بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ يا أَيُّهَا الْمُدَّثِّرُ

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر؛ اى جامه خواب به خود پيچيده (و در بستر آرميده)!

قُمْ فَأَنْذِرْ

برخيز و انذار كن (و عالميان را بيم ده)،

وَ رَبَّكَ فَكَبِّرْ

و پروردگارت را بزرگ بشمار،

وَ ثِيابَكَ فَطَهِّرْ

و لباست را پاك كن،

وَ الرُّجْزَ فَاهْجُرْ

و از پليدى دورى كن،

وَ لا تَمْنُنْ تَسْتَكْثِرُ

و منت مگذار و فزونى مطلب،

وَ لِرَبِّكَ فَاصْبِرْ

و بخاطر پروردگارت شكيبايى كن!

فَإِذا نُقِرَ فِي النَّاقُورِ

هنگامى كه در «صور» دميده شود،

فَذٰلِكَ يَوْمَئِذٍ يَوْمٌ عَسِيرٌ

آن روز، روز سختى است،

عَلَي الْكافِرِينَ غَيْرُ يَسِيرٍ

و براى كافران آسان نيست!

ذَرْنِي وَ مَنْ خَلَقْتُ وَحِيداً

مرا با كسى كه او را خود به تنهايى آفريده‌ام واگذار!

وَ جَعَلْتُ لَهُ مالاً مَمْدُوداً

همان كسى كه براى او مال گسترده‌اى قرار دادم،

وَ بَنِينَ شُهُوداً

و فرزندانى كه همواره نزد او (و در خدمت او) هستند،

وَ مَهَّدْتُ لَهُ تَمْهِيداً

و وسايل زندگى را از هر نظر براى وى فراهم ساختم!

ثُمَّ يَطْمَعُ أَنْ أَزِيدَ

باز هم طمع دارد كه بر او بيفزايم!

كَلاَّ إِنَّهُ كانَ لِآياتِنا عَنِيداً

هرگز چنين نخواهد شد؛ چرا كه او نسبت به آيات ما دشمنى مى‌ورزد!

سَأُرْهِقُهُ صَعُوداً

و بزودى او را مجبور مى‌كنم كه از قله زندگى بالا رود (سپس او را به زير مى‌افكنم)!

إِنَّهُ فَكَّرَ وَ قَدَّرَ

او (براى مبارزه با قرآن) انديشه كرد و مطلب را آماده ساخت!

فَقُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ

مرگ بر او باد! چگونه (براى مبارزه با حق) مطلب را آماده كرد!

ثُمَّ قُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ

باز هم مرگ بر او، چگونه مطلب (و نقشه شيطانى خود را) آماده نمود!

ثُمَّ نَظَرَ

سپس نگاهى افكند،

ثُمَّ عَبَسَ وَ بَسَرَ

بعد چهره درهم كشيد و عجولانه دست به كار شد؛

ثُمَّ أَدْبَرَ وَ اسْتَكْبَرَ

سپس پشت (به حق) كرد و تكبر ورزيد،

فَقالَ إِنْ هٰذا إِلَّا سِحْرٌ يُؤْثَرُ

و سرانجام گفت: «اين (قرآن) چيزى جز افسون و سحرى همچون سحرهاى پيشينيان نيست!

إِنْ هٰذا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ

اين فقط سخن انسان است (نه گفتار خدا)!»

سَأُصْلِيهِ سَقَرَ

(اما) بزودى او را وارد سقر [دوزخ‌] مى‌كنم!

وَ ما أَدْراكَ ما سَقَرُ

و تو نمى‌دانى «سقر» چيست!

لا تُبْقِي وَ لا تَذَرُ

(آتشى است كه) نه چيزى را باقى مى‌گذارد و نه چيزى را رها مى‌سازد!

لَوَّاحَةٌ لِلْبَشَرِ

پوست تن را بكلى دگرگون مى‌كند!

عَلَيْها تِسْعَةَ عَشَرَ

نوزده نفر (از فرشتگان عذاب) بر آن گمارده شده‌اند!

وَ ما جَعَلْنا أَصْحابَ النَّارِ إِلَّا مَلائِكَةً وَ ما جَعَلْنا عِدَّتَهُمْ إِلَّا فِتْنَةً لِلَّذِينَ كَفَرُوا لِيَسْتَيْقِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ وَ يَزْدادَ الَّذِينَ آمَنُوا إِيماناً وَ لا يَرْتابَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ لِيَقُولَ الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَ الْكافِرُونَ ما ذا أَرادَ اللَّهُ بِهٰذا مَثَلاً كَذٰلِكَ يُضِلُّ اللَّهُ مَنْ يَشاءُ وَ يَهْدِي مَنْ يَشاءُ وَ ما يَعْلَمُ جُنُودَ رَبِّكَ إِلَّا هُوَ وَ ما هِيَ إِلَّا ذِكْريٰ لِلْبَشَرِ

مأموران دوزخ را فقط فرشتگان (عذاب) قرار داديم، و تعداد آنها را جز براى آزمايش كافران معين نكرديم تا اهل كتاب [يهود و نصارى‌] يقين پيدا كنند و بر ايمان مؤمنان بيفزايد، و اهل كتاب و مؤمنان (در حقانيت اين كتاب آسمانى) ترديد به خود راه ندهند، و بيماردلان و كافران بگويند: «خدا از اين توصيف چه منظورى دارد؟!» (آرى) اين گونه خداوند هر كس را بخواهد گمراه مى‌سازد و هر كس را بخواهد هدايت مى‌كند! و لشكريان پروردگارت را جز او كسى نمى‌داند، و اين جز هشدار و تذكرى براى انسانها نيست!

كَلاَّ وَ الْقَمَرِ

اينچنين نيست كه آنها تصور مى‌كنند سوگند به ماه،

وَ اللَّيْلِ إِذْ أَدْبَرَ

و به شب، هنگامى كه (دامن برچيند و) پشت كند،

وَ الصُّبْحِ إِذا أَسْفَرَ

و به صبح هنگامى كه چهره بگشايد،

إِنَّها لَإِحْدَي الْكُبَرِ

كه آن (حوادث هولناك قيامت) از مسائل مهم است!

نَذِيراً لِلْبَشَرِ

هشدار و انذارى است براى همه انسانها،

لِمَنْ شاءَ مِنْكُمْ أَنْ يَتَقَدَّمَ أَوْ يَتَأَخَّرَ

براى كسانى از شما كه مى‌خواهند پيش افتند يا عقب بمانند [بسوى هدايت و نيكى پيش روند يا نروند]!

كُلُّ نَفْسٍ بِما كَسَبَتْ رَهِينَةٌ

(آرى) هر كس در گرو اعمال خويش است،

إِلَّا أَصْحابَ الْيَمِينِ

مگر «اصحاب يمين» (كه نامه اعمالشان را به نشانه ايمان و تقوايشان به دست راستشان مى‌دهند)!

فِي جَنَّاتٍ يَتَساءَلُونَ

آنها در باغهاى بهشتند، و سؤال مى‌كنند ...

عَنِ الْمُجْرِمِينَ

از مجرمان:

ما سَلَكَكُمْ فِي سَقَرَ

چه چيز شما را به دوزخ وارد ساخت؟!»

قالُوا لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّينَ

مى‌گويند: «ما از نمازگزاران نبوديم،

وَ لَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكِينَ

و اطعام مستمند نمى‌كرديم،

وَ كُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخائِضِينَ

و پيوسته با اهل باطل همنشين و همصدا بوديم،

وَ كُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوْمِ الدِّينِ

و همواره روز جزا را انكار مى‌كرديم،

حَتَّي أَتانَا الْيَقِينُ

تا زمانى كه مرگ ما فرا رسيد!»

فَما تَنْفَعُهُمْ شَفاعَةُ الشَّافِعِينَ

از اين رو شفاعت شفاعت‌كنندگان به حال آنها سودى نمى‌بخشد.

فَما لَهُمْ عَنِ التَّذْكِرَةِ مُعْرِضِينَ

چرا آنها از تذكر روى گردانند؟!

كَأَنَّهُمْ حُمُرٌ مُسْتَنْفِرَةٌ

گويى گورخرانى رميده‌اند،

فَرَّتْ مِنْ قَسْوَرَةٍ

كه از (مقابل) شيرى فرار كرده‌اند!

بَلْ يُرِيدُ كُلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ أَنْ يُؤْتيٰ صُحُفاً مُنَشَّرَةً

بلكه هر كدام از آنها انتظار دارد نامه جداگانه‌اى (از سوى خدا) براى او فرستاده شود!

كَلاَّ بَلْ لا يَخافُونَ الْآخِرَةَ

چنين نيست كه آنان مى‌گويند، بلكه آنها از آخرت نمى‌ترسند!

كَلاَّ إِنَّهُ تَذْكِرَةٌ

چنين نيست كه آنها مى‌گويند، آن (قرآن) يك تذكر و يادآورى است!

فَمَنْ شاءَ ذَكَرَهُ

هر كس بخواهد از آن پند مى‌گيرد؛

وَ ما يَذْكُرُونَ إِلَّا أَنْ يَشاءَ اللَّهُ هُوَ أَهْلُ التَّقْويٰ وَ أَهْلُ الْمَغْفِرَةِ

و هيچ كس پند نمى‌گيرد مگر اينكه خدا بخواهد؛ او اهل تقوا و اهل آمرزش است!