بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلشَّمۡسِ وَ ضُحَىٰهَا

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ سوگند به خورشيد و (تابش) نيمروزش!

وَ ٱلۡقَمَرِ إِذَا تَلَىٰهَا

سوگند به ماه هنگامى كه در پى آن در آيد!

وَ ٱلنَّهَارِ إِذَا جَلَّىٰهَا

سوگند به روز هنگامى كه آن را آشكار سازد!

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَغۡشَىٰهَا

سوگند به شب هنگامى كه آن را فراگيرد!

وَ ٱلسَّمَآءِ وَ مَا بَنَىٰهَا

سوگند به آسمان و آنكه آن را بنا كرد!

وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا طَحَىٰهَا

سوگند به زمين و آنكه آن را گستراند!

وَ نَفۡسٖ وَ مَا سَوَّىٰهَا

سوگند به نفس و آنكه آن را مرتب ساخت!

فَأَلۡهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقۡوَىٰهَا

و بد كاريش و پارسايى‌اش را به او الهام كرد،

قَدۡ أَفۡلَحَ مَن زَكَّىٰهَا

كه بيقين كسى كه آن را [پاك كرد و] رشد داد رستگار (و پيروز) شد.

وَ قَدۡ خَابَ مَن دَسَّىٰهَا

و بيقين كسى كه آن (نفس را با گناه آلوده كرد و) پوشاند، نوميد شد!

كَذَّبَتۡ ثَمُودُ بِطَغۡوَىٰهَآ

(قوم)« ثمود »بخاطر طغيانش (پيامبرش را) تكذيب كردند،

إِذِ ٱنۢبَعَثَ أَشۡقَىٰهَا

آنگاه كه بدبخت‌ترين‌شان برانگيخته شد؛

فَقَالَ لَهُمۡ رَسُولُ ٱللَّهِ نَاقَةَ ٱللَّهِ وَ سُقۡيَٰهَا

و فرستاده خدا به آنان گفت:« ماده شتر (معجزه آساى) خدا و آبشخور آن را (واگذاريد.) »

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمۡدَمَ عَلَيۡهِمۡ رَبُّهُم بِذَنۢبِهِمۡ فَسَوَّىٰهَا

و او را تكذيب كردند و آن را پى كردند؛ پس پروردگارشان به سبب پيامد [گناه‌] شان آنان را هلاك ساخت و آنها را (با خاك) يكسان كرد!

وَ لَا يَخَافُ عُقۡبَٰهَا

در حالى كه از فرجام آنها نمى‌ترسد.