بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ هَلْ أَتاكَ حَدِيثُ الْغاشِيَةِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ آيا خبرِ «غاشيه» به تو رسيده است؟

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ خاشِعَةٌ

در آن روز، چهره‌هايى زبونند،

عامِلَةٌ ناصِبَةٌ

كه تلاش كرده، رنج [بيهوده‌] برده‌اند.

تَصْليٰ ناراً حامِيَةً

[ناچار] در آتشى سوزان درآيند.

تُسْقيٰ مِنْ عَيْنٍ آنِيَةٍ

از چشمه‌اى داغ نوشانيده شوند.

لَيْسَ لَهُمْ طَعامٌ إِلَّا مِنْ ضَرِيعٍ

خوراكى جز خارِ خشك ندارند،

لا يُسْمِنُ وَ لا يُغْنِي مِنْ جُوعٍ

[كه‌] نه فربه كند، و نه گرسنگى را باز دارد.

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ ناعِمَةٌ

در آن روز، چهره‌هايى شادابند.

لِسَعْيِها راضِيَةٌ

از كوشش خود خشنودند.

فِي جَنَّةٍ عالِيَةٍ

در بهشت برين‌اند.

لا تَسْمَعُ فِيها لاغِيَةً

سخن بيهوده‌اى در آنجا نشنوند.

فِيها عَيْنٌ جارِيَةٌ

در آن، چشمه‌اى روان باشد.

فِيها سُرُرٌ مَرْفُوعَةٌ

تختهايى بلند در آنجاست.

وَ أَكْوابٌ مَوْضُوعَةٌ

و قدحهايى نهاده شده.

وَ نَمارِقُ مَصْفُوفَةٌ

و بالشهايى پهلوى هم [چيده‌].

وَ زَرابِيُّ مَبْثُوثَةٌ

و فرشهايى [زربفت‌] گسترده.

أَ فَلا يَنْظُرُونَ إِلَي الْإِبِلِ كَيْفَ خُلِقَتْ

آيا به شتر نمى‌نگرند كه چگونه آفريده شده؟

وَ إِلَي السَّماءِ كَيْفَ رُفِعَتْ

و به آسمان كه چگونه برافراشته شده؟

وَ إِلَي الْجِبالِ كَيْفَ نُصِبَتْ

و به كوه‌ها كه چگونه برپا داشته شده؟

وَ إِلَي الْأَرْضِ كَيْفَ سُطِحَتْ

و به زمين كه چگونه گسترده شده است؟

فَذَكِّرْ إِنَّما أَنْتَ مُذَكِّرٌ

پس تذكّر ده كه تو تنها تذكّردهنده‌اى.

لَسْتَ عَلَيْهِمْ بِمُصَيْطِرٍ

بر آنان تسلّطى ندارى

إِلَّا مَنْ تَوَلَّيٰ وَ كَفَرَ

مگر كسى كه روى بگرداند و كفر ورزد،

فَيُعَذِّبُهُ اللَّهُ الْعَذابَ الْأَكْبَرَ

كه خدا او را به آن عذاب بزرگتر عذاب كند.

إِنَّ إِلَيْنا إِيابَهُمْ

در حقيقت، بازگشت آنان به سوى ماست

ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنا حِسابَهُمْ

آن گاه حساب [خواستن از] آنان به عهده ماست.