بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ النَّجْمِ إِذا هَويٰ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به اختر [قرآن‌] چون فرود مى‌آيد،

ما ضَلَّ صاحِبُكُمْ وَ ما غَويٰ

[كه‌] يار شما نه گمراه شده و نه در نادانى مانده

وَ ما يَنْطِقُ عَنِ الْهَويٰ

و از سر هوس سخن نمى‌گويد.

إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحيٰ

اين سخن بجز وحيى كه وحى مى‌شود نيست.

عَلَّمَهُ شَدِيدُ الْقُويٰ

آن را [فرشته‌] شديد القوى به او فرا آموخت،

ذُو مِرَّةٍ فَاسْتَويٰ

[سروش‌] نيرومندى كه [مسلّط] درايستاد.

وَ هُوَ بِالْأُفُقِ الْأَعْليٰ

در حالى كه او در افق اعلى بود

ثُمَّ دَنا فَتَدَلَّيٰ

سپس نزديك آمد و نزديكتر شد،

فَكانَ قابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنيٰ

تا [فاصله‌اش‌] به قدرِ [طول‌] دو [انتهاى‌] كمان يا نزديكتر شد

فَأَوْحيٰ إِليٰ عَبْدِهِ ما أَوْحيٰ

آن گاه به بنده‌اش آنچه را بايد وحى كند، وحى فرمود.

ما كَذَبَ الْفُؤادُ ما رَأيٰ

آنچه را دل ديد انكار [ش‌] نكرد.

أَ فَتُمارُونَهُ عَليٰ ما يَري

آيا در آنچه ديده است با او جدال مى‌كنيد؟

وَ لَقَدْ رَآهُ نَزْلَةً أُخْريٰ

و قطعاً بار ديگرى هم او را ديده است،

عِنْدَ سِدْرَةِ الْمُنْتَهيٰ

نزديك سدرة المنتهى

عِنْدَها جَنَّةُ الْمَأْويٰ

در همان جا كه جنّة المأوى است.

إِذْ يَغْشَي السِّدْرَةَ ما يَغْشيٰ

آن گاه كه درخت سدر را آنچه پوشيده بود، پوشيده بود.

ما زاغَ الْبَصَرُ وَ ما طَغيٰ

ديده [اش‌] منحرف نگشت و [از حدّ] درنگذشت.

لَقَدْ رَأيٰ مِنْ آياتِ رَبِّهِ الْكُبْريٰ

به راستى كه [برخى‌] از آيات بزرگِ پروردگار خود را بديد.

أَ فَرَأَيْتُمُ اللاَّتَ وَ الْعُزَّي

به من خبر دهيد از لات و عزّى،

وَ مَناةَ الثَّالِثَةَ الْأُخْريٰ

و منات آن سوّمينِ ديگر،

أَ لَكُمُ الذَّكَرُ وَ لَهُ الْأُنْثيٰ

آيا [به خيالتان‌] براى شما پسر است و براى او دختر؟

تِلْكَ إِذاً قِسْمَةٌ ضِيزيٰ

در اين صورت، اين تقسيمِ نادرستى است.

إِنْ هِيَ إِلَّا أَسْماءٌ سَمَّيْتُمُوها أَنْتُمْ وَ آباؤُكُمْ ما أَنْزَلَ اللَّهُ بِها مِنْ سُلْطانٍ إِنْ يَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَ ما تَهْوَي الْأَنْفُسُ وَ لَقَدْ جاءَهُمْ مِنْ رَبِّهِمُ الْهُديٰ

[اين بتان‌] جز نامهايى بيش نيستند كه شما و پدرانتان نامگذارى كرده‌ايد [و] خدا بر [حقّانيت‌] آنها هيچ دليلى نفرستاده است. [آنان‌] جز گمان و آنچه را كه دلخواهشان است پيروى نمى‌كنند، با آنكه قطعاً از جانب پروردگارشان هدايت برايشان آمده است.

أَمْ لِلْإِنْسانِ ما تَمَنَّيٰ

مگر انسان آنچه را آرزو كند دارد؟

فَلِلَّهِ الْآخِرَةُ وَ الْأُوليٰ

آن سرا و اين سرا از آن خداست.

وَ كَمْ مِنْ مَلَكٍ فِي السَّماواتِ لا تُغْنِي شَفاعَتُهُمْ شَيْئاً إِلَّا مِنْ بَعْدِ أَنْ يَأْذَنَ اللَّهُ لِمَنْ يَشاءُ وَ يَرْضيٰ

و بسا فرشتگانى كه در آسمانهايند [و] شفاعتشان به كارى نيايد، مگر پس از آنكه خدا به هر كه خواهد و خشنود باشد اذن دهد.

إِنَّ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ لَيُسَمُّونَ الْمَلائِكَةَ تَسْمِيَةَ الْأُنْثيٰ

در حقيقت، كسانى كه آخرت را باور ندارند، فرشتگان را در نامگذارى به صورت مؤنّث نام مى‌نهند.

وَ ما لَهُمْ بِهِ مِنْ عِلْمٍ إِنْ يَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَ إِنَّ الظَّنَّ لا يُغْنِي مِنَ الْحَقِّ شَيْئاً

و ايشان را به اين [كار] معرفتى نيست. جز گمانِ [خود] را پيروى نمى‌كنند، و در واقع، گمان در [وصول به‌] حقيقت هيچ سودى نمى‌رساند.

فَأَعْرِضْ عَنْ مَنْ تَوَلَّيٰ عَنْ ذِكْرِنا وَ لَمْ يُرِدْ إِلَّا الْحَياةَ الدُّنْيا

پس، از هر كس كه از ياد ما روى برتافته و جز زندگى دنيا را خواستار نبوده است، روى برتاب.

ذٰلِكَ مَبْلَغُهُمْ مِنَ الْعِلْمِ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبِيلِهِ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اهْتَديٰ

اين منتهاى دانش آنان است. پروردگار تو، خود به [حال‌] كسى كه از راه او منحرف شده داناتر، و او به كسى كه راه يافته [نيز] آگاه‌تر است.

وَ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ لِيَجْزِيَ الَّذِينَ أَساءُوا بِما عَمِلُوا وَ يَجْزِيَ الَّذِينَ أَحْسَنُوا بِالْحُسْنَي

و هر چه در آسمانها و هر چه در زمين است از آنِ خداست، تا كسانى را كه بد كرده‌اند، به [سزاى‌] آنچه انجام داده‌اند كيفر دهد، و آنان را كه نيكى كرده‌اند، به نيكى پاداش دهد.

الَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبائِرَ الْإِثْمِ وَ الْفَواحِشَ إِلَّا اللَّمَمَ إِنَّ رَبَّكَ واسِعُ الْمَغْفِرَةِ هُوَ أَعْلَمُ بِكُمْ إِذْ أَنْشَأَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ وَ إِذْ أَنْتُمْ أَجِنَّةٌ فِي بُطُونِ أُمَّهاتِكُمْ فَلا تُزَكُّوا أَنْفُسَكُمْ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اتَّقيٰ

آنان كه از گناهان بزرگ و زشتكاريها- جز لغزشهاى كوچك- خوددارى مى‌ورزند، پروردگارت [نسبت به آنها] فراخ‌آمرزش است. وى از آن دم كه شما را از زمين پديد آورد و از همان‌گاه كه در شكمهاى مادرانتان [در زهدان‌] نهفته بوديد به [حال‌] شما داناتر است، پس خودتان را پاك مشماريد. او به [حال‌] كسى كه پرهيزگارى نموده داناتر است.

أَ فَرَأَيْتَ الَّذِي تَوَلَّيٰ

پس آيا آن كسى را كه [از جهاد] روى برتافت ديدى؟

وَ أَعْطيٰ قَلِيلاً وَ أَكْديٰ

و اندكى بخشيد و [از باقى‌] امتناع ورزيد.

أَ عِنْدَهُ عِلْمُ الْغَيْبِ فَهُوَ يَريٰ

آيا علم غيب پيش اوست و او مى‌بيند؟

أَمْ لَمْ يُنَبَّأْ بِما فِي صُحُفِ مُوسيٰ

يا بدانچه در صحيفه‌هاى موسى [آمده‌] خبر نيافته است؟

وَ إِبْراهِيمَ الَّذِي وَفَّي

و [نيز در نوشته‌هاى‌] همان ابراهيمى كه وفا كرد:

أَلَّا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْريٰ

كه هيچ بردارنده‌اى بار گناه ديگرى را بر نمى‌دارد.

وَ أَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسانِ إِلَّا ما سَعيٰ

و اينكه براى انسان جز حاصل تلاش او نيست.

وَ أَنَّ سَعْيَهُ سَوْفَ يُريٰ

و [نتيجه‌] كوشش او به زودى ديده خواهد شد.

ثُمَّ يُجْزاهُ الْجَزاءَ الْأَوْفيٰ

سپس هر چه تمامتر وى را پاداش دهند.

وَ أَنَّ إِليٰ رَبِّكَ الْمُنْتَهيٰ

و اينكه پايان [كار] به سوى پروردگار توست.

وَ أَنَّهُ هُوَ أَضْحَكَ وَ أَبْكيٰ

و هم اوست كه مى‌خنداند و مى‌گرياند.

وَ أَنَّهُ هُوَ أَماتَ وَ أَحْيا

و هم اوست كه مى‌ميراند و زنده مى‌گرداند.

وَ أَنَّهُ خَلَقَ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَ الْأُنْثيٰ

و هم اوست كه دو نوع مى‌آفريند: نر و ماده،

مِنْ نُطْفَةٍ إِذا تُمْنيٰ

از نطفه‌اى چون فرو ريخته شود.

وَ أَنَّ عَلَيْهِ النَّشْأَةَ الْأُخْريٰ

و هم پديدآوردنِ [عالَمِ‌] ديگر بر [عهده‌] اوست.

وَ أَنَّهُ هُوَ أَغْنيٰ وَ أَقْنيٰ

و هم اوست كه [شما را] بى‌نياز كرد و سرمايه بخشيد.

وَ أَنَّهُ هُوَ رَبُّ الشِّعْريٰ

و هم اوست پروردگار ستاره «شِعرى‌».

وَ أَنَّهُ أَهْلَكَ عاداً الْأُوليٰ

و هم اوست كه عاديان قديم را هلاك كرد.

وَ ثَمُودَ فَما أَبْقيٰ

و ثمود را [نيز هلاك كرد] و [كسى را] باقى نگذاشت.

وَ قَوْمَ نُوحٍ مِنْ قَبْلُ إِنَّهُمْ كانُوا هُمْ أَظْلَمَ وَ أَطْغيٰ

و پيشتر [از همه آنها] قوم نوح را، زيرا كه آنان ستمگرتر و سركش‌تر بودند.

وَ الْمُؤْتَفِكَةَ أَهْويٰ

و شهرها [ى سَدُوم و عاموره‌] را فروافكند.

فَغَشَّاها ما غَشَّيٰ

پوشاند بر آن [دو شهر، از باران گوگردى‌] آنچه را پوشاند.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكَ تَتَماريٰ

پس به كدام يك از نعمتهاى پروردگارت ترديد روا مى‌دارى؟

هٰذا نَذِيرٌ مِنَ النُّذُرِ الْأُوليٰ

اين [پيامبر نيز] بيم‌دهنده‌اى از [جمله‌] بيم‌دهندگان نخستين است.

أَزِفَتِ الْآزِفَةُ

[وه چه‌] نزديك گشت قيامت.

لَيْسَ لَها مِنْ دُونِ اللَّهِ كاشِفَةٌ

جز خدا كسى آشكاركننده آن نيست.

أَ فَمِنْ هٰذَا الْحَدِيثِ تَعْجَبُونَ

آيا از اين سخن عجب داريد؟

وَ تَضْحَكُونَ وَ لا تَبْكُونَ

و مى‌خنديد و نمى‌گرييد؟

وَ أَنْتُمْ سامِدُونَ

و شما در غفلتيد.

فَاسْجُدُوا لِلَّهِ وَ اعْبُدُوا

پس خدا را سجده كنيد و بپرستيد.