بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ لَآ أُقۡسِمُ بِيَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ

به نام خداى گسترده مهر مهرورز؛ سوگند ياد مى‌كنم به روز رستاخيز!

وَ لَآ أُقۡسِمُ بِٱلنَّفۡسِ ٱللَّوَّامَةِ

و سوگند ياد مى‌كنم به نفس (و وجدان بيدار) سرزنشگر (كه رستاخيز حق است)!

أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَلَّن نَّجۡمَعَ عِظَامَهُۥ

آيا انسان مى‌پندارد كه استخوان‌هايش را جمع آورى نخواهيم كرد؟!

بَلَىٰ قَٰدِرِينَ عَلَىٰٓ أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُۥ

آرى، بر مرتب كردن (سر) انگشتانش تواناييم.

بَلۡ يُرِيدُ ٱلۡإِنسَٰنُ لِيَفۡجُرَ أَمَامَهُۥ

بلكه انسان مى‌خواهد كه پيش رويش (در آينده) خلافكارى كند.

يَسۡ‍َٔلُ أَيَّانَ يَوۡمُ ٱلۡقِيَٰمَةِ

در حالى كه مى‌پرسد:« روز رستاخيز چه وقت است؟! »

فَإِذَا بَرِقَ ٱلۡبَصَرُ

و هنگامى كه چشم بدرخشد (و خيره شود)،

وَ خَسَفَ ٱلۡقَمَرُ

و ماه تيره گردد،

وَ جُمِعَ ٱلشَّمۡسُ وَ ٱلۡقَمَرُ

و خورشيد و ماه جمع گرديده شوند،

يَقُولُ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذٍ أَيۡنَ ٱلۡمَفَرُّ

در آن روز انسان مى‌گويد:« گريز گاه كجاست؟! »

كَلَّا لَا وَزَرَ

هرگز چنين نيست، هيچ پناهگاهى نيست!

إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمُسۡتَقَرُّ

كه در آن روز قرارگاه فقط به سوى پروردگار توست؛

يُنَبَّؤُاْ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذِۢ بِمَا قَدَّمَ وَ أَخَّرَ

در آن روز انسان از آنچه پيش فرستاده و واپس نهاده خبر داده مى‌شود.

بَلِ ٱلۡإِنسَٰنُ عَلَىٰ نَفۡسِهِۦ بَصِيرَةٞ

بلكه انسان برخودش بيناست،

وَ لَوۡ أَلۡقَىٰ مَعَاذِيرَهُۥ

و گرچه عذرهايش را (در ميان) افكند.

لَا تُحَرِّكۡ بِهِۦ لِسَانَكَ لِتَعۡجَلَ بِهِۦٓ

زبانت را به آن (قرآن) حركت مده، تا در (خواندن) آن شتاب كنى.

إِنَّ عَلَيۡنَا جَمۡعَهُۥ وَ قُرۡءَانَهُۥ

[چرا] كه جمع كردن آن و خواندنش فقط بر عهده ماست.

فَإِذَا قَرَأۡنَٰهُ فَٱتَّبِعۡ قُرۡءَانَهُۥ

و هنگامى كه آن را مى‌خوانيم، پس از خواندن آن پيروى كن.

ثُمَّ إِنَّ عَلَيۡنَا بَيَانَهُۥ

سپس در واقع بيان آن (قرآن) فقط بر عهده ماست.

كَلَّا بَلۡ تُحِبُّونَ ٱلۡعَاجِلَةَ

هرگز چنين نيست (كه شما كافران مى‌پنداريد) بلكه (دنياى) شتابان را دوست مى‌داريد،

وَ تَذَرُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ

و آخرت را رها مى‌كنيد.

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاضِرَةٌ

چهره هايى كه در آن روز شادابند،

إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٞ

فقط به سوى پروردگارشان نظر مى‌كنند.

وَ وُجُوهٞ يَوۡمَئِذِۢ بَاسِرَةٞ

و چهره هايى كه در آن روز ترشروست،

تَظُنُّ أَن يُفۡعَلَ بِهَا فَاقِرَةٞ

مى‌داند كه (مجازاتى) كمرشكن بر او اعمال مى‌شود.

كَلَّآ إِذَا بَلَغَتِ ٱلتَّرَاقِيَ

هرگز چنين نيست هنگامى كه (جان) به گلوگاه‌ها مى‌رسد،

وَ قِيلَ مَنۡ رَاقٖ

و گفته شود:« بالا برنده (دعا و برطرف كننده بيمارى) كيست؟!

وَ ظَنَّ أَنَّهُ ٱلۡفِرَاقُ

و مى‌داند كه آن (وقت) جدايى است،

وَ ٱلۡتَفَّتِ ٱلسَّاقُ بِٱلسَّاقِ

و ساق پا به ساق پا (ى ديگر) مى‌پيچد.

إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمَسَاقُ

در آن روز روانه شدن فقط به سوى پروردگار توست.

فَلَا صَدَّقَ وَ لَا صَلَّىٰ

و تأييد نكرد و نماز نگزارد.

وَ لَٰكِن كَذَّبَ وَ تَوَلَّىٰ

و ليكن تكذيب كرد و روى برتافت،

ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِۦ يَتَمَطَّىٰٓ

سپس خرامان (و متكبرانه) به سوى خانواده‌اش رفت.

أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰ

(عذاب الهى) براى تو سزاوارتر است و سزاوارتر!

ثُمَّ أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰٓ

سپس (عذاب الهى) براى تو سزاوارتر است و سزاوارتر!

أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَن يُتۡرَكَ سُدًى

آيا انسان مى‌پندارد كه بيهوده (و بى هدف) رها مى‌شود؟!

أَلَمۡ يَكُ نُطۡفَةٗ مِّن مَّنِيّٖ يُمۡنَىٰ

آيا (او) آب اندك سيالى از منى كه ريخته شده نبوده است؟!

ثُمَّ كَانَ عَلَقَةٗ فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ

سپس [خون بسته‌] آويزان شد و (خدا آن را) آفريد و مرتب ساخت،

فَجَعَلَ مِنۡهُ ٱلزَّوۡجَيۡنِ ٱلذَّكَرَ وَ ٱلۡأُنثَىٰٓ

و از او دو جفت مرد و زن قرارداد.

أَلَيۡسَ ذَٰلِكَ بِقَٰدِرٍ عَلَىٰٓ أَن يُحۡـِۧيَ ٱلۡمَوۡتَىٰ

آيا آن (خدا) توانا نيست بر اينكه زنده كند؟!