بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلضُّحَىٰ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به چاشتگاه (يا روز)

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا سَجَىٰ

و به شب گاهى كه تيرگى افكند

مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ مَا قَلَىٰ

بدرودت نگفت پروردگارت و نه خشمگين شد

وَ لَلۡأٓخِرَةُ خَيۡرٞ لَّكَ مِنَ ٱلۡأُولَىٰ

و همانا انجام بهتر است تو را از آغاز

وَ لَسَوۡفَ يُعۡطِيكَ رَبُّكَ فَتَرۡضَىٰٓ

و هر آينه زود است دهدت پروردگارت تا خشنود شوى

أَلَمۡ يَجِدۡكَ يَتِيمٗا فَ‍َٔاوَىٰ

آيا نيافتت يتيمى پس جاى داد

وَ وَجَدَكَ ضَآلّٗا فَهَدَىٰ

و يافتت سر به گمى پس رهبرى كرد

وَ وَجَدَكَ عَآئِلٗا فَأَغۡنَىٰ

و يافتت گرانبارى (عيالمند) پس بى‌نياز كرد

فَأَمَّا ٱلۡيَتِيمَ فَلَا تَقۡهَرۡ

اما يتيم را پس خشم نيار

وَ أَمَّا ٱلسَّآئِلَ فَلَا تَنۡهَرۡ

و اما دريوزه را پس نران (يا نهيب نزن)

وَ أَمَّا بِنِعۡمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثۡ

و اما به نعمت پروردگار خويش پس زبان گشاى