بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ لا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيامَةِ

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر؛ سوگند به روز قيامت،

وَ لا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ

و سوگند به (نفس لوامه و) و جدان بيدار و ملامتگر (كه رستاخيز حق است)!

أَ يَحْسَبُ الْإِنْسانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظامَهُ

آيا انسان مى‌پندارد كه هرگز استخوانهاى او را جمع نخواهيم كرد؟!

بَليٰ قادِرِينَ عَليٰ أَنْ نُسَوِّيَ بَنانَهُ

آرى قادريم كه (حتى خطوط سر) انگشتان او را موزون و مرتب كنيم!

بَلْ يُرِيدُ الْإِنْسانُ لِيَفْجُرَ أَمامَهُ

(انسان شك در معاد ندارد) بلكه او مى‌خواهد (آزاد باشد و بدون ترس از دادگاه قيامت) در تمام عمر گناه كند!

يَسْئَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيامَةِ

(از اين رو) مى‌پرسد: «قيامت كى خواهد بود»!

فَإِذا بَرِقَ الْبَصَرُ

(بگو:) در آن هنگام كه چشمها از شدت وحشت به گردش درآيد،

وَ خَسَفَ الْقَمَرُ

و ماه بى‌نور گردد،

وَ جُمِعَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ

و خورشيد و ماه يك جا جمع شوند،

يَقُولُ الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ

آن روز انسان مى‌گويد: «راه فرار كجاست؟!»

كَلاَّ لا وَزَرَ

هرگز چنين نيست، راه فرار و پناهگاهى وجود ندارد!

إِليٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ

آن روز قرارگاه نهايى تنها بسوى پروردگار تو است؛

يُنَبَّؤُا الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ بِما قَدَّمَ وَ أَخَّرَ

و در آن روز انسان را از تمام كارهايى كه از پيش يا پس فرستاده آگاه مى‌كنند!

بَلِ الْإِنْسانُ عَليٰ نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ

بلكه انسان خودش از وضع خود آگاه است،

وَ لَوْ أَلْقيٰ مَعاذِيرَهُ

هر چند (در ظاهر) براى خود عذرهايى بتراشد!

لا تُحَرِّكْ بِهِ لِسانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ

زبانت را بخاطر عجله براى خواندن آن [قرآن‌] حركت مده،

إِنَّ عَلَيْنا جَمْعَهُ وَ قُرْآنَهُ

چرا كه جمع كردن و خواندن آن بر عهده ماست!

فَإِذا قَرَأْناهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ

پس هر گاه آن را خوانديم، از خواندن آن پيروى كن!

ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنا بَيانَهُ

سپس بيان و (توضيح) آن (نيز) بر عهده ماست!

كَلاَّ بَلْ تُحِبُّونَ الْعاجِلَةَ

چنين نيست كه شما مى‌پنداريد (و دلايل معاد را كافى نمى‌دانيد)؛ بلكه شما دنياى زودگذر را دوست داريد (و هوسرانى بى‌قيد و شرط را)!

وَ تَذَرُونَ الْآخِرَةَ

و آخرت را رها مى‌كنيد!

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ ناضِرَةٌ

(آرى) در آن روز صورتهايى شاداب و مسرور است،

إِليٰ رَبِّها ناظِرَةٌ

و به پروردگارش مى‌نگرد!

وَ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ باسِرَةٌ

و در آن روز صورتهايى عبوس و در هم كشيده است،

تَظُنُّ أَنْ يُفْعَلَ بِها فاقِرَةٌ

زيرا مى‌داند عذابى در پيش دارد كه پشت را در هم مى‌شكند!

كَلاَّ إِذا بَلَغَتِ التَّراقِيَ

چنين نيست (كه انسان مى‌پندارد! او ايمان نمى‌آورد) تا موقعى كه جان به گلوگاهش رسد،

وَ قِيلَ مَنْ راقٍ

و گفته شود: «آيا كسى هست كه (اين بيمار را از مرگ) نجات دهد؟!»

وَ ظَنَّ أَنَّهُ الْفِراقُ

و به جدايى از دنيا يقين پيدا كند،

وَ الْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ

و ساق پاها (از سختى جان‌دادن) به هم بپيچد!

إِليٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَساقُ

(آرى) در آن روز مسير همه بسوى (دادگاه) پروردگارت خواهد بود!

فَلا صَدَّقَ وَ لا صَلَّيٰ

(در آن روز گفته مى‌شود:) او هرگز ايمان نياورد و نماز نخواند،

وَ لٰكِنْ كَذَّبَ وَ تَوَلَّيٰ

بلكه تكذيب كرد و روى‌گردان شد،

ثُمَّ ذَهَبَ إِليٰ أَهْلِهِ يَتَمَطَّيٰ

سپس بسوى خانواده خود بازگشت در حالى كه متكبرانه قدم برمى‌داشت!

أَوْليٰ لَكَ فَأَوْليٰ

(با اين اعمال) عذاب الهى براى تو شايسته‌تر است، شايسته‌تر!

ثُمَّ أَوْليٰ لَكَ فَأَوْليٰ

سپس عذاب الهى براى تو شايسته‌تر است، شايسته‌تر!

أَ يَحْسَبُ الْإِنْسانُ أَنْ يُتْرَكَ سُديً

آيا انسان گمان مى‌كند بى‌هدف رها مى‌شود؟!

أَ لَمْ يَكُ نُطْفَةً مِنْ مَنِيٍّ يُمْنيٰ

آيا او نطفه‌اى از منى كه در رحم ريخته مى‌شود نبود؟!

ثُمَّ كانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّيٰ

سپس بصورت خون بسته در آمد، و خداوند او را آفريد و موزون ساخت،

فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَ الْأُنْثيٰ

و از او دو زوج مرد و زن آفريد!

أَ لَيْسَ ذٰلِكَ بِقادِرٍ عَليٰ أَنْ يُحْيِيَ الْمَوْتيٰ

آيا چنين كسى قادر نيست كه مردگان را زنده كند؟!