عَلَيۡهِمۡ رَبُّهُم بِذَنۢبِهِمۡ فَسَوَّىٰهَا

ولى به تكذيب او برخاستند و ناقه را پى كردند، و در نتيجه پروردگارشان به خاطر گناهشان عذاب سختى بر آنان فرو ريخت و همه قوم را با خاك يكسان و برابر ساخت؛

وَ لَا يَخَافُ عُقۡبَٰهَا

و خدا از سرانجام آن كار [كه نابودى ستمكاران است‌] پروايى ندارد.