بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ هَلۡ أَتَىٰكَ حَدِيثُ ٱلۡغَٰشِيَةِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ آيا خبرِ «غاشيه» به تو رسيده است؟

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٍ خَٰشِعَةٌ

در آن روز، چهره‌هايى زبونند،

عَامِلَةٞ نَّاصِبَةٞ

كه تلاش كرده، رنج [بيهوده‌] برده‌اند.

تَصۡلَىٰ نَارًا حَامِيَةٗ

[ناچار] در آتشى سوزان درآيند.

تُسۡقَىٰ مِنۡ عَيۡنٍ ءَانِيَةٖ

از چشمه‌اى داغ نوشانيده شوند.

لَّيۡسَ لَهُمۡ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِيعٖ

خوراكى جز خارِ خشك ندارند،

لَّا يُسۡمِنُ وَ لَا يُغۡنِي مِن جُوعٖ

[كه‌] نه فربه كند، و نه گرسنگى را باز دارد.

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاعِمَةٞ

در آن روز، چهره‌هايى شادابند.

لِّسَعۡيِهَا رَاضِيَةٞ

از كوشش خود خشنودند.

فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٖ

در بهشت برين‌اند.

لَّا تَسۡمَعُ فِيهَا لَٰغِيَةٗ

سخن بيهوده‌اى در آنجا نشنوند.

فِيهَا عَيۡنٞ جَارِيَةٞ

در آن، چشمه‌اى روان باشد.

فِيهَا سُرُرٞ مَّرۡفُوعَةٞ

تختهايى بلند در آنجاست.

وَ أَكۡوَابٞ مَّوۡضُوعَةٞ

و قدحهايى نهاده شده.

وَ نَمَارِقُ مَصۡفُوفَةٞ

و بالشهايى پهلوى هم [چيده‌].

وَ زَرَابِيُّ مَبۡثُوثَةٌ

و فرشهايى [زربفت‌] گسترده.

أَفَلَا يَنظُرُونَ إِلَى ٱلۡإِبِلِ كَيۡفَ خُلِقَتۡ

آيا به شتر نمى‌نگرند كه چگونه آفريده شده؟

وَ إِلَى ٱلسَّمَآءِ كَيۡفَ رُفِعَتۡ

و به آسمان كه چگونه برافراشته شده؟

وَ إِلَى ٱلۡجِبَالِ كَيۡفَ نُصِبَتۡ

و به كوه‌ها كه چگونه برپا داشته شده؟

وَ إِلَى ٱلۡأَرۡضِ كَيۡفَ سُطِحَتۡ

و به زمين كه چگونه گسترده شده است؟

فَذَكِّرۡ إِنَّمَآ أَنتَ مُذَكِّرٞ

پس تذكّر ده كه تو تنها تذكّردهنده‌اى.

لَّسۡتَ عَلَيۡهِم بِمُصَيۡطِرٍ

بر آنان تسلّطى ندارى

إِلَّا مَن تَوَلَّىٰ وَ كَفَرَ

مگر كسى كه روى بگرداند و كفر ورزد،

فَيُعَذِّبُهُ ٱللَّهُ ٱلۡعَذَابَ ٱلۡأَكۡبَرَ

كه خدا او را به آن عذاب بزرگتر عذاب كند.

إِنَّ إِلَيۡنَآ إِيَابَهُمۡ

در حقيقت، بازگشت آنان به سوى ماست

ثُمَّ إِنَّ عَلَيۡنَا حِسَابَهُم

آن گاه حساب [خواستن از] آنان به عهده ماست.