بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ لَآ أُقۡسِمُ بِيَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند ياد نكنم به روز رستاخيز

وَ لَآ أُقۡسِمُ بِٱلنَّفۡسِ ٱللَّوَّامَةِ

و نه سوگند آرم به نهاد (به روان) سرزنشگر

أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَلَّن نَّجۡمَعَ عِظَامَهُۥ

آيا پندارد انسان كه هرگز گرد نياريم استخوانهايش را

بَلَىٰ قَٰدِرِينَ عَلَىٰٓ أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُۥ

بلى تواناييم بر آنكه راست كنيم سرانگشتانش را

بَلۡ يُرِيدُ ٱلۡإِنسَٰنُ لِيَفۡجُرَ أَمَامَهُۥ

بلكه خواهد انسان كه باز كند پيش رويش را

يَسۡ‍َٔلُ أَيَّانَ يَوۡمُ ٱلۡقِيَٰمَةِ

پرسد كى است روز قيامت

فَإِذَا بَرِقَ ٱلۡبَصَرُ

تا گاهى كه بدرخشد ديده

وَ خَسَفَ ٱلۡقَمَرُ

و بگيرد ماه

وَ جُمِعَ ٱلشَّمۡسُ وَ ٱلۡقَمَرُ

و گردآورده شوند مهر و ماه

يَقُولُ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذٍ أَيۡنَ ٱلۡمَفَرُّ

گويد انسان در آن روز كجا است گريزگاه

كَلَّا لَا وَزَرَ

نه چنين است نيست گريزگاه

إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمُسۡتَقَرُّ

بسوى پروردگار تو است در آن روز آرامشگاه

يُنَبَّؤُاْ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذِۢ بِمَا قَدَّمَ وَ أَخَّرَ

آگاه شود انسان در آن روز بدانچه پيش فرستاد و پس انداخت

بَلِ ٱلۡإِنسَٰنُ عَلَىٰ نَفۡسِهِۦ بَصِيرَةٞ

بلكه انسان است بر جان خويشتن بينا

وَ لَوۡ أَلۡقَىٰ مَعَاذِيرَهُۥ

و هر چند بيفكند بهانه‌هاى خويش را

لَا تُحَرِّكۡ بِهِۦ لِسَانَكَ لِتَعۡجَلَ بِهِۦٓ

نجنبان بدان زبانت را تا بشتابى بدان

إِنَّ عَلَيۡنَا جَمۡعَهُۥ وَ قُرۡءَانَهُۥ

كه همانا بر ما است گردآوردنش و خواندنش

فَإِذَا قَرَأۡنَٰهُ فَٱتَّبِعۡ قُرۡءَانَهُۥ

تا گاهى كه خوانيمش پس پيروى كن از خواندنش

ثُمَّ إِنَّ عَلَيۡنَا بَيَانَهُۥ

سپس همانا بر ما است بيانش

كَلَّا بَلۡ تُحِبُّونَ ٱلۡعَاجِلَةَ

نه چنين است بلكه دوست داريد شتابان را

وَ تَذَرُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ

و رها كنيد پايان را

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاضِرَةٌ

چهره‌هايى است در آن روز خرم

إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٞ

بسوى پروردگار خويش نگران

وَ وُجُوهٞ يَوۡمَئِذِۢ بَاسِرَةٞ

و چهره‌هايى است در آن روز دژم

تَظُنُّ أَن يُفۡعَلَ بِهَا فَاقِرَةٞ

پندارند كه كرده نشود با ايشان كارى كمرشكن

كَلَّآ إِذَا بَلَغَتِ ٱلتَّرَاقِيَ

نه چنين است بلكه گاهى كه برسد گلوگاه‌ها را

وَ قِيلَ مَنۡ رَاقٖ

و گفته شود كيست درمان‌بخش (فسونگر)

وَ ظَنَّ أَنَّهُ ٱلۡفِرَاقُ

پندارد كه آن است جدايى

وَ ٱلۡتَفَّتِ ٱلسَّاقُ بِٱلسَّاقِ

و بپيچد ساق به ساق

إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمَسَاقُ

بسوى پروردگار تو است در آن روز شدنگاه

فَلَا صَدَّقَ وَ لَا صَلَّىٰ

پس نه تصديق كرد و نه نماز گزارد

وَ لَٰكِن كَذَّبَ وَ تَوَلَّىٰ

و ليكن تكذيب كرد و روى برتافت

ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِۦ يَتَمَطَّىٰٓ

پس روان شد بسوى خاندان خويش خرامان (خميازه‌كشان)

أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰ

تو را سزد پس تو را سزد

ثُمَّ أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰٓ

سپس تو را سزد پس تو را سزد

أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَن يُتۡرَكَ سُدًى

آيا پندارد انسان كه گذارده شود رها

أَلَمۡ يَكُ نُطۡفَةٗ مِّن مَّنِيّٖ يُمۡنَىٰ

آيا نبود چكه‌اى از منى كه ريخته شود

ثُمَّ كَانَ عَلَقَةٗ فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ

پس گرديد خونى بسته پس بيافريد پس بياراست

فَجَعَلَ مِنۡهُ ٱلزَّوۡجَيۡنِ ٱلذَّكَرَ وَ ٱلۡأُنثَىٰٓ

پس گردانيد از او دو جفت را نر و ماده

أَلَيۡسَ ذَٰلِكَ بِقَٰدِرٍ عَلَىٰٓ أَن يُحۡـِۧيَ ٱلۡمَوۡتَىٰ

آيا نيست آن توانا بر آنكه زنده سازد مردگان را