بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ إِذا وَقَعَتِ الْواقِعَةُ

به نام خداى گسترده مهر مهرورز؛ هنگامى كه حادثه (رستاخيز) واقع شود.

لَيْسَ لِوَقْعَتِها كاذِبَةٌ

كه در وقوعش دروغى نيست.

خافِضَةٌ رافِعَةٌ

كه فرو آورنده و بر افرازنده است.

إِذا رُجَّتِ الْأَرْضُ رَجًّا

هنگامى كه زمين كاملا مى‌لرزد،

وَ بُسَّتِ الْجِبالُ بَسًّا

و كوه‌ها كاملا خرد شوند،

فَكانَتْ هَباءً مُنْبَثًّا

و غبارى پراكنده شوند.

وَ كُنْتُمْ أَزْواجاً ثَلاثَةً

و (شما) گروه‌هاى سه گانه شويد.

فَأَصْحابُ الْمَيْمَنَةِ ما أَصْحابُ الْمَيْمَنَةِ

پس ياران خجسته (دست راست)، كدامند ياران خجسته (دست راست)!

وَ أَصْحابُ الْمَشْئَمَةِ ما أَصْحابُ الْمَشْئَمَةِ

و ياران شوم (دست چپ)، كدامند ياران شوم (دست چپ)!

وَ السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ

و پيشگامان پيشگامان،

أُولئِكَ الْمُقَرَّبُونَ

آنان نزديكان (درگاه الهى) اند.

فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ

در بوستان‌هاى پرنعمت (بهشت) ند.

ثُلَّةٌ مِنَ الْأَوَّلِينَ

جمعى از (ملت‌هاى) پيشين،

وَ قَلِيلٌ مِنَ الْآخِرِينَ

و اندكى از (ملت‌هاى) پسين.

عَليٰ سُرُرٍ مَوْضُونَةٍ

بر تخت‌هاى پيوسته (و گوهرنشان) ند.

مُتَّكِئِينَ عَلَيْها مُتَقابِلِينَ

در حالى كه بر آنها تكيه زده، روياروى همديگرند.

يَطُوفُ عَلَيْهِمْ وِلْدانٌ مُخَلَّدُونَ

نوجوانانى ماندگار بر (گرد) آنان مى‌چرخند؛

بِأَكْوابٍ وَ أَبارِيقَ وَ كَأْسٍ مِنْ مَعِينٍ

با قدح‌ها و كوزه‌ها و جامى از (شراب) لبريز.

لا يُصَدَّعُونَ عَنْها وَ لا يُنْزِفُونَ

در حالى كه از (نوشيدن) آنها سردرد نمى‌گيرند و مست نمى‌شوند.

وَ فاكِهَةٍ مِمَّا يَتَخَيَّرُونَ

و ميوه‌اى از آنچه بر مى‌گزينند.

وَ لَحْمِ طَيْرٍ مِمَّا يَشْتَهُونَ

و گوشت پرنده از آنچه ميل دارند.

وَ حُورٌ عِينٌ

و حوريان فراخ چشم (و سپيد چشم)؛

كَأَمْثالِ اللُّؤْلُؤِ الْمَكْنُونِ

همچون داستان مرواريد پنهان.

جَزاءً بِما كانُوا يَعْمَلُونَ

به پاداش آنچه همواره انجام مى‌دادند.

لا يَسْمَعُونَ فِيها لَغْواً وَ لا تَأْثِيماً

در آن (بهشت) هيچ بيهوده و نسبت دادن گناه نمى‌شنوند.

إِلَّا قِيلاً سَلاماً سَلاماً

مگر گفتار: سلام سلام.

وَ أَصْحابُ الْيَمِينِ ما أَصْحابُ الْيَمِينِ

و ياران دست راست، كدامند ياران دست راست!

فِي سِدْرٍ مَخْضُودٍ

(آنان) در [جوار درخت‌] سدر بى‌خار،

وَ طَلْحٍ مَنْضُودٍ

و درخت بزرگ (سبز موز با برگ‌ها و ميوه‌هاى) لايه لايه،

وَ ظِلٍّ مَمْدُودٍ

و سايه گسترده،

وَ ماءٍ مَسْكُوبٍ

و آبى ريزان،

وَ فاكِهَةٍ كَثِيرَةٍ

و ميوه فراوان،

لا مَقْطُوعَةٍ وَ لا مَمْنُوعَةٍ

كه نه گسسته شده و نه منع مى‌شود،

وَ فُرُشٍ مَرْفُوعَةٍ

و همسرانى بلند مرتبه‌اند.

إِنَّا أَنْشَأْناهُنَّ إِنْشاءً

در حقيقت ما آنان را با پيدايشى (نو) پديد آورديم.

فَجَعَلْناهُنَّ أَبْكاراً

و آنان را دوشيزگانى قرار داديم،

عُرُباً أَتْراباً

كه شوهر دوستانى همسالند.

لِأَصْحابِ الْيَمِينِ

(اينها) براى ياران دست راست است.

ثُلَّةٌ مِنَ الْأَوَّلِينَ

جمعى از (ملت‌هاى) پيشينند.

وَ ثُلَّةٌ مِنَ الْآخِرِينَ

و جمعى از (ملت‌هاى) پسين.

وَ أَصْحابُ الشِّمالِ ما أَصْحابُ الشِّمالِ

و ياران دست چپ، كدامند ياران دست چپ!

فِي سَمُومٍ وَ حَمِيمٍ

(آنان) در باد سوزان و آب سوزان،

وَ ظِلٍّ مِنْ يَحْمُومٍ

و سايه‌اى از دود گرم و سياه!

لا بارِدٍ وَ لا كَرِيمٍ

كه نه سرد است و نه ارجمند.

إِنَّهُمْ كانُوا قَبْلَ ذٰلِكَ مُتْرَفِينَ

[چرا] كه آنان پيش از آن (در دنيا) سردمداران ثروتمند بودند.

وَ كانُوا يُصِرُّونَ عَلَي الْحِنْثِ الْعَظِيمِ

و همواره بر گناه بزرگ (سوگند شكنى) پافشارى مى‌كردند،

وَ كانُوا يَقُولُونَ أَ إِذا مِتْنا وَ كُنَّا تُراباً وَ عِظاماً أَ إِنَّا لَمَبْعُوثُونَ

و همواره مى‌گفتند:« آيا هنگامى كه مرديم و خاك و استخوان‌هايى (پوسيده) شديم، آيا حتما ما برانگيخته خواهيم شد؟!

أَ وَ آباؤُنَا الْأَوَّلُونَ

و آيا نياكان نخستين ما (نيز برانگيخته مى‌شوند)؟! »

قُلْ إِنَّ الْأَوَّلِينَ وَ الْآخِرِينَ

بگو:« قطعا پيشينيان و پسينيان،

لَمَجْمُوعُونَ إِليٰ مِيقاتِ يَوْمٍ مَعْلُومٍ

در ميعادگاه روز معين جمع‌آورى مى‌شوند،

ثُمَّ إِنَّكُمْ أَيُّهَا الضَّالُّونَ الْمُكَذِّبُونَ

سپس شما اى گمراهان تكذيب گر!

لَآكِلُونَ مِنْ شَجَرٍ مِنْ زَقُّومٍ

قطعا از درخت نفرت‌انگيز زقوم مى‌خوريد،

فَمالِئُونَ مِنْهَا الْبُطُونَ

و شكم‌ها را از آن پر مى‌كنيد،

فَشارِبُونَ عَلَيْهِ مِنَ الْحَمِيمِ

و بر (روى) آن از آب سوزان مى‌نوشيد،

فَشارِبُونَ شُرْبَ الْهِيمِ

و همچون نوشيدن شتران عطش زده مى‌نوشيد.

هٰذا نُزُلُهُمْ يَوْمَ الدِّينِ

اين (نخستين) پذيرائى آنان در روز جزاست! »

نَحْنُ خَلَقْناكُمْ فَلَوْلا تُصَدِّقُونَ

ما شما را آفريديم؛ پس چرا (باز آفرينى رستاخيز را) تصديق نمى‌كنيد؟!

أَ فَرَأَيْتُمْ ما تُمْنُونَ

و آيا آنچه را از منى مى‌ريزيد، ملاحظه كرده‌ايد؟!

أَ أَنْتُمْ تَخْلُقُونَهُ أَمْ نَحْنُ الْخالِقُونَ

آيا شما آن را آفريديد يا ما آفريننده‌ايم؟!

نَحْنُ قَدَّرْنا بَيْنَكُمُ الْمَوْتَ وَ ما نَحْنُ بِمَسْبُوقِينَ

ما در ميان شما مرگ را مقدر ساختيم؛ و ما پيشى گرفته شده (و مغلوب) نيستيم،

عَليٰ أَنْ نُبَدِّلَ أَمْثالَكُمْ وَ نُنْشِئَكُمْ فِي ما لا تَعْلَمُونَ

بر اينكه همانند شما را جايگزين (شما) گردانيم. و شما را در آنچه نمى‌دانيد پديد آوريم.

وَ لَقَدْ عَلِمْتُمُ النَّشْأَةَ الْأُوليٰ فَلَوْلا تَذَكَّرُونَ

و بيقين پديده نخستين (دنيا) را دانستيد، پس چرا متذكر (رستاخيز) نمى‌شويد؟!

أَ فَرَأَيْتُمْ ما تَحْرُثُونَ

و آيا آنچه را كشت مى‌كنيد ملاحظه كرده‌ايد؟!

أَ أَنْتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ

آيا شما آن را زراعت مى‌كنيد يا ما زراعت كننده‌ايم؟!

لَوْ نَشاءُ لَجَعَلْناهُ حُطاماً فَظَلْتُمْ تَفَكَّهُونَ

اگر (بر فرض) مى‌خواستيم حتما آن (گياهان) را درهم شكسته مى‌گردانيديم و پيوسته تعجب مى‌كرديد!

إِنَّا لَمُغْرَمُونَ

(در حالى كه مى‌گفتيد:) قطعا ما زيانكاريم،

بَلْ نَحْنُ مَحْرُومُونَ

بلكه ما محروم شده‌ايم!

أَ فَرَأَيْتُمُ الْماءَ الَّذِي تَشْرَبُونَ

و آيا به آبى كه مى‌نوشيد نظر كرده‌ايد؟!

أَ أَنْتُمْ أَنْزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنْزِلُونَ

آيا شما آن را از ابرها فروفرستاده‌ايد يا ما فروفرستنده‌ايم؟!

لَوْ نَشاءُ جَعَلْناهُ أُجاجاً فَلَوْلا تَشْكُرُونَ

اگر (بر فرض) مى‌خواستيم، آن (آب) را تلخ قرار مى‌داديم، پس چرا سپاسگزارى نمى‌كنيد؟!

أَ فَرَأَيْتُمُ النَّارَ الَّتِي تُورُونَ

و آيا به آتشى كه مى‌افروزيد نظر كرده‌ايد؟!

أَ أَنْتُمْ أَنْشَأْتُمْ شَجَرَتَها أَمْ نَحْنُ الْمُنْشِئُونَ

آيا شما درختش را پديد آورده‌ايد يا ما پديد آورنده‌ايم؟!

نَحْنُ جَعَلْناها تَذْكِرَةً وَ مَتاعاً لِلْمُقْوِينَ

ما آن را (مايه) يادآورى و بهره زندگى براى مسافران بيابان‌گرد قرار داده‌ايم.

فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ

پس به نام پروردگار بزرگت تسبيح گوى،

فَلا أُقْسِمُ بِمَواقِعِ النُّجُومِ

و به جايگاه ستارگان سوگند ياد مى‌كنم!

وَ إِنَّهُ لَقَسَمٌ لَوْ تَعْلَمُونَ عَظِيمٌ

و مسلما آن سوگند بزرگى است اگر (بر فرض) بدانيد!

إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ

قطعا آن (قرآن) خواندنى ارجمندى است،

فِي كِتابٍ مَكْنُونٍ

در كتاب پنهان (علم الهى).

لا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ

كه جز پاكان با آن تماس نمى‌گيرند.

تَنْزِيلٌ مِنْ رَبِّ الْعالَمِينَ

(و) فروفرستاده‌اى از جانب پروردگار جهانيان است.

أَ فَبِهٰذَا الْحَدِيثِ أَنْتُمْ مُدْهِنُونَ

و آيا شما اين سخن (قرآن) را سست مى‌شمريد،

وَ تَجْعَلُونَ رِزْقَكُمْ أَنَّكُمْ تُكَذِّبُونَ

و شما (سپاس) روزيتان را تكذيب (قرآن) قرار مى‌دهيد؟!

فَلَوْلا إِذا بَلَغَتِ الْحُلْقُومَ

پس چرا هنگامى كه (جان) به گلوگاه رسد، (آن را باز نمى‌گردانيد؟!)

وَ أَنْتُمْ حِينَئِذٍ تَنْظُرُونَ

در حالى كه شما در آن هنگام مى‌نگريد؛

وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْكُمْ وَ لٰكِنْ لا تُبْصِرُونَ

و ما به او از شما نزديك‌تريم و ليكن نمى‌بينيد.

فَلَوْلا إِنْ كُنْتُمْ غَيْرَ مَدِينِينَ

و اگر (در رستاخيز) جزا داده نمى‌شويد،

تَرْجِعُونَها إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ

چرا آن (جان) را باز نمى‌گردانيد اگر راست مى‌گوييد!

فَأَمَّا إِنْ كانَ مِنَ الْمُقَرَّبِينَ

و اما اگر از نزديكان (خدا) باشد،

فَرَوْحٌ وَ رَيْحانٌ وَ جَنَّةُ نَعِيمٍ

پس (براى او) آرامش و [گياهى‌] خوشبو و بوستان پرنعمت (بهشت) است.

وَ أَمَّا إِنْ كانَ مِنْ أَصْحابِ الْيَمِينِ

و اما اگر از ياران راست باشد،

فَسَلامٌ لَكَ مِنْ أَصْحابِ الْيَمِينِ

پس (به او گفته مى‌شود:) سلام بر تو از طرف ياران راست!

وَ أَمَّا إِنْ كانَ مِنَ الْمُكَذِّبِينَ الضَّالِّينَ

و اما اگر از تكذيب كنندگان گمراه باشد،

فَنُزُلٌ مِنْ حَمِيمٍ

پس نخستين پذيرائى (او) از آب سوزان،

وَ تَصْلِيَةُ جَحِيمٍ

و به دوزخ در آمدن (و سوختن) است؛

إِنَّ هٰذا لَهُوَ حَقُّ الْيَقِينِ

قطعا فقط اين (مطالب) حق يقينى است!

فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ

پس به نام پروردگار بزرگت تسبيح گوى.