بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ لا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيامَةِ

به نام خداى گسترده مهر مهرورز؛ سوگند ياد مى‌كنم به روز رستاخيز!

وَ لا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ

و سوگند ياد مى‌كنم به نفس (و وجدان بيدار) سرزنشگر (كه رستاخيز حق است)!

أَ يَحْسَبُ الْإِنْسانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظامَهُ

آيا انسان مى‌پندارد كه استخوان‌هايش را جمع آورى نخواهيم كرد؟!

بَليٰ قادِرِينَ عَليٰ أَنْ نُسَوِّيَ بَنانَهُ

آرى، بر مرتب كردن (سر) انگشتانش تواناييم.

بَلْ يُرِيدُ الْإِنْسانُ لِيَفْجُرَ أَمامَهُ

بلكه انسان مى‌خواهد كه پيش رويش (در آينده) خلافكارى كند.

يَسْئَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيامَةِ

در حالى كه مى‌پرسد:« روز رستاخيز چه وقت است؟! »

فَإِذا بَرِقَ الْبَصَرُ

و هنگامى كه چشم بدرخشد (و خيره شود)،

وَ خَسَفَ الْقَمَرُ

و ماه تيره گردد،

وَ جُمِعَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ

و خورشيد و ماه جمع گرديده شوند،

يَقُولُ الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ

در آن روز انسان مى‌گويد:« گريز گاه كجاست؟! »

كَلاَّ لا وَزَرَ

هرگز چنين نيست، هيچ پناهگاهى نيست!

إِليٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ

كه در آن روز قرارگاه فقط به سوى پروردگار توست؛

يُنَبَّؤُا الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ بِما قَدَّمَ وَ أَخَّرَ

در آن روز انسان از آنچه پيش فرستاده و واپس نهاده خبر داده مى‌شود.

بَلِ الْإِنْسانُ عَليٰ نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ

بلكه انسان برخودش بيناست،

وَ لَوْ أَلْقيٰ مَعاذِيرَهُ

و گرچه عذرهايش را (در ميان) افكند.

لا تُحَرِّكْ بِهِ لِسانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ

زبانت را به آن (قرآن) حركت مده، تا در (خواندن) آن شتاب كنى.

إِنَّ عَلَيْنا جَمْعَهُ وَ قُرْآنَهُ

[چرا] كه جمع كردن آن و خواندنش فقط بر عهده ماست.

فَإِذا قَرَأْناهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ

و هنگامى كه آن را مى‌خوانيم، پس از خواندن آن پيروى كن.

ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنا بَيانَهُ

سپس در واقع بيان آن (قرآن) فقط بر عهده ماست.

كَلاَّ بَلْ تُحِبُّونَ الْعاجِلَةَ

هرگز چنين نيست (كه شما كافران مى‌پنداريد) بلكه (دنياى) شتابان را دوست مى‌داريد،

وَ تَذَرُونَ الْآخِرَةَ

و آخرت را رها مى‌كنيد.

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ ناضِرَةٌ

چهره هايى كه در آن روز شادابند،

إِليٰ رَبِّها ناظِرَةٌ

فقط به سوى پروردگارشان نظر مى‌كنند.

وَ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ باسِرَةٌ

و چهره هايى كه در آن روز ترشروست،

تَظُنُّ أَنْ يُفْعَلَ بِها فاقِرَةٌ

مى‌داند كه (مجازاتى) كمرشكن بر او اعمال مى‌شود.

كَلاَّ إِذا بَلَغَتِ التَّراقِيَ

هرگز چنين نيست هنگامى كه (جان) به گلوگاه‌ها مى‌رسد،

وَ قِيلَ مَنْ راقٍ

و گفته شود:« بالا برنده (دعا و برطرف كننده بيمارى) كيست؟!

وَ ظَنَّ أَنَّهُ الْفِراقُ

و مى‌داند كه آن (وقت) جدايى است،

وَ الْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ

و ساق پا به ساق پا (ى ديگر) مى‌پيچد.

إِليٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَساقُ

در آن روز روانه شدن فقط به سوى پروردگار توست.

فَلا صَدَّقَ وَ لا صَلَّيٰ

و تأييد نكرد و نماز نگزارد.

وَ لٰكِنْ كَذَّبَ وَ تَوَلَّيٰ

و ليكن تكذيب كرد و روى برتافت،

ثُمَّ ذَهَبَ إِليٰ أَهْلِهِ يَتَمَطَّيٰ

سپس خرامان (و متكبرانه) به سوى خانواده‌اش رفت.

أَوْليٰ لَكَ فَأَوْليٰ

(عذاب الهى) براى تو سزاوارتر است و سزاوارتر!

ثُمَّ أَوْليٰ لَكَ فَأَوْليٰ

سپس (عذاب الهى) براى تو سزاوارتر است و سزاوارتر!

أَ يَحْسَبُ الْإِنْسانُ أَنْ يُتْرَكَ سُديً

آيا انسان مى‌پندارد كه بيهوده (و بى هدف) رها مى‌شود؟!

أَ لَمْ يَكُ نُطْفَةً مِنْ مَنِيٍّ يُمْنيٰ

آيا (او) آب اندك سيالى از منى كه ريخته شده نبوده است؟!

ثُمَّ كانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّيٰ

سپس [خون بسته‌] آويزان شد و (خدا آن را) آفريد و مرتب ساخت،

فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَ الْأُنْثيٰ

و از او دو جفت مرد و زن قرارداد.

أَ لَيْسَ ذٰلِكَ بِقادِرٍ عَليٰ أَنْ يُحْيِيَ الْمَوْتيٰ

آيا آن (خدا) توانا نيست بر اينكه زنده كند؟!