بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلشَّمۡسِ وَ ضُحَىٰهَا

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر؛ به خورشيد و گسترش نور آن سوگند،

وَ ٱلۡقَمَرِ إِذَا تَلَىٰهَا

و به ماه هنگامى كه بعد از آن درآيد،

وَ ٱلنَّهَارِ إِذَا جَلَّىٰهَا

و به روز هنگامى كه صفحه زمين را روشن سازد،

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَغۡشَىٰهَا

و به شب آن هنگام كه زمين را بپوشاند،

وَ ٱلسَّمَآءِ وَ مَا بَنَىٰهَا

و قسم به آسمان و كسى كه آسمان را بنا كرده،

وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا طَحَىٰهَا

و به زمين و كسى كه آن را گسترانيده،

وَ نَفۡسٖ وَ مَا سَوَّىٰهَا

و قسم به جان آدمى و آن كس كه آن را (آفريده و) منظم ساخته،

فَأَلۡهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقۡوَىٰهَا

سپس فجور و تقوا (شر و خيرش) را به او الهام كرده است،

قَدۡ أَفۡلَحَ مَن زَكَّىٰهَا

كه هر كس نفس خود را پاك و تزكيه كرده، رستگار شده؛

وَ قَدۡ خَابَ مَن دَسَّىٰهَا

و آن كس كه نفس خويش را با معصيت و گناه آلوده ساخته، نوميد و محروم گشته است!

كَذَّبَتۡ ثَمُودُ بِطَغۡوَىٰهَآ

قوم «ثمود» بر اثر طغيان، (پيامبرشان را) تكذيب كردند،

إِذِ ٱنۢبَعَثَ أَشۡقَىٰهَا

آن گاه كه شقى‌ترين آنها بپاخاست،

فَقَالَ لَهُمۡ رَسُولُ ٱللَّهِ نَاقَةَ ٱللَّهِ وَ سُقۡيَٰهَا

و فرستاده الهى [صالح‌] به آنان گفت: «ناقه خدا [همان شترى كه معجزه الهى بود] را با آبشخورش واگذاريد (و مزاحم آن نشويد)!»

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمۡدَمَ عَلَيۡهِمۡ رَبُّهُم بِذَنۢبِهِمۡ فَسَوَّىٰهَا

ولى آنها او را تكذيب و ناقه را پى كردند (و به هلاكت رساندند)؛ از اين رو پروردگارشان آنها (و سرزمينشان) را بخاطر گناهانشان در هم كوبيد و با خاك يكسان و صاف كرد!

وَ لَا يَخَافُ عُقۡبَٰهَا

و او هرگز از فرجام اين كار [مجازات ستمگران‌] بيم ندارد!