بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ پرسنده‌اى از عذاب واقع‌شونده‌اى پرسيد،

لِلْكافِرينَ لَيْسَ لَهُ دافِعٌ

كه اختصاص به كافران دارد [و] آن را بازدارنده‌اى نيست.

مِنَ اللَّهِ ذِي الْمَعارِجِ

[و] از جانب خداوندِ صاحب درجات [و مراتب‌] است.

تَعْرُجُ الْمَلائِكَةُ وَ الرُّوحُ إِلَيْهِ فِي يَوْمٍ كانَ مِقْدارُهُ خَمْسِينَ أَلْفَ سَنَةٍ

فرشتگان و روح، در روزى كه مقدارش پنجاه هزار سال است به سوى «او» بالا مى‌روند.

فَاصْبِرْ صَبْراً جَمِيلاً

پس صبر كن، صبرى نيكو.

إِنَّهُمْ يَرَوْنَهُ بَعِيداً

زيرا آنان [عذاب‌] را دور مى‌بينند،

وَ نَراهُ قَرِيباً

و [ما] نزديكش مى‌بينيم.

يَوْمَ تَكُونُ السَّماءُ كَالْمُهْلِ

روزى كه آسمانها چون فلز گداخته شود،

وَ تَكُونُ الْجِبالُ كَالْعِهْنِ

و كوه‌ها چون پشم‌زده گردد،

وَ لا يَسْئَلُ حَمِيمٌ حَمِيماً

و هيچ دوست صميمى از دوست صميمى [حال‌] نپرسد،

يُبَصَّرُونَهُمْ يَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ يَفْتَدِي مِنْ عَذابِ يَوْمِئِذٍ بِبَنِيهِ

آنان را به ايشان نشان مى‌دهند. گناهكار آرزو مى‌كند كه كاش براى رهايى از عذاب آن روز، مى توانست پسران خود را عوض دهد،

وَ صاحِبَتِهِ وَ أَخِيهِ

و [نيز] همسرش و برادرش را،

وَ فَصِيلَتِهِ الَّتِي تُؤْوِيهِ

و قبيله‌اش را كه به او پناه مى‌دهد،

وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ جَمِيعاً ثُمَّ يُنْجِيهِ

و هر كه را كه در روى زمين است همه را [عوض مى‌داد] و آن گاه خود را رها مى‌كرد.

كَلاَّ إِنَّها لَظيٰ

نه چنين است. [آتش‌] زبانه مى‌كشد،

نَزَّاعَةً لِلشَّويٰ

پوستِ سر و اندام را بركننده است.

تَدْعُوا مَنْ أَدْبَرَ وَ تَوَلَّيٰ

هر كه را پشت كرده و روى برتافته،

وَ جَمَعَ فَأَوْعيٰ

و گرد آورده و انباشته [و حسابش را نگاه داشته‌] فرا مى‌خواند.

إِنَّ الْإِنْسانَ خُلِقَ هَلُوعاً

به راستى كه انسان سخت آزمند [و بى‌تاب‌] خلق شده است.

إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعاً

چون صدمه‌اى به او رسد عجز و لابه كند.

وَ إِذا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعاً

و چون خيرى به او رسد بخل ورزد.

إِلَّا الْمُصَلِّينَ

غير از نمازگزاران:

الَّذِينَ هُمْ عَليٰ صَلاتِهِمْ دائِمُونَ

همان كسانى كه بر نمازشان پايدارى مى‌كنند.

وَ الَّذِينَ فِي أَمْوالِهِمْ حَقٌّ مَعْلُومٌ

و همانان كه در اموالشان حقّى معلوم است،

لِلسَّائِلِ وَ الْمَحْرُومِ

براى سائل و محروم.

وَ الَّذِينَ يُصَدِّقُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ

و كسانى كه روز جزا را باور دارند.

وَ الَّذِينَ هُمْ مِنْ عَذابِ رَبِّهِمْ مُشْفِقُونَ

و آنان كه از عذاب پروردگارشان بيمناكند.

إِنَّ عَذابَ رَبِّهِمْ غَيْرُ مَأْمُونٍ

چرا كه از عذاب پروردگارشان ايمن نمى‌توانند بود.

وَ الَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حافِظُونَ

و كسانى كه دامن خود را حفظ مى‌كنند،

إِلَّا عَليٰ أَزْواجِهِمْ أَوْ ما مَلَكَتْ أَيْمانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَيْرُ مَلُومِينَ

مگر بر همسران خود يا كنيزانشان كه [در اين صورت‌] مورد نكوهش نيستند.

فَمَنِ ابْتَغيٰ وَراءَ ذٰلِكَ فَأُولئِكَ هُمُ العادُونَ

و هر كس پا از اين [حدّ] فراتر نهد، آنان همان از حدّ درگذرندگانند.

وَ الَّذِينَ هُمْ لِأَماناتِهِمْ وَ عَهْدِهِمْ راعُونَ

و كسانى كه امانتها و پيمان خود را مراعات مى‌كنند.

وَ الَّذِينَ هُمْ بِشَهاداتِهِمْ قائِمُونَ

و آنان كه بر شهادتهاى خود ايستاده‌اند.

وَ الَّذِينَ هُمْ عَليٰ صَلاتِهِمْ يُحافِظُونَ

و كسانى كه بر نمازشان مداومت مى‌ورزند.

أُولئِكَ فِي جَنَّاتٍ مُكْرَمُونَ

آنها هستند كه در باغهايى [از بهشت‌]، گرامى خواهند بود.

فَما لِ الَّذِينَ كَفَرُوا قِبَلَكَ مُهْطِعِينَ

چه شده است كه آنان كه كفر ورزيده‌اند، به سوى تو شتابان،

عَنِ الْيَمِينِ وَ عَنِ الشِّمالِ عِزِينَ

گروه گروه، از راست و از چپ [هجوم مى‌آورند]؟

أَ يَطْمَعُ كُلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ أَنْ يُدْخَلَ جَنَّةَ نَعِيمٍ

آيا هر يك از آنان طمع مى‌بندد كه در بهشت پر نعمت درآورده شود؟

كَلاَّ إِنَّا خَلَقْناهُمْ مِمَّا يَعْلَمُونَ

نه چنين است. ما آنان را از آنچه [خود] مى‌دانند آفريديم.

فَلا أُقْسِمُ بِرَبِّ الْمَشارِقِ وَ الْمَغارِبِ إِنَّا لَقادِرُونَ

[هرگز،] به پروردگار خاوران و باختران سوگند ياد مى‌كنم كه ما تواناييم،

عَليٰ أَنْ نُبَدِّلَ خَيْراً مِنْهُمْ وَ ما نَحْنُ بِمَسْبُوقِينَ

كه به جاى آنان بهتر از ايشان را بياوريم و بر ما پيشى نتوانند جُست.

فَذَرْهُمْ يَخُوضُوا وَ يَلْعَبُوا حَتَّي يُلاقُوا يَوْمَهُمُ الَّذِي يُوعَدُونَ

پس بگذارشان ياوه گويند و بازى كنند تا روزى را كه وعده داده شده‌اند ملاقات نمايند.

يَوْمَ يَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْداثِ سِراعاً كَأَنَّهُمْ إِليٰ نُصُبٍ يُوفِضُونَ

روزى كه از گورها [ى خود] شتابان برآيند، گويى كه آنان به سوى پرچمهاى افراشته مى دوند.

خاشِعَةً أَبْصارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ذٰلِكَ الْيَوْمُ الَّذِي كانُوا يُوعَدُونَ

ديدگانشان فرو افتاده، [غبارِ] مذلّت آنان را فرو گرفته است. اين است همان روزى كه به ايشان وعده داده مى‌شد.