بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الْعادِياتِ ضَبْحاً

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به دوندگان به ستوه‌آمده

فَالْمُورِياتِ قَدْحاً

پس آتش افروزندگان به نواختن سمها بر زمين

فَالْمُغِيراتِ صُبْحاً

پس تاخت آرندگان به بامداد

فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعاً

پس برانگيزند بدان گردى

فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعاً

پس درآيند بدان در ميان گروهى

إِنَّ الْإِنْسانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ

همانا انسان است به پروردگار خويش ناسپاس

وَ إِنَّهُ عَليٰ ذٰلِكَ لَشَهِيدٌ

و همانا او است بر اين گواه

وَ إِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ

و همانا او است در دوستى خواسته (يا اسبان) سرسخت

أَ فَلا يَعْلَمُ إِذا بُعْثِرَ ما فِي الْقُبُورِ

پس آيا نداند گاهى كه انگيخته شود آنچه در گورها است

وَ حُصِّلَ ما فِي الصُّدُورِ

و فراهم شود آنچه در سينه‌ها است

إِنَّ رَبَّهُمْ بِهِمْ يَوْمَئِذٍ لَخَبِيرٌ

كه پروردگار ايشان است بديشان آگاه