سوره الواقعة
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِذَا وَقَعَتِ ٱلۡوَاقِعَةُ
1به نام خدا كه رحمتش بىاندازه است و مهربانىاش هميشگى؛ هنگامى كه واقعه [بسيار عظيم قيامت] واقع شود،
لَيۡسَ لِوَقۡعَتِهَا كَاذِبَةٌ
2كه در واقع شدنش دروغى [در كار] نيست،
خَافِضَةٞ رَّافِعَةٌ
3پست كننده [كافران] و رفعت دهنده [مؤمنان] است.
إِذَا رُجَّتِ ٱلۡأَرۡضُ رَجّٗا
4هنگامى كه زمين به شدت لرزانده شود،
وَ بُسَّتِ ٱلۡجِبَالُ بَسّٗا
5و كوه ها درهم كوبيده وريز ريز شوند.
فَكَانَتۡ هَبَآءٗ مُّنۢبَثّٗا
6در نتيجه غبارى پراكنده گردد،
وَ كُنتُمۡ أَزۡوَٰجٗا ثَلَٰثَةٗ
7وشما سه گروه شويد:
فَأَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ مَآ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ
8سعادتمندان، چه بلند مرتبهاند سعادتمندان!
وَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشَۡٔمَةِ مَآ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشَۡٔمَةِ
9و شقاوتمندان، چه دون پايهاند شقاوتمندان!
وَ ٱلسَّٰبِقُونَ ٱلسَّٰبِقُونَ
10و پيشى گيرندگان [به اعمال نيك] كه پيشى گيرندگان [به رحمت و آمرزش] اند،
أُوْلَٰٓئِكَ ٱلۡمُقَرَّبُونَ
11اينان مقرباناند،
فِي جَنَّٰتِ ٱلنَّعِيمِ
12در بهشتهاى پر نعمتاند.
ثُلَّةٞ مِّنَ ٱلۡأَوَّلِينَ
13گروهى بسيار از پيشينيان،
وَ قَلِيلٞ مِّنَ ٱلۡأٓخِرِينَ
14و اندكى از پسينيان،
عَلَىٰ سُرُرٖ مَّوۡضُونَةٖ
15بر تختهايى زربافت،
مُّتَّكِِٔينَ عَلَيۡهَا مُتَقَٰبِلِينَ
16كه روبروى هم بر آنها تكيه دارند.
يَطُوفُ عَلَيۡهِمۡ وِلۡدَٰنٞ مُّخَلَّدُونَ
17نوجوانانى هميشه نو جوان همواره [براى خدمت] پيرامونشان مىگردند،
بِأَكۡوَابٖ وَ أَبَارِيقَ وَ كَأۡسٖ مِّن مَّعِينٖ
18با قدح ها و كوزهها و جام هايى از باده ناب و پاك،
لَّا يُصَدَّعُونَ عَنۡهَا وَ لَا يُنزِفُونَ
19كه از نوشيدنش نه سردرد گيرند، و نه مست و بىخرد شوند،
وَ فَٰكِهَةٖ مِّمَّا يَتَخَيَّرُونَ
20و ميوهها از هر نوعى كه اختيار كنند،
وَ لَحۡمِ طَيۡرٖ مِّمَّا يَشۡتَهُونَ
21و گوشت پرنده از هر گونهاى كه بخواهند،
وَ حُورٌ عِينٞ
22و حوريانى چشم درشت،
كَأَمۡثَٰلِ ٱللُّؤۡلُوِٕ ٱلۡمَكۡنُونِ
23هم چون مرواريد پنهان شده در صدف؛
جَزَآءَۢ بِمَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ
24پاداشى است در برابر اعمالى كه همواره انجام مىدادند.
لَا يَسۡمَعُونَ فِيهَا لَغۡوٗا وَ لَا تَأۡثِيمًا
25در آنجا نه سخن بيهودهاى مىشنوند، نه كلام گناهآلودى،
إِلَّا قِيلٗا سَلَٰمٗا سَلَٰمٗا
26مگر سخنى كه سلام است و سلام،
وَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡيَمِينِ مَآ أَصۡحَٰبُ ٱلۡيَمِينِ
27و سعادتمندان چه بلند مرتبهاند سعادتمندان!
فِي سِدۡرٖ مَّخۡضُودٖ
28در سايه درخت سدر بىخاراند،
وَ طَلۡحٖ مَّنضُودٖ
29و درختان موزى كه ميوههايش خوشه خوشه روى هم چيده شده است،
وَ ظِلّٖ مَّمۡدُودٖ
30و سايهاى گسترده و پايدار،
وَ مَآءٖ مَّسۡكُوبٖ
31و آبى ريزان،
وَ فَٰكِهَةٖ كَثِيرَةٖ
32و ميوهاى فراوان،
لَّا مَقۡطُوعَةٖ وَ لَا مَمۡنُوعَةٖ
33كه پايان نپذيرد و ممنوع نشود،
وَ فُرُشٖ مَّرۡفُوعَةٍ
34و همسرانى بلند مرتبه،
إِنَّآ أَنشَأۡنَٰهُنَّ إِنشَآءٗ
35كه ما آنان را با آفرينشى ويژه آفريديم؛
فَجَعَلۡنَٰهُنَّ أَبۡكَارًا
36پس آنان را همواره دوشيزه قرار دادهايم
عُرُبًا أَتۡرَابٗا
37عشقورز به شوهران، و هم سن و سال با همسران.
لِّأَصۡحَٰبِ ٱلۡيَمِينِ
38[همه اين نعمت ها] براى سعادتمندان [است.]
ثُلَّةٞ مِّنَ ٱلۡأَوَّلِينَ
39گروهى بسيار از پيشينيان،
وَ ثُلَّةٞ مِّنَ ٱلۡأٓخِرِينَ
40و گروهى بسيار از پسينيان،
وَ أَصۡحَٰبُ ٱلشِّمَالِ مَآ أَصۡحَٰبُ ٱلشِّمَالِ
41و شقاوتمندان، چه دون پايهاند شقاوتمندان!
فِي سَمُومٖ وَ حَمِيمٖ
42در ميان بادى سوزان و آبى جوشان [قرار دارند،]
وَ ظِلّٖ مِّن يَحۡمُومٖ
43و سايهاى از دودهاى بسيار غليظ و سياه،
لَّا بَارِدٖ وَ لَا كَرِيمٍ
44نه خنك است و نه آرام بخش،
إِنَّهُمۡ كَانُواْ قَبۡلَ ذَٰلِكَ مُتۡرَفِينَ
45اينان پيش از اين از نازپروردگان خود كامه و سركش بودند،
وَ كَانُواْ يُصِرُّونَ عَلَى ٱلۡحِنثِ ٱلۡعَظِيمِ
46و همواره بر گناهان بزرگ پافشارى داشتند،
وَ كَانُواْ يَقُولُونَ أَئِذَا مِتۡنَا وَ كُنَّا تُرَابٗا وَ عِظَٰمًا أَءِنَّا لَمَبۡعُوثُونَ
47و پيوسته مىگفتند: آيا هنگامى كه مرديم و خاك و استخوان شديم، آيا به راستى برانگيخته مىشويم؟!
أَ وَ ءَابَآؤُنَا ٱلۡأَوَّلُونَ
48و آيا پدران گذشته ما نيز برانگيخته مىشوند؟!
قُلۡ إِنَّ ٱلۡأَوَّلِينَ وَ ٱلۡأٓخِرِينَ
49بگو: بىترديد همه پيشينيان وهمه پسينيان،
لَمَجۡمُوعُونَ إِلَىٰ مِيقَٰتِ يَوۡمٖ مَّعۡلُومٖ
50براى وعدهگاه روزى معين گرد آورده خواهند شد.
ثُمَّ إِنَّكُمۡ أَيُّهَا ٱلضَّآلُّونَ ٱلۡمُكَذِّبُونَ
51آن گاه شما اى گمراهان انكار كننده!
لَأٓكِلُونَ مِن شَجَرٖ مِّن زَقُّومٖ
52قطعا از درختى كه از زقوم است [و داراى مايعى جوشان و بسيار بدمزه و بدبوست] خواهيد خورد؛
فَمَالُِٔونَ مِنۡهَا ٱلۡبُطُونَ
53و شكم ها را از آن پر خواهيد كرد،
فَشَٰرِبُونَ عَلَيۡهِ مِنَ ٱلۡحَمِيمِ
54و روى آن از آب جوشان خواهيد نوشيد،
فَشَٰرِبُونَ شُرۡبَ ٱلۡهِيمِ
55مانند نوشيدن شترانى كه به شدت تشنهاند؛
هَٰذَا نُزُلُهُمۡ يَوۡمَ ٱلدِّينِ
56اين است پذيرايى از آنان در روز جزا.
نَحۡنُ خَلَقۡنَٰكُمۡ فَلَوۡلَا تُصَدِّقُونَ
57ما شما را آفريديم، پس چرا [آفرينش دوباره خود را پس از مرگ] باورنمىكنيد؟
أَفَرَءَيۡتُم مَّا تُمۡنُونَ
58آيا از [حالات و دگرگونى هاى] نطفهاى كه در رحم مىريزيد آگاه هستيد؟
ءَأَنتُمۡ تَخۡلُقُونَهُۥٓ أَمۡ نَحۡنُ ٱلۡخَٰلِقُونَ
59آيا شما آن را [تا انسانى معتدل و آراسته شود] مىآفرينيد يا ما آفرينندهايم؟
نَحۡنُ قَدَّرۡنَا بَيۡنَكُمُ ٱلۡمَوۡتَ وَ مَا نَحۡنُ بِمَسۡبُوقِينَ
60ماييم كه مرگ را ميان شما مقدر كرديم، و هيچ چيز ما را [در جارى كردن مرگ بر شما] مغلوب نمىكند.
عَلَىٰٓ أَن نُّبَدِّلَ أَمۡثَٰلَكُمۡ وَ نُنشِئَكُمۡ فِي مَا لَا تَعۡلَمُونَ
61[آرى، مرگ را مقدر كرديم] تا امثال شما را جايگزين شما كنيم و شما را به صورتى كه نمىدانيد آفرينشى تازه و جديد بخشيم،
وَ لَقَدۡ عَلِمۡتُمُ ٱلنَّشۡأَةَ ٱلۡأُولَىٰ فَلَوۡلَا تَذَكَّرُونَ
62و به راستى پيدايش نخستين را [كه جهان فعلى است] شناختيد، پس چرا متذكر [پديد شدن جهان ديگر] نمىشويد؟!
أَفَرَءَيۡتُم مَّا تَحۡرُثُونَ
63مرا خبر دهيد آنچه را مىكاريد،
ءَأَنتُمۡ تَزۡرَعُونَهُۥٓ أَمۡ نَحۡنُ ٱلزَّٰرِعُونَ
64آيا شما آن را مىرويانيد، يا ما مىرويانيم؟
لَوۡ نَشَآءُ لَجَعَلۡنَٰهُ حُطَٰمٗا فَظَلۡتُمۡ تَفَكَّهُونَ
65به يقين اگر بخواهيم آن را ريز ريز كرده و خاشاك مىكنيم كه متأسف و شگفتزده مىشويد،
إِنَّا لَمُغۡرَمُونَ
66[و مىگوييد:] مسلما ما خسارت زدهايم،
بَلۡ نَحۡنُ مَحۡرُومُونَ
67بلكه ناكام و محروميم
أَفَرَءَيۡتُمُ ٱلۡمَآءَ ٱلَّذِي تَشۡرَبُونَ
68به من خبر دهيد آبى كه مىنوشيد،
ءَأَنتُمۡ أَنزَلۡتُمُوهُ مِنَ ٱلۡمُزۡنِ أَمۡ نَحۡنُ ٱلۡمُنزِلُونَ
69آيا شما آن را از ابر بارانزا فرود آوردهايد يا ما فرود آورندهايم؟
لَوۡ نَشَآءُ جَعَلۡنَٰهُ أُجَاجٗا فَلَوۡلَا تَشۡكُرُونَ
70اگر بخواهيم آن را تلخ مىگردانيم، پس چرا سپاس گزارى نمىكنيد؟
أَفَرَءَيۡتُمُ ٱلنَّارَ ٱلَّتِي تُورُونَ
71به من خبر دهيد آتشى كه مىافروزيد،
ءَأَنتُمۡ أَنشَأۡتُمۡ شَجَرَتَهَآ أَمۡ نَحۡنُ ٱلۡمُنشُِٔونَ
72آيا شما درختان را آفريدهايد يا ما آفرينندهايم؟
نَحۡنُ جَعَلۡنَٰهَا تَذۡكِرَةٗ وَ مَتَٰعٗا لِّلۡمُقۡوِينَ
73ما آن را وسيله تذكر و مايه استفاده براى صحرانشينان و بيابانگردان قرار دادهايم.
فَسَبِّحۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلۡعَظِيمِ
74پس به نام پروردگار بزرگت تسبيح گوى.
فَلَآ أُقۡسِمُ بِمَوَٰقِعِ ٱلنُّجُومِ
75پس به جايگاه ستارگان سوگند مىخورم،
وَ إِنَّهُۥ لَقَسَمٞ لَّوۡ تَعۡلَمُونَ عَظِيمٌ
76و اگر بدانيد بىترديد اين سوگندى بس بزرگ است.
إِنَّهُۥ لَقُرۡءَانٞ كَرِيمٞ
77كه يقينا اين قرآن، قرآنى است ارجمند و باارزش؛
فِي كِتَٰبٖ مَّكۡنُونٖ
78[كه] در كتابى مصون از هر گونه تحريف و دگرگونى [به نام لوح محفوظ جاى دارد.]
لَّا يَمَسُّهُۥٓ إِلَّا ٱلۡمُطَهَّرُونَ
79جز پاك شدگان [از هر نوع آلودگى] به [حقايق و اسرار و لطايف] آن دسترسى ندارند.
تَنزِيلٞ مِّن رَّبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ
80نازل شده از سوى پروردگار جهانيان است.
أَفَبِهَٰذَا ٱلۡحَدِيثِ أَنتُم مُّدۡهِنُونَ
81آيا شما نسبت به اين گفتار سهلانگارى مىكنيد [و آن را قابل اعتنا نمىدانيد؟!]
وَ تَجۡعَلُونَ رِزۡقَكُمۡ أَنَّكُمۡ تُكَذِّبُونَ
82و فقط نصيب خود را اين قرار مىدهيد كه آن را انكار كنيد؟!
فَلَوۡلَآ إِذَا بَلَغَتِ ٱلۡحُلۡقُومَ
83پس چرا هنگامى كه روح به گلوگاه مىرسد،
وَ أَنتُمۡ حِينَئِذٖ تَنظُرُونَ
84و شما در آن وقت نظارهگر هستيد [و هيچ كارى از شما ساخته نيست!]
وَ نَحۡنُ أَقۡرَبُ إِلَيۡهِ مِنكُمۡ وَ لَٰكِن لَّا تُبۡصِرُونَ
85و ما به او از شما نزديكتريم، ولى نمىبينيد.
فَلَوۡلَآ إِن كُنتُمۡ غَيۡرَ مَدِينِينَ
86[آرى] پس چرا اگر شما پاداش داده نمىشويد [و به گمان خود قيامتى در كار نيست و شما را قدرتى بزرگ و فراتر است؟]
تَرۡجِعُونَهَآ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ
87آن [روح به گلوگاه رسيده] را [به بدن محتضر] برنمىگردانيد، اگر [در ادعاى خود] راستگوييد؟
فَأَمَّآ إِن كَانَ مِنَ ٱلۡمُقَرَّبِينَ
88پس اگر [جان به گلو رسيده] از مقربان باشد،
فَرَوۡحٞ وَ رَيۡحَانٞ وَ جَنَّتُ نَعِيمٖ
89[در] راحت و آسايش و بهشت پرنعمت [خواهد بود.]
وَ أَمَّآ إِن كَانَ مِنۡ أَصۡحَٰبِ ٱلۡيَمِينِ
90و اگر از سعادتمندان باشد،
فَسَلَٰمٞ لَّكَ مِنۡ أَصۡحَٰبِ ٱلۡيَمِينِ
91[به او گفته مىشود:] از سوى سعادتمندان بر تو سلام باد.
وَ أَمَّآ إِن كَانَ مِنَ ٱلۡمُكَذِّبِينَ ٱلضَّآلِّينَ
92و اما اگر انكار كنندگان [حقايق و] گمراه باشد،
فَنُزُلٞ مِّنۡ حَمِيمٖ
93پذيرايى از او با آب جوشان است،
وَ تَصۡلِيَةُ جَحِيمٍ
94و وارد شدن به دوزخ است.
إِنَّ هَٰذَا لَهُوَ حَقُّ ٱلۡيَقِينِ
95[آنچه درباره اين سه طايفه بيان شد،] بىترديد اين است همان حق يقينى.
فَسَبِّحۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلۡعَظِيمِ
96پس به نام پروردگار بزرگت تسبيح گوى.