بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَيۡلٞ لِّلۡمُطَفِّفِينَ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ واى بر كم‌فروشان،

ٱلَّذِينَ إِذَا ٱكۡتَالُواْ عَلَى ٱلنَّاسِ يَسۡتَوۡفُونَ

كه چون از مردم پيمانه ستانند، تمام ستانند

وَ إِذَا كَالُوهُمۡ أَو وَّزَنُوهُمۡ يُخۡسِرُونَ

و چون براى آنان پيمانه يا وزن كنند، به ايشان كم دهند.

أَلَا يَظُنُّ أُوْلَٰٓئِكَ أَنَّهُم مَّبۡعُوثُونَ

مگر آنان گمان نمى‌دارند كه برانگيخته خواهند شد؟

لِيَوۡمٍ عَظِيمٖ

[در] روزى بزرگ:

يَوۡمَ يَقُومُ ٱلنَّاسُ لِرَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ

روزى كه مردم در برابر پروردگار جهانيان به پاى ايستند.

كَلَّآ إِنَّ كِتَٰبَ ٱلۡفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٖ

نه چنين است [كه مى‌پندارند]، كه كارنامه بدكاران در «سجّين» است.

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا سِجِّينٞ

و تو چه دانى كه «سجّين» چيست؟

كِتَٰبٞ مَّرۡقُومٞ

كتابى است نوشته شده.

وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ

واى بر تكذيب‌كنندگان در آن هنگام:

ٱلَّذِينَ يُكَذِّبُونَ بِيَوۡمِ ٱلدِّينِ

آنان كه روز جزا را دروغ مى‌پندارند.

وَ مَا يُكَذِّبُ بِهِۦٓ إِلَّا كُلُّ مُعۡتَدٍ أَثِيمٍ

و جز هر تجاوزپيشه گناهكارى آن را به دروغ نمى‌گيرد.

إِذَا تُتۡلَىٰ عَلَيۡهِ ءَايَٰتُنَا قَالَ أَسَٰطِيرُ ٱلۡأَوَّلِينَ

[همان كه‌] چون آيات ما بر او خوانده شود، گويد: « [اينها] افسانه‌هاى پيشينيان است.»

كَلَّا بَلۡ رَانَ عَلَىٰ قُلُوبِهِم مَّا كَانُواْ يَكۡسِبُونَ

نه چنين است، بلكه آنچه مرتكب مى‌شدند زنگار بر دلهايشان بسته است.

كَلَّآ إِنَّهُمۡ عَن رَّبِّهِمۡ يَوۡمَئِذٖ لَّمَحۡجُوبُونَ

زهى پندار، كه آنان در آن روز، از پروردگارشان سخت محجوبند.

ثُمَّ إِنَّهُمۡ لَصَالُواْ ٱلۡجَحِيمِ

آن گاه به يقين، آنان به جهنّم درآيند.

ثُمَّ يُقَالُ هَٰذَا ٱلَّذِي كُنتُم بِهِۦ تُكَذِّبُونَ

سپس [به ايشان‌] گفته خواهد شد: «اين همان است كه آن را به دروغ مى‌گرفتيد.»

كَلَّآ إِنَّ كِتَٰبَ ٱلۡأَبۡرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ

نه چنين است، در حقيقت، كتاب نيكان در «علّيّون» است.

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا عِلِّيُّونَ

و تو چه دانى كه «علّيّون» چيست؟

كِتَٰبٞ مَّرۡقُومٞ

كتابى است نوشته شده.

يَشۡهَدُهُ ٱلۡمُقَرَّبُونَ

مقرّبان آن را مشاهده خواهند كرد.

إِنَّ ٱلۡأَبۡرَارَ لَفِي نَعِيمٍ

براستى نيكوكاران در نعيم [الهى‌] خواهند بود.

عَلَى ٱلۡأَرَآئِكِ يَنظُرُونَ

بر تختها [نشسته‌] مى‌نگرند.

تَعۡرِفُ فِي وُجُوهِهِمۡ نَضۡرَةَ ٱلنَّعِيمِ

از چهره‌هايشان طراوت نعمت [بهشت‌] را درمى‌يابى.

يُسۡقَوۡنَ مِن رَّحِيقٖ مَّخۡتُومٍ

از باده‌اى مُهرشده نوشانيده شوند.

خِتَٰمُهُۥ مِسۡكٞ وَ فِي ذَٰلِكَ فَلۡيَتَنَافَسِ ٱلۡمُتَنَٰفِسُونَ

[باده‌اى كه‌] مُهر آن، مُشك است، و در اين [نعمتها] مشتاقان بايد بر يكديگر پيشى گيرند.

وَ مِزَاجُهُۥ مِن تَسۡنِيمٍ

و تركيبش از [چشمه‌] «تسنيم» است:

عَيۡنٗا يَشۡرَبُ بِهَا ٱلۡمُقَرَّبُونَ

چشمه‌اى كه مقرّبان [خدا] از آن نوشند.

إِنَّ ٱلَّذِينَ أَجۡرَمُواْ كَانُواْ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ يَضۡحَكُونَ

[آرى، در دنيا] كسانى كه گناه مى‌كردند، آنان را كه ايمان آورده بودند به ريشخند مى‌گرفتند.

وَ إِذَا مَرُّواْ بِهِمۡ يَتَغَامَزُونَ

و چون بر ايشان مى‌گذشتند، اشاره چشم و ابرو با هم ردّ و بدل مى‌كردند.

وَ إِذَا ٱنقَلَبُوٓاْ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِمُ ٱنقَلَبُواْ فَكِهِينَ

و هنگامى كه نزد خانواده [هاى‌] خود بازمى‌گشتند، به شوخ‌طبعى مى‌پرداختند.

وَ إِذَا رَأَوۡهُمۡ قَالُوٓاْ إِنَّ هَٰٓؤُلَآءِ لَضَآلُّونَ

و چون مؤمنان را مى‌ديدند، مى‌گفتند: «اينها [جماعتى‌] گمراهند.»

وَ مَآ أُرۡسِلُواْ عَلَيۡهِمۡ حَٰفِظِينَ

و حال آنكه آنان براى بازرسى [كار] شان فرستاده نشده بودند.

فَٱلۡيَوۡمَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مِنَ ٱلۡكُفَّارِ يَضۡحَكُونَ

و [لى‌] امروز، مؤمنانند كه بر كافران خنده مى‌زنند.

عَلَى ٱلۡأَرَآئِكِ يَنظُرُونَ

بر تختها [ى خود نشسته‌]، نظاره مى‌كنند.

هَلۡ ثُوِّبَ ٱلۡكُفَّارُ مَا كَانُواْ يَفۡعَلُونَ

[تا ببينند] آيا كافران به پاداش آنچه مى‌كردند رسيده‌اند؟