بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَيْلٌ لِلْمُطَفِّفِينَ

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر؛ واى بر كم‌فروشان!

الَّذِينَ إِذَا اكْتالُوا عَلَي النَّاسِ يَسْتَوْفُونَ

آنان كه وقتى براى خود پيمانه مى‌كنند، حق خود را بطور كامل مى‌گيرند؛

وَ إِذا كالُوهُمْ أَوْ وَزَنُوهُمْ يُخْسِرُونَ

اما هنگامى كه مى‌خواهند براى ديگران پيمانه يا وزن كنند، كم مى‌گذارند!

أَ لا يَظُنُّ أُولئِكَ أَنَّهُمْ مَبْعُوثُونَ

آيا آنها گمان نمى‌كنند كه برانگيخته مى‌شوند،

لِيَوْمٍ عَظِيمٍ

در روزى بزرگ؛

يَوْمَ يَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعالَمِينَ

روزى كه مردم در پيشگاه پروردگار جهانيان مى‌ايستند.

كَلاَّ إِنَّ كِتابَ الفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٍ

چنين نيست كه آنها (درباره قيامت) مى‌پندارند، به يقين نامه اعمال بدكاران در «سجين» است!

وَ ما أَدْراكَ ما سِجِّينٌ

تو چه مى‌دانى «سجين» چيست؟

كِتابٌ مَرْقُومٌ

نامه‌اى است رقم زده شده و سرنوشتى است حتمى!

وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِلْمُكَذِّبِينَ

واى در آن روز بر تكذيب‌كنندگان!

الَّذِينَ يُكَذِّبُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ

همانها كه روز جزا را انكار مى‌كنند.

وَ ما يُكَذِّبُ بِهِ إِلَّا كُلُّ مُعْتَدٍ أَثِيمٍ

تنها كسى آن را انكار مى‌كند كه متجاوز و گنهكار است!

إِذا تُتْليٰ عَلَيْهِ آياتُنا قالَ أَساطِيرُ الْأَوَّلِينَ

(همان كسى كه) وقتى آيات ما بر او خوانده مى‌شود مى‌گويد: «اين افسانه‌هاى پيشينيان است!»

كَلاَّ بَلْ رانَ عَليٰ قُلُوبِهِمْ ما كانُوا يَكْسِبُونَ

چنين نيست كه آنها مى‌پندارند، بلكه اعمالشان چون زنگارى بر دلهايشان نشسته است!

كَلاَّ إِنَّهُمْ عَنْ رَبِّهِمْ يَوْمَئِذٍ لَمَحْجُوبُونَ

چنين نيست كه مى‌پندارند، بلكه آنها در آن روز از پروردگارشان محجوبند!

ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصالُوا الْجَحِيمِ

سپس آنها به يقين وارد دوزخ مى‌شوند!

ثُمَّ يُقالُ هٰذَا الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ

بعد به آنها گفته مى‌شود: «اين همان چيزى است كه آن را انكار مى‌كرديد!»

كَلاَّ إِنَّ كِتابَ الْأَبْرارِ لَفِي عِلِّيِّينَ

چنان نيست كه آنها (درباره معاد) مى‌پندارند، بلكه نامه اعمال نيكان در «عليين» است!

وَ ما أَدْراكَ ما عِلِّيُّونَ

و تو چه مى‌دانى «عليين» چيست!

كِتابٌ مَرْقُومٌ

نامه‌اى است رقم‌خورده و سرنوشتى است قطعى،

يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ

كه مقربان شاهد آنند!

إِنَّ الْأَبْرارَ لَفِي نَعِيمٍ

مسلما نيكان در انواع نعمت‌اند:

عَلَي الْأَرائِكِ يَنْظُرُونَ

بر تختهاى زيباى بهشتى تكيه كرده و (به زيباييهاى بهشت) مى‌نگرند!

تَعْرِفُ فِي وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِيمِ

در چهره‌هايشان طراوت و نشاط نعمت را مى‌بينى و مى‌شناسى!

يُسْقَوْنَ مِنْ رَحِيقٍ مَخْتُومٍ

آنها از شراب (طهور) زلال دست‌نخورده و سربسته‌اى سيراب مى‌شوند!

خِتامُهُ مِسْكٌ وَ فِي ذٰلِكَ فَلْيَتَنافَسِ الْمُتَنافِسُونَ

مهرى كه بر آن نهاده شده از مشك است؛ و در اين نعمتهاى بهشتى راغبان بايد بر يكديگر پيشى گيرند!

وَ مِزاجُهُ مِنْ تَسْنِيمٍ

اين شراب (طهور) آميخته با «تسنيم» است،

عَيْناً يَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ

همان چشمه‌اى كه مقربان از آن مى‌نوشند.

إِنَّ الَّذِينَ أَجْرَمُوا كانُوا مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا يَضْحَكُونَ

بدكاران (در دنيا) پيوسته به مؤمنان مى‌خنديدند،

وَ إِذا مَرُّوا بِهِمْ يَتَغامَزُونَ

و هنگامى كه از كنارشان مى‌گذشتند آنان را با اشاره تمسخر مى‌كردند،

وَ إِذَا انْقَلَبُوا إِليٰ أَهْلِهِمُ انْقَلَبُوا فَكِهِينَ

و چون به سوى خانواده خود بازمى‌گشتند مسرور و خندان بودند،

وَ إِذا رَأَوْهُمْ قالُوا إِنَّ هٰؤُلاءِ لَضالُّونَ

و هنگامى كه آنها را مى‌ديدند مى‌گفتند: «اينها گمراهانند!»

وَ ما أُرْسِلُوا عَلَيْهِمْ حافِظِينَ

در حالى كه هرگز مأمور مراقبت و متكفل آنان [مؤمنان‌] نبودند!

فَالْيَوْمَ الَّذِينَ آمَنُوا مِنَ الْكُفَّارِ يَضْحَكُونَ

ولى امروز مؤمنان به كفار مى‌خندند،

عَلَي الْأَرائِكِ يَنْظُرُونَ

در حالى كه بر تختهاى آراسته بهشتى نشسته و (به سرنوشت شوم آنها) مى‌نگرند!

هَلْ ثُوِّبَ الْكُفَّارُ ما كانُوا يَفْعَلُونَ

آيا (با اين حال) كافران پاداش اعمال خود را گرفتند؟!