بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ لَآ أُقۡسِمُ بِيَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ نه، قسم مى‌خورم به روز قيامت.

وَ لَآ أُقۡسِمُ بِٱلنَّفۡسِ ٱللَّوَّامَةِ

و نه، قسم مى‌خورم به و جدان ملامتگر.

أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَلَّن نَّجۡمَعَ عِظَامَهُۥ

آيا انسان مى‌پندارد كه هرگز استخوانهاى او را نتوانيم جمع كرد؟

بَلَىٰ قَٰدِرِينَ عَلَىٰٓ أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُۥ

بلى جمع مى‌كنيم در حالى كه قادريم كه انگشتان او را بسازيم.

بَلۡ يُرِيدُ ٱلۡإِنسَٰنُ لِيَفۡجُرَ أَمَامَهُۥ

بلكه انسان مى‌خواهد در جلوش گناه كند.

يَسۡ‍َٔلُ أَيَّانَ يَوۡمُ ٱلۡقِيَٰمَةِ

مى‌پرسد روز قيامت كى خواهد بود.

فَإِذَا بَرِقَ ٱلۡبَصَرُ

چون چشم خيره شود.

وَ خَسَفَ ٱلۡقَمَرُ

و ماه بگيرد.

وَ جُمِعَ ٱلشَّمۡسُ وَ ٱلۡقَمَرُ

و آفتاب و ماه جمع شود.

يَقُولُ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذٍ أَيۡنَ ٱلۡمَفَرُّ

انسان آن روز مى‌گويد: فرارگاه كجاست؟

كَلَّا لَا وَزَرَ

نه، فرارگاهى نيست.

إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمُسۡتَقَرُّ

محل استقرار در طرف پروردگار توست.

يُنَبَّؤُاْ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذِۢ بِمَا قَدَّمَ وَ أَخَّرَ

خبر داده شود انسان، در آن روز آنچه را كه از پيش فرستاده و يا آخر گذاشته است.

بَلِ ٱلۡإِنسَٰنُ عَلَىٰ نَفۡسِهِۦ بَصِيرَةٞ

بلكه انسان به خود يك پارچه بصيرت است.

وَ لَوۡ أَلۡقَىٰ مَعَاذِيرَهُۥ

هر چند كه عذرهايش را بياورد.

لَا تُحَرِّكۡ بِهِۦ لِسَانَكَ لِتَعۡجَلَ بِهِۦٓ

زبانت را به خواندن قرآن حركت مده تا در آن عجله كنى.

إِنَّ عَلَيۡنَا جَمۡعَهُۥ وَ قُرۡءَانَهُۥ

حقا كه جمع و خواندن آن بر عهده ماست.

فَإِذَا قَرَأۡنَٰهُ فَٱتَّبِعۡ قُرۡءَانَهُۥ

چون آن را خوانديم از خواندش پيروى كن.

ثُمَّ إِنَّ عَلَيۡنَا بَيَانَهُۥ

سپس بر عهده ماست بيان آن.

كَلَّا بَلۡ تُحِبُّونَ ٱلۡعَاجِلَةَ

نه، بلكه دوست مى‌دارند دنياى عاجل را.

وَ تَذَرُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ

و ترك مى‌كنند آخرت را.

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاضِرَةٌ

چهره‌هايى در آن روز با طراوت است.

إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٞ

به سوى پروردگارش نگاه كننده است.

وَ وُجُوهٞ يَوۡمَئِذِۢ بَاسِرَةٞ

و چهره‌هايى در آن روز عبوسند.

تَظُنُّ أَن يُفۡعَلَ بِهَا فَاقِرَةٞ

مى‌پندارد كه عذاب شكننده بر او خواهد شد.

كَلَّآ إِذَا بَلَغَتِ ٱلتَّرَاقِيَ

نه، چون روح به گلوها رسد.

وَ قِيلَ مَنۡ رَاقٖ

گفته مى‌شود: كيست نجات دهنده.

وَ ظَنَّ أَنَّهُ ٱلۡفِرَاقُ

مى‌پندارد كه آن فراق دنياست.

وَ ٱلۡتَفَّتِ ٱلسَّاقُ بِٱلسَّاقِ

و ساقش به ساقش مى‌پيچد.

إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمَسَاقُ

امروز، رفتن به طرف پروردگار توست.

فَلَا صَدَّقَ وَ لَا صَلَّىٰ

پس نه حق را تصديق كرده و نه نماز خوانده است.

وَ لَٰكِن كَذَّبَ وَ تَوَلَّىٰ

ليكن تكذيب كرده و اغراض نموده است.

ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِۦ يَتَمَطَّىٰٓ

سپس به طرف اهل خويش رفته و بر خود مى‌باليد.

أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰ

اين حال بر تو سزاوارتر و سزاوارتر است.

ثُمَّ أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰٓ

سپس بر تو سزاوار و سزاوارتر است.

أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَن يُتۡرَكَ سُدًى

آيا انسان گمان مى‌كند، كه مهمل رها كرده شود؟

أَلَمۡ يَكُ نُطۡفَةٗ مِّن مَّنِيّٖ يُمۡنَىٰ

آيا نطفه‌اى نبود از منيى كه ريخته مى‌شود؟

ثُمَّ كَانَ عَلَقَةٗ فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ

سپس علقه بود، خدا او را آفريد و تركيب كرد.

فَجَعَلَ مِنۡهُ ٱلزَّوۡجَيۡنِ ٱلذَّكَرَ وَ ٱلۡأُنثَىٰٓ

و از او دو جفت مذكر و مؤنث قرار داد.

أَلَيۡسَ ذَٰلِكَ بِقَٰدِرٍ عَلَىٰٓ أَن يُحۡـِۧيَ ٱلۡمَوۡتَىٰ

آيا آن خدا قادر نيست كه مردگان را زنده كند.