بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ تَبَّتْ يَدا أَبِي لَهَبٍ وَ تَبَّ

به نام خداى رحمان و رحيم.؛ بريده باد دو دست ابى لهب (مرگ بر او باد).

ما أَغْنيٰ عَنْهُ مالُهُ وَ ما كَسَبَ

مال وى و آنچه را به دست آورده دردى را از او دوا نكرد.

سَيَصْليٰ ناراً ذاتَ لَهَبٍ

به زودى وارد آتشى شعله‌ور شود.

وَ امْرَأَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ

با زنش كه باركش هيزم است.

فِي جِيدِها حَبْلٌ مِنْ مَسَدٍ

و طنابى تابيده (از ليف خرما) به گردن دارد.