بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡمُدَّثِّرُ

به نام خداى گسترده مهر مهرورز؛ اى جامه خواب به خود پيچيده!

قُمۡ فَأَنذِرۡ

برخيز و هشدار ده،

وَ رَبَّكَ فَكَبِّرۡ

و پروردگارت را بزرگ شمار،

وَ ثِيَابَكَ فَطَهِّرۡ

و لباست را پاك كن،

وَ ٱلرُّجۡزَ فَٱهۡجُرۡ

و از پليدى دورى كن،

وَ لَا تَمۡنُن تَسۡتَكۡثِرُ

و منت مگذار در حالى كه فزونى مى‌طلبى،

وَ لِرَبِّكَ فَٱصۡبِرۡ

و بخاطر پروردگارت شكيبا باش.

فَإِذَا نُقِرَ فِي ٱلنَّاقُورِ

و هنگامى كه در شيپور دميده شود،

فَذَٰلِكَ يَوۡمَئِذٖ يَوۡمٌ عَسِيرٌ

و آن، در آن روز، روزى سخت است،

عَلَى ٱلۡكَٰفِرِينَ غَيۡرُ يَسِيرٖ

كه بر كافران غير آسان است!

ذَرۡنِي وَ مَنۡ خَلَقۡتُ وَحِيدٗا

مرا باكسى كه (او را) به تنهايى آفريده‌ام واگذار!

وَ جَعَلۡتُ لَهُۥ مَالٗا مَّمۡدُودٗا

و براى او مال گسترده‌اى قرار دادم،

وَ بَنِينَ شُهُودٗا

و پسرانى شاهد (و حاضر به خدمت)،

وَ مَهَّدتُّ لَهُۥ تَمۡهِيدٗا

و براى او (وسايل زندگى را) كاملا آماده كردم.

ثُمَّ يَطۡمَعُ أَنۡ أَزِيدَ

سپس طمع ورزيد كه بيفزايم.

كَلَّآ إِنَّهُۥ كَانَ لِأٓيَٰتِنَا عَنِيدٗا

هرگز چنين نيست؛ [چرا] كه او نسبت به (آيات و) نشانه‌هاى ما ستيزه‌گر بود.

سَأُرۡهِقُهُۥ صَعُودًا

بزودى اورا به بالا رفتن (از گردنه عذاب) وا مى‌دارم.

إِنَّهُۥ فَكَّرَ وَ قَدَّرَ

[چرا] كه او تفكر كرد و (نقشه را) معين نمود.

فَقُتِلَ كَيۡفَ قَدَّرَ

پس كشته باد! كه چگونه معين كرد؟!

ثُمَّ قُتِلَ كَيۡفَ قَدَّرَ

سپس كشته باد! كه چگونه معين نمود؟!

ثُمَّ نَظَرَ

سپس نظر كرد،

ثُمَّ عَبَسَ وَ بَسَرَ

سپس چهره در هم كشيد و با ترشرويى شتاب كرد؛

ثُمَّ أَدۡبَرَ وَ ٱسۡتَكۡبَرَ

سپس پشت كرد و تكبر ورزيد،

فَقَالَ إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا سِحۡرٞ يُؤۡثَرُ

و گفت:« اين (قرآن) جز سحرى حكايت شده نيست.

إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا قَوۡلُ ٱلۡبَشَرِ

اين جز گفتار بشر نيست. »

سَأُصۡلِيهِ سَقَرَ

بزودى او را به دوزخ آزار دهنده وارد مى‌كنم (و مى‌سوزانم)!

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا سَقَرُ

و چه چيز تورا آگاه كرد كه« دوزخ آزار دهنده »چيست؟!

لَا تُبۡقِي وَ لَا تَذَرُ

(دوزخى) كه نه باقى مى‌گذارد و نه رها مى‌سازد.

لَوَّاحَةٞ لِّلۡبَشَرِ

كه (آن دوزخ) سوزاننده و تغيير دهنده (رنگ) پوست‌هاست.

عَلَيۡهَا تِسۡعَةَ عَشَرَ

كه نوزده (فرشته) برآن (گماشته) است.

وَ مَا جَعَلۡنَآ أَصۡحَٰبَ ٱلنَّارِ إِلَّا مَلَٰٓئِكَةٗ وَ مَا جَعَلۡنَا عِدَّتَهُمۡ إِلَّا فِتۡنَةٗ لِّلَّذِينَ كَفَرُواْ لِيَسۡتَيۡقِنَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ وَ يَزۡدَادَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِيمَٰنٗا وَ لَا يَرۡتَابَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ وَ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ وَ لِيَقُولَ ٱلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِم مَّرَضٞ وَ ٱلۡكَٰفِرُونَ مَاذَآ أَرَادَ ٱللَّهُ بِهَٰذَا مَثَلٗا كَذَٰلِكَ يُضِلُّ ٱللَّهُ مَن يَشَآءُ وَ يَهۡدِي مَن يَشَآءُ وَ مَا يَعۡلَمُ جُنُودَ رَبِّكَ إِلَّا هُوَ وَ مَا هِيَ إِلَّا ذِكۡرَىٰ لِلۡبَشَرِ

و (مأموران) اهل آتش را جز فرشتگان قرار نداديم، و تعداد آنان را جز آزمايشى براى كسانى كه كفر ورزيدند قرار نداديم، تا كسانى كه به آنان كتاب داده شده يقين كنند و بر ايمان كسانى كه ايمان آوردند بيفزايد، و كسانى كه به آنان كتاب داده شده و مؤمنان ترديد نكنند، و براى اينكه كسانى كه در دل‌هايشان [نوعى‌] بيمارى است و كافران بگويند:« خدا از اين مثل چه اراده كرده است؟! »اينگونه خدا هر كس را بخواهد (بخاطر اعمالش) در گمراهى وا مى‌نهد، و هر كس را (شايسته بداند و) بخواهد راهنمايى مى‌كند. و (تعداد) لشكريان پروردگارت را جز او نمى‌داند و اين جز يادآورى براى بشر نيست.

كَلَّا وَ ٱلۡقَمَرِ

هرگز چنين نيست، (كه تصور مى‌كنند،) سوگند به ماه!

وَ ٱلَّيۡلِ إِذۡ أَدۡبَرَ

و سوگند به شب، هنگامى كه پشت كند!

وَ ٱلصُّبۡحِ إِذَآ أَسۡفَرَ

و سوگند به صبح، هنگامى كه روشن شود!

إِنَّهَا لَإِحۡدَى ٱلۡكُبَرِ

قطعا آن (دوزخ) يكى از (نشانه‌هاى) بزرگ است.

نَذِيرٗا لِّلۡبَشَرِ

در حالى كه هشدار گرى براى بشر است.

لِمَن شَآءَ مِنكُمۡ أَن يَتَقَدَّمَ أَوۡ يَتَأَخَّرَ

براى هر كس از شما كه بخواهد پيشرو باشد يا واپس ماند.

كُلُّ نَفۡسِۢ بِمَا كَسَبَتۡ رَهِينَةٌ

هر شخصى در گرو دستاورد (خويش) است.

إِلَّآ أَصۡحَٰبَ ٱلۡيَمِينِ

مگر ياران خجسته (دست راست)،

فِي جَنَّٰتٖ يَتَسَآءَلُونَ

كه در بوستان‌هاى (بهشتى) پرسش مى‌كند،

عَنِ ٱلۡمُجۡرِمِينَ

از خلافكاران:

مَا سَلَكَكُمۡ فِي سَقَرَ

« چه چيز شما را به دوزخ آزار دهنده وارد ساخت؟! »

قَالُواْ لَمۡ نَكُ مِنَ ٱلۡمُصَلِّينَ

مى‌گويند:« از نمازگزاران نبوده‌ايم،

وَ لَمۡ نَكُ نُطۡعِمُ ٱلۡمِسۡكِينَ

و هرگز به بينوايان غذا نمى‌داديم،

وَ كُنَّا نَخُوضُ مَعَ ٱلۡخَآئِضِينَ

و پيوسته با فرورفتگان (در باطل) فرو مى‌رفتيم،

وَ كُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوۡمِ ٱلدِّينِ

و همواره روز جزا را تكذيب مى‌كرديم،

حَتَّىٰٓ أَتَىٰنَا ٱلۡيَقِينُ

تا اينكه يقين (به مرگ) به سراغ ما آمد. »

فَمَا تَنفَعُهُمۡ شَفَٰعَةُ ٱلشَّٰفِعِينَ

پس شفاعت شفاعت كنندگان براى آنان سودى نخواهد داشت.

فَمَا لَهُمۡ عَنِ ٱلتَّذۡكِرَةِ مُعۡرِضِينَ

و آنان را چه شده كه از ياد آورى (قرآن) رويگردانند؟!

كَأَنَّهُمۡ حُمُرٞ مُّسۡتَنفِرَةٞ

چنانكه گويى كه آنان گور خرانى رميده‌اند،

فَرَّتۡ مِن قَسۡوَرَةِۢ

كه از (مقابل) شيرى فرار كرده‌اند!

بَلۡ يُرِيدُ كُلُّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ أَن يُؤۡتَىٰ صُحُفٗا مُّنَشَّرَةٗ

بلكه هر مردى از آنان مى‌خواهد كه كتابى گشاده (به او) داده شود.

كَلَّا بَل لَّا يَخَافُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ

هرگز چنين نيست (كه آنان مى‌گويند،) بلكه از آخرت نمى‌ترسيد.

كَلَّآ إِنَّهُۥ تَذۡكِرَةٞ

هرگز چنين نيست (كه آنها مى‌گويند،) در واقع آن (قرآن) ياد آورى است.

فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ

و هر كس بخواهد آن (قرآن) را ياد كند؛

وَ مَا يَذۡكُرُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ هُوَ أَهۡلُ ٱلتَّقۡوَىٰ وَ أَهۡلُ ٱلۡمَغۡفِرَةِ

و يادآور نمى‌شوند مگر اينكه خدا بخواهد؛ كه او اهل پارسايى (و خود نگهدارى) و اهل آمرزش است.