بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَيۡلٞ لِّلۡمُطَفِّفِينَ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ واى بر كم‌فروشان!

ٱلَّذِينَ إِذَا ٱكۡتَالُواْ عَلَى ٱلنَّاسِ يَسۡتَوۡفُونَ

آنان كه چون از مردم كالايى را با پيمانه و وزن‌مى‌ستانند تمام و كامل مى‌ستانند،

وَ إِذَا كَالُوهُمۡ أَو وَّزَنُوهُمۡ يُخۡسِرُونَ

و چون براى آنان پيمانه و وزن كنند، كم مى‌دهند.

أَلَا يَظُنُّ أُوْلَٰٓئِكَ أَنَّهُم مَّبۡعُوثُونَ

آيا اينان يقين ندارند كه حتما بر انگيخته مى‌شوند؟

لِيَوۡمٍ عَظِيمٖ

براى روزى بزرگ،

يَوۡمَ يَقُومُ ٱلنَّاسُ لِرَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ

روزى كه مردم در برابر پروردگار جهانيان به پا مى‌ايستند.

كَلَّآ إِنَّ كِتَٰبَ ٱلۡفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٖ

اين چنين نيست كه مى‌پندارند [در آن روز] يقينا پرونده بدكاران در سجين است.

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا سِجِّينٞ

و تو چه مى‌دانى كه سجين چيست؟

كِتَٰبٞ مَّرۡقُومٞ

قضا و سرنوشتى حتمى [براى خائنان‌] است.

وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ

واى در آن روز بر تكذيب كنندگان.

ٱلَّذِينَ يُكَذِّبُونَ بِيَوۡمِ ٱلدِّينِ

آنان كه همواره روز جزا را تكذيب مى‌كنند.

وَ مَا يُكَذِّبُ بِهِۦٓ إِلَّا كُلُّ مُعۡتَدٍ أَثِيمٍ

و آن را جز هر متجاوز گناه‌پيشه تكذيب نكند،

إِذَا تُتۡلَىٰ عَلَيۡهِ ءَايَٰتُنَا قَالَ أَسَٰطِيرُ ٱلۡأَوَّلِينَ

[كه‌] هرگاه آيات ما را بر او خوانند مى‌گويد: افسانه‌هاى پيشينيان است.

كَلَّا بَلۡ رَانَ عَلَىٰ قُلُوبِهِم مَّا كَانُواْ يَكۡسِبُونَ

اين چنين نيست كه مى‌گويند، بلكه گناهانى كه همواره مرتكب شده‌اند بر دل‌هايشان چرك و زنگار بسته است [كه حقايق را افسانه مى‌پندارند.]

كَلَّآ إِنَّهُمۡ عَن رَّبِّهِمۡ يَوۡمَئِذٖ لَّمَحۡجُوبُونَ

اين چنين نيست كه آنان مى‌پندارند، بلكه اينان در آن روز از پروردگارشان محجوب‌اند.

ثُمَّ إِنَّهُمۡ لَصَالُواْ ٱلۡجَحِيمِ

سپس آنان بى‌ترديد وارد دوزخ مى‌شوند.

ثُمَّ يُقَالُ هَٰذَا ٱلَّذِي كُنتُم بِهِۦ تُكَذِّبُونَ

[به آنان‌] گويند: اين است آن دوزخى كه همواره تكذيبش مى‌كرديد.

كَلَّآ إِنَّ كِتَٰبَ ٱلۡأَبۡرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ

اين چنين نيست [كه اين سبك مغزان درباره نيكان مى‌پندارند] بلكه پرونده نيكان در عليين است

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا عِلِّيُّونَ

تو چه مى‌دانى عليين چيست؟

كِتَٰبٞ مَّرۡقُومٞ

قضا و سرنوشتى حتمى [براى نيكان‌] است.

يَشۡهَدُهُ ٱلۡمُقَرَّبُونَ

مقربان آن را مشاهده مى‌كنند.

إِنَّ ٱلۡأَبۡرَارَ لَفِي نَعِيمٍ

بى‌ترديد نيكان در نعمتى فراوانند

عَلَى ٱلۡأَرَآئِكِ يَنظُرُونَ

بر تخت‌ها [ى آراسته و پرارزش تكيه زده و مناظر زيباى بهشت را با چشم سر و جمال محبوب را با چشم دل‌] مى‌نگرند.

تَعۡرِفُ فِي وُجُوهِهِمۡ نَضۡرَةَ ٱلنَّعِيمِ

در چهره‌هايشان شادابى و طراوت نعمت را مى‌يابى.

يُسۡقَوۡنَ مِن رَّحِيقٖ مَّخۡتُومٍ

آنان را از باده ناب و طهورى كه سربسته و مهر و موم شده است، مى‌نوشانند.

خِتَٰمُهُۥ مِسۡكٞ وَ فِي ذَٰلِكَ فَلۡيَتَنَافَسِ ٱلۡمُتَنَٰفِسُونَ

مهر و مومش مشك است، و رقابت كنندگان و مسابقه‌گران بايد به سوى اين نعمت ها بر يكديگر پيشى گيرند،

وَ مِزَاجُهُۥ مِن تَسۡنِيمٍ

و [اين باده ناب مهر و موم شده‌] آميخته‌اى از «تسنيم» است

عَيۡنٗا يَشۡرَبُ بِهَا ٱلۡمُقَرَّبُونَ

[آن‌] چشمه‌اى كه همواره مقربان از آن مى‌نوشند.

إِنَّ ٱلَّذِينَ أَجۡرَمُواْ كَانُواْ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ يَضۡحَكُونَ

بدكاران همواره [در دنيا از روى ريشخند و استهزا] به مؤمنان مى‌خنديدند

وَ إِذَا مَرُّواْ بِهِمۡ يَتَغَامَزُونَ

و هنگامى كه بر آنان مى‌گذشتند آنان را با اشاره چشم وابرو به مسخره مى‌گرفتند،

وَ إِذَا ٱنقَلَبُوٓاْ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِمُ ٱنقَلَبُواْ فَكِهِينَ

و چون به خانواده خود بازمى‌گشتند [به سبب تمسخر مؤمنان‌] خوشحال و شادمان باز مى‌گشتند،

وَ إِذَا رَأَوۡهُمۡ قَالُوٓاْ إِنَّ هَٰٓؤُلَآءِ لَضَآلُّونَ

و هنگامى كه مؤمنان را مى‌ديدند، مى‌گفتند: بى‌ترديد اينان گمراه‌اند؛

وَ مَآ أُرۡسِلُواْ عَلَيۡهِمۡ حَٰفِظِينَ

و حال آنكه كافران را بر مؤمنان نگهبان و مراقب نفرستاده بودند [كه مراقب هدايت و گمراهى آنان باشند.]

فَٱلۡيَوۡمَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مِنَ ٱلۡكُفَّارِ يَضۡحَكُونَ

پس امروز همواره مؤمنان به كافران مى‌خندند.

عَلَى ٱلۡأَرَآئِكِ يَنظُرُونَ

بر تخت‌ها [ى آراسته و پرارزش تكيه زده‌] مى‌نگرند

هَلۡ ثُوِّبَ ٱلۡكُفَّارُ مَا كَانُواْ يَفۡعَلُونَ

كه آيا كافران را در برابر آنچه همواره انجام مى‌دادند كيفر داده‌اند؟