بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡمُدَّثِّرُ

بنام خداى رحمان رحيم؛ اى جامه بر خود كشيده.

قُمۡ فَأَنذِرۡ

برخيز، مردم را انذار كن.

وَ رَبَّكَ فَكَبِّرۡ

و پروردگارت را تكبير كن.

وَ ثِيَابَكَ فَطَهِّرۡ

و لباسهايت را پاك كن.

وَ ٱلرُّجۡزَ فَٱهۡجُرۡ

و از اضطراب و ترديد دورى نما.

وَ لَا تَمۡنُن تَسۡتَكۡثِرُ

و منت منه حال آنكه عملت را زياد گمان مى‌كنى.

وَ لِرَبِّكَ فَٱصۡبِرۡ

و براى پروردگارت خويشتن دار باش.

فَإِذَا نُقِرَ فِي ٱلنَّاقُورِ

پس چون در ناقور كوبيده شود.

فَذَٰلِكَ يَوۡمَئِذٖ يَوۡمٌ عَسِيرٌ

آن در آن روز، روز سختى است.

عَلَى ٱلۡكَٰفِرِينَ غَيۡرُ يَسِيرٖ

بر كافران دشوار و ناآسان است.

ذَرۡنِي وَ مَنۡ خَلَقۡتُ وَحِيدٗا

بگذار مرا با كسى كه به تنهايى او را آفريده‌ام.

وَ جَعَلۡتُ لَهُۥ مَالٗا مَّمۡدُودٗا

و براى او مال زيادى قرار داده‌ام.

وَ بَنِينَ شُهُودٗا

و پسران حاضر.

وَ مَهَّدتُّ لَهُۥ تَمۡهِيدٗا

و براى او معيشت كامل آماده كرده‌ام.

ثُمَّ يَطۡمَعُ أَنۡ أَزِيدَ

سپس طمع دارد كه زياد كنم.

كَلَّآ إِنَّهُۥ كَانَ لِأٓيَٰتِنَا عَنِيدٗا

نه، او بآيات ما عنود است.

سَأُرۡهِقُهُۥ صَعُودًا

حتما او را به گردنه سختى بالا مى‌برم.

إِنَّهُۥ فَكَّرَ وَ قَدَّرَ

او فكر كرد، فكرش اندازه گيرى نمود.

فَقُتِلَ كَيۡفَ قَدَّرَ

بميرد چطور چنان اندازه گيرى كرد؟!

ثُمَّ قُتِلَ كَيۡفَ قَدَّرَ

سپس بميرد چطور چنان اندازه‌گيرى كرد.

ثُمَّ نَظَرَ

سپس نگاه كرد.

ثُمَّ عَبَسَ وَ بَسَرَ

سپس قيافه درهم كشيد و اظهار كراهت كرد.

ثُمَّ أَدۡبَرَ وَ ٱسۡتَكۡبَرَ

سپس اعراض كرد و خود بزرگ بينى نمود.

فَقَالَ إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا سِحۡرٞ يُؤۡثَرُ

و گفت. نيست اين مگر سحرى كه از ديگران نقل مى‌شود.

إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا قَوۡلُ ٱلۡبَشَرِ

نيست اين مگر سخن بشر.

سَأُصۡلِيهِ سَقَرَ

حتما او را داخل مى‌كنم به سقر.

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا سَقَرُ

و چه ميدانى سقر چيست؟

لَا تُبۡقِي وَ لَا تَذَرُ

نه باقى مى‌گذارد و نه ترك مى‌كند.

لَوَّاحَةٞ لِّلۡبَشَرِ

تغيير دهنده بشره‌هاست.

عَلَيۡهَا تِسۡعَةَ عَشَرَ

بر آن نوزده نفر مأمورند.

وَ مَا جَعَلۡنَآ أَصۡحَٰبَ ٱلنَّارِ إِلَّا مَلَٰٓئِكَةٗ وَ مَا جَعَلۡنَا عِدَّتَهُمۡ إِلَّا فِتۡنَةٗ لِّلَّذِينَ كَفَرُواْ لِيَسۡتَيۡقِنَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ وَ يَزۡدَادَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِيمَٰنٗا وَ لَا يَرۡتَابَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ وَ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ وَ لِيَقُولَ ٱلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِم مَّرَضٞ وَ ٱلۡكَٰفِرُونَ مَاذَآ أَرَادَ ٱللَّهُ بِهَٰذَا مَثَلٗا كَذَٰلِكَ يُضِلُّ ٱللَّهُ مَن يَشَآءُ وَ يَهۡدِي مَن يَشَآءُ وَ مَا يَعۡلَمُ جُنُودَ رَبِّكَ إِلَّا هُوَ وَ مَا هِيَ إِلَّا ذِكۡرَىٰ لِلۡبَشَرِ

قرار نداده‌ايم مأموران آتش را مگر ملائكه و قرار نداده‌ايم عده آنها را مگر امتحان براى آنان كه كافر شده‌اند، تا اهل كتاب يقين نمايند و اهل ايمان، ايمان خويش را زياد كنند، و اهل كتاب و مؤمنان شك ننمايند و آنان كه مريض القلب اندو كفار بگويند: خدا با اين وصف چه چيز اراده كرده است، خدا اين چنين گمراه مى‌كند كسى را كه اراده كند، و هدايت مى‌كند كسى را كه اراده نمايد، لشكرهاى پروردگارت را جز او نمى‌داند، اين عدد نيست مگر تذكر براى بشر.

كَلَّا وَ ٱلۡقَمَرِ

نه، قسم به ماه.

وَ ٱلَّيۡلِ إِذۡ أَدۡبَرَ

و قسم به شب وقتى كه پشت كند.

وَ ٱلصُّبۡحِ إِذَآ أَسۡفَرَ

و قسم به صبح چون سفيد شود.

إِنَّهَا لَإِحۡدَى ٱلۡكُبَرِ

قرآن يكى از آيات بزرگتر الهى است.

نَذِيرٗا لِّلۡبَشَرِ

انذار است براى بشر.

لِمَن شَآءَ مِنكُمۡ أَن يَتَقَدَّمَ أَوۡ يَتَأَخَّرَ

براى كسى كه مى‌خواهد در ايمان و عمل پيش افتد يا پس ماند.

كُلُّ نَفۡسِۢ بِمَا كَسَبَتۡ رَهِينَةٌ

هر كس در مقابل آنچه كرده گرو است:

إِلَّآ أَصۡحَٰبَ ٱلۡيَمِينِ

مگر اصحاب يمين.

فِي جَنَّٰتٖ يَتَسَآءَلُونَ

آنها در بهشتها هستند و از هم سؤال مى‌كنند.

عَنِ ٱلۡمُجۡرِمِينَ

از حال مجرمان.

مَا سَلَكَكُمۡ فِي سَقَرَ

چه چيز شما را به جهنم داخل كرد؟!

قَالُواْ لَمۡ نَكُ مِنَ ٱلۡمُصَلِّينَ

گويند: ما از نماز گزاران نبوديم.

وَ لَمۡ نَكُ نُطۡعِمُ ٱلۡمِسۡكِينَ

فقير را اطعام نمى‌كرديم.

وَ كُنَّا نَخُوضُ مَعَ ٱلۡخَآئِضِينَ

با اهل باطل وارد مى‌شديم.

وَ كُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوۡمِ ٱلدِّينِ

روز جزا را تكذيب مى‌كرديم.

حَتَّىٰٓ أَتَىٰنَا ٱلۡيَقِينُ

تا مرگ بر ما آمد.

فَمَا تَنفَعُهُمۡ شَفَٰعَةُ ٱلشَّٰفِعِينَ

پس شفاعت شافعان نفعشان ندهد.

فَمَا لَهُمۡ عَنِ ٱلتَّذۡكِرَةِ مُعۡرِضِينَ

آنها را چه شده كه از قرآن در حال اعراض هستند.

كَأَنَّهُمۡ حُمُرٞ مُّسۡتَنفِرَةٞ

گويى خران رم كرده‌اند.

فَرَّتۡ مِن قَسۡوَرَةِۢ

كه از شيرى گريخته است.

بَلۡ يُرِيدُ كُلُّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ أَن يُؤۡتَىٰ صُحُفٗا مُّنَشَّرَةٗ

بلكه هر كس از آنها مى‌خواهد نامه‌هاى گسترده و باز شده داده شود.

كَلَّا بَل لَّا يَخَافُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ

نه، بلكه از آخرت نمى‌ترسند.

كَلَّآ إِنَّهُۥ تَذۡكِرَةٞ

نه، آيات قرآن موعظه است.

فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ

هر كه بخواهد از آن پند گيرد.

وَ مَا يَذۡكُرُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ هُوَ أَهۡلُ ٱلتَّقۡوَىٰ وَ أَهۡلُ ٱلۡمَغۡفِرَةِ

و پند نمى‌گيرند مگر آنكه خدا بخواهد، خدا اهل تقوى و اهل آمرزش است.