بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ هَلۡ أَتَىٰكَ حَدِيثُ ٱلۡغَٰشِيَةِ

به نام خداوند بخشنده مهربان.؛ آيا داستان غاشيه يعنى روز قيامت به تو رسيده است؟.

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٍ خَٰشِعَةٌ

در آن روز چهره‌هايى از شدت شرمسارى، حالت ذلت به خود مى‌گيرند.

عَامِلَةٞ نَّاصِبَةٞ

از سيمايشان اين معنا خوانده مى‌شود كه در دنيا تلاش بسيار كرده‌اند و در اينجا تلاشهاى خود را بى فايده يافته‌اند و در نتيجه خستگى دنيا از تنشان بيرون نرفته.

تَصۡلَىٰ نَارًا حَامِيَةٗ

داخل آتشى سوزان مى‌شوند.

تُسۡقَىٰ مِنۡ عَيۡنٍ ءَانِيَةٖ

و از چشمه‌اى فوق العاده داغ به آنها مى‌نوشانند.

لَّيۡسَ لَهُمۡ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِيعٖ

طعامى جز از خار تهوع آور ضريع ندارند.

لَّا يُسۡمِنُ وَ لَا يُغۡنِي مِن جُوعٖ

كه آنهم نه كسى را فربه مى‌كند و نه گرسنگى را دفع مى‌سازد.

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاعِمَةٞ

چهره‌هايى ديگر در آن روز خرسند و با طراوتند.

لِّسَعۡيِهَا رَاضِيَةٞ

پيداست كه از تلاش خود در دنيا راضيند.

فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٖ

آنان در باغى بلند هستند.

لَّا تَسۡمَعُ فِيهَا لَٰغِيَةٗ

كه در آن هيچ سخن بيهوده نمى‌شنوند.

فِيهَا عَيۡنٞ جَارِيَةٞ

در آن چشمه‌اى روان است.

فِيهَا سُرُرٞ مَّرۡفُوعَةٞ

در آن تختهايى بلند مرتبه است.

وَ أَكۡوَابٞ مَّوۡضُوعَةٞ

و قدحهايى (كه در كنار اين چشمه‌ها) نهاده.

وَ نَمَارِقُ مَصۡفُوفَةٞ

و بالش‌ها (و پشتيهاى) رديف شده.

وَ زَرَابِيُّ مَبۡثُوثَةٌ

و فرشهايى گسترده.

أَفَلَا يَنظُرُونَ إِلَى ٱلۡإِبِلِ كَيۡفَ خُلِقَتۡ

راستى اين منكرين خدا و قيامت چرا در باره شتر زير پاى خود نظر نمى‌كنند كه چسان خلق شده؟.

وَ إِلَى ٱلسَّمَآءِ كَيۡفَ رُفِعَتۡ

و به آسمان كه چسان برافراشته شده؟.

وَ إِلَى ٱلۡجِبَالِ كَيۡفَ نُصِبَتۡ

و به كوه‌ها كه چسان پاى بر جا و استوار شده؟.

وَ إِلَى ٱلۡأَرۡضِ كَيۡفَ سُطِحَتۡ

و به زمين كه چسان گسترده گشته؟.

فَذَكِّرۡ إِنَّمَآ أَنتَ مُذَكِّرٞ

پس تو اى پيامبر ايشان را تذكر بده كه وظيفه تو تنها همين تذكر است.

لَّسۡتَ عَلَيۡهِم بِمُصَيۡطِرٍ

و گرنه تو بر آنان تسلطى ندارى، تذكر را هم تنها به كسانى بده كه تذكر پذيرند.

إِلَّا مَن تَوَلَّىٰ وَ كَفَرَ

نه آنها كه اعراض كرده و كفر ورزيدند.

فَيُعَذِّبُهُ ٱللَّهُ ٱلۡعَذَابَ ٱلۡأَكۡبَرَ

كه خدا ايشان را به عذاب اكبر قيامت شكنجه خواهد كرد.

إِنَّ إِلَيۡنَآ إِيَابَهُمۡ

آرى محققا به سوى ما مى‌آيند.

ثُمَّ إِنَّ عَلَيۡنَا حِسَابَهُم

و حسابشان به عهده ما است.