بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَيْلٌ لِلْمُطَفِّفِينَ

به نام خداوند رحمان و رحيم.؛ واى بر كم‌فروشان.

الَّذِينَ إِذَا اكْتالُوا عَلَي النَّاسِ يَسْتَوْفُونَ

كسانى كه وقتى از مردم پيمانه مى‌گيرند تمام مى‌گيرند.

وَ إِذا كالُوهُمْ أَوْ وَزَنُوهُمْ يُخْسِرُونَ

و چون پيمانه به مردم دهند يا براى ايشان وزن كنند بكاهند.

أَ لا يَظُنُّ أُولئِكَ أَنَّهُمْ مَبْعُوثُونَ

آيا آنها نمى‌دانند كه در روزى بس بزرگ مبعوث خواهند شد.

لِيَوْمٍ عَظِيمٍ

آيا آنها نمى‌دانند كه در روزى بس بزرگ مبعوث خواهند شد.

يَوْمَ يَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعالَمِينَ

روزى كه مردم به فرمان پروردگار جهانيان مى‌ايستند.

كَلاَّ إِنَّ كِتابَ الفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٍ

در آن روز همه يك جور سرنوشت ندارند بلكه نامه بدكاران در سجين است.

وَ ما أَدْراكَ ما سِجِّينٌ

و تو چه دانى كه سجين چيست؟.

كِتابٌ مَرْقُومٌ

كتابى است نوشته شده.

وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِلْمُكَذِّبِينَ

در آن روز واى بر تكذيب‌گران.

الَّذِينَ يُكَذِّبُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ

همانها كه روز جزا را تكذيب مى‌كنند.

وَ ما يُكَذِّبُ بِهِ إِلَّا كُلُّ مُعْتَدٍ أَثِيمٍ

و جز ستمگر گنه‌كار آن را تكذيب نكند.

إِذا تُتْليٰ عَلَيْهِ آياتُنا قالَ أَساطِيرُ الْأَوَّلِينَ

و چون آيات ما را بر او بخوانند گويد افسانه‌هاى گذشتگان است.

كَلاَّ بَلْ رانَ عَليٰ قُلُوبِهِمْ ما كانُوا يَكْسِبُونَ

نه، اين حرفها بهانه است، علت اصلى تكذيبشان اين است كه در اثر اعمال زشتشان دلهايشان زنگار بسته.

كَلاَّ إِنَّهُمْ عَنْ رَبِّهِمْ يَوْمَئِذٍ لَمَحْجُوبُونَ

نه، چنين كسانى با نيكان سرنوشت مشتركى ندارند اينان آن روز از قرب پروردگارشان دورند.

ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصالُوا الْجَحِيمِ

آن گاه وارد جهنم شوند.

ثُمَّ يُقالُ هٰذَا الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ

سپس به ايشان گفته شود كه اين همان چيزى است كه آن را تكذيب مى‌كرديد.

كَلاَّ إِنَّ كِتابَ الْأَبْرارِ لَفِي عِلِّيِّينَ

نه، نامه نيكان در عليين است.

وَ ما أَدْراكَ ما عِلِّيُّونَ

و تو چه دانى كه عليين چيست؟.

كِتابٌ مَرْقُومٌ

كتابى است نوشته شده.

يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ

كه مقربان شاهد آنند.

إِنَّ الْأَبْرارَ لَفِي نَعِيمٍ

محققا ابرار غرق در نعمتند.

عَلَي الْأَرائِكِ يَنْظُرُونَ

بر اريكه‌ها تكيه زده تماشا مى‌كنند.

تَعْرِفُ فِي وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِيمِ

در سيمايشان طراوت تنعم مشاهده مى‌شود.

يُسْقَوْنَ مِنْ رَحِيقٍ مَخْتُومٍ

از شراب بى‌غش و صافى به ايشان مى‌نوشانند.

خِتامُهُ مِسْكٌ وَ فِي ذٰلِكَ فَلْيَتَنافَسِ الْمُتَنافِسُونَ

شرابى كه مهر و مومش مشك است و شايسته است كه مردم نسبت به چنين زندگى مسابقه بگذارند.

وَ مِزاجُهُ مِنْ تَسْنِيمٍ

شرابى كه ممزوج با چشمه تسنيم است.

عَيْناً يَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ

منظور چشمه‌اى است خاص مقربين كه جز از آن نمى‌نوشند.

إِنَّ الَّذِينَ أَجْرَمُوا كانُوا مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا يَضْحَكُونَ

امروز مجرمين همواره به كسانى كه ايمان آورده‌اند مى‌خندند.

وَ إِذا مَرُّوا بِهِمْ يَتَغامَزُونَ

و وقتى به آنان برمى‌خورند با اشاره چشم به استهزاى ايشان مى‌پردازند.

وَ إِذَا انْقَلَبُوا إِليٰ أَهْلِهِمُ انْقَلَبُوا فَكِهِينَ

و چون به همفكران خود مى‌رسند خوشحالانه برمى‌خورند.

وَ إِذا رَأَوْهُمْ قالُوا إِنَّ هٰؤُلاءِ لَضالُّونَ

و چون به مؤمنين برمى‌خورند به يكديگر مى‌گويند اينها گمراهانند.

وَ ما أُرْسِلُوا عَلَيْهِمْ حافِظِينَ

و خداى تعالى اين مجرمين را نگهبان و مسئول مؤمنين نكرده.

فَالْيَوْمَ الَّذِينَ آمَنُوا مِنَ الْكُفَّارِ يَضْحَكُونَ

و چون در دنيا چنين بودند امروز مؤمنين به كفار مى‌خندند.

عَلَي الْأَرائِكِ يَنْظُرُونَ

و بر اريكه‌هاى خود تكيه زده تماشا مى‌كنند.

هَلْ ثُوِّبَ الْكُفَّارُ ما كانُوا يَفْعَلُونَ

ببينند آيا كفار در برابر كرده‌هايشان چه جزايى مى‌بينند.