بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡمُدَّثِّرُ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ اى‌جامه برخود پوشيده!

قُمۡ فَأَنذِرۡ

برخيز و بيم ده،

وَ رَبَّكَ فَكَبِّرۡ

و پروردگارت را بزرگ‌دار،

وَ ثِيَابَكَ فَطَهِّرۡ

و جامه‌ات را پاك كن،

وَ ٱلرُّجۡزَ فَٱهۡجُرۡ

و از پليدى دور شو

وَ لَا تَمۡنُن تَسۡتَكۡثِرُ

و [احسانت را بر ديگران‌] در حالى كه [آن را] بزرگ و فراوان بينى منت مگذار،

وَ لِرَبِّكَ فَٱصۡبِرۡ

و [بر آزار دشمنان‌] براى پروردگارت شكيبايى ورز.

فَإِذَا نُقِرَ فِي ٱلنَّاقُورِ

پس زمانى كه در صور دميده شود،

فَذَٰلِكَ يَوۡمَئِذٖ يَوۡمٌ عَسِيرٌ

آن روز، روز بسيار سختى است،

عَلَى ٱلۡكَٰفِرِينَ غَيۡرُ يَسِيرٖ

بر كافران آسان نيست،

ذَرۡنِي وَ مَنۡ خَلَقۡتُ وَحِيدٗا

مرا با كسى كه او را به تنهايى آفريدم واگذار،

وَ جَعَلۡتُ لَهُۥ مَالٗا مَّمۡدُودٗا

و برايش ثروت گسترده و فراوان قرار دادم،

وَ بَنِينَ شُهُودٗا

و فرزندانى كه نزدش حاضرند

وَ مَهَّدتُّ لَهُۥ تَمۡهِيدٗا

و نعمت ها [ى مادى و وسايل زندگى‌] را به طور كامل براى او فراهم آوردم،

ثُمَّ يَطۡمَعُ أَنۡ أَزِيدَ

باز هم طمع دارد كه بيفزايم.

كَلَّآ إِنَّهُۥ كَانَ لِأٓيَٰتِنَا عَنِيدٗا

اين چنين نيست؛ زيرا او همواره به آيات ما دشمنى مى‌ورزد،

سَأُرۡهِقُهُۥ صَعُودًا

به زودى او را به بالا رفتن از گردنه عذابى بسيار سخت مجبور مى‌كنم.

إِنَّهُۥ فَكَّرَ وَ قَدَّرَ

او [براى باطل كردن دعوت قرآن‌] انديشيد و [آن را] سنجيد؛

فَقُتِلَ كَيۡفَ قَدَّرَ

پس مرگ بر او باد، چگونه سنجيد؟

ثُمَّ قُتِلَ كَيۡفَ قَدَّرَ

باز هم مرگ بر او باد، چگونه سنجيد؟

ثُمَّ نَظَرَ

آن گاه نظر كرد،

ثُمَّ عَبَسَ وَ بَسَرَ

سپس چهره درهم كشيد و قيافه نفرت‌آميز به خود گرفت،

ثُمَّ أَدۡبَرَ وَ ٱسۡتَكۡبَرَ

آن گاه [از قرآن‌] روى گردانيد و تكبر ورزيد؛

فَقَالَ إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا سِحۡرٞ يُؤۡثَرُ

پس گفت: اين قرآن جز جادويى كه از جادوگران پيشين حكايت شده چيزى نيست،

إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا قَوۡلُ ٱلۡبَشَرِ

اين جز سخن بشر نمى‌باشد.

سَأُصۡلِيهِ سَقَرَ

به زودى او را در سقر درآورم

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا سَقَرُ

و تو چه مى‌دانى سقر چيست؟

لَا تُبۡقِي وَ لَا تَذَرُ

[آتشى است كه‌] نه چيزى را باقى مى‌گذارد و نه رها مى‌كند؛

لَوَّاحَةٞ لِّلۡبَشَرِ

پوست بدن را [همه جانبه‌] دگرگون مى‌كند؛

عَلَيۡهَا تِسۡعَةَ عَشَرَ

بر آن نوزده نفر [موكل‌] گمارده‌اند

وَ مَا جَعَلۡنَآ أَصۡحَٰبَ ٱلنَّارِ إِلَّا مَلَٰٓئِكَةٗ وَ مَا جَعَلۡنَا عِدَّتَهُمۡ إِلَّا فِتۡنَةٗ لِّلَّذِينَ كَفَرُواْ لِيَسۡتَيۡقِنَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ وَ يَزۡدَادَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِيمَٰنٗا وَ لَا يَرۡتَابَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ وَ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ وَ لِيَقُولَ ٱلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِم مَّرَضٞ وَ ٱلۡكَٰفِرُونَ مَاذَآ أَرَادَ ٱللَّهُ بِهَٰذَا مَثَلٗا كَذَٰلِكَ يُضِلُّ ٱللَّهُ مَن يَشَآءُ وَ يَهۡدِي مَن يَشَآءُ وَ مَا يَعۡلَمُ جُنُودَ رَبِّكَ إِلَّا هُوَ وَ مَا هِيَ إِلَّا ذِكۡرَىٰ لِلۡبَشَرِ

و ما موكلان آتش را جز فرشتگان قرار نداده‌ايم، و شماره آنان را جز آزمايشى براى كافران مقرر نكرده‌ايم تا اهل كتاب [به خاطر هماهنگى قرآن با كتابشان‌] يقين پيدا كنند و بر ايمان مؤمنان بيفزايد، و اهل كتاب و مؤمنان [در حقانيت قرآن‌] ترديد نكنند، و تا بيماردلان و كافران بگويند: خدا از توصيف گماشتگان آتش به نوزده نفر چه هدفى دارد؟ اين‌گونه خدا هر كه را بخواهد [پس از بيان حقيقت‌] گمراه مى‌كند و هر كه را بخواهد هدايت مى‌نمايد، و سپاهيان پروردگارت را جز خود او كسى نمى‌داند، و اين قرآن فقط مايه تذكر و پند براى بشر است.

كَلَّا وَ ٱلۡقَمَرِ

اين چنين نيست [كه كافران مى‌پندارند كه اين حقايق افسانه است،] سوگند به ماه

وَ ٱلَّيۡلِ إِذۡ أَدۡبَرَ

[و] سوگند به شب هنگامى كه پشت مى‌كند

وَ ٱلصُّبۡحِ إِذَآ أَسۡفَرَ

و سوگند به صبح زمانى كه از پرده سياه شب درآيد و رخ نمايد

إِنَّهَا لَإِحۡدَى ٱلۡكُبَرِ

كه بى‌ترديد اين [قرآن‌] از بزرگ‌ترين پديده‌هاست؛

نَذِيرٗا لِّلۡبَشَرِ

هشدار دهنده به بشر است،

لِمَن شَآءَ مِنكُمۡ أَن يَتَقَدَّمَ أَوۡ يَتَأَخَّرَ

براى هر كس از شما كه بخواهد [به وسيله ايمان، طاعت و انجام كار خير] پيشى جويد يا [به سبب كفر، طغيان و گناه‌] پس ماند؛

كُلُّ نَفۡسِۢ بِمَا كَسَبَتۡ رَهِينَةٌ

هر كسى در گرو دست‌آورده‌هاى خويش است،

إِلَّآ أَصۡحَٰبَ ٱلۡيَمِينِ

مگر سعادتمندان

فِي جَنَّٰتٖ يَتَسَآءَلُونَ

كه در بهشت‌ها از يكديگر مى‌پرسند

عَنِ ٱلۡمُجۡرِمِينَ

از روز و حال گنهكاران،

مَا سَلَكَكُمۡ فِي سَقَرَ

[به آنان رو كرده‌] مى‌گويند: چه چيز شما را به دوزخ وارد كرد؟

قَالُواْ لَمۡ نَكُ مِنَ ٱلۡمُصَلِّينَ

مى‌گويند: ما از نمازگزاران نبوديم

وَ لَمۡ نَكُ نُطۡعِمُ ٱلۡمِسۡكِينَ

و به تهيدستان و نيازمندان طعام نمى‌داديم

وَ كُنَّا نَخُوضُ مَعَ ٱلۡخَآئِضِينَ

و با فرورفتگان [در گفتار و كردار باطل‌] فرومى‌رفتيم،

وَ كُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوۡمِ ٱلدِّينِ

و همواره روز جزا را انكار مى‌كرديم

حَتَّىٰٓ أَتَىٰنَا ٱلۡيَقِينُ

تا آنكه مرگ ما فرا رسيد.

فَمَا تَنفَعُهُمۡ شَفَٰعَةُ ٱلشَّٰفِعِينَ

پس آنان را شفاعت شفيعان سودى نمى‌دهد؛

فَمَا لَهُمۡ عَنِ ٱلتَّذۡكِرَةِ مُعۡرِضِينَ

آنان را چه شده كه از تذكر و هشدار روى گردانند؟

كَأَنَّهُمۡ حُمُرٞ مُّسۡتَنفِرَةٞ

گويى گورخرانى وحشى و رميده‌اند

فَرَّتۡ مِن قَسۡوَرَةِۢ

كه از [چنگال‌] شيرى گريخته‌اند؛

بَلۡ يُرِيدُ كُلُّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ أَن يُؤۡتَىٰ صُحُفٗا مُّنَشَّرَةٗ

بلكه هر كدام از آنان توقع دارد نامه‌هايى سرگشاده [از سوى خدا] دريافت دارد!

كَلَّا بَل لَّا يَخَافُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ

اين چنين نيست [كه علت فرارشان از دين براى دريافت نكردن نامه باشد] بلكه [فرارشان براى اين است كه‌] از آخرت نمى‌ترسند؛

كَلَّآ إِنَّهُۥ تَذۡكِرَةٞ

اين چنين نيست [كه نامه سرگشاده‌اى از سوى ما به آنان رسد]، بلكه بى‌ترديد اين قرآن تذكر و هشدارى است [كه براى جهانيان كافى است.]

فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ

پس هركه بخواهد از آن پند گيرد،

وَ مَا يَذۡكُرُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ هُوَ أَهۡلُ ٱلتَّقۡوَىٰ وَ أَهۡلُ ٱلۡمَغۡفِرَةِ

و از آن پند نمى‌گيرند مگر آنكه خدا بخواهد، او سزاوار است كه از وى پروا كنند، و سزاوار است كه به آمرزشش اميد بندند.