بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ النَّازِعاتِ غَرْقاً

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به كنندگانى كه به شدت مى‌كنند

وَ النَّاشِطاتِ نَشْطاً

و قسم به خارج شوندگان، خارج شدنى‌

وَ السَّابِحاتِ سَبْحاً

و قسم به شنا كنندگان شنا كردنى‌

فَالسَّابِقاتِ سَبْقاً

پس قسم به سبقت كنندگان سبقت كردنى‌

فَالْمُدَبِّراتِ أَمْراً

پس قسم به تدبير كنندگان فرمان مخصوص خدا

يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ

ياد كن روزى را كه لرزنده مى‌لرزد.

تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ

زلزله دومى آن را تعقيب مى‌كند.

قُلُوبٌ يَوْمَئِذٍ واجِفَةٌ

دلهايى در آن روز مضطرب و ترسانند

أَبْصارُها خاشِعَةٌ

چشمهاى آنها ذليل است‌

يَقُولُونَ أَ إِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِي الْحافِرَةِ

مشركان مى‌گويند: آيا ما به حالت اول بر خواهيم گشت؟

أَ إِذا كُنَّا عِظاماً نَخِرَةً

آيا وقتى كه استخوانهاى پوسيده شويم؟!

قالُوا تِلْكَ إِذاً كَرَّةٌ خاسِرَةٌ

گفتند: آن رجوع در آن صورت رجوع زيانبارى است‌

فَإِنَّما هِيَ زَجْرَةٌ واحِدَةٌ

قيامت فقط يك راندن با صيحه است‌

فَإِذا هُمْ بِالسَّاهِرَةِ

آن گاه مردم در روى زمين باشند.

هَلْ أَتاكَ حَدِيثُ مُوسيٰ

آيا حكايت موسى را شنيده‌اى؟

إِذْ ناداهُ رَبُّهُ بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ طُويً

كه پروردگارش او را در صحراى پاك طوى ندا كرد

اذْهَبْ إِليٰ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغيٰ

كه بسوى فرعون برو كه او از حد تجاوز كرده است‌

فَقُلْ هَلْ لَكَ إِليٰ أَنْ تَزَكَّيٰ

بگو: آيا مايل هستى كه پاك شوى؟

وَ أَهْدِيَكَ إِليٰ رَبِّكَ فَتَخْشيٰ

و به سوى پروردگارت هدايت كنم تا از او بترسى؟

فَأَراهُ الْآيَةَ الْكُبْريٰ

معجزه بزرگ را به او نشان داد.

فَكَذَّبَ وَ عَصيٰ

نبوت موسى را تكذيب كرد و او را عصيان نمود

ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعيٰ

سپس از موسى دور شد (براى جمع ساحران) تلاش مى‌كرد

فَحَشَرَ فَناديٰ

مردم را گردآورد و در ميان آنها فرياد كشيد

فَقالَ أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْليٰ

و گفت: پروردگار والاتر شما هستم.

فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَكالَ الْآخِرَةِ وَ الْأُوليٰ

خدا او را با عقوبت آخرت و دنيا گرفتار كرد

إِنَّ فِي ذٰلِكَ لَعِبْرَةً لِمَنْ يَخْشيٰ

در حديث موسى موعظه هست براى كسى كه مى‌ترسد

أَ أَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقاً أَمِ السَّماءُ بَناها

آيا شما در خلقت محكمتر هستيد يا آسمان كه خدا آن را بنا نهاد

رَفَعَ سَمْكَها فَسَوَّاها

ارتفاع آن را بالا برد و آن را ساخت‌

وَ أَغْطَشَ لَيْلَها وَ أَخْرَجَ ضُحاها

شبش را تاريك گردانيد و نورش را خارج كرد

وَ الْأَرْضَ بَعْدَ ذٰلِكَ دَحاها

زمين را پس از آسمان، بگسترانيد

أَخْرَجَ مِنْها ماءَها وَ مَرْعاها

از زمين آب آن و روئيدنى آن را خارج كرد

وَ الْجِبالَ أَرْساها

و كوه‌ها را ثابت گردانيد.

مَتاعاً لَكُمْ وَ لِأَنْعامِكُمْ

متاعند براى شما و چهار پايانتان‌

فَإِذا جاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْريٰ

وقتى كه آن حادثه فراگيرنده بزرگ ببايد

يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ ما سَعيٰ

در آن روز انسان آنچه را كه كرده است ياد مى‌آورد.

وَ بُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَنْ يَريٰ

جهنم بر همه بينندگان آشكار مى‌شود

فَأَمَّا مَنْ طَغيٰ

پس اما هر كه طغيان كند

وَ آثَرَ الْحَياةَ الدُّنْيا

و زندگى دنيا را بر آخرت اختيار كند

فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْويٰ

جايگاه او فقط آتش است.

وَ أَمَّا مَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ وَ نَهَي النَّفْسَ عَنِ الْهَويٰ

و اما كسى كه از ربوبيت پروردگارش بترسد و نفس خويش را از خواهشها باز دارد

فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْويٰ

جايگاه او فقط بهشت است.

يَسْئَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْساها

از تو از قيامت مى‌پرسند كه وقوع آن كدام وقت است؟

فِيمَ أَنْتَ مِنْ ذِكْراها

تو در چه حالى از علم آن؟

إِليٰ رَبِّكَ مُنْتَهاها

امر آن به پروردگارت مربوط است.

إِنَّما أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ يَخْشاها

تو فقط انذار كننده‌اى، كسى را كه از آن مى‌ترسد

كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَها لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحاها

روزى كه مردم آن را مى‌بينند، گويا در دنيا توقف نكرده‌اند مگر بعد از ظهرى يا قبل از ظهر آن.