بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الْعادِياتِ ضَبْحاً

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به ماديانهايى كه با همهمه تازانند و با سمّ [هاى‌] خود از سنگ آتش مى‌جهانند!

فَالْمُورِياتِ قَدْحاً

و برق [از سنگ‌] همى جهانند،

فَالْمُغِيراتِ صُبْحاً

و صبحگاهان هجوم آرند،

فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعاً

و با آن [يورش‌]، گَردى برانگيزند،

فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعاً

و بدان [هجوم‌]، در دل گروهى درآيند،

إِنَّ الْإِنْسانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ

كه انسان نسبت به پروردگارش سخت ناسپاس است،

وَ إِنَّهُ عَليٰ ذٰلِكَ لَشَهِيدٌ

و او خود بر اين [امر]، نيك گواه است.

وَ إِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ

و راستى او سخت شيفته مال است.

أَ فَلا يَعْلَمُ إِذا بُعْثِرَ ما فِي الْقُبُورِ

مگر نمى‌داند كه چون آنچه در گورهاست بيرون ريخته گردد،

وَ حُصِّلَ ما فِي الصُّدُورِ

و آنچه در سينه‌هاست فاش شود،

إِنَّ رَبَّهُمْ بِهِمْ يَوْمَئِذٍ لَخَبِيرٌ

در چنان روزى پروردگارشان به [حال‌] ايشان نيك آگاه است؟