بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ لَآ أُقۡسِمُ بِيَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر؛ سوگند به روز قيامت،

وَ لَآ أُقۡسِمُ بِٱلنَّفۡسِ ٱللَّوَّامَةِ

و سوگند به (نفس لوامه و) و جدان بيدار و ملامتگر (كه رستاخيز حق است)!

أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَلَّن نَّجۡمَعَ عِظَامَهُۥ

آيا انسان مى‌پندارد كه هرگز استخوانهاى او را جمع نخواهيم كرد؟!

بَلَىٰ قَٰدِرِينَ عَلَىٰٓ أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُۥ

آرى قادريم كه (حتى خطوط سر) انگشتان او را موزون و مرتب كنيم!

بَلۡ يُرِيدُ ٱلۡإِنسَٰنُ لِيَفۡجُرَ أَمَامَهُۥ

(انسان شك در معاد ندارد) بلكه او مى‌خواهد (آزاد باشد و بدون ترس از دادگاه قيامت) در تمام عمر گناه كند!

يَسۡ‍َٔلُ أَيَّانَ يَوۡمُ ٱلۡقِيَٰمَةِ

(از اين رو) مى‌پرسد: «قيامت كى خواهد بود»!

فَإِذَا بَرِقَ ٱلۡبَصَرُ

(بگو:) در آن هنگام كه چشمها از شدت وحشت به گردش درآيد،

وَ خَسَفَ ٱلۡقَمَرُ

و ماه بى‌نور گردد،

وَ جُمِعَ ٱلشَّمۡسُ وَ ٱلۡقَمَرُ

و خورشيد و ماه يك جا جمع شوند،

يَقُولُ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذٍ أَيۡنَ ٱلۡمَفَرُّ

آن روز انسان مى‌گويد: «راه فرار كجاست؟!»

كَلَّا لَا وَزَرَ

هرگز چنين نيست، راه فرار و پناهگاهى وجود ندارد!

إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمُسۡتَقَرُّ

آن روز قرارگاه نهايى تنها بسوى پروردگار تو است؛

يُنَبَّؤُاْ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذِۢ بِمَا قَدَّمَ وَ أَخَّرَ

و در آن روز انسان را از تمام كارهايى كه از پيش يا پس فرستاده آگاه مى‌كنند!

بَلِ ٱلۡإِنسَٰنُ عَلَىٰ نَفۡسِهِۦ بَصِيرَةٞ

بلكه انسان خودش از وضع خود آگاه است،

وَ لَوۡ أَلۡقَىٰ مَعَاذِيرَهُۥ

هر چند (در ظاهر) براى خود عذرهايى بتراشد!

لَا تُحَرِّكۡ بِهِۦ لِسَانَكَ لِتَعۡجَلَ بِهِۦٓ

زبانت را بخاطر عجله براى خواندن آن [قرآن‌] حركت مده،

إِنَّ عَلَيۡنَا جَمۡعَهُۥ وَ قُرۡءَانَهُۥ

چرا كه جمع كردن و خواندن آن بر عهده ماست!

فَإِذَا قَرَأۡنَٰهُ فَٱتَّبِعۡ قُرۡءَانَهُۥ

پس هر گاه آن را خوانديم، از خواندن آن پيروى كن!

ثُمَّ إِنَّ عَلَيۡنَا بَيَانَهُۥ

سپس بيان و (توضيح) آن (نيز) بر عهده ماست!

كَلَّا بَلۡ تُحِبُّونَ ٱلۡعَاجِلَةَ

چنين نيست كه شما مى‌پنداريد (و دلايل معاد را كافى نمى‌دانيد)؛ بلكه شما دنياى زودگذر را دوست داريد (و هوسرانى بى‌قيد و شرط را)!

وَ تَذَرُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ

و آخرت را رها مى‌كنيد!

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاضِرَةٌ

(آرى) در آن روز صورتهايى شاداب و مسرور است،

إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٞ

و به پروردگارش مى‌نگرد!

وَ وُجُوهٞ يَوۡمَئِذِۢ بَاسِرَةٞ

و در آن روز صورتهايى عبوس و در هم كشيده است،

تَظُنُّ أَن يُفۡعَلَ بِهَا فَاقِرَةٞ

زيرا مى‌داند عذابى در پيش دارد كه پشت را در هم مى‌شكند!

كَلَّآ إِذَا بَلَغَتِ ٱلتَّرَاقِيَ

چنين نيست (كه انسان مى‌پندارد! او ايمان نمى‌آورد) تا موقعى كه جان به گلوگاهش رسد،

وَ قِيلَ مَنۡ رَاقٖ

و گفته شود: «آيا كسى هست كه (اين بيمار را از مرگ) نجات دهد؟!»

وَ ظَنَّ أَنَّهُ ٱلۡفِرَاقُ

و به جدايى از دنيا يقين پيدا كند،

وَ ٱلۡتَفَّتِ ٱلسَّاقُ بِٱلسَّاقِ

و ساق پاها (از سختى جان‌دادن) به هم بپيچد!

إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمَسَاقُ

(آرى) در آن روز مسير همه بسوى (دادگاه) پروردگارت خواهد بود!

فَلَا صَدَّقَ وَ لَا صَلَّىٰ

(در آن روز گفته مى‌شود:) او هرگز ايمان نياورد و نماز نخواند،

وَ لَٰكِن كَذَّبَ وَ تَوَلَّىٰ

بلكه تكذيب كرد و روى‌گردان شد،

ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِۦ يَتَمَطَّىٰٓ

سپس بسوى خانواده خود بازگشت در حالى كه متكبرانه قدم برمى‌داشت!

أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰ

(با اين اعمال) عذاب الهى براى تو شايسته‌تر است، شايسته‌تر!

ثُمَّ أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰٓ

سپس عذاب الهى براى تو شايسته‌تر است، شايسته‌تر!

أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَن يُتۡرَكَ سُدًى

آيا انسان گمان مى‌كند بى‌هدف رها مى‌شود؟!

أَلَمۡ يَكُ نُطۡفَةٗ مِّن مَّنِيّٖ يُمۡنَىٰ

آيا او نطفه‌اى از منى كه در رحم ريخته مى‌شود نبود؟!

ثُمَّ كَانَ عَلَقَةٗ فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ

سپس بصورت خون بسته در آمد، و خداوند او را آفريد و موزون ساخت،

فَجَعَلَ مِنۡهُ ٱلزَّوۡجَيۡنِ ٱلذَّكَرَ وَ ٱلۡأُنثَىٰٓ

و از او دو زوج مرد و زن آفريد!

أَلَيۡسَ ذَٰلِكَ بِقَٰدِرٍ عَلَىٰٓ أَن يُحۡـِۧيَ ٱلۡمَوۡتَىٰ

آيا چنين كسى قادر نيست كه مردگان را زنده كند؟!