بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الْعادِياتِ ضَبْحاً

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر.؛ قسم به اسبانى كه (سواران در جهاد كفار تاختند تا جايى كه) نفسشان به شماره افتاد.

فَالْمُورِياتِ قَدْحاً

و در تاختن از سم ستوران بر سنگ آتش افروختند.

فَالْمُغِيراتِ صُبْحاً

و (بر دشمن شبيخون زدند تا) صبحگاهان آنها را به غارت گرفتند.

فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعاً

و گرد و غبار (از ديار كفار) بر انگيختند.

فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعاً

و سپاه دشمن را همه در ميان گرفتند.

إِنَّ الْإِنْسانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ

كه انسان نسبت به پروردگارش كافر نعمت و ناسپاس است.

وَ إِنَّهُ عَليٰ ذٰلِكَ لَشَهِيدٌ

و خود او نيز بر اين ناسپاسى البته گواهى خواهد داد.

وَ إِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ

و هم او بر حب مال دنيا سخت فريفته و بخيل است.

أَ فَلا يَعْلَمُ إِذا بُعْثِرَ ما فِي الْقُبُورِ

آيا نمى‌داند كه روزى (براى جزاى نيك و بد اعمال) از قبرها بر انگيخته مى‌شود؟.

وَ حُصِّلَ ما فِي الصُّدُورِ

و آنچه در دلها (از نيك و بد پنهان) است همه را پديدار مى‌سازد.

إِنَّ رَبَّهُمْ بِهِمْ يَوْمَئِذٍ لَخَبِيرٌ

محققا آن روز پروردگار بر (نيك و بد) كردارشان كاملا آگاه هست (و به ثواب و عقابشان مى‌رساند).