بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ يا أَيُّهَا الْمُدَّثِّرُ

بنام خداى رحمان رحيم؛ اى جامه بر خود كشيده.

قُمْ فَأَنْذِرْ

برخيز، مردم را انذار كن.

وَ رَبَّكَ فَكَبِّرْ

و پروردگارت را تكبير كن.

وَ ثِيابَكَ فَطَهِّرْ

و لباسهايت را پاك كن.

وَ الرُّجْزَ فَاهْجُرْ

و از اضطراب و ترديد دورى نما.

وَ لا تَمْنُنْ تَسْتَكْثِرُ

و منت منه حال آنكه عملت را زياد گمان مى‌كنى.

وَ لِرَبِّكَ فَاصْبِرْ

و براى پروردگارت خويشتن دار باش.

فَإِذا نُقِرَ فِي النَّاقُورِ

پس چون در ناقور كوبيده شود.

فَذٰلِكَ يَوْمَئِذٍ يَوْمٌ عَسِيرٌ

آن در آن روز، روز سختى است.

عَلَي الْكافِرِينَ غَيْرُ يَسِيرٍ

بر كافران دشوار و ناآسان است.

ذَرْنِي وَ مَنْ خَلَقْتُ وَحِيداً

بگذار مرا با كسى كه به تنهايى او را آفريده‌ام.

وَ جَعَلْتُ لَهُ مالاً مَمْدُوداً

و براى او مال زيادى قرار داده‌ام.

وَ بَنِينَ شُهُوداً

و پسران حاضر.

وَ مَهَّدْتُ لَهُ تَمْهِيداً

و براى او معيشت كامل آماده كرده‌ام.

ثُمَّ يَطْمَعُ أَنْ أَزِيدَ

سپس طمع دارد كه زياد كنم.

كَلاَّ إِنَّهُ كانَ لِآياتِنا عَنِيداً

نه، او بآيات ما عنود است.

سَأُرْهِقُهُ صَعُوداً

حتما او را به گردنه سختى بالا مى‌برم.

إِنَّهُ فَكَّرَ وَ قَدَّرَ

او فكر كرد، فكرش اندازه گيرى نمود.

فَقُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ

بميرد چطور چنان اندازه گيرى كرد؟!

ثُمَّ قُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ

سپس بميرد چطور چنان اندازه‌گيرى كرد.

ثُمَّ نَظَرَ

سپس نگاه كرد.

ثُمَّ عَبَسَ وَ بَسَرَ

سپس قيافه درهم كشيد و اظهار كراهت كرد.

ثُمَّ أَدْبَرَ وَ اسْتَكْبَرَ

سپس اعراض كرد و خود بزرگ بينى نمود.

فَقالَ إِنْ هٰذا إِلَّا سِحْرٌ يُؤْثَرُ

و گفت. نيست اين مگر سحرى كه از ديگران نقل مى‌شود.

إِنْ هٰذا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ

نيست اين مگر سخن بشر.

سَأُصْلِيهِ سَقَرَ

حتما او را داخل مى‌كنم به سقر.

وَ ما أَدْراكَ ما سَقَرُ

و چه ميدانى سقر چيست؟

لا تُبْقِي وَ لا تَذَرُ

نه باقى مى‌گذارد و نه ترك مى‌كند.

لَوَّاحَةٌ لِلْبَشَرِ

تغيير دهنده بشره‌هاست.

عَلَيْها تِسْعَةَ عَشَرَ

بر آن نوزده نفر مأمورند.

وَ ما جَعَلْنا أَصْحابَ النَّارِ إِلَّا مَلائِكَةً وَ ما جَعَلْنا عِدَّتَهُمْ إِلَّا فِتْنَةً لِلَّذِينَ كَفَرُوا لِيَسْتَيْقِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ وَ يَزْدادَ الَّذِينَ آمَنُوا إِيماناً وَ لا يَرْتابَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ لِيَقُولَ الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَ الْكافِرُونَ ما ذا أَرادَ اللَّهُ بِهٰذا مَثَلاً كَذٰلِكَ يُضِلُّ اللَّهُ مَنْ يَشاءُ وَ يَهْدِي مَنْ يَشاءُ وَ ما يَعْلَمُ جُنُودَ رَبِّكَ إِلَّا هُوَ وَ ما هِيَ إِلَّا ذِكْريٰ لِلْبَشَرِ

قرار نداده‌ايم مأموران آتش را مگر ملائكه و قرار نداده‌ايم عده آنها را مگر امتحان براى آنان كه كافر شده‌اند، تا اهل كتاب يقين نمايند و اهل ايمان، ايمان خويش را زياد كنند، و اهل كتاب و مؤمنان شك ننمايند و آنان كه مريض القلب اندو كفار بگويند: خدا با اين وصف چه چيز اراده كرده است، خدا اين چنين گمراه مى‌كند كسى را كه اراده كند، و هدايت مى‌كند كسى را كه اراده نمايد، لشكرهاى پروردگارت را جز او نمى‌داند، اين عدد نيست مگر تذكر براى بشر.

كَلاَّ وَ الْقَمَرِ

نه، قسم به ماه.

وَ اللَّيْلِ إِذْ أَدْبَرَ

و قسم به شب وقتى كه پشت كند.

وَ الصُّبْحِ إِذا أَسْفَرَ

و قسم به صبح چون سفيد شود.

إِنَّها لَإِحْدَي الْكُبَرِ

قرآن يكى از آيات بزرگتر الهى است.

نَذِيراً لِلْبَشَرِ

انذار است براى بشر.

لِمَنْ شاءَ مِنْكُمْ أَنْ يَتَقَدَّمَ أَوْ يَتَأَخَّرَ

براى كسى كه مى‌خواهد در ايمان و عمل پيش افتد يا پس ماند.

كُلُّ نَفْسٍ بِما كَسَبَتْ رَهِينَةٌ

هر كس در مقابل آنچه كرده گرو است:

إِلَّا أَصْحابَ الْيَمِينِ

مگر اصحاب يمين.

فِي جَنَّاتٍ يَتَساءَلُونَ

آنها در بهشتها هستند و از هم سؤال مى‌كنند.

عَنِ الْمُجْرِمِينَ

از حال مجرمان.

ما سَلَكَكُمْ فِي سَقَرَ

چه چيز شما را به جهنم داخل كرد؟!

قالُوا لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّينَ

گويند: ما از نماز گزاران نبوديم.

وَ لَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكِينَ

فقير را اطعام نمى‌كرديم.

وَ كُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخائِضِينَ

با اهل باطل وارد مى‌شديم.

وَ كُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوْمِ الدِّينِ

روز جزا را تكذيب مى‌كرديم.

حَتَّي أَتانَا الْيَقِينُ

تا مرگ بر ما آمد.

فَما تَنْفَعُهُمْ شَفاعَةُ الشَّافِعِينَ

پس شفاعت شافعان نفعشان ندهد.

فَما لَهُمْ عَنِ التَّذْكِرَةِ مُعْرِضِينَ

آنها را چه شده كه از قرآن در حال اعراض هستند.

كَأَنَّهُمْ حُمُرٌ مُسْتَنْفِرَةٌ

گويى خران رم كرده‌اند.

فَرَّتْ مِنْ قَسْوَرَةٍ

كه از شيرى گريخته است.

بَلْ يُرِيدُ كُلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ أَنْ يُؤْتيٰ صُحُفاً مُنَشَّرَةً

بلكه هر كس از آنها مى‌خواهد نامه‌هاى گسترده و باز شده داده شود.

كَلاَّ بَلْ لا يَخافُونَ الْآخِرَةَ

نه، بلكه از آخرت نمى‌ترسند.

كَلاَّ إِنَّهُ تَذْكِرَةٌ

نه، آيات قرآن موعظه است.

فَمَنْ شاءَ ذَكَرَهُ

هر كه بخواهد از آن پند گيرد.

وَ ما يَذْكُرُونَ إِلَّا أَنْ يَشاءَ اللَّهُ هُوَ أَهْلُ التَّقْويٰ وَ أَهْلُ الْمَغْفِرَةِ

و پند نمى‌گيرند مگر آنكه خدا بخواهد، خدا اهل تقوى و اهل آمرزش است.