بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ إِذا وَقَعَتِ الْواقِعَةُ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ آن واقعه چون وقوع يابد،

لَيْسَ لِوَقْعَتِها كاذِبَةٌ

[كه‌] در وقوعِ آن دروغى نيست:

خافِضَةٌ رافِعَةٌ

پست‌كننده [و] بالابرنده است.

إِذا رُجَّتِ الْأَرْضُ رَجًّا

چون زمين با تكان [سختى‌] لرزانده شود،

وَ بُسَّتِ الْجِبالُ بَسًّا

و كوه‌ها [جمله‌] ريزه ريزه شوند،

فَكانَتْ هَباءً مُنْبَثًّا

و غبارى پراكنده گردند،

وَ كُنْتُمْ أَزْواجاً ثَلاثَةً

و شما سه دسته شويد:

فَأَصْحابُ الْمَيْمَنَةِ ما أَصْحابُ الْمَيْمَنَةِ

ياران دست راست كدامند ياران دست راست؟

وَ أَصْحابُ الْمَشْئَمَةِ ما أَصْحابُ الْمَشْئَمَةِ

و ياران چپ كدامند ياران چپ؟

وَ السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ

و سبقت‌گيرندگان مقدّمند

أُولئِكَ الْمُقَرَّبُونَ

آنانند همان مقرّبانِ [خدا]،

فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ

در باغستانهاى پر نعمت.

ثُلَّةٌ مِنَ الْأَوَّلِينَ

گروهى از پيشينيان،

وَ قَلِيلٌ مِنَ الْآخِرِينَ

و اندكى از متأخّران.

عَليٰ سُرُرٍ مَوْضُونَةٍ

بر تختهايى جواهرنشان،

مُتَّكِئِينَ عَلَيْها مُتَقابِلِينَ

كه روبروى هم بر آنها تكيه داده‌اند.

يَطُوفُ عَلَيْهِمْ وِلْدانٌ مُخَلَّدُونَ

بر گِردشان پسرانى جاودان [به خدمت‌] مى‌گردند،

بِأَكْوابٍ وَ أَبارِيقَ وَ كَأْسٍ مِنْ مَعِينٍ

با جامها و آبريزها و پياله [ها] يى از باده ناب روان.

لا يُصَدَّعُونَ عَنْها وَ لا يُنْزِفُونَ

[كه‌] نه از آن دردسر گيرند و نه بى‌خرد گردند.

وَ فاكِهَةٍ مِمَّا يَتَخَيَّرُونَ

و ميوه از هر چه اختيار كنند.

وَ لَحْمِ طَيْرٍ مِمَّا يَشْتَهُونَ

و از گوشت پرنده هر چه بخواهند.

وَ حُورٌ عِينٌ

و حوران چشم‌درشت،

كَأَمْثالِ اللُّؤْلُؤِ الْمَكْنُونِ

مثل لؤلؤ نهانِ ميانِ صدف!

جَزاءً بِما كانُوا يَعْمَلُونَ

[اينها] پاداشى است براى آنچه مى‌كردند.

لا يَسْمَعُونَ فِيها لَغْواً وَ لا تَأْثِيماً

در آنجا نه بيهوده‌اى مى‌شنوند و نه [سخنى‌] گناه‌آلود.

إِلَّا قِيلاً سَلاماً سَلاماً

سخنى جز سلام و درود نيست.

وَ أَصْحابُ الْيَمِينِ ما أَصْحابُ الْيَمِينِ

و ياران راست ياران راست كدامند؟

فِي سِدْرٍ مَخْضُودٍ

در [زير] درختان كُنار بى‌خار،

وَ طَلْحٍ مَنْضُودٍ

و درختهاى موز كه ميوه‌اش خوشه خوشه روى هم چيده است.

وَ ظِلٍّ مَمْدُودٍ

و سايه‌اى پايدار.

وَ ماءٍ مَسْكُوبٍ

و آبى ريزان.

وَ فاكِهَةٍ كَثِيرَةٍ

و ميوه‌اى فراوان،

لا مَقْطُوعَةٍ وَ لا مَمْنُوعَةٍ

نه بريده و نه ممنوع.

وَ فُرُشٍ مَرْفُوعَةٍ

و همخوابگانى بالا بلند.

إِنَّا أَنْشَأْناهُنَّ إِنْشاءً

ما آنان را پديد آورده‌ايم پديد آوردنى!

فَجَعَلْناهُنَّ أَبْكاراً

و ايشان را دوشيزه گردانيده‌ايم،

عُرُباً أَتْراباً

شوى دوستِ همسال،

لِأَصْحابِ الْيَمِينِ

براى ياران راست.

ثُلَّةٌ مِنَ الْأَوَّلِينَ

كه گروهى از پيشينيانند،

وَ ثُلَّةٌ مِنَ الْآخِرِينَ

و گروهى از متأخّران.

وَ أَصْحابُ الشِّمالِ ما أَصْحابُ الشِّمالِ

و ياران چپ كدامند ياران چپ؟

فِي سَمُومٍ وَ حَمِيمٍ

در [ميان‌] باد گرم و آب داغ.

وَ ظِلٍّ مِنْ يَحْمُومٍ

و سايه‌اى از دود تار.

لا بارِدٍ وَ لا كَرِيمٍ

نه خنك و نه خوش.

إِنَّهُمْ كانُوا قَبْلَ ذٰلِكَ مُتْرَفِينَ

اينان بودند كه پيش از اين ناز پروردگان بودند.

وَ كانُوا يُصِرُّونَ عَلَي الْحِنْثِ الْعَظِيمِ

و بر گناه بزرگ پافشارى مى‌كردند.

وَ كانُوا يَقُولُونَ أَ إِذا مِتْنا وَ كُنَّا تُراباً وَ عِظاماً أَ إِنَّا لَمَبْعُوثُونَ

و مى‌گفتند: «آيا چون مُرديم و خاك و استخوان شديم، واقعاً [باز] زنده مى‌گرديم؟

أَ وَ آباؤُنَا الْأَوَّلُونَ

يا پدران گذشته ما [نيز]؟»

قُلْ إِنَّ الْأَوَّلِينَ وَ الْآخِرِينَ

بگو: «در حقيقت، اوّلين و آخرين،

لَمَجْمُوعُونَ إِليٰ مِيقاتِ يَوْمٍ مَعْلُومٍ

قطعاً همه در موعد روزى معلوم گردآورده شوند.»

ثُمَّ إِنَّكُمْ أَيُّهَا الضَّالُّونَ الْمُكَذِّبُونَ

آن گاه شما اى گمراهان دروغپرداز،

لَآكِلُونَ مِنْ شَجَرٍ مِنْ زَقُّومٍ

قطعاً از درختى كه از زقّوم است خواهيد خورد.

فَمالِئُونَ مِنْهَا الْبُطُونَ

و از آن شكمهايتان را خواهيد آكند.

فَشارِبُونَ عَلَيْهِ مِنَ الْحَمِيمِ

و روى آن از آب جوش مى‌نوشيد

فَشارِبُونَ شُرْبَ الْهِيمِ

[مانند] نوشيدن اشتران تشنه.

هٰذا نُزُلُهُمْ يَوْمَ الدِّينِ

اين است پذيرايى آنان در روز جزا.

نَحْنُ خَلَقْناكُمْ فَلَوْلا تُصَدِّقُونَ

ماييم كه شما را آفريده‌ايم، پس چرا تصديق نمى‌كنيد؟

أَ فَرَأَيْتُمْ ما تُمْنُونَ

آيا آنچه را [كه به صورت نطفه‌] فرو مى‌ريزيد ديده‌ايد؟

أَ أَنْتُمْ تَخْلُقُونَهُ أَمْ نَحْنُ الْخالِقُونَ

آيا شما آن را خلق مى‌كنيد يا ما آفريننده‌ايم؟

نَحْنُ قَدَّرْنا بَيْنَكُمُ الْمَوْتَ وَ ما نَحْنُ بِمَسْبُوقِينَ

ماييم كه ميان شما مرگ را مقدّر كرده‌ايم و بر ما سبقت نتوانيد جست

عَليٰ أَنْ نُبَدِّلَ أَمْثالَكُمْ وَ نُنْشِئَكُمْ فِي ما لا تَعْلَمُونَ

[و مى‌توانيم‌] امثال شما را به جاى شما قرار دهيم و شما را [به صورت‌] آنچه نمى‌دانيد پديدار گردانيم.

وَ لَقَدْ عَلِمْتُمُ النَّشْأَةَ الْأُوليٰ فَلَوْلا تَذَكَّرُونَ

و قطعاً پديدار شدنِ نخستين خود را شناختيد پس چرا سَرِ عبرت گرفتن نداريد؟

أَ فَرَأَيْتُمْ ما تَحْرُثُونَ

آيا آنچه را كِشت مى‌كنيد، ملاحظه كرده‌ايد؟

أَ أَنْتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ

آيا شما آن را [بى‌يارى ما] زراعت مى‌كنيد، يا ماييم كه زراعت مى‌كنيم؟

لَوْ نَشاءُ لَجَعَلْناهُ حُطاماً فَظَلْتُمْ تَفَكَّهُونَ

اگر بخواهيم قطعاً خاشاكش مى‌گردانيم، پس در افسوس [و تعجّب‌] مى‌افتيد.

إِنَّا لَمُغْرَمُونَ

[و مى‌گوييد:] «واقعاً ما زيان زده‌ايم،

بَلْ نَحْنُ مَحْرُومُونَ

بلكه ما محروم شدگانيم.»

أَ فَرَأَيْتُمُ الْماءَ الَّذِي تَشْرَبُونَ

آيا آبى را كه مى‌نوشيد ديده‌ايد؟

أَ أَنْتُمْ أَنْزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنْزِلُونَ

آيا شما آن را از [دلِ‌] ابرِ سپيد فرود آورده‌ايد، يا ما فرودآورنده‌ايم؟

لَوْ نَشاءُ جَعَلْناهُ أُجاجاً فَلَوْلا تَشْكُرُونَ

اگر بخواهيم آن را تلخ مى‌گردانيم، پس چرا سپاس نمى‌داريد؟

أَ فَرَأَيْتُمُ النَّارَ الَّتِي تُورُونَ

آيا آن آتشى را كه برمى‌افروزيد ملاحظه كرده‌ايد؟

أَ أَنْتُمْ أَنْشَأْتُمْ شَجَرَتَها أَمْ نَحْنُ الْمُنْشِئُونَ

آيا شما [چوبِ‌] درختِ آن را پديدار كرده‌ايد، يا ما پديدآورنده‌ايم؟

نَحْنُ جَعَلْناها تَذْكِرَةً وَ مَتاعاً لِلْمُقْوِينَ

ما آن را [مايه‌] عبرت و [وسيله‌] استفاده براى بيابانگردان قرار داده‌ايم.

فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ

پس به نام پروردگار بزرگت تسبيح گوى.

فَلا أُقْسِمُ بِمَواقِعِ النُّجُومِ

نه [چنين است كه مى‌پنداريد]، سوگند به جايگاه‌هاى [ويژه و فواصل معيّن‌] ستارگان.

وَ إِنَّهُ لَقَسَمٌ لَوْ تَعْلَمُونَ عَظِيمٌ

اگر بدانيد، آن سوگندى سخت بزرگ است!

إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ

كه اين [پيام‌] قطعاً قرآنى است ارجمند،

فِي كِتابٍ مَكْنُونٍ

در كتابى نهفته،

لا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ

كه جز پاك‌شدگان بر آن دست نزنند،

تَنْزِيلٌ مِنْ رَبِّ الْعالَمِينَ

وحيى است از جانب پروردگار جهانيان.

أَ فَبِهٰذَا الْحَدِيثِ أَنْتُمْ مُدْهِنُونَ

آيا شما اين سخن را سَبُك [و سُست‌] مى‌گيريد؟

وَ تَجْعَلُونَ رِزْقَكُمْ أَنَّكُمْ تُكَذِّبُونَ

و تنها نصيب خود را در تكذيب [آن‌] قرار مى‌دهيد؟

فَلَوْلا إِذا بَلَغَتِ الْحُلْقُومَ

پس چرا آن گاه كه [جان شما] به گلو مى‌رسد،

وَ أَنْتُمْ حِينَئِذٍ تَنْظُرُونَ

و در آن هنگام خود نظاره گريد-

وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْكُمْ وَ لٰكِنْ لا تُبْصِرُونَ

و ما به آن [محتضر] از شما نزديكتريم ولى نمى‌بينيد-

فَلَوْلا إِنْ كُنْتُمْ غَيْرَ مَدِينِينَ

پس چرا، اگر شما بى‌جزا مى‌مانيد [و حساب و كتابى در كار نيست‌]،

تَرْجِعُونَها إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ

اگر راست مى‌گوييد، [روح‌] را برنمى‌گردانيد؟

فَأَمَّا إِنْ كانَ مِنَ الْمُقَرَّبِينَ

و امّا اگر [او] از مقرّبان باشد،

فَرَوْحٌ وَ رَيْحانٌ وَ جَنَّةُ نَعِيمٍ

[در] آسايش و راحت و بهشت پر نعمت [خواهد بود].

وَ أَمَّا إِنْ كانَ مِنْ أَصْحابِ الْيَمِينِ

و امّا اگر از ياران راست باشد،

فَسَلامٌ لَكَ مِنْ أَصْحابِ الْيَمِينِ

از ياران راست بر تو سلام باد.

وَ أَمَّا إِنْ كانَ مِنَ الْمُكَذِّبِينَ الضَّالِّينَ

و امّا اگر از دروغزنان گمراه است،

فَنُزُلٌ مِنْ حَمِيمٍ

پس با آبى جوشان پذيرايى خواهد شد،

وَ تَصْلِيَةُ جَحِيمٍ

و [فرجامش‌] درافتادن به جهنّم است.

إِنَّ هٰذا لَهُوَ حَقُّ الْيَقِينِ

اين است همان حقيقت راست [و] يقين.

فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ

پس به نام پروردگار بزرگ خود تسبيح گوى.